|
[แผนรักกำมะลอ] 6 : ผายปอด
ตอนที่ 6
ผายปอด
บ่ายวันหนึ่งอันร้อนอบอ้าว พัชริดาเดินลัดเลาะมาตามสวนร่มรื่นเพื่อตรงไปยังสระน้ำ มือข้างหนึ่งอุ้มลูกหมาพันธ์ปอมเมอเรเนียนขนปุยสีขาวสะอาด อีกมือถือตะกร้าใบย่อมซึ่งใส่ลูกบอลหลากสี
ไม่ไกลกันนั้น นัทมนกำลังเดินเล่นดูต้นไม้ หลังจากที่ว่างเว้นจากงานเพราะคุณพฤกษ์กำลังเอนหลังอยู่ พัชริดาเห็นก็ยิ้มดีใจก่อนเดินเข้าไปหา
พี่นัท หญิงสาวเรียก เจ้าของชื่อหันมองตามเสียงก่อนยิ้มรับ
สวัสดีค่ะน้องพลอย ไม่ไปไหนหรือคะ แล้วนั่นลูกหมาที่ไหนคะ น่ารักจัง
ลูกหมาของพลอยเองค่ะ ชื่อน้องขาวปุย
ทั้งขาวและขนปุยสมชื่อเลยค่ะ นัทมนพูดพลางยิ้ม
พลอยจะเอาขาวปุยมาเล่นกับคุณตาค่ะ ท่านอยู่ไหนคะ พัชริดาถาม
ท่านกำลังนอนกลางวันอยู่ค่ะ เพิ่งขึ้นไปเมื่อครู่นี่เอง น่าจะอีกสองถึงสามชั่วโมงกว่าจะตื่นค่ะ
ว้า! แย่จัง หญิงสาวพูดด้วยน้ำเสียงเสียดาย งั้นไม่เป็นไร เราไปนั่งเล่นรอคุณตาตื่นก็ได้ พี่นัทไปนั่งเล่นกับพลอยนะคะ รับรองว่าต้องติดใจน้องขาวปุยค่ะ
ได้ค่ะ นัทมนไม่ปฏิเสธก่อนเดินตามพัชริดาไปยังสระน้ำ
ทั้งสองเล่นนั่งริมสระใต้ต้นไม้ใหญ่ให้ร่มเงา โดยนัทมนนำเสื่อมาปูรองนั่ง ป้านาดยกน้ำกับขนมมารับรองก่อนปลีกตัวให้เจ้านายทั้งสองอยู่ตามลำพัง
พี่นัทมีความสุขมั้ยคะ พัชริดาชวนคุยระหว่างนั้นก็หยิบลูกบอลมาเล่นกับเจ้าขาวปุยด้วย
มีความสุขดีค่ะ
แล้วจะอยู่ที่นี่อีกนานแค่ไหนคะ เธอถามมาอีก ขณะที่คนฟังชะงักเล็กน้อย
คือ...พลอยแค่สงสัยน่ะค่ะ เพราะพี่นัทอยู่ที่นี่ในฐานะคนรักหลอกๆ ของพี่เพชร สักวันหนึ่งก็ต้องไป หญิงสาวขยายความ
ใช่ค่ะ สักวันพี่ก็ต้องไปจากที่นี่ พี่ตกลงกับคุณเพชรว่าพี่จะอยู่ที่นี่หนึ่งเดือน แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าคงต้องยืดออกไปและคงต้องดูแลคุณพฤกษ์ต่อไปค่ะ แต่พี่ไม่เบื่อหรอกนะคะ เวลาเห็นท่านมีความสุขพี่ก็มีความสุขด้วยค่ะ
คุณตาดีขึ้นมากเลยนะคะตั้งแต่พี่นัทมาดูแล พลอยอยากให้พี่นัทอยู่ที่นี่จริงๆ จังเลยค่ะ เป็นคนรักของพี่เพชรจริงๆ" พัชริดาบอก ขณะที่ในใจปฏิเสธอย่างแรงกล้า เพราะไม่ต้องการให้ใครมาแย่งความรักจากคุณตาไป
นัทมนเพียงยิ้มและก้มศีรษะให้เท่านั้น ไม่ได้ตอบรับหรือปฏิเสธ
พี่นัทชอบว่ายน้ำมั้ยคะ ว่างๆ ก็มาเล่นได้นะคะ พัชริดาชวนคุยต่อ
พี่ไม่ชอบค่ะ พี่ว่ายน้ำไม่เป็น ตอนเด็กๆ เคยจมน้ำด้วย เลยกลัว นัทมนบอกพลางยิ้มเขิน ส่วนคนฟังกลับลอบยิ้มอย่างมีแผนการก่อนหันไปเล่นกับลูกหมาตัวน้อย
ขาวปุยชอบเล่นลูกบอลสีๆ มากเลยนะคะ แล้วก็ชอบวิ่งไล่ลูกบอลด้วย หลานสาวคุณพฤกษ์บอก ขนาดว่าเพิ่งหัดแค่ไม่กี่วัน ตอนนี้ขาวปุยวิ่งไปเก็บลูกบอลได้แล้วนะคะ นี่พลอยก็กะว่าจะฝึกต่อไปเรื่อยๆ ถ้ามีโอกาสก็จะเอาขาวปุยลงประกวดด้วย
ดีค่ะ พี่เชื่อว่าขาวปุยต้องทำได้แน่ๆ นัทมนสนับสนุน
เดี๋ยวพลอยจะให้ขาวปุยแสดงฝีมือให้พี่นัทดูนะคะ มาๆ ขาวปุย นี่ลูกบอล พัชริดาบอกทำเสียงเล็กเสียงน้อยแล้วแกว่งลูกบอลในมือ เจ้าปอมขนปุยกระดิกหางดุกดิกรีบวิ่งมากระโดดแล้วเห่าเสียงแหลม
ไปๆ วิ่งไปเก็บมา พัชริดาบอกแล้วกลิ้งลูกบอลไป ขาวปุยขานรับด้วยการเห่าก่อนวิ่งไปหาลูกบอลที่ถูกกลิ้งไปทางสระน้ำ
แย่แล้ว พลอยลืมไปว่าทางนั้นเป็นสระน้ำ พี่นัทช่วยจับขาวปุยหน่อยค่ะ เดี๋ยวมันตกน้ำ พัชริดาร้องเสียงหลง และด้วยความเป็นห่วงสุนัขว่าจะตกน้ำ ทำให้นัทมนรีบลุกและวิ่งตามไป
ลูกบอลสีสดลูกเล็กกลิ้งตกลงไปในน้ำพร้อมด้วยร่างกลมป้อมของขาวปุยที่กระโดดตามเพื่อเก็บบอลให้เจ้านาย
ว้ายย!! ขาวปุยๆ ขาวปุยจมน้ำแล้ว พี่นัทช่วยขาวปุยด้วย เจ้าของขาวปุยร้องเสียงหลง ขณะที่นัทมนเป็นห่วงหมาน้อยมาก ทำให้เธอกระโดดลงไปอุ้มมันแบบลืมคิด
เธอว่ายน้ำไม่เป็น!
สระน้ำบริเวณนั้นมีความลึกเกือบสองเมตร ซึ่งลึกกว่าความสูงของเธอ ทำให้นัทมนดำผุดดำว่าย โบกมือเป็นพัลวัน ส่วนเจ้าขาวปุยกลับว่ายน้ำป๋อมแป๋ม ปากของมันคาบลูกบอลไว้ด้วย พัชริดารีบไปอุ้มลูกหมาของเธอขึ้นแล้ว แล้วยิ้มนิดๆ ให้กับคนที่กำลังตะกายน้ำอยู่ในสระ
ว้ายยย พี่นัท เธอแกล้งทำเป็นเสียงตกใจและทรุดไปนั่งริมสระ
คุณพลอย ช่วย...ช่วยพี่...ช่วยพี่ด้วยค่ะ โอย แค๊กๆๆ ช่วยด้วย นัทมนตะกายน้ำและขอความช่วยเหลือด้วยเสียงตะกุกตะกัก
ส่งมือมาค่ะพี่นัท ส่งมือมาทางนี้ค่ะ พัชริดามีน้ำใจยื่นมือไปช่วยเหลือ นัทมนรีบตะกายน้ำไปใกล้ แต่คว้าเท่าไหร่ก็จับมือของอีกฝ่ายไม่ติดเสียที
เร็วสิคะ ส่งมือมาให้พลอยค่ะ พัชริดาร้องเรียกอีก
พี่ไม่ไหวแล้ว พี่หมดแรง...แค๊กๆๆๆ นัทมนจมๆ หายๆ ลงไปในน้ำ
ยื่นมาสิคะ ยื่นมือมาเร็วๆ หญิงสาวเรียกอีก สีหน้าเริ่มมีรอยยิ้มพร้อมกับร่างของคนว่ายน้ำไม่เป็นที่เริ่มจมสู่เบื้องล่าง
ดี...สำลักน้ำให้ตายไปเลย จะได้ไม่ต้องมาแย่งความรักจากคุณตาอีก พัชริดาคิด
แต่...ก่อนที่ลมหายใจของนัทมนจะหมดลง ร่างสูงใหญ่ของใครคนหนึ่งก็วิ่งมาและกระโดดตูมลงน้ำจนแตกกระจาย สร้างความตกใจให้พัชริดาเป็นอย่างมาก
ว้ายยยย!!!!
พัชฏะคือคนที่กระโดดน้ำลงไปช่วย เขาดำลงไปใต้น้ำแล้วคว้าร่างบางของนัทมนขึ้นมา
มาช่วยพี่หน่อยพลอย ชายหนุ่มเรียกระหว่างที่แหวกน้ำตะกายเข้าฝั่ง ทำให้พัชริดาต้องจำใจยื่นมือไปช่วยดึงนัทมนขึ้นมา เมื่อส่งหญิงสาวขึ้นไปยังริมสระได้แล้ว พัชฏะก็โหนตัวขึ้นไปนั่งข้างๆ
นัท นัท ตื่นสิ นัท คุณได้ยินผมมั้ย เขาถามเร็วๆ และตบแก้มเธอเบาๆ เพื่อปลุก แต่นัทมนยังนอนนิ่ง
ไม่ได้การละ เขาพูดอย่างรีบร้อน ก่อนประสานมือไว้ใต้หน้าอกของเธอแล้วออกแรงกดสองสามครั้ง หลังจากนั้นก็เลื่อนขึ้นไปบีบจมูกเธอก่อนประกบปากและเป่าลมเข้าไป หลังจากนั้นก็กลับไปประสานมือใต้อกเธอแล้วกด เสร็จแล้วก็หันมาประกบปากเพื่อเป่าลมเข้าไป
เกิดอะไรขึ้นคะ เสียงเอะอะลั่นไปหมด ป้านาดวิ่งมาถามสีหน้าตื่น
พี่นัทตกน้ำค่ะ พัชริดาตอบ
เรียกรถพยาบาลหน่อยครับ ด่วนเลย พัชฏะรีบบอกแล้วหันไปประกบปากผายปอดเธออีกครั้ง ป้านาดยืนงงๆ อยู่ครู่ก่อนรีบกลับเข้าไปโทรตามรถพยาบาล
พัชฏะทำซ้ำๆ กันหลายครั้ง ในที่สุดนัทมนก็สำลักน้ำออกมาอึกใหญ่พร้อมสติที่กลับมาอีกครั้ง
พี่นัทรู้สึกตัวแล้วค่ะ
ชายหนุ่มพ่นลมออกจากปากด้วยความโล่งใจก่อนพยุงตัวนัทมนขึ้นแล้วลูบหลังเพื่อให้เธออ้วกน้ำออกมาให้หมด
พลอยไปบอกป้านาดว่าไม่ต้องตามรถแล้ว เดี๋ยวพี่จะพานัทไปโรงพยาบาลเอง เขาบอกน้องสาวก่อนอุ้มคนจมน้ำขึ้นมาแล้วตรงไปยังรถยนต์ของเขาที่เพิ่งขับเข้ามาจอดไม่ถึงสิบนาที
ช่างโชคดีจริงๆ ที่เขากลับมาบ้านพอดีและได้ยินเสียงเอะอะจึงรีบตามมาดู และไม่ลังเลสักนิดที่จะกระโดดลงไปช่วย ชายหนุ่มถึงกับใจสั่นเมื่อคิดว่า หากเขากลับมาไม่ทัน นัทมนจะเป็นอย่างไร เพราะลำพังน้องสาวเขาคนเดียวคงช่วยเธอไว้ไม่ได้แน่
เมื่อรถยนต์ของพัชฏะจอดหน้าโรงพยาบาลเอกชน เตียงคนป่วยก็ถูกเข็นมาเทียบทันทีเพราะเขาได้โทรมาแจ้งก่อนล่วงหน้าแล้ว บุรุษพยาบาลรีบเข็นนัทมนเข้าห้องฉุกเฉินทันที และเมื่อหญิงสาวถูกส่งตัวเข้าห้องรักษาไปแล้ว เขาก็หันมาถามน้องสาวที่นั่งรถมาด้วย
มันเกิดอะไรขึ้นพลอย ทำไมนัทถึงตกน้ำ
พี่นัทจะลงไปช่วยขาวปุยค่ะ แต่พี่นัทคงลืมไปว่าหมาว่ายน้ำเป็น แต่ตัวเขาว่ายน้ำไม่เป็น
เรารู้ด้วยเหรอว่าเขาว่ายน้ำไม่เป็น
ค่ะ พี่นัทเพิ่งบอกพลอยค่ะ แต่ตอนนั้นพี่นัทเป็นห่วงขาวปุยเกินไปจนลืมตัวเอง พลอยพยายามช่วยดึงแล้วนะคะแต่ก็ทำไม่ได้ พลอยผิดเองค่ะที่ช่วยพี่นัทไม่ได้ พัชริดาพูดเสียงสะอื้น
พลอยไม่ผิดหรอก มันเป็นอุบัติเหตุ ตอนนี้เขาคงไม่เป็นอะไรแล้ว...ถ้าหายเมื่อไหร่คงต้องสอนว่ายน้ำแล้วล่ะ ขืนปล่อยไว้แบบนี้อันตรายแย่ เขาเปรยด้วยน้ำเสียงวิตก ความห่วงใยฉายชัดในน้ำเสียงและสีหน้า
ดูพี่เพชรเป็นห่วงพี่นัทมากเลยนะคะ
ห่วงสิ เขาเป็นแฟนของพี่นะพลอย จะไม่ให้พี่ห่วงได้ยังไง ชายหนุ่มบอก
แต่ก็เป็นแค่แฟนปลอมๆ ไม่ใช่หรือคะ น้องสาวแย้ง
จะเป็นแฟนจริงหรือแฟนปลอม พี่ก็ต้องช่วยเขา จะปล่อยให้เขาจมน้ำได้ยังไง พัชฏะบอกก่อนเลี่ยงไปนั่งรอหน้าห้อง
สองพี่น้องนั่งๆ ยืนๆ อยู่หน้าห้องนานเกือบครึ่งชั่วโมง ประตูของห้องฉุกเฉินก็เปิดออกพร้อมคุณหมอที่ก้าวออกมา
แฟนผมเป็นยังไงบ้างครับ เขาเรียกอย่างเต็มปากเต็มคำ
ปลอดภัยแล้วครับ ตอนนี้ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง มีแค่อาการอ่อนเพลีย พักสักสองวันก็กลับบ้านได้แล้วครับ คุณหมอบอกนำความโล่งใจมาให้พัชฏะอย่างมาก หลังจากนั้นเขาก็ทำเรื่องย้ายเธอไปห้องพักพิเศษและโทรไปบอกป้านาดว่าตอนนี้นัทมนปลอดภัยแล้ว ซึ่งแม่บ้านก็บอกว่าคุณพฤกษ์ทราบเรื่องแล้วและบอกว่าเย็นนี้จะไปเยี่ยมดูอาการ
วันรุ่งขึ้น ในห้องรับรองพิเศษของโรงพยาบาลหรูติดอันดับ ครอบครัวของพัชฏะอยู่กันอย่างพร้อมหน้า เมื่อวานคุณพฤกษ์ก็มาเยี่ยมดูอาการแล้วแต่เพราะหญิงสาวหลับอยู่จึงไม่ได้พูดคุยกัน ทำให้วันนี้ท่านต้องมาเยี่ยมอีกครั้ง ซึ่งนัทมนก็มีอาการดีขึ้นมาก จนคุณหมอบอกว่าพรุ่งนี้ก็ออกจากโรงพยาบาลได้แล้ว
ดีแล้วล่ะที่หนูไม่เป็นอะไรมาก ตอนที่ปู่ได้ยินว่าหนูตกน้ำ ปู่ตกใจแทบแย่ คุณพฤกษ์บอกด้วยน้ำเสียงเอ็นดู ขณะที่คนป่วยบนเตียงยกมือไหว้อย่างรู้สึกผิด
หนูขอโทษคุณปู่ด้วยค่ะที่ทำให้เป็นห่วง
ไม่เป็นไร ไม่เห็นต้องขอโทษปู่เลย ท่านโบกมือ
แล้วขาวปุยเป็นยังไงบ้างคะคุณพลอย นัทมนถามพัชริดาอย่างนึกขึ้นได้
ขาวปุยไม่เป็นอะไรแล้วค่ะ ขอบคุณพี่นัทมากนะคะที่ช่วยมันไว้ ไม่งั้นขาวปุยคงจมน้ำไปแล้ว
มันว่ายน้ำเป็นไม่ใช่เหรอ ทำไมคุณต้องลงไปช่วยมันด้วย พัชฏะถามอย่างข้องใจ
อ้าว มันว่ายน้ำได้หรือคะ คนป่วยอุทาน ขณะที่พัชริดาหน้าเสียเล็กน้อย
คือ...ตอนนั้นพลอยตกใจน่ะค่ะ เลยร้องออกไปว่าขาวปุยจะจมน้ำ พี่นัทก็คงตกใจและคงอยากช่วยเลยกระโดดลงไป เธอบอกตะกุกตะกัก
พลอยต้องขอบคุณพี่นัทอีกครั้งนะคะที่ช่วยขาวปุยไว้และต้องขอโทษด้วยค่ะที่ทำให้พี่นัทจมน้ำ พลอยพยายามช่วยแล้วแต่ก็ช่วยไม่ได้ นี่ถ้าไม่ได้พี่เพชร พลอยคงเสียใจไปตลอดชีวิตแน่ๆ พัชริดาพูดเสียงเครือเรียกความสงสาร ซึ่งก็ได้ผล
มันเป็นอุบัติเหตุ อย่าคิดมากเลยค่ะ พี่ก็ไม่ได้เป็นอะไรแล้ว นัทมนพูดเสียงอ่อนโยนและยิ้มให้เธออย่างจริงใจ ขณะที่พัชริดาก็ปั้นหน้ายิ้มรับความใจดีของเธอ แต่ในใจกลับกรีดร้องด้วยความคับข้อง
...ทำเป็นคนดีเรียกความสงสาร มันน่าหมั่นไส้จริงๆ
หายดีเมื่อไหร่ ผมคงต้องสอนนัทว่ายน้ำแล้วล่ะครับคุณปู่ พัชฏะบอก
ก็ดีเหมือนกัน เวลาเกิดอะไรขึ้นจะได้ช่วยเหลือตัวเองได้ ท่านเห็นด้วย
นัทไปเรียนที่โรงเรียนสอนว่ายน้ำดีกว่าค่ะ หญิงสาวเสนอทางเลือก ขืนให้เขาพัชฏะสอนให้คงไม่ได้ว่ายน้ำกันพอดี
จะไปเรียนทำไมให้เปลืองเงิน ผมสอนคุณเองก็ได้ ผมน่ะเคยเป็นแชมป์ว่ายน้ำระดับโรงเรียนสมัยประถมและมัธยมเชียวนะ ถ้าไม่ขี้เกียจซะก่อน ป่านนี้ก็คงเป็นนักกีฬาว่ายน้ำระดับทีมชาติไปแล้ว ชายหนุ่มอวด ระหว่างเสียงเคาะประตูก็ดังขึ้นพร้อมพยาบาลที่เปิดประตูเข้ามา ในมือของเธอถือถาดอาหารมื้อเที่ยงมาด้วย
ได้เวลาทานมื้อเที่ยงแล้วค่ะ อาการเป็นยังไงบ้างคะคุณนัทมน พยาบาลถาม
ดีขึ้นแล้วค่ะ หญิงสาวตอบ
ยังมีอาการปวดหัว หายใจไม่สะดวกอยู่อีกมั้ยคะ
ไม่มีแล้วค่ะ
ช่วงเย็นคุณหมอจะเข้ามาตรวจอีกครั้งนะคะ ถ้าไม่มีไข้ พรุ่งนี้เช้าน่าจะออกจากโรงพยาบาลได้ค่ะ
ค่ะ คุณหมอบอกเมื่อเช้าแล้วค่ะ นัทมนบอก พยาบาลสาวยิ้มรับแล้วเลื่อนโต๊ะอาหารไปใกล้เตียงคนป่วย หลังจากนั้นก็ขอตัวออกจากห้อง
เดี๋ยวผมป้อนคุณ พัชฏะอาสาและเดินไปเปิดมื้อเที่ยงของเธอซึ่งประกอบด้วยข้าวสวย สายบัวผัดไข่และผัดผักบุ้ง
ไม่ต้องหรอก ฉันกินเองได้ หญิงสาวรีบบอกแล้วดึงถ้วยข้าวไปใกล้ แต่ก็ถูกเขาดึงกลับไป
หนูป่วยอยู่ ให้เพชรเขาป้อนหนูเถอะ คุณพฤกษ์ตัดสินให้ และนั่นก็ทำให้นัทมนยอมเพราะไม่อยากขัดใจท่าน
พัชฏะยิ้มกริ่ม เขาตักสายบัวใส่ถ้วยข้าวแล้วตักมันใส่ในช้อน ก่อนจะเป่าเบาๆ และป้อนเธออย่างเบามือ ขณะที่นัทมนก็เกร็งทำอะไรไม่ถูก เพราะไม่เคยมีใครเคยทำให้เธอแบบนี้มาก่อน โดยมีสายตาของคุณพฤกษ์และพศินมองอย่างเอ็นดู ส่วนพัชรีกับลูกสาวมองด้วยความอิจฉาแต่ก็เก็บอารมณ์ไว้
เมื่อข้าวในถ้วยพร่องไปกว่าครึ่ง หญิงสาวก็บอกว่าอิ่ม
ไม่ได้ คุณต้องกินให้หมด
แต่ฉันอิ่มแล้วจริงๆ
คุณจะให้ผมป้อนดีๆ หรือจะให้ผมป้อนด้วยปากของผม เขากระซิบถาม
คุณเพชร เธอเรียกเขาแบบข่มเสียง
กินให้หมดเถอะหนูนัท หนูจะได้หายเร็วๆ คุณพฤกษ์บอกและนั่นก็ทำให้นัทมนจำใจกินต่อให้หมด
มื้อเที่ยงผ่านไปด้วยความกระอักกระอ่วนใจของนัทมนแต่เต็มไปด้วยความสุขใจของพัชฏะ จนเมื่อคำสุดท้ายถูกส่งเข้าปากของหญิงสาวไปเรียบร้อยแล้ว พัชฏะก็วางช้อนแล้วตบมือก่อนโน้มตัวไปหอมแก้มให้รางวัล
คุณกินหมดเลย เก่งมากครับ เขาชม
คุณทำอะไร หญิงสาวแว้ดแบบลืมตัวว่าคุณพฤกษ์อยู่ในห้องด้วย
ก็ให้รางวัลคุณไงครับ เขาบอกด้วยรอยยิ้มก่อนยื่นยาเม็ดในถ้วยเล็กให้เธอ นัทมนหน้าง้ำงอขณะรับยาไป
ฉันกินยาแล้ว คุณไม่ต้องให้รางวัลฉันแล้วนะ เธอดักทาง
ไงคุณก็เป็นฝ่ายให้รางวัลผมก็แล้วกัน ค่าที่ผมป้อนคุณ เขาเอ่ยขอ ทำให้คนป่วยถึงกับถลึงตามอง โดยมีคุณพฤกษ์มองอย่างเอ็นดู
เรากลับกันดีกว่ามั้ยครับคุณพ่อ หนูนัทจะได้พักผ่อน พศินเอ่ย
ก็ดีเหมือนกัน หนูนัทกินยาเข้าไปแล้ว อีกเดี๋ยวก็คงจะง่วง ท่านเห็นด้วย งั้นปู่ไม่กวนหนูแล้วนะ หายไวๆ นะลูกนะ แล้วพรุ่งนี้เราเจอกันที่บ้าน ท่านเดินไปใกล้แล้วลูบศีรษะด้วยความเอ็นดูรักใคร่
ค่ะ หญิงสาวยกมือไหว้และรู้สึกอบอุ่นกับสัมผัสที่เต็มไปด้วยความรัก
พัชฏะเดินไปส่งปู่กับพ่อและญาติๆ ถึงหน้าลิฟต์ โดยบอกว่าจะนั่งอยู่เป็นเพื่อนนัทมนที่นี่ ซึ่งพ่อขของเขาก็ไม่ขัดข้อง และเมื่อกลับเข้าห้องพักแล้ว เขาก็จัดการล็อกประตู
นั่นคุณล็อกประตูทำไม หญิงสาวถาม และต้องใช้ความพยายามอย่างมากไม่ให้เสียงตัวเองสั่น
คุณกลัวหรือไง เขาถามยิ้มๆ
ใช่ ฉันกลัวว่าเดี๋ยวหมอกับพยาบาลจะเข้ามาไม่ได้ เธอเฉไฉ
ตอนนี้เขาไม่เข้ามาตรวจคุณหรอก เพราะเวลานี้คุณต้องนอนพัก กว่าจะมาอีกทีก็เย็นโน่น เขาบอกด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์
รู้มั้ยว่าผมเป็นคนช่วยชีวิตคุณไว้ เขาถามเมื่อเดินมาถึงเตียง พร้อมกันนั้นยังถือวิสาสะนั่งลงตรงขอบเตียงและหันหน้าไปทางเธออีกด้วย
ค่ะ ฉันทราบ ขอบคุณมากนะคะ ถ้าคุณไม่ช่วยไว้ ฉันคงหมดสติและคงสำลักน้ำตายไปแล้ว
ผมไม่ยอมให้คุณมาตายเป็นผีที่บ้านผมหรอก เขาบอก
ถ้าฉันเป็นผี ฉันจะมาหลอกคุณคนแรก เธอพูดอย่างมาดมั่น
ผมชักอยากรู้ว่าใครจะกลัวใครกันแน่ และรู้มั้ยว่าตอนนี้ผมเป็นอะไรของคุณ
เป็นอะไรของฉัน คุณอย่าใช้คำพูดสองแง่สองง่ามแบบนี้นะ เธอบอกเสียงเขียว พยายามบังคับไม่ได้ตัวเองคิดลึกเกินไป
ผมไม่ได้ใช้คำพูดอะไรเลย คุณเองต่างหากที่คิดไปไกล...ผมรู้ว่าคุณคิด หน้าคุณเริ่มแดงขึ้นเรื่อยๆ แล้ว เขาดักทาง และนั่นทำให้นัทมนรีบหากระจกมาส่องเป็นการใหญ่ โดยใช้โทรศัพท์มือถือแทนกระจก และเห็นว่าสีหน้าของเธอก็ปกติดี ไม่ได้เป็นอย่างที่เขาบอกสักนิด
นี่คุณหลอกฉันเหรอ เธอพูดอย่างกระเง้ากระงอดเมื่อโดนเขาจับได้
ผมไม่ใช่ผีซะหน่อยจะหลอกคุณได้ยังไง ชายหนุ่มยักไหล่ สีหน้าของเขาเต็มไปด้วยความสุขที่ได้แกล้งเธอ อยากรู้มั้ยว่าผมเป็นอะไรของคุณ
เป็นแฟนหลอกๆ ของฉัน เธอบอก
ไม่ใช่ เขาบอกแล้วโน้มใบหน้ามาใกล้ จนหญิงสาวต้องขยับหนี แต่ก็หนีไปไหนไม่ได้ เพราะเธอนอนเอนอยู่บนเตียง ผมเป็นเจ้าชีวิตของคุณ และคุณก็ต้องตอบแทนผมด้วย
นี่คุณทำความดีเพื่อหวังผลหรือคะ
ใช่ เขายอมรับ แต่ตอนนี้คุณยังป่วยอยู่ รอให้หายเมื่อไหร่ ผมทวงค่าตอบแทนจากคุณแน่ และคุณก็ต้องให้ผมด้วย
ฉันคงซึ้งใจกว่านี้ ถ้าคุณทำดีโดยไม่หวังผลตอบแทน และคิดจะตอบแทนคุณอยู่แล้ว แต่นี่คุณเล่นทวงฉันก่อน ฉันคงต้องคิดอีกทีว่าจะให้ดีหรือเปล่า
คุณจะให้อะไรผม เขาถามด้วยดวงตาวาววับ คุณก็น่าจะรู้ว่าผมทวงคุณเล่นๆ ไหนนัท คุณจะตอบแทนผมยังไง เขาเร่งมาอีก
นัทมนสูดลมหายใจเข้าลึก และมองเขานิ่งอย่างชั่งใจก่อนตัดสินใจทำตามที่ใจคิดไว้แต่แรก
ขอบคุณนะคะคุณเพชร ที่ช่วยชีวิตฉันไว้ เธอพูดเสียงเบาแล้วแตะริมฝีปากที่แก้มเขาเบาๆ สิ่งนี้คงพอตอบแทนความมีน้ำใจและความช่วยเหลือที่คุณมีให้ฉันได้นะคะ
ขอบคุณที่เห็นความดีของผมครับ เขาบอกเสียงเบา น่าแปลกที่อยู่ๆ ใจของเขาก็เต้นแรง แถมยังรู้สึกตื่นเต้นอย่างไม่ทราบสาเหตุอีกด้วย
ในชีวิตของเขามีผู้หญิงมากมายที่ได้หอมแก้มเขา แต่ยังไม่เคยมีผู้หญิงคนนั้นทำให้เขาตื่นเต้นได้เท่านัทมนมาก่อนเลย
........................................
ตอนหน้ามีลุ้น บอกเลย!! แต่ถ้าใครอยากรู้ก่อน ฟินก่อน สามารถโหลดฉบับเต็มในรูปแบบอีบุ๊กมาอ่านก่อนได้นะคะ
มีแบบเป็นเซตคู่กับอีกเรื่องในราคาประหยัดด้วย บอกเลยฟินทั้งสองเรื่องค่ะ
| Create Date : 21 กันยายน 2558 |
| Last Update : 21 กันยายน 2558 11:49:43 น. |
|
1 comments
|
| Counter : 750 Pageviews. |
|
 |
|
|
|
|
|
| นักเขียนสีเทา |
 |
|
|
 |
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 10 คน [
ให้ใจหายใจ สุขภาพ วิธีลดความอ้วน การดูแลสุขภาพ อาหารเพื่อสุขภาพ ออกกำลังกาย สุขภาพผู้หญิง สุขภาพผู้ชาย สุขภาพจิต โรคและการป้องกัน สมุนไพรไทย ขิง น้ำมันมะพร้าว ผู้หญิง ศัลยกรรม ความสวยความงาม แม่ตั้งครรภ์ สุขภาพแม่ตั้งครรภ์ พัฒนาการตั้งครรภ์ 40 สัปดาห์ อาหารสำหรับแม่ตั้งครรภ์ โรคขณะตั้งครรภ์ การคลอด หลังคลอด การออกกำลังกาย ทารกแรกเกิด สุขภาพทารกแรกเกิด ผิวทารกแรกเกิด การพัฒนาการของเด็กแรกเกิด การดูแลทารกแรกเกิด โรคและวัคซีนสำหรับเด็กแรกเกิด เลี้ยงลูกด้วยนมแม่ อาหารสำหรับทารก เด็กโต สุขภาพเด็ก ผิวเด็ก การพัฒนาการเด็ก การดูแลเด็ก โรคและวัคซีนเด็ก อาหารสำหรับเด็ก การเล่นและการเรียนรู้ ครอบครัว ชีวิตครอบครัว ปัญหาภายในครอบครัว ความเชื่อ คนโบราณ