คอนโนะ มิซุกิ ( Sakuraba Nanami)  เพื่อนสนิทข้างกายของซากุระ แต่สนิทเคียงใจหรือไม่ มิซุกิเองเท่านั้นที่รู้แก่ใจดี  เธอต้องคอยดูสีหน้า อ่านสถานการณ์รอบกาย เพื่อเช็คกระแสและเลือกที่จะไหลไปตามกระแสนั้น  แม้ไม่เป็นตัวของตัวเอง แต่เธอก็ได้เป็นเพื่อนคนโปรดของซากุระ สุขใจหรือไม่ไม่สำคัญ คอนโนะหวังแค่จะอยู่อย่างสบายๆ โดยไม่ต้องใช้ความพยายามมากมาย เพื่อจะผ่านพ้นชีวิต ม.ปลาย ไปได้อย่างราบรื่น

 อิชิโนเสะ ฮารุ ( Kudo Ayano)  เป็นเพื่อนสนิทกับซากุระเช่นกัน แต่ในเพื่อนซี้ที่มีสาม มันย่อมเกิดความไม่ลงตัว  ฮารุ เป็นเพื่อนสนิทกับซากุระมาตั้งแต่สมัย ม. ต้น  และตามติดมาเรียน ม.ปลาย  โรงเรียนเดียวกัน เธอหวังจะเป็นเพื่อนรักกันตลอดไปกับซากุระ แต่แล้ว..สถานะของเธอก็เปลี่ยนไปเมื่อมีมิซุกิมาแทรกกลางความสัมพันธ์  ด้วยวิธีการทำตัวตามกระแส ซึ่งในสายตาของฮารุมันคือการประจบสอพลออันเป็นเหตุทำให้ซากุระหันไปสนิทสนมกับมิซุกิมากกว่า แม้จะเป็นเพื่อนกันมาสามเกลอ แต่ภายในใจของฮารุก็มีความเกลียดชังมิซุกิในเรื่องนี้แอบแฝงอยู่ลึกๆ

โมริชิเกะ อาริสะ (Yamashita Rio)  เมื่อมีราชินี ย่อมมีทาสและเธอคือผู้แบกรับตำแหน่งนั้น  ซึ่งตลอดชีวิต ม.ปลาย ความขมขื่นจากการถูกกลั่นแกล้งคงจะไม่มีวันเปลี่ยนแปลงไปอย่างแน่นอน  แต่ใครจะคิดล่ะว่า ในเหตุการณ์รถบัสมรณะที่เธอได้รอดชีวิต ทาสจะมีโอกาสเปลี่ยนตำแหน่งขึ้นเป็นราชินี มีอำนาจอยู่เหนือผู้รอดชีวิตคนอื่นๆ 

คามิยะ จิเอโกะ (Tsuchiya Tao) เธอไม่ใช่ควีน ไม่ใช่อำมาตย์ และไม่ใช่ทาส   คามิยะเป็นสามัญชนที่มีความเป็นตัวของตัวเองสูง เธอไม่ยุ่งกับใคร และใครๆ (รวมถึงราชินี) ก็ไม่ยุ่งกับเธอ  เป็นคนมีความมั่นใจในตนเอง ฉลาดสุขุม มีเหตุผลมีน้ำใจ แต่เธอเป็นคนไม่มีเพื่อน 

อุสุอิ ชิคาเกะ ( Masuda Yuka)  ด้วยสุขภาพอ่อนแอขี้โรค ทำให้อุสุอิถูกเลี้ยงดูมาอย่างทนุถนอม เพราะเคยแต่ได้รับการดูแล ช่วยคิดช่วยทำ ทำให้เธอเป็นคนที่ไม่ขาดความมั่นใจในตนเอง  เธอได้รับบาดเจ็บในอุบัติเหตุ และรู้สึกกดดันว่าเป็นภาระของคนอื่นตลอดเวลา

ฮินาตะ ฮารุอากิ  (Suzuki Katsuhiro) เพื่อนนักเรียนชายร่วมชั้น ที่ชอบพอมิซุกิ  และมิซุกิเองก็แอบมีใจตอบ  แต่ด้วยซากุระชอบพอฮินาตะอย่างเปิดเผย  นั่นจึงเป็น "กระแส" ที่มิซุกิไม่อาจปฏิเสธและทำตามใจตัวเองได้ เธอจึงเคยหลีกเลี่ยงที่จะพบปะพูดคุยกับฮินาตะ เพราะถ้าซากุระรู้เรื่องนี้เข้า สถานะเพื่อนรักอาจจะเปลี่ยนแปลงไป การทำให้ซากุระไม่พอใจ ย่อมมีโอกาสที่ชีวิตนักเรียน ม.ปลายของเธอจะเปลี่ยนแปลงไปเป็นทาส

 หิมะโปรยปราย พายุหิมะ หรือว่าหิมะอะไรก็ตามแต่

ไม่ว่าจะเรียกอะไร หิมะก็มีสีขาว และงดงามเสมอ

แต่ว่า  แม้กระทั่งเกล็ดหิมะที่ว่าสวยงามที่สุด ยังสูญเสียความงามไปได้

ด้วยการแยกออกจากกัน ละลายในทันที และกลายเป็นโคลนสกปรก

บริษัทขนส่งนี้ด้อยประสิทธิภาพในการบริหารจัดการ พนักงานขับรถอีกคนทีจะมาเปลี่ยนผลัดเกิดเบี้ยวนัด ทำให้พนักงานคนเดิมต้องขับรถเองต่อไปโดยอาศัยเครื่องดื่มชูกำลัง  ด้วยความอ่อนล้า ง่วงงุนทำให้เกิดการเบลอ   รถบัสได้เลี้ยวผิดแยกและมุ่งไปยังเส้นทางตรงกันข้ามกับจุดหมายปลายทางที่จะเป็นค่ายพักแรม การหลับในทำให้รถเกิดอุบัติเหตุและตกลงไปในหุบเขาลึก

เมื่อลืมตารอดชีวิตขึ้นมาท่ามกลางศพเพื่อนร่วมชั้นและคุณครู  ในป่าเขาที่ไม่รู้ว่าต้องป่ายปีนขึ้นไปอย่างไร ทิศทางไหน ไม่รู้จะขอความช่วยเหลือจากใคร ด้วยวิธีใด และทั้งรถบัสไม่เหลือใครอีกแล้ว นอกจากพวกเธอทั้งห้าผู้รอดชีวิต

"พวกเธอ" ที่ไม่ได้เป็นเพื่อนกัน

ฮารุ กับ มิซุกิ ที่เคยเป็นเพื่อนสามเกลอ และตอนนี้เหลือแค่สอง เพราะซากุระตายเสียแล้ว  ฮารุเสียใจอาลัยอาวรณ์ และเห็นว่ามิซุกิไม่ได้เสียใจเท่าที่ควรกับการตายของเพื่อนรัก จากรอยบาดหมางลึกๆ ในใจ กลายเป็นความร้าวฉานอย่างรวดเร็ว

โมริชิเกะ หรือตัวตลกที่เพื่อนร่วมชั้นมักจะเรียกสั้นๆ "โมริโกะ" สุดดีใจที่ซากุระตายไปเสียได้  อุบัติเหตุ เลือด และคนตาย ทำให้สภาพจิตใจของเธอไม่เป็นปกตินัก จะเรียกว่าเสียสติไปก็ว่าได้ แล้วคนเสียสติคนนี้ก็ดันมีโอกาสคว้าอาวุธถือไว้ในมือ นั่นคือเคียวคมด้ามยาวที่คุณครูผู้ดูแลได้นำติดมาเป็นเครื่องมือที่จะใช้ในค่ายพักแรมด้วย (เอามาใช้ทำอะไรก็มิทราบ) 

อุสุอิ บาดเจ็บที่ขา หวาดกลัว และเอาแต่ร้องไห้ 

คามิยะ เป็นคนมีสติที่สุดในสถานการณ์นี้ ทำอย่างไรจึงจะมีชีวิตรอดรอคอยความช่วยเหลือ ที่ไม่อาจรู้ได้ว่าจะมาถึงเมื่อไร เพราะคามิยะได้เห็นป้ายบอกทาง ที่บ่งบอกให้รู้ว่าพนักงานขับรถขับออกนอกเส้นทาง เธอพยายามจะปลุกคุณครูที่หลับอยู่ในเวลานั้นเพื่อบอกเรื่องนี้  แต่มันก็สายเกินไป

ขอย้ำอีกครั้ง  พวกเธอ ไม่ใช่ "เพื่อนกัน"   โมริโกะ เคยเป็นทาสประจำชั้นเรียน  คามิยะ ไม่เคยมีเพื่อน อุสุอิ  เป็นคนสุขภาพอ่อนแอ เป็นตัวถ่วงในการทำกิจกรรมต่างๆ ที่ถูกคนอื่นชักสีหน้าเอือมระอา เพราะความเบื่อหน่าย  มิซุกิ  ไม่เคยมีความสุขกับการทำตัวตามกระแสเพื่อเกาะเกี่ยวความสัมพันธ์กับซากุระเอาไว้ และ ฮารุ คนมีความบาดหมางกินใจที่ถูกแย่งความสำคัญจากเพื่อนรักไป

กลางป่าใหญ่ในหุบเขาลึก สถานการณ์จึงไม่ใช่รวมกันเราอยู่แยกหมู่เราตาย

แต่เป็นสำนึกตัวใครตัวมันและฉันต้องรอด

"สัญชาตญาณดิบ" เป็นคำที่ไม่ถือว่าแรงเกินไป  ถ้าดูจากสภาพจิตใจที่แหว่งวิ่นของของโมริโกะ กับการตั้งตนเป็นควีนด้วยอำนาจของคมเคียวที่มาพร้อมกับการแบ่งวรรณะ ลดหลั่นกันไปตามความชิงชังฝังใจ  คนที่ลงมือกระทำ คนที่เออออตามกระแส  คนที่เอาแต่ดูดายเพิกเฉย คนที่ไม่เกี่ยวอะไรเลย แต่แอบสมเพชเวทนา  

"ทาส" ตำแหน่งต่ำสุดที่ทำให้ความสัมพันธ์ของฮารุ กับมิซุกิ ยิ่งแตกยับ ชั่ววูบหนึ่งของความเห็นแก่ตัว มนุษย์เราสามารถจะหักหลังทำร้ายใครก็ได้ แม้คนๆ นั้น จะเป็นเพื่อน ยิ่งในตอนนี้ที่พวกเขาเริ่มรู้ตัวแล้วว่า ที่ผ่านมาอาจไม่มีเลยสักวันที่เราจะเคยเป็นเพื่อนกันจริงๆ  

ในโลกเรานั้น มีสภาวะแวดล้อมที่ถูกกำหนดไว้อยู่

ถ้าเรารู้ว่าเราอยู่ในสิ่งแวดล้อมไหน เราจะไม่ทำร้ายคนอื่นและจะไม่ต้องบาดเจ็บ

เพื่อไม่ให้จมดิ่งลง เราต้องรักษาระยะห่างไว้ให้ดี

หลีกเลี่ยงปัญหาและพยายามแสร้งยิ้มเข้าไว้

ฉันมักจะปล่อยตัวให้ไหลไปตามกระแส และว่ายตามน้ำไปเรื่อยๆ

ฉันว่ายตามน้ำไป เพราะฉันต้องทำอย่างนั้น...

แต่......

ในเวลานั้นฉันก็นึกได้  ที่นี่ไม่ใช่โรงเรียน 

ทุกคนได้ตายไปแล้ว  ที่นี่ไม่จำเป็นต้องแสร้งยิ้ม

เมื่อป่าแห่งนี้ไม่ใช่โรงเรียน นี่คือโลกใหม่ที่มิซุกิไม่จำเป็นต้องทำตามกระแสอีกต่อไป นี่คือโอกาสที่เธอจะเปลี่ยนตัวเองเป็นคนใหม่ ซึ่งความจริงแล้ว ก็คือตัวตนของเธอเอง ความใจดี  ความซื่อตรง ความเข้มแข็ง ที่เธอได้เปลี่ยนแปลงในครั้งนี้ จะเชื่อมโยงเพื่อนๆ ให้เป็นน้ำหนึ่งใจเดียว ประทังชีวิตรอดเพื่อรอคอยความช่วยเหลือแล้วกลับคืนสู่บ้านด้วยกันทั้งหมดได้หรือไม่  

คำตอบคือ มันไม่มีอะไรที่ง่ายเลย 

ในเมื่อพวกเขาไม่เคยเป็นเพื่อนกัน ไม่เคยรู้เรื่องอะไรของกันและกัน  ไม่รู้..ว่าทำไมคนดีมีน้ำใจอย่างคามิยะ ถึงไม่มีเพื่อน ไม่เข้าใจว่าทำไมในบางครั้งเธอจึงดูเฉยชากับความเป็นไปของคนอื่นๆ เพราะมุ่งมั่นอยู่แต่กับเรื่องทำอย่างไรให้รอดชีวิตไปได้    ไม่รู้ .. ว่าเหตุใดโมริโกะจึงบ้าคลั่งผิดเพี้ยนไปพร้อมจะกระโจนใส่ใครต่อใครด้วยเคียวในมือ  ไม่มีใครรู้ว่าเธอมีชีวิตที่เจ็บปวดสาหัสอย่างไรในครอบครัว และการถูกกลั่นแกล้งที่โรงเรียนได้กระหน่ำซ้ำเติมจิตใจของเธอมากแค่ไหน   ไม่มีใครรู้ว่าเหตุใดมิซุกิจึงต้องการเอาตัวรอดง่ายๆ ด้วยการเลือกใช้วิธีตามกระแส  เพราะไม่รู้ไม่เข้าใจ จึงไม่มีใครทันสังเกตเห็นสภาพจิตใจอันเปราะบางของอุสุอิที่กำลังจมดิ่งกับความรู้สึกเป็นภาระอันไร้ประโยชน์ 

ณ ที่แห่งนี้ ไม่มีคำว่าเพื่อน  ในสถานการณ์เป็นตายหาทางออกจากป่าไม่ได้ อากาศหนาวเย็น อาหารและน้ำมีจำกัด ยิ่งเพิ่มระดับความหวาดระแวง ไม่เชื่อใจ ความโกรธแค้น ชิงชัง  ต่างคนต่างจิตใจ ต่างพื้นฐานความเป็นมา ปัญหาครอบครัวมีหนักบ้าง เบาบ้าง มีความสุข แบกความทุกข์ที่แตกต่าง ลิมิตของแต่ละคนย่อมแตกต่างด้วยเช่นกัน  การระเบิดทุกสิ่งทุกอย่างออกมาเพื่อเคลียร์ใจแล้วเริ่มต้นกันใหม่ จึงใช้เหตุใช้เวลาไม่เหมือนกัน และกว่าจะเข้าถึงจุดนั้นได้ มันจะสายไปหรือเปล่า 

แต่อย่างไรก็ตาม "เพื่อน" หมายถึงอะไร  ความหมายของมันจะเริ่มต้นขึ้นที่นี่   

อาจารย์อิการาชิ (Kubota Masataka) เป็นอาจารย์ประจำชั้น ของเด็กนักเรียนชั้นนี้ แต่เพราะป่วยเป็นไข้หวัดไม่อาจตามไปดูแลเด็กๆ เองได้ อาจารย์ใหญ่จึงมอบหมายอาจารย์อื่นสองท่านไปดูแลเด็กๆ แทน  อิการาชิ เป็นคนที่ต้องยืนยันการเดินทางไปถึงจุดหมายปลายทางของคณะนักเรียน แต่เพราะอาการป่วย ความยุ่งกับงาน ทำให้เขาเผลอเรอ คิดไปเองว่ากระดาษโน๊ตฝากข้อความโทรศัพท์ที่ได้รับตอนไม่อยู่รับสาย คือการโทรแจ้งการถึงจุดหมายโดยที่ตัวเองไม่ได้อ่านโน๊ต ทั้งยังวางใจไม่คิดจะติดต่อสอบถามความเป็นไป จนล่วงเข้าสู่วันใหม่ไปอีกวัน กว่าอิการาชิ จะเอะใจ กว่าจะติดต่อสอบถามเจ้าของสถานที่ค่ายพักแรม และได้รับการยืนยันว่า คณะนักเรียนไม่ได้เดินทางไปถึง เวลาก็ล่วงเลยผ่าน กว่าจะรู้จะแน่ใจว่าครูและนักเรียนรวมถึงรสบัสทั้งคันหายไประหว่างเส้นทาง เวลาก็เดินหน้าต่อไปอย่างไม่หยุดยั้ง

อิการาชิ รายงานเรื่องนี้กับอาจารย์ใหญ่ และต้องการจะแจ้งตำรวจให้ออกค้นหาในทันที แต่ว่า...

รถบัสพร้อมครูและนักเรียนหายไปทั้งคัน เวลาล่วงเลยที่เพิ่งจะรู้ เหตุจากความผิดพลาดของครู และทั้งหมดนี้คือความรับผิดชอบของโรงเรียน  การแจ้งตำรวจถูกยับยั้ง อาจารย์ใหญ่ต้องการจะหารือกับคณะกรรมาธิการการศึกษา เพื่อหาทางออกที่เดือดร้อนน้อยที่สุดในเรื่องนี้  และทางออกที่ว่าก็คือ ทำอย่างไรให้เป็นเรื่องสุดวิสัยที่ไม่ใช่เหตุความรับผิดชอบของโรงเรียน  อิการาชิ ถูกสั่งให้ปิดปากเงียบ การควบคุมสถานการณ์และรับหน้าสื่อเป็นเรื่องที่จะอยู่ในความดูแลรับผิดชอบของอาจารย์ใหญ่

คิดดูแล้วกันนะคะ กว่าที่เรื่องจะถึงผู้ปกครอง ถึงตำรวจ เวลามันผ่านไปนานเท่าไรแล้ว  

ความกลัวที่จะต้องรับผิดชอบต่อเหตุการณ์ร้ายแรงนี้ หาใช่มีแต่ อาจารย์ ทางโรงเรียน  แต่รวมถึงบริษัทขนส่งที่จะต้องแบกรับความผิดเต็มๆ พวกเขาทำไม่รู้ไม่ชี้ ทำลายหลักฐานการเดินรถ ทำทุกอย่างเพื่อจะหาทางรอดโดยการเจ็บตัวให้น้อยที่สุด 

ปัญหาใดๆ ก็ตามจะได้รับการแก้ไข ก็ต่อเมื่อก้าวผ่านบันไดขั้นแรกคือยอมรับความจริงว่ามันเป็นปัญหา และการที่ความจริงจะถูกยอมรับได้ จะต้องมีใครสักคนกล้าสวนกระแส (กลัวความเดือดร้อน,หลีกเลี่ยงความรับผิดชอบ) ออกมาเปิดเผยมัน  

จึงรู้สึกว่าซีรีย์เรื่องนี้สนุกมากในแง่ของการเล่นประเด็นอยู่กับสัญชาตญาณ(ดิบ) ของคนที่ต้องดิ้นรนเอาตัวรอด และเพื่อจะรอด จิตใจย่อมมืดบอดมองไม่เห็นอะไรอื่นนอกจากตัวเอง ซึ่งสิ่งนั้นเรียกว่า "ความเห็นแก่ตัว" เป็นเรื่องปกติธรรมดาที่คนเราย่อมต้องนึกถึงตัวเองก่อนเสมอ เว้นแต่ว่าคนๆ นั้นจะเป็นคนดีประเสริฐศรี จิตใจแบบพ่อพระแม่ชี จึงจะนึกถึงคนอื่นก่อนตัวเอง และพร้อมสละชีวิตของตนเองเพื่อคนอื่นได้  แต่ในเรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องเล็กๆ น้อยๆ ตำแหน่งอาจารย์ใหญ่ ชื่อเสียงโรงเรียน อาชีพครู และกรณีบริษัทขนส่ง อุบัติเหตุครั้งนี้คือการต้องชดใช้ด้วยเงินก้อนมโหฬารและอาจต้องลงเอยในคุกอีกด้วย

แต่มันก็จริงตามคำกล่าวที่ว่า มนุษย์เป็นสัตว์ประเสริฐ  เราจึงไม่อาจปล่อยให้สัญชาตญาณเป็นเครื่องนำทางชีวิตเสมอไป  อาจมีบางช่วงเวลา โดยเฉพาะยามต้องเผชิญกับปัญหาในระยะแรกที่คนเราจะหมกมุ่นคิดถึงแต่ตัวเอง หลงติดอยู่กับการหาทางเอาตัวเองรอด  แต่หากเขาหรือเธอคนนั้นไม่ใช่คนใจบาปใจดำ สำนึกผิดชอบชั่วดีจะผุดขึ้นมาในไม่ช้า เพื่อช่วยหยุด ช่วยยับยั้งความเห็นแก่ตัวได้ อาจจะช้าบ้าง เร็วบ้าง ขึ้นอยู่กับพื้นฐานจิตใจของแต่ละคน

ส่วนประเด็นที่เราสนุกกับมันที่สุด คือการลุ้นว่าอาจารย์อิการาชิ จะล่วงพ้นความกลัว และก้าวผ่านความเจ็บปวดจากความรู้สึกผิดไปได้อย่างไรเพื่อยืดอกรับผิดชอบต่อเหตุการณ์ครั้งนี้  คนข้างหลังจะรู้กันได้อย่างไรว่ารถบัสได้วิ่งออกนอกเส้นทางไปอีกเมืองหนึ่งในทิศทางตรงกันข้าม และสุดท้าย อะไรจะเกิดขึ้นอย่างไร  ใครจะอยู่ และใครจะตาย ...

จรรยาบรรณของสื่อ เป็นอีกเรื่องที่ซีรีย์เรื่องนี้ได้สะท้อนให้เห็น  ภาวะวิกฤติความเป็นตายของเด็กนักเรียน ความทุกข์ความกังวลใจของครอบครัวผู้รอคอยการกลับมาอยู่ข้างหลัง เป็นเรื่องที่ควรได้รับความเห็นใจและรายงานข่าวอย่างเหมาะสม  หรือเป็นเหยื่อของการถูกรุมทึ้งเพื่อช่วงชิงเอาโอกาสในการขายข่าวจากสีหน้าทุกข์โศกและคราบน้ำตา

 คอนโนะ ฮารุกะ ( Taki Yukari)  พี่สาวของมิซุกิ เธอทำงานในสำนักข่าว เป็นโอกาสอันดีที่เธอเป็นหนึ่งในสมาชิกครอบครัวของเด็กนักเรียนที่หายไป ในช่วงที่ทางโรงเรียนยังไม่เปิดเผยข้อมูลมากนัก เธอจึงได้รับมอบหมายให้สืบเสาะหาความจริง  และเพื่อจะให้ได้ความจริงนั้น เธอถึงกับใช้เล่ห์อุบายให้ได้มันมาโดยไม่สนใจว่าใครจะเจ็บปวด  ข่าววงในสุดๆ ที่เธอได้โอกาสนำเสนอเป็นคนแรก ทำให้เธอถูกมอบหมายให้เป็นผู้สื่อข่าวเต็มตัว ซึ่งเธอก็รีบตะครุบโอกาสนี้ด้วยความกระหยิ่มยิ้มย่อง อาจเป็นช่วงจังหวะหนึ่งที่เธอเผลอไผลมีความสุข จนหลงลืมตนไปว่าเธอเป็นใคร เป็นนักข่าว หรือเป็นหนึ่งในสมาชิกครอบครัวของเด็กนักเรียนผู้เคราะห์ร้าย เธอควรจะอยู่ที่นั่นเพื่อข่าว หรืออยู่เพื่อเคียงข้างร่วมภาวนากับพ่อแม่ของเธอที่กำลังเจ็บปวดกับการรอคอยให้ลูกรอดชีวิต

 พ่อแม่ของมิซุกิ รับบทโดย Watanabe Ikkei และ Funaki Sachi  ทั้งสองเพิ่งจะหย่าร้างกัน และพ่อเพิ่งออกจากบ้านไปไม่กี่วัน ก่อนมิซุกิจะเดินทางไปทำกิจกรรมแคมป์  อุบัติเหตุครั้งนี้ ที่ไม่รู้ว่าลูกสาวสุดที่รักเป็นหรือตาย การต้องเผชิญเหตุการณ์นี้ด้วยกันอย่างเศร้าโศก จะช่วยประสานรอยร้าวของครอบครัวให้กลับมาอยู่พร้อมหน้าพร้อมตากันได้อีกครั้งหรือไม่

เป็นเรื่องธรรมดาใช่มั้ยล่ะที่ในบางครั้ง ชีวิตคนเราก็มีโอกาสจะหลงทาง

สำคัญที่ว่า เราจะรู้ตัว และหวนกลับคืนมาบนเส้นทางที่ควรเดินได้อย่างไร 

นี่เป็นเรื่องท้าทายที่ยากเอาเรื่องอยู่เหมือนกัน

ดังนั้น พยายามอย่าหลงทางเสียแต่แรกจะดีกว่า จะได้ไม่เสียใจ เสียเวลา

และบางครั้งอาจจะเสียโอกาสบางอย่างไปเพราะคำว่า สายไปเสียแล้ว

12 ตอน ตอนละ 30 นาที ก็เป็นแค่ความยาว 6 ตอน ของซีรีย์ปกติ ใครชอบแนวนี้ น่าจะลองดูนะคะ แม้จะยังมีเรื่องให้ติอยู่บ้าง เช่น  เกี่ยวกับมิซุกิ  เท่าที่ดูตอนแรกที่ปูพื้นพฤติกรรม "ตามกระแส" ถือว่าเป็นคนที่แย่กว่าทุกคนเลยนะ แต่เมื่อวูบหนึ่งที่คิดได้ "ที่นี่ไม่ใช่โรงเรียน"  เธอก็เป็นคนดีที่เหมือนคนละคน   และดูขัดแย้งกับการเป็นคนที่สามารถยืนอยู่ในกลุ่มที่แกล้งเพื่อนได้หน้าตาเฉย  หัวเราะเออออไปด้วยได้ ปากหวานเอาใจทั้งที่ไม่ได้รู้สึกอย่างนั้นจริง   ซึ่งต้องถือว่าการตามกระแสเพื่อเอาตัวรอดอย่างนั้นถือเป็นความเห็นแก่ตัวของคนใจดำมากระดับหนึ่งเลยล่ะ

อีกเรื่องคือ จินตนาการไม่ออกว่าเหวมันลึกแค่ไหน ชันอย่างไร ตกไปไกลแค่ไหน ไม่หักกิ่ง โคนต้อนไม้ ครูดโขดหิน ไถลดินให้เห็นร่องรอยหาทิศทางบ้างหรอกรึ 

แต่อาจจะอย่างคามิยะบอก .. การเดินไปในป่าอย่างไร้จุดหมายคือความโง่  หนทางที่ดีที่สุดที่จะรอด คือการอยู่ไม่ห่างจากที่เกิดเหตุเข้าไว้

ชอบตัวละครนี้ที่สุดค่ะ หากไม่มีสติของคามิยะคอยไกล่เกลี่ยแก้ไขสถานการณ์อย่างมีเหตุผล ไม่รู้เหมือนกันว่าสถานการณ์จะเลวร้ายกว่าที่เป็นแค่ไหน  แต่ทำไมตัวละครตัวนี้ไม่ใช่นางเอกและไม่ใช่ศูนย์กลางของเพื่อนเหมือนที่ มิซุกิเป็น  นั่นเป็นเพราะบางสถานการณ์ "ความรู้สึก" อาจต้องมาก่อนเหตุผล  เหตุผลไม่อาจซื้อใจ มันต้องใจแลกใจเท่านั้น 

แต่ถ้าเอาแต่ความรู้สึก ..อย่างเดียว ไม่มีเหตุผล ก็นะ ...บางครั้งคนเราก็ตายโง่ๆ เพราะเอาแต่ทำตามความรู้สึกนี่แหละ .. ก็ให้แง่คิดที่ดีในการดำเนินชีวิตได้เหมือนกัน   

เป็นเรื่องราวตื่นเต้น ชวนลุ้น ที่คาดเดาไม่ได้  หายใจไม่ทั่วท้องบ้าง และบางจังหวะก็ทำเอาใจหายใจคว่ำ บางทีก็เศร้า บางทีก็ซึ้ง ร้องไห้  ดูติดหนึบแทบไม่อยากปิดคอมฯ อยากจะลาพักร้อนนอนดูโต้รุ่งเลยจริงๆ แต่เมื่อทำไม่ได้ เพราะลางานดูหนังมันไร้สาระเกินไป ก็ต้องหักห้ามใจเข้านอน  ดังนั้น ขอไม่ขยายความมากไปกว่านี้ เดี๋ยวจะเสียอรรถรสไปมากกว่าที่กำลังเสียอยู่ อิอิ

เด็กๆ นักแสดงก็ใช้ได้ทุกคน แต่คิดว่าคนที่รับบทหนักที่สุดคือ หนูยามาชิตะ ริโอะ ผู้รับบท มาริโกะ  ทั้งจิตผิดเพี้ยนรุนแรง ทั้งกดดัน โกรธแค้น ร้องไห้ เรียกว่าเจ๊เหนื่อยแทนหนูมั่กๆ  รองลงมาก็เป็นนางเอกของเรื่อง นานามิ ผู้รับบท มิซุกิ (หน้าตาน่ารัก) ผู้เพียรพยายามจะสร้างความปรองดอง แต่ไม่ว่ายังไงมันก็ต้องมีความสูญเสียกันบ้าง เพราะโลกไม่ได้สวยงามเสมอไปแม้ในละคร