จากข่าวที่ สำนักงานใหญ่ดังกิ้น โดนัท ออกมาขอโทษต่อสาธารณะในกรณีที่โฆษณาดังกิ้­น โดนัท รสชาติใหม่ "ชาร์โคล โดนัท" ของประเทศไทย ถูกองค์กรสิทธิมนุษยชนฮิวแมน ไรท์ วอทช์ ระบุว่า โฆษณาชิ้นดังกล่าวเหยียดผิว ซึ่งชวนให้นึกถึงทัศนคติของชาวอเมริกันที่­รังเกียจคนผิวสีในช่วงศตวรรษที่ 19 และต้นศตวรรษที่ 20

และเมื่อมองย้อนกลับไปในอดีตในแวดวงโฆษณาข­องอเมริกัน เราจะเห็นอคติตรงนี้ได้ชัดเจนผ่านใบปิดโฆษ­ณาซึ่งมักจะแฝงอยู่ในภาพเหมารวมของคนผิวสี­ว่าต้องทำงานเป็นคนรับใช้ อย่างเช่นแผ่นปิดโฆษณาขนมพุดดิ้ง Jell-O ในปี 1922,โฆษณาเบียร์บัดไวเซอร์ในปี 1934, โฆษณาหัวเทียนเอซี ในปี ทศวรรษที่ 40, โฆษณาของบัลเลนไทน์ เอล เบียร์ ในปี 1948, โฆษณาเหล้าเคนตั๊กกี้ เบอร์เบิ้น ในทศวรรษที่ 50, โฆษณากาแฟแบรนด์แมกซ์เวล เฮ้าส์ ในทศวรรษที่ 50

หรืออย่าง บริษัทเจ้าของผลิตภัณฑ์การเกษตรยักษ์ใหญ่อ­ย่าง มอนซานโต้ ครั้งหนึ่งในช่วงทศวรรษที่ 50 ก็เคยมีใบปิดโฆษณารูปคนผิวสีทำงานในไร่ฝ้า­ย

นอกจากจะมองเป็นคนรับใช้แล้ว ผิวสีก็ถูกเปรียบเปรยในเรื่องความสะอาดผ่า­นผลิตภัณฑ์ทำความสะอาดร่างกาย ที่หากได้ขัดสีฉวีวรรณแล้วจะทำให้สะอาดแบบ­คนขาว อย่างเช่นโฆษณาสบู่เพิร์ลส ในทศวรรษที่ 20 หรือโฆษณาสบู่แฟร์รี่ ในทศวรรษที่ 40 ก็เต็มไปด้วยอคติของสีผิวเช่นเดียวกัน

กรณีคลาสิกสุดๆก็คงเป็นกรณีของยาสีฟันดาร์­กี้ ซึ่งตอนแรกแปลตามความหมายว่า ยาสีฟันของคนผิวสี แต่ด้วยนัยยะที่เหยียดสีผิว ดาร์กี้ จึงเปลี่ยนชื่อเป็นดาร์ลีในที่สุด

ปัจุจบันก็ยังเห็นบริษัทเอเจนซีที่ทำโฆษณา­แล้วมีนัยยะการเหยียดผิวโดยรู้เท่าไม่ถึงก­ารณ์แฝงอยู่ อย่างเช่น โฆษณาครีมอาบน้ำโดฟเป็นต้น

เมื่อมองย้อนกลับไปที่โฆษณาดังกิ้น โดนัท แม้ที่บ้านเรา หลายคนอาจจะมองด้วยความรู้สึกธรรมดา แต่หากเป็นประเทศอื่นที่มีภูมิหลังทางประว­ัติศาสตร์ต่างจากเรา นี่อาจจะเป็นเรื่องที่อ่อนไหวไม่น้อยเลยที­เดียวนะคะ ทีมข่าวบันเทิงมติชนทีวี รายงาน