|
|
ไปค่ะ ไปทำความดีที่ไม่เคยทำกัน
อ่าน Blog ฉันคราวที่แล้ว อาจดูเหมือนฉันติติงเมืองไทยที่รักซะเหลือเกิน แต่เปล่าเลยค่ะ ฉันหมายถึงทุกประเทศ คงเหมือนๆ กัน มีทั้งข้อดีและไม่ดีในการอยู่ในประเทศนั้นๆ แต่ขอบคุณมากมายค่ะ ป้ากุ๊กไก่ที่เตือนสติว่า ที่ฉันเขียน อ่านแล้ว เหมือนติติงสยามเมืองยิ้มของเราทุกคน หนูเปล่าน๊า 
กลับไปคราวนี้ ฉันได้แวะเวียนทำบุญหลายที่เหมือนกัน ซึ่งส่วนใหญ่ ในบุญกิริยาวัตถุ 10 นั้น เราๆ ท่านๆ คงรู้กันดีว่ามีอะไรบ้าง หรือ พื้นฐานแล้ว เราๆ ท่านๆ ก็คงถือศีล ทำทาน และภาวนากันเป็นกิจวัตร แต่ค่ะ แต่ กลับไทยคราวนี้ ฉันได้ทำอะไรที่ฉันใฝ่ฝันว่าฉันจะทำในวันหนึ่ง และฉันก็ได้ทำค่ะ เปล่าค่ะ ฉันไม่ได้ไปกระโดดบันจี้จัมพ์หรอก และคิดว่า ชาตินี้คงไม่กระโดดแล้วหล่ะ เพราะกลัวตายก่อนวัยอันควรค่ะ 
ฉันไปอ่านหนังสือเสียงให้คนตาบอดมาค่ะ หลายคนคงเคยไปมาแล้ว แต่สำหรับฉัน ครั้งแรกเลยค่า ขอบอก ที่ๆ ฉันไปนี้อยู่แถวสามเหลี่ยมดินแดง ก็ประมาณสามเหลี่ยมทองคำแหละค่ะ ไม่ใช่ค่ะ ไม่ใช่ ก็พอฉันได้ยิน ก็เอ อยู่ตรงไหนของประเทศหล่ะเนี่ย อิ อิ แต่ถ้ารู้จักแถวๆ ดินแดงกันดีอยู่แล้ว ก็ไม่ยากค่ะ ให้หาข้อมูลจากในเน็ทว่า สมาคมคนตาบอดแห่งประเทศไทย ก็จะมีที่อยู่ แต่ค่ะแต่ อย่าเข้าทางซอยบุญอยู่ตามที่อยู่ที่บอกไว้เลยนะคะ เชื่อฉันเถอะ เพราะฉันไปมาแล้ว เข้าซอยผิด อาจเปลี่ยนใจไม่ทำความดีซะก็ได้ เชื่อฉันว่าไปจอดซอยบุญชูศรี ซอยที่อยู่ก่อนหน้าซอยนึงจะเริ่ดกว่ามากค่ะ ทั้งสองซอยเป็นซอยตัน เพราะงั้น เข้าซอยไปแล้ว ไม่ต้องกลัวหลงนะคะ เพราะมันตันค่า
ที่ให้เข้าซอยบุญชูศรี เพราะมีที่จอดรถได้กว้างขวางกว่ามาก เจ้าหน้าที่แนะนำให้จอดในศาลเจ้าค่ะ ส่วนซอยบุญอยู่ก็มีศาลเจ้าเหมือนกัน ฉันไปจอดมาแล้ว เจ้าหน้าที่ประจำศาลเจ้าโมโหนิดหน่อยที่คนชอบเข้าใจผิด ไปจอดที่ศาลเจ้าเค้า ซึ่งจริงๆ ถ้าเข้าทางซอยบุญอยู่ ให้เลยศาลเจ้าขวามือไปหน่อย ไปเข้าประตูสีน้ำตาลเอียงๆ ด้านซ้ายมือนะคะ ก็จะเจออีกศาลเจ้านึงซึ่งทะลุกับซอยบุญชูศรีค่ะ แต่ถ้าเข้าซอยบุญชูศรี ทางเข้าก็จะใหญ่กว่าเยอะค่ะ
หน้าสมาคมมีที่ให้จอดน้อยมากค่ะ ประมาณ 4 คันได้ และมีรถของสมาคมจอดอยู่ด้วย เพราะงั้นไม่แนะนำค่ะ มาถึงแล้วก็เดินขึ้นไปชั้นสองกันเลยค่ะ บันไดอยู่ขวามือ หรือถ้าอยากขายล๊อตเตอรี่ก็ติดต่อชั้นล่างเลยนะคะ ที่ชั้นสอง จะมีห้องอยู่ด้านใน ติดแอร์เย็นฉ่ำ ห้องไม่ใหญ่ แต่เล็กค่ะ แหะ แหะ มีคอมพิวเตอร์ไม่มากนัก แต่ก็พอสมควรให้อาสาสมัครทั้งหลายได้ใช้อัดเสียงกัน
ถ้าไม่เคยมาเลย จะมีเจ้าหน้าที่ใจดีแนะนำวิธีใช้โปรแกรมสำหรับอัดเสียงค่ะ ควรจะตั้งใจฟังให้ดี และทำตัวเป็นแก้วไม่มีน้ำนะคะ เพราะถ้าฟังไม่ดี จำพลาดว่าใช้โปรแกรมยังไง ไอ้ที่คุณตั้งใจพูดและอัดเสียงไว้ จะหายไปยิ่งกว่าโดนเสกอีกค่ะ ถึงตอนนั้นจะหาว่าฉันไม่เตือนไม่ได้นะ
เอาหล่ะ วันนั้นฉันนั่งร่าย อ่านไปตั้งแต่บ่ายโมงถึงสี่โมงเย็น อ๋อ มีห้องน้ำให้เข้านะคะ สะอาดใช้ได้ค่ะ มีข้อความในห้องน้ำที่อ่านแล้วให้นึกเอ็นดูคนเขียน ใครอยากรู้ ก็ไปลองเข้าดูนะคะ 
หลังจากฉันใช้เวลา 3 ชม. ในภาคบ่าย อ่านและทวนที่เราอัดเสียงไป ว่ามีผิดพลาดตรงไหนหรือเปล่า เพราะสิ่งสำคัญเจ้าหน้าที่บอกไว้เลยว่า ให้อ่านให้ถูกต้อง ส่วนคำควบกล้ำทั้งหลายนั้น อ่านออกเสียงไปแล้ว เราจะปรับเองโดยอัตโนมัติ
หลังจากฉันเฮ้อ 3 ชม. แหละ อ่านไป ดื่มน้ำไป ให้เสียงไม่แห้งผาก นับดู ต๊าย ฉันอ่านไปได้แค่ 20 หน้าเองอ่ะ ฉันจะบ้าตาย อะไรกัน ไม่อยากจะเชื่อ ทำไมได้น้อยอย่างงี้อ่ะ พี่เจ้าหน้าที่บอกว่า ไม่ต้องตกใจไป ปกติธรรมดานะน้อง ค่ะ หนูก็ว่าธรรมดา แต่ยังดีกว่าไม่ได้สักหน้าเลยเนอะ
ทำให้ฉันคิดถึงความโชคดีของฉันเองจริงๆ ฉันเป็นคนชอบอ่านหนังสือมากๆๆๆๆๆๆ ไม่รู้จะใส่ไม้ยมกกี่ตัวดี ถึงจะสาสมกับความชอบอ่านหนังสือของฉัน และเมื่อฉันอยากได้หนังสือใหม่ หรืออยากอ่านหนังสือเมื่อไหร่ ฉันก็แค่ไปร้านหนังสือ ซื้อหนังสือใหม่ หรือ หยิบมาจากชั้น แล้วก็อ่าน ทุกคนก็คงเป็นแบบนั้น แต่ไม่ใช่สำหรับคนตาบอดค่ะ คนตาบอดเค้าจะมา request ไว้ว่า เค้าต้องการหนังสือเล่มนี้ เมื่อไหร่ เวลาอาสาสมัครไปอ่าน จะได้อ่านให้ทันเวลากับที่ผู้ขอเค้าขอมา เช่นบางคนต้องการหนังสืออ่านสอบเพื่อไปบรรจุเป็นครู หนังสือกฎหมาย หรือ กระทั่งหนังสือเรียน หรือ สอบต่างๆ ค่ะ
ฉันไม่ต้องรอความช่วยเหลือจากใครทั้งนั้น แต่คนตาบอดต้องรอค่ะ และหนังสือที่ฉันอ่านวันนั้น ฉันพลิกดูแล้ว อ่านมากันตั้งแต่ ปลายมิถุนาแน่ะคะ ซึ่งตอนที่ฉันไปอ่าน ก็ประมาณต้นสิงหา โห ใช้เวลาหลายเดือนกว่าจะได้หนังสือหนึ่งเล่ม ถ้าไม่รีบจริงๆ นะคะ แต่ถ้าด่วนมากๆ เจ้าหน้าที่จะรีบจัดให้อาสาสมัครอ่านก่อน หรือ เจ้าหน้าที่อัดให้เอง ตามเวลาที่เหมาะสมค่ะ
ฉันรู้สึกโชคดีกับการที่ฉันสายตาดี และยังมีสายตาให้ใช้มากมาย ส่วนที่ยิ่งใหญ่ ก็ต้องขอบคุณแม่ฉันนะ แม่ฉันพร่ำบอกตั้งแต่ฉันยังเด็กว่า ผักบุ้งกินเข้าไปเยอะๆ แล้วสายตาจะดี ตอนนั้นฉันไม่ได้วิจัย หรือไปพิสูจน์หรอกว่าสิ่งที่แม่ฉันพูดหนะมันจริงมั๊ย แต่ฉันเชื่อว่าแม่ฉันคงไม่ให้ฉันกินอะไรที่ไม่ดีหรอก ฉันกับพี่สาวโซ้ยผักบุ้งหมดจานทุกครั้งที่แม่ฉันผัด แล้วกระไรได้ ฉันกับพี่สาวฉันสายตาดีมาก ขอบอก ไม่มีใส่แว่นกันเลยสักคน ทั้งๆ ที่พ่อฉันใส่แว่นหนามาก อีกอย่างที่แม่ฉันปากเปียก ปากแฉะบอกอีก ก็เช่น อย่าอ่านหนังสือบนรถ เดี๋ยวสายตาเสีย... เอ้า อย่านอนดูทีวี ใกล้ขนาดนั้น เดี๋ยวสายตาเสีย... เอ้า อย่านอนกิน เป็นงูหรือไง..เอ๊ะ เกี่ยวกันมั๊ย กับสายตา แต่ทั้งนี้ทั้งนั้น ขอบคุณมากค่ะ ม่าม้า ขอบคุณ ขอบคุณ และขอบคุณค่ะ
| Create Date : 03 กันยายน 2552 |
| Last Update : 3 กันยายน 2552 6:21:17 น. |
|
4 comments
|
| Counter : 716 Pageviews. |
 |
|
|
โดย: Jujastar  วันที่: 3 กันยายน 2552 เวลา:8:35:15 น. |
|
|
|
โดย: ร่มไม้เย็น  วันที่: 3 กันยายน 2552 เวลา:12:47:46 น. |
|
|
|
| โดย: somphoenix วันที่: 8 กันยายน 2552 เวลา:6:29:28 น. |
|
|
|
|
|
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [