กาลครั้งหนึ่ง....กับเพื่อนชื่อซึมเศร้า ภาค1
ครั้งนึง....กับโรคซึมเศร้า เช้านี้มานั่งนึกถึงตอนเผชิญชีวิตอยู่ที่ หอพักวิทยาลัย นี้คือการจากบ้านครั้งแรกในชีวิต ไปรายงานตัววันศุกร์ นศ มากมาย มากหน้าหลายตา รู้สึกลึกๆว่า จะได้มีเพื่อนใหม่มีสังคมใหม่ที่ดีที่มีความสุข หลังจากรายงานตัวเสร็จ นศ ส่วนใหญเค้าก็กลับบ้านกัน แต่ด้วยความลั้นลา ไม่กลับบ้านคะ ขออยู่หอเลย แบบว่าตื่นเต้น คะไม่ใช่เลย เพราะ....มันไม่ได้มีความสุขอย่างนั้น...... เริ่มจากเดิมเลย ตอนใช้ชีวิตอยู่ที่ กทม ชีวิตของเราจะเป็นพวกร่าเริง ตรงๆ ไม่เฟค ไม่นินทา ไม่มีหน้าหลัง โลกมีแต่สีขาว หรือดำ ไม่มีสีเทา แต่ที่นี้ ผู้คนมากมาย มาจากต่างสถานที่ การเลี้ยงดูก็ต่างกัน เรามีปัญหาเรื่องการปรับตัวค่อนข้างมาก แต่ฝืนทำร่าเริงไปวันๆ เรารู้สึกแปลกแยกขึ้นทุกวัน คิดถึงบ้านคิดถึงพ่อ พยายามปรับตัว เล่นกีฬา ทำกิจกรรม แต่ก็เหมือนเดิม อาจจะเพราะบุคคลิคที่ดูร่าเริง แต่ จริงๆ เก็บตัว โลกส่วนตัวสูง จนถึงวันที่เรารู้สึกแปลกแยกที่สุดก็มาถึง คือปกติ เราเป็นคนไม่หวงของนะ โดยเฉพาะของกิน เพราะเราถูกสอนมาว่าห้ามหวงของกิน ไม่ดีบาป ฉะนั้นของๆเรา เพื่อนกินได้เสมอ เวลาเราไปห้องอื่น แล้วมีเพื่อนๆในรุ่นชวนกินขนม เราเลยไม่ตะขิดตะขวงใจในการกิน เพราะเราให้เกียรติเพื่อนว่า ชวนแล้วเราไม่ควรปฏิเสธ อาจจะเพราะเราอ่อนโลกหรือไร้เดียงสาเกินไป วันนึงเราเดินไปห้องเพื่อน พบเพื่อนกำลังจับกลุ่มนินทาคนๆนึงอยู่ เราอยู่ห้องข้างๆ ซึ่งเป็นห้องแฝด ทำให้กลุ่มนั้นไม่เห็นเรา หัวข้อประเด็นวันนี้ ดันเป็นเรื่องของเรา ว่า" เราเป็นพวกตระกระ กินของคนอื่นไปทั่ว " เราเลยชะโงกหน้าไป ถามว่า อ้าวแล้วชวนทำไม ทุกครั้งที่กิน ก็เพราะมีคนชวน" ทุกคนทำหน้าตกใจ ที่อยู่ๆเราโผล่มา แต่มีบางคนในกลุ่มนั้น พูดออกมาว่า "ชวนตามมารยาท ไม่รู้จักเหรอ" เราเลยตอบกลับไปว่า " ก็กินตามมารยาทเหมือนกัน รู้จักไหม " แล้วคนนั้นก็ตอบว่า "เหรอ" แล้วทั้งกลุ่มก็หันมาหัวเราะเรา อีกทั้งประสบเรื่องลับหลังนินทาว่าเค้าเกลียดเค้าสารพัด ต่อหน้าทำเป็นสนิทสนม เรารู้สึกโลกน่ากลัวขึ้นมาในฉับพลัน ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา เรารู้สึกแปลกแยก ไม่กล้าเข้าใกล้ใคร ไม่ไว้ใจใครอีก อยู่แบบระแวงผู้คน แยกตัว ไม่พูด ไม่คุย ไม่อยากเข้ากลุ่ม ไม่อยากเข้าห้องเรียน แอบไปนั่งอยู่ในห้องอาบน้ำร้องให้คนเดียว กลางคืนออกไปเดินร้องให้คนเดียวรอบๆวิทยาลัย อยากอยู่เงียบๆ และเป็นมากขึ้นๆ พร้อมกับความเป็นห่วงของคนใกล้ชิด เช่นรูมเมทในห้อง โดยเฉพาะอาจารย์ที่พอจะทราบแล้วว่า เรามีอาการของโรคซึมเศร้า และพาเราไปพบแพทย์เพื่อทำการรักษา เป็นธรรมดาคะ มีคนเข้าใจก็ต้องมีคนไม่เข้าใจ อาจจะเพราะสังคมเป็นสังคมแบบเด็กๆ สังคมวัยรุ่น ทำให้ คนที่ไม่เข้าใจ กลับมองสิ่งที่เราเป็นว่า "เรียกร้องความสนใจ" จากคำนินทาลับหลัง พัฒนาขึ้นเป็นว่าต่อหน้า จากคนที่พร้อมอธิบาย กลายเป็นคนเงียบเฉยให้เค้าว่า เดินผ่านก็ พูดให้ได้ยิน "เกลียดจริงๆเลย พวกเรียกร้องความสนใจ" มาต่อบล๊อกหน้านะคะ ......
Create Date : 18 ตุลาคม 2557 |
Last Update : 18 ตุลาคม 2557 11:35:06 น. |
|
0 comments
|
Counter : 851 Pageviews. |
|
|
|
| |
|
|
Location :
[Profile ทั้งหมด]
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
Smember ผู้ติดตามบล็อก : 3 คน [?]
|
เป็นผู้หญิงตัวกลมกลม ชอบกลิ้งไปกลิ้งมาบนเตียงนุ่มนุ่ม แต่ไหงกลายเป็นว่า "ไม่ค่อยได้นอนเลยอ๋า" บ้างาน คลั่งหนังสือ รื้อของเก่ง ชอบเที่ยว ชอบถ่ายรูป ชอบเต้น อารมณ์ดี แต่หงุดหงิดง่าย โกรธง่ายแต่หายเร็ว ขี้งอล(นิดหน่อยเองอะค่ะ ) จริงจริงนะ
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|