Bloggang.com : prysang - Cain and Abel ความโหดร้ายของพี่ชายที่แสนดี -สงสารน้องแต่ร้องไห้เพื่อพี่ชาย

Bloggang.com : weblog for you and your gang

Group Blog

All blogs

Cain and Abel ความโหดร้ายของพี่ชายที่แสนดี -สงสารน้องแต่ร้องไห้เพื่อพี่ชาย

Cain and Abel : SBS 2009 : 20 Episodes
Director: Kim Hyeong-Sik Writer: Park Kye-Ok

เขาถูกยิงหัว ทิ้งไว้กลางทะเลทรายแห่งหนึ่งของประเทศจีน
ใครคนหนึ่งผ่านมาพบ ช่วยเขาไว้ (ยังไม่ตายวุ้ย)
จึงรอดชีวิตและฟื้นขึ้นมาเพื่อจะพบว่า
ความทรงจำทั้งหมดของเขาหายไป

มันเป็นพลอตความจำเสื่อม! ที่ปกติจะตั้งป้อมเดียดฉันท์เอาไว้ เคยเห็นชื่อเรื่องผ่านตามาหลายครั้งเพราะถูกแนะนำเป็นซีรีย์เกาหลีสนุกๆ น่าติดตาม แต่เพราะมันเป็นพลอตความจำเสื่อม และก่อนหน้านั้นยังไม่รู้จักโซจีซบจึงง่ายดายที่จะเมิน เมื่อไม่นานมานี้เพิ่งดูความจำเสื่อมจาก Innocent Man ถ้าเป็นปกติคงยังไม่อยากดูความจำเสื่อมซ้ำอีกในช่วงเวลาใกล้ๆ กัน แต่นี่มันดันเป็นความจำเสื่อมของ "โซจีซบ" ที่เคยตั้งใจว่าหลังดู I'm sorry I love you จบแล้ว จะเลิกดราม่าแบบเกาหลีแล้วหันไปเอาดีมีสาระแบบซีรีย์ญี่ปุ่นๆ ก็ยังไปไหนไม่รอดซะทีเพราะพี่ซบนี่แหละ

"โอคังซอล" คือ คนที่ช่วยชีวิตเขาไว้ ปฏิบัติต่อเขาดั่งเป็นน้องชาย
และตั้งชื่อเขาใหม่ด้วยชื่อของน้องชายที่ตายจากไป "โอ คังโฮ"

โอคังโฮและโอคังซอล จึงรักและจริงใจต่อกันเหมือนเป็นพี่น้อง

จากสถานะผู้ลักลอบเข้าเมืองผิดกฏหมาย สู่ค่ายเชลยผู้ลี้ภัยเกาหลีเหนือ เขาต้องกระเสือกกระสน ดิ้นรนเอาชีวิตรอด จนได้กลับมายังเกาหลีใต้
ที่มีเหตุให้เชื่อได้ว่าเป็นแผ่นดินเกิดและเติบโตขึ้นมาในฐานะพลเมืองของประเทศนี้

เขากลับมา เพื่อจะค้นหาคำตอบว่าตัวเองคือใคร และใครที่ต้องการฆ่าเขา

ความสนุกของเรื่องก็อยู่ตรงนี้แหละค่ะ เพราะเราคนดูจะรู้ทุกอย่าง ใครต้องการฆ่าเขา ที่ไหน อย่างไร และ ทำไม แต่ตัวละครคือพระเอกจะไม่รู้ เพราะมันไม่มีสัญญาณอันตรายบ่งบอกล่วงหน้า ทุกอย่างยังเป็นปกติดีในตอนที่เขายังเป็น "คุณหมอลีโชอิน" ก่อนจะเดินทางไปประเทศจีนเพื่อดูการผ่าตัดเนื้องอกเคสสำคัญเคสหนึ่งโดยนายแพทย์มีฝีมือที่เคยเป็นผู้ร่วมงานวิจัยการผ่าตัดแผนใหม่ร่วมกับพี่ชายของเขา "ลีซอนวู" นายแพทย์ศัลยประสาทผู้เชี่ยวชาญโรคทางสมองซึ่งสำเร็จการศึกษามาจากสถาบันการแพทย์ที่มีชื่อเสียงในอเมริกา "จอห์น ฮอบกินส์"

คุณหมอลีโชอินต้องการจะให้แน่ใจว่าการผ่าตัดในเคสแบบนั้น มันจะปลอดภัยไร้ผลข้างเคียงก่อนจะยินยอมให้พี่ชายใช้วิธีการเดียวกันในการผ่าตัดพ่อของพวกเขาเอง แล้วชะตากรรมของน้องชายผู้อาภัพ ก็เริ่มต้นขึ้นที่นั่น

กว่าจะได้กลับมายังเกาหลีใต้ มันมีราคาค่าเดินทางที่ "พี่คังซอล" ผู้คอยช่วยเหลือและปกป้องคังโฮมาตลอดต้องจ่ายไปด้วยชีวิต สิ่งเดียวที่เหลือไว้ให้คือรูปถ่ายใบหนึ่งที่เคยพกติดตัวเสมอ เป็นรูปถ่ายคู่กันกับผู้หญิงคนหนึ่งที่เป็นความหวังในดวงใจ เป็นความรักความปรารถนาในชีวิตที่ผลักดันให้พี่คังซอลต้องออกมาจากเกาหลีเหนือ เข้าจีน และต้องการจะข้ามไปยังเกาหลีใต้

เธอคือ "โอยองจี" น้องสาวคนเดียวของโอคังซอล

ไม่รู้ประวัติศาสตร์ ไม่รู้ลึกสภาพเศรษฐกิจสังคมของเกาหลีเหนือและใต้ มันต่างกันมากน้อยแค่ไหน จึงไม่เข้าใจนักหรอกว่าการเป็นพลเมืองเกาหลีเหนือมันยากแค้นลำเค็ญอย่างไรบ้าง อนุมานเอาจากหนังจากละครเรื่องต่างๆ ที่เคยเห็นว่าเป็นประเทศที่คนเกาหลีเหนือหลายคนไม่อยากอยู่ และดินแดนเกาหลีใต้คือความใฝ่ฝัน

โอยองจีเป็นอิสาวเกาหลีเหนือสไตล์คนสู้ชีวิต เธอลักลอบเข้าประเทศจีนมาอย่างผิดกฏหมายด้วยเช่นกัน แต่เนื่องจากละครไม่ได้บอกรายละเอียดไว้ เข้าใจเอาเองว่าคงจะมาคนละครั้งและคนละทางกับพี่ชายเพราะสองพี่น้องไม่ได้อยู่ด้วยกัน แต่มีคำสัญญามีความฝันจะช่วยกันทำงานเก็บเงิน (พี่ชายค้ายาเสพติด ส่วนน้องสาวเป็นไกด์เถื่อน) เพื่อจะหาทางพาพ่อแม่อพยพไปยังเกาหลีใต้ ผู้หญิงตัวเล็กๆ ตัวคนเดียวอย่างโอยองจี เธอฝักใฝ่เสาะหาหนทางไปจนถึงกรุงโซลได้สำเร็จ รอเพียงพี่ชายจะติดตามมาเพื่อรักษาสัญญาเราจะพบกัน

เพราะความจำเสื่อมโอคังโฮจึงจำไม่ได้ว่า ผู้หญิงคนเดียวกันกับในภาพถ่ายใบนี้ เคยเป็นไกด์ของเขาที่ประเทศจีน และไม่รู้ว่าเธอมีส่วนเกี่ยวข้องกับการที่เขาถูกอุ้มไปยิงทิ้งในทะเลทราย แต่ไม่ว่าจะตอนก่อนหรือตอนหายแล้วจากความจำเสื่อม จะอยู่ในฐานะคนลี้ภัยเกาหลีเหนือโอคังโฮหรือคุณหมอมือโปรลีโชอิน โอยองจีที่เขาพบทุกครั้งก็เป็นผู้หญิงคนเดียวกันที่รักและห่วงใยเขา จะเป็นเพราะความนิสัยดี น่ารัก หรือเป็นเพราะคำสั่งเสียที่พี่คังซอลฝากฝังไว้ให้ช่วยดูแล ท้ายที่สุด โอยองจีก็เป็นผู้หญิงที่เขารักและต้องการจะร่วมชีวิตด้วย (น่ารัก)

ครอบครัวแพทย์ของคุณหมอลีโชอิน

คุณพ่อ ลีจองมิน ประธานคณะกรรมการบริหาร หรือเรียกง่ายๆ ว่าเป็นเจ้าของโรงพยาบาลโบซอง

คุณแม่ นา-ฮเยจู รองประธานฯ

พี่ชาย ลีซอนวู เป็นลูกชายสายเลือดแท้

ส่วนลีโชอินเป็นเพียงลูกบุญธรรมที่ถูกรับมาเลี้ยงหลังจากพ่อแม่ของเขาที่เป็นเพื่อนรักของพ่อแม่บุญธรรม ประสบอุบัติเหตุเสียชีวิตด้วยกันทั้งคู่

พ่อเป็นหมอ แม่เป็นหมอ และลูกทั้งสองคนก็เป็นหมอ

ส่วนเธอคือว่าที่สมาชิกคนใหม่ของครอบครัวหมอ

คิมโซยอน คนรักของลีโชอิน

กิจการโรงพยาบาลโบซอง

คุณหมอคิมฮยอนจู ผู้อำนวยการแผนกฉุกเฉิน เธอเป็นคนเก่าแก่ที่เห็นโชอินมาตั้งแต่เด็ก แต่แคสนักแสดงพลาดไปนะ เพราะเธอไม่ได้ดูแก่ขนาดจะเป็นหมออยู่แล้วเมื่อสามสิบปีก่อนตอนที่โชอินเพิ่งเกิด ต่อให้เป็นอัจฉริยะเรียนจบสักตอนอายุ ๒๐ เป็นหมอฝึกหัด บวกทำงานมาอีก ๓๐ ปี อายุ ๕๐ เธอก็ยังคงไม่ดูแก่ขนาดนั้น บทบาทของเธอคือหมอเก่าแก่ของโรงพยาบาลและรักโชอินเหมือนญาติสนิท จึงคอยช่วยเหลือห่วงใยและเป็นผู้ใหญ่ให้พึ่งพิง

คุณหมอคิมจินกึน วิสัญญีแพทย์ คู่หูที่น่ารักของคุณหมอคิมฮยอนจู ต่างเป็นหมอแก่ขึ้นคานที่รักและเข้าอกเข้าใจกันเป็นอย่างดี ทั้งสองคนนี้จึงร่วมกันครองตำแหน่ง "ผู้ช่วยพระเอก"

คุณหมอคังซอกฮุน ศัลยแพทย์ จากสถาบัน "จอห์น ฮอบกินส์" รุ่นน้องของคุณหมอลีซอนวูที่ถูกเรียกตัวมาร่วมทีมแพทย์เพื่อก่อตั้ง ศูนย์ศัลยประสาทโรงพยาบาลโบซองร่วมกับบรรดาหมอลูกน้องคนอื่นๆ

และอีกกลุ่มคือคณะกรรมการบริหารโรงพยาบาลที่เป็นบรรดาลูกกระจ๊อก คอยเล่นพวกพรรค ประจบสอพลอและแสวงหาผลประโยชน์

แต่ชอบคนนี้เป็นพิเศษ ลีจุงมิน (Han Da-Min) เพื่อนสนิทของคิมโซยอน

แล้วก็เกลียดตัวเลวนี่เป็นพิเศษ " ชอยชิซู " (Baek Seung-Hyeon)

ลีซอนวูและลีโชอิน ได้ชื่อว่าเป็นพี่น้องที่รักกันปานจะกลืนกิน (ดูจากฉากพบกันเมื่อพี่ซอนวูกลับมาจากต่างประเทศ) เพราะแม่ที่เป็นแม่เลี้ยงไม่เคยรักเขา นอกจากพ่อแล้วแต่เล็กจนโตโชอินก็มีแต่พี่ชายเท่านั้นที่อยู่ใกล้ชิด ให้ความรักความเอาใจใส่ พี่ซอนวูจึงเป็นไอดอลหนึ่งเดียวของโชอิน เป็นคนที่เขารักมากที่สุดในชีวิต (ว่าไปตามอารมณ์บอกเล่าของตัวละคร)

นั่นจึงเป็นเหตุผลที่ลีโชอินไม่เคยรู้ตัวเลยว่า มีความริษยา ความเจ็บปวดใดฝังลึกอยู่ในหัวใจใคร และมีความลับอะไรซ่อนเร้นอยู่ในครอบครัว ที่สำคัญคือเขาไม่เคยเฉลียวใจแม้แต่สักนิดเลยว่า ในหัวใจดวงเดียวกันที่มีความรักมันมีความเกลียดชังร่วมอาศัยอยู่ด้วย

เมื่อเขากลับมาในฐานะลีโชอิน

พ่อ ถูกผ่าตัดสมองกลายเป็นมนุษย์ผักเพราะอาการอัมพาตทั้งตัว

แม่ เพียงแต่ทักทายลูกชายด้วยความเหินห่าง "ฉันดีใจนะ ที่แกยังไม่ตาย"

พี่ชาย มีบางอย่างเปลี่ยนแปลงไป

คนรัก เธอเปลี่ยนใจไปรักพี่ชายของเขา

ความรู้สึกคลางแคลงไม่ไว้ใจใคร จำเป็นต้องได้รับการเยียวยาด้วยการค้นหาความจริง ใครอยู่เบื้องหลังการสั่งฆ่าเขาที่เมืองจีน รวมถึงการตามฆ่าเขาอย่างไม่ลดละเมื่อเขากลับมาที่เกาหลีใต้

ใครสั่งฆ่า และเพราะอะไรถึงต้องการให้เขาตาย นั่นเป็นคำถามที่ลีโชอินต้องการค้นหาคำตอบ ซึ่งบางทีเขาอาจจะเริ่มเข้าใจเหตุเค้าลางของมันบ้างแล้ว เพียงแต่ใจยังปฏิเสธที่จะยอมรับความจริง

เป็นพลอตความจำเสื่อมที่ชอบค่ะเรื่องนี้ ตอนเป็นโอคังโฮก็ชอบ ถึงความจำจะเสื่อม แต่ทักษะวิชาแพทย์ที่เคยฝึกฝนมาอย่างเคี่ยวกรำยังติดตัว เขาจึงยังช่วยรักษาคนไปตามสัญชาตญาณและทักษะการแพทย์ที่คุ้นชิน ตอนเป็นลีโชอินก็ยิ่งชอบ พระเอกเป็นหมอเรื่องไหนเรื่องนั้นมันย่อมเท่อยู่แล้ว แต่เรื่องนี้ โซจีซบในชุดกาวน์สีขาวกับคาแรคเตอร์ที่จะกล่าวต่อไปนี้ เขาโพดเท่

คราวก่อนดู I'm sorry I love you ยังไม่ฟันธงเกี่ยวกับโซจีซบเต็มร้อย แต่ตอนนี้ขอเต็มใจจะกล่าวเขาคือ The king of Dramas ดวงตาคู่นั้นทำไมมันให้ความรู้สึกเศร้าเหลือเกิน พี่ซบนี่ก็ว่าตัวพ่อแล้วนะ ยังมีคุณพี่ชายลีซอนวูมาบิ๊วความอินอีกคน แต่มันไม่ใช่ละครเศร้าสำหรับเรานะ เพราะร้องไห้ไปแค่สามที (ร้องให้กับพี่ชายทั้งหมด) ถึงพระเอกจะถูกทอดทิ้ง ถูกสั่งฆ่า เขาก็ยังคงความแมนที่ดูแล้วได้อารมณ์ลูกผู้ชายหัวใจอดทน สำคัญคือเขาไม่ใช่คนแสนดีเกินไปจนน่าเวทนา หากพระเอกเป็นคนที่รับได้ทุกอย่างมันก็จะกลายเป็นอีกอารมณ์นึง แต่ในคาแรคเตอร์นี้ความเจ็บแค้นของเขานั้นมันก่อให้เกิดการฮึดสู้ ใครแรงมาก็แรงไป เมื่อร้ายมาก็ร้ายตอบ ถึงขั้นมีเจตนาหมิ่นเหม่จรรยาบรรณแพทย์เพราะพี่แกกะจะฆ่าคนให้ตายด้วยแพทย์วิชาอยู่เนืองๆ

ความที่พื้นฐานเขาเป็นคนนิสัยน่ารัก อารมณ์ดี ดั้งนั้นไม่ว่าจะตอนหม่นหมองเพราะเจ็บป่วยกายใจจากผลพวงของการความจำเสื่อม หรือตอนความจำกลับมาให้พอร่าเริงได้ เขาก็ยังเป็นคุณหมอลีโชอินที่น่ารัก ทั้งที่ความจริงแล้วโซจีซบแทบไม่ได้ยิ้มมากนัก แต่กลับให้บุคลิกที่ดูขี้เล่นเป็นกันเองมีความร่าเริงแฝงอยู่ด้วย บวกกับความเป็นคนฉลาดร้าย รู้จักระมัดระวัง เก็บงำความทรงจำไว้ส่วนหนึ่ง แอบแฝงความคิด ซ่อนความรู้สึกแท้จริงเอาไว้ แล้วตีหน้าซื่อเข้าใส่ผู้คนรอบตัว แม้ศัตรูที่หมายหัวเขาจะไม่ตายใจนัก แต่ก็ใช่ว่าจะไล่ตามทันได้ง่ายๆ ว่าแท้จริงแล้วคุณหมอลีโชอินกำลังคิดและวางแผนจะทำอะไรอยู่

และทั้งหมดนั้นคือ "ความเท่" และเพราะคำๆ นี้ด้วยแหละ ที่ทำให้ตัดสินใจเลือกซีรีย์ของโซจีซบอีกครั้ง (และโดนยิงหัวอีกครา) หลังจากไปอ่านเรื่องย่อแล้วเจอคนหนึ่งคอมเมนท์ว่า "เรื่องนี้พระเอกเท่มาก" พระเอกเป็นหมอและเท่เหรอ ? นั่นมันจุดความสนใจได้ดีมากเลยล่ะ แม้เข้าใจว่าคงจะต้องอดทนกับหน้าจืดตี๋เกาหลีแท้ของโซจีซบตอนที่ไม่มีหนวด ก็ยังรู้สึกว่าอยากดู "พระเอกเท่" แต่เอาเข้าจริงเขาก็จืดอยู่แค่ช่วงแรกๆ นอกเหนือจากนั้นโซจีซบก็มีหนวดรกบ้าง ไรครึ้มๆ บ้าง ค่อยดูดีกว่าตอนหน้าเกลี้ยงเยอะ

เป็นคนที่ไม่ชอบจริงๆ เลยนะ ที่จะขึ้นคำว่า "สปอยล์" ไว้ในบล็อกซีรีย์ของตัวเอง เพราะถ้าพ้นไปจากเรื่องย่อ ๑๐ บรรทัด มันก็ดูเหมือนจะสปอล์ยไปแล้วทั้งสิ้น (หุหุ มารสปอล์ยไง) ไม่มีมาตรฐานใดจะบอกได้ว่าแค่ไหนอย่างไรถึงจะใส่หรือไม่ใส่คำเตือนว่าสปอยล์ เพียงแต่มันเป็นความรู้สึกว่าสิ่งที่กำลังจะบอกเล่านั้น เป็นความโดนใจและไม่โดนใจที่ดันเป็นแก่นสารสำคัญของเรื่อง จะไม่เอ่ยถึงก็คงจะคาใจเพราะจะว่าไปแล้วมันคืออารมณ์หลักของตัวเองที่ทำให้ชอบซีรีย์เรื่องนี้เลย

อารมณ์ที่ว่านี้ก็คือ "สงสารน้อง แต่ร้องไห้เพื่อพี่ชาย"

ดังนั้น ต่อไปนี้ขอเตือนว่า "สปอยล์"

จากแรกเริ่มตกบันไดพลอยโจน กลายเป็นความรับผิดชอบ กดดันให้ต้องตัดสินใจ เมื่อเดินหน้าแล้วไม่อาจหันกลับ จึงยิ่งล่วงล้ำสู่ความถลำลึก

"ลีโชอิน พี่จะรับบาปนี้ไว้กับตัวเองจนถึงวันตาย
เพราะฉะนั้น อย่ายกโทษให้พี่ อย่ายกโทษให้พี่เด็ดขาด"

ฉากนั้นพระเอกผู้ถูกกระทำน่าสงสารสุดๆ แต่ไม่รู้ทำไมที่เสียน้ำตาเป็นเพราะว่าร้องไห้ให้กับพี่ชาย เพราะเขาคือคนที่เฉือนหัวใจตัวเองเพื่อจะโหดร้าย เขารักน้องชายนะแต่ก็ยังขอเลือกทางเดินที่ว่า นับจากนี้และตลอดไปเขาไม่มีน้องชายอีกต่อไปแล้ว และลีซอนวูก็บังคับตัวเองให้เชื่อเช่นนั้นมาตลอด ต่อให้ลีโชอินกลับมามีชีวิตอยู่ตรงหน้า เขาจะเชื่อว่านั่นไม่ใช่น้องชายของเขา คนที่ได้ตายจากไปที่เมืองจีน

สิ่งที่จำเป็นต้องได้มาอาจเป็น "แค่สิ่งหนึ่ง" ในสายตาคนอื่น แต่สำหรับลีซอนวู มันมีความสำคัญที่ไม่อาจจะเปลี่ยนใจละทิ้งได้ เพราะกว่าจะได้มันมาเขาต้องเสียสละสิ่งมีค่าที่เขารักมากที่สุดเพื่อแลกกับมัน ฟังดูก็เห็นแก่ตัวมากมาย แต่เรากลับรู้สึกว่าเขาหมายความอย่างนั้นจริงๆ นะ น้องชายของเขา "ลีโชอิน" คือของรักมีค่าที่เขาต้องยอมเสียไปเพื่อให้ได้มาในสิ่งที่เขาต้องการ และไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เขาจะไม่มีวันยอมปล่อยมันไปเพื่อให้ความเจ็บปวดนั้นต้องสูญเปล่า

"ไม่ต้องให้อภัยฉัน ฉันหวังว่านายจะไม่ทำแบบนั้น"

นั่นเป็นสิ่งเดียวเท่านั้นที่จะป้องกันไม่ให้ลีซอนวูอ่อนแอ และมุ่งหน้าต่อไปในเส้นทางที่เขาเลือก มันดูเป็นความพยายามที่จะยืนหยัดหลอกตัวเองว่าฉันจะไม่เสียใจ คำว่า นายอย่าให้อภัยฉัน จึงคล้ายกับเป็นคำขอร้องที่อยู่ภายในใจ อย่าให้อภัยฉัน เพราะมันจะทำให้ฉันต้องอ่อนแอและเสียใจ

"พี่ครับ ได้โปรด บอกผมสิว่าพี่เสียใจ
บอกผมว่าพี่ผิดไปแล้ว พี่แค่พูดแค่นั้น
แล้วผมจะลืมทุกอย่าง เพราะผมยังอยากเป็น
น้องชายของลีซอนวู เป็นลูกชายของลีจองมิน
แล้วก็เป็นลูกชายของนาเฮจูด้วย"

มันจะเป็นไปได้ไหม สำหรับคนๆ หนึ่งที่จะขอโทษ และคนอีกคนหนึ่งที่จะให้อภัย ด้วยความหยิ่งทะนงในศักดิ์ศรี และด้วยบาดแผลที่เจ็บจำฝังลึก หรือมันจะสายเกินไป และคงมีได้แค่เพียงเสียงในหัวใจเท่านั้นที่ดังก้องอยู่กับตัวเอง

'พี่ขอโทษนะ น้องชายของพี่ พี่ขอโทษจริงๆ'

'ลีโชอิน พี่เสียใจ'

สายน้ำที่ไหลไปย่อมไม่ไหลย้อนกลับ เช่นเดียวกันวันเวลาที่ผ่านไปแล้ว ไม่อาจจะย้อนกลับไปเพื่อแก้ไข สิ่งที่ทำได้คงมีเพียงการยอมรับความผิดพลาดและเริ่มต้นกันใหม่อีกครั้ง แต่จะต้องใช้ความพยายามมากแค่ไหน จะต้องใช้เวลายาวนานสักเท่าใด ถึงจะช่วยลบเลือนความเจ็บปวดและยอมให้อภัยจากใจจริง หรือสุดท้ายมันจะแตกสลายลงด้วยเหตุผลเดียว

'ผมทำไม่ได้'

'ผมอยากที่จะกลับไปเป็นเหมือนเดิม แต่ตอนนี้เรากลับไปไม่ได้แล้ว'

และนี่คืออีกหนึ่งตัวละครที่น่าสงสาร

คิมโซยอน (Chae Jung-Ahn) มันเป็นความสัมพันธ์ของเรา ๓ คนมาตั้งแต่เด็ก แต่เล็กจนโตเธอรักลีซอนวูผู้เป็นเหมือนฮีโร่ของเธอเสมอแต่ด้วยเหตุ ๗ ปีอันเป็นไป เธอจึงยอมมอบหัวใจให้กับลีโชอินเพื่อนแสนดีที่รักและอยู่กับเธอตลอดช่วงเวลา ๗ ปีที่เลวร้ายยามที่ไม่มีพี่ซอนวูคอยอยู่เคียงข้าง ทว่าเพราะเถ้ากระดูกและแหวนแทนใจที่ส่งกลับมาจากเมืองจีน เธอจึงยอมละทิ้งคนตายและเอาใจใส่ต่อคนเป็นด้วยการเปิดหัวใจให้กับพี่ซอนวูอีกครั้ง สานสัมพันธ์รักแรกที่ต่างคนต่างเคยเจ็บปวดและลึกลงไปภายในใจไม่เคยลืมกัน แต่แล้วลีโชอินก็กลับมาอีกครั้งอย่างคนมีชีวิต ไม่ว่าเธอจะเลือกคนไหนมันก็คือการทำร้ายอีกคน สถานการณ์ที่โซยอนต้องพบเจอเราว่าเธอเป็นผู้หญิงที่บอบช้ำไปด้วยชะตากรรมแห่งรักนะ ชีวิตจริงใครเจอเข้าแบบนี้ถือว่าโชคร้ายสุดๆ

ส่วนนางเอก โอยองจี (ฮันจีมิน) เพราะเป็นคนนอกมีบทบาทเด่นในครึ่งแรกที่เรื่องราวสำคัญยังดำเนินอยู่ที่จีน แต่ครึ่งหลังก็ไม่มีอะไรมากนอกจากเป็นคนที่รักคุณหมอลีโชอิน ความที่ลีโชอินรักและใส่ใจจึงไม่เคยปริปากถึงเบื้องลึกอะไรกับสิ่งที่เขาเผชิญอยู่เพราะไม่อยากให้ยองจีเป็นห่วงและไม่สบายใจ ยองจีจึงไม่ค่อยรู้เบื้องลึกอะไรระหว่างพระเอกกับพี่ชาย นอกจากเฝ้าดูอยู่ใกล้ๆ และคอยเป็นกำลังใจให้เขา ถึงนางเอกจะน่ารัก แต่หลายครั้งก็ทำให้อดคิดไม่ได้ว่าเธอช่างเป็นภาระของพระเอกซะจริงๆ ไม่ชอบเธออยู่พักใหญ่ตอนพระเอกความจำเสื่อม ถึงเขาจะเป็นเหมือนของขวัญที่หล่นมาจากฟ้า แต่ตัวเธอก็รู้ดีว่าเขามีเจ้าของ การฉกฉวยเขาไว้กับตัวและซ่อนไว้มันทำให้นางเอกดูเห็นแก่ตัวและไม่ค่อยเท่เอาซะเลย ไม่อาจจะทำใจยอมรับความคิดของเธอที่อยากให้พระเอกเสื่อมความทรงจำดั้งเดิมและอยู่กับเธอในฐานะโอคังโฮตลอดไปใครอย่าบอกนะว่าเพราะเธอห่วงใยความปลอดภัยของพระเอก เพราะเราก็จะแย้งเหมือนที่นางเอกก็รู้ตัวเองดีนั่นแหละว่า มันเป็นเพียงข้ออ้าง

ทั้งที่พระเอกความจำเสื่อมแต่นอกจากเขาจะไม่ใช่ภาระ ยังเป็นทั้งที่พึ่งทางใจ ทั้งดูแลถนอมความรู้สึกนางเอก ผลพวงจากความจำเสื่อมทำให้เขาป่วยทั้งกายป่วยทั้งใจ แต่ก็พยายามเก็บอาการเอาไว้ เพียงเพื่อจะฝืนร่าเริงให้นางเอกมีความสุขสบายใจ (ดูสิ ผู้ชายคนนี้น่ารักขนาดไหน) นางเอกที่ทำตัวน่าสงสารจึงค่อนข้างเป็นที่รำคาญนิดๆ หากเธอเป็นคนที่ยอมเข้าใจ คอยเป็นกำลังใจช่วยเหลือให้เขาฟื้นความทรงจำแต่แรกๆ ความใจกว้างแบบนั้นต่างหากล่ะที่จะทำให้เธอน่าสงสารมากมาย และเราคงจะยอมเสียน้ำตาให้เธอบ้าง นั่นเป็นเรื่องเดียวที่ติดใจเกี่ยวกับนางเอก แต่หลังจากนั้นมาเธอก็น่ารักดี ในบรรดาซีรีย์ทั้งหมดที่เห็นฮันจีมินมา ถ้าเป็นบทบาทชอบ Great Inheritance รองลงมาก็บทพระสนมของกษัตริย์ลีซาน แต่ถ้าเป็นหน้าตาชอบทรงผมบ๊อบเรื่องนี้ที่สุด น่ารักมาก

ส่วนพระเอก คุณหมอลีโชอินต้องจีบปากจีบคอซะหน่อยว่า "น่าร๊ากอ่ะ" แม้ว่าตัวเองจะมีปัญหาหนักสุมอก แต่ก็ไม่เคยจะละเลยยองจี ดูแลความเป็นอยู่ แถมยังคอยใส่ใจความรู้สึกเป็นอย่างดีอีก ชอบที่พระเอกชอบพูดแกล้งนางเอก แล้วก็ชอบคำพูดแสดงความรักแบบทื่อๆ ไม่เขิน ไม่กั๊ก ไม่เก๊ก แต่เป็นคำธรรมดาคำหนึ่งที่จะพูดออกมาอย่างเรียบง่าย และชอบตอนนี้มากมาย ^^

" แต่เขาว่ากันว่า คนที่รักกันน่ะจะจำหน้าของกันและกันได้เสมอ
ผมว่า ..ผมรักคุณอยู่นะ"

พระเอกเป็นคนดีที่น่ารักมาตลอด ที่สำคัญคือ ไม่โง่ และสู้คน สู้เพื่อพ่อและเพื่อความฝันของพ่อ ดังนั้นตอนท้ายถ้าใครคาดหวังพระเอกแสนดีแบบที่ตัวเราเองก็คาดเดาเอาไว้ว่ามันจะจบน้ำเน่าอย่างไร มันก็ผิดคาดไปเหมือนกันความดื้อของคุณหมอลีโชอินนั้นเรียกได้ว่าทำเอากลัวใจ แม้ว่าจะพยายามบอกตัวเองให้หนักแน่นและเชื่อใจพระเอกเอาไว้ก็ยังแอบหวั่นไหวไปมากโข ติดใจนิดอีกเดียวตรงที่ตอนท้ายอยากให้พระเอกตัดสินใจด้วยตนเองซะก่อน ตัดสินจากความรู้สึก น้ำใจ และสายใยของการเป็นพี่น้องก่อนที่จะได้รับจดหมายจากพ่อ ตอนที่โชอินได้รับจดหมายก็ยังอดหวังไม่ได้ว่าเขาจะตัดสินใจไปก่อน แล้วค่อยมาเปิดอ่านมันทีหลัง เสียดายจริงๆ จากที่จะให้คะแนนจิตพิสัยเพราะมีหัวใจหล่อเป็น A+ เลยเหลือแค่ B ไปซะ

อีกฉากหนึ่งที่อยากพูดถึง เพราะมันตรงกับที่รู้สึกมาตลอดเกี่ยวกับตัวละครสองคนพี่น้อง เปรียบได้กับคนติดยาที่โทษว่าเพราะบ้านแตกสาแหรกขาด ขาดความรักขาดคนเข้าใจ แต่ขณะเดียวกันก็ยังมีคนอีกมากมายที่บางคนอาจจะมีชีวิตที่เลวร้ายกว่าด้วยซ้ำไป บางคนที่ว่านั้นนอกจากเขาจะไม่ไปติดยายังมีปัญญาเอาดีได้ ตอนที่โชอินตะโกนใส่พี่ชายจึงแทงใจที่สุด

" ผมก็ไม่เคยได้รับความอบอุ่นแบบนั้นเหมือนกันครับพี่
ผมยังมีชีวิตอยู่ได้เลย! ผมยังอยู่ได้เลย!!!"

เรื่องนี้คอสตูมทำงานง่ายมาก เพราะตัวละครส่วนใหญ่เป็นหมอและเรื่องส่วนใหญ่ก็ดำเนินอยู่ที่โรงพยาบาล ฉากเครื่องไม้เครื่องมือการรักษาการผ่าตัดมีไม่บ่อย แต่มีแต่ละทีก็กรีดหนังหัว เปิดกะโหลก เย็บไหมกันน่ากลัว เลือกมุม เลือกเน้นภาพได้ดี ซีรีย์หมอของเกาหลีเขาก็ไม่ธรรมดานะ อย่างที่เห็นใน Time Slip Dr.Jin นั่นก็ไม่รู้จะบิ๊วอารมณ์ความยากเย็นในการรักษาของการขาดเครื่องไม้เครื่องมือในโลกอดีตไปถึงไหน มันน่ากลัวไปมั้ย เอาแค่ดูแล้วเข้าใจว่ามันยากก็น่าจะพอนะ จะได้ไม่เปลืองเลือดปลอม

นักแสดงนำชายทั้งสองคน Shin Hyun-Joon และโซจีซบ เก่งค่ะ คนแรกไม่รู้จักแม้จะเคยเล่น Stairway to Heaven ก็จำไม่ได้ ดูจากประวัติของคุณพี่เค้างานสายหลักจะอยู่บนจอเงินเป็นส่วนใหญ่ ส่วนพี่ซบของเราขอยกคำวิจารณ์ของ "หนูวาลี" ที่หยอดไว้ในบล็อก I'm sorry I love you มาไว้ตรงนี้อีกสักที เพราะเห็นด้วยตามนั้นเลย

"เฮียมีสายตาที่สามารถบอกความรู้สึกเสียใจเป็นล้านคำ
โดยไม่ต้องเอ่ยเป็นคำพูดเลย(ตาตี่ๆแต่สวยและเศร้าจัง)"

ลีโชอินบอกว่า ในโลกนี้พี่ซอนวูเป็นพี่ชายที่รักเขามากกว่าใคร และเขาก็เป็นคนที่ลีโชอินรักมากที่สุดในชีวิต แม้มันจะค่อนข้างดูขัดแย้งในจุดนี้ว่า แล้วทำไมมันยากนักกับการจะให้อภัยคนที่รักกัน และแม้ในตอนท้ายลีโชอินจะตัดสินใจช้าไปกว่าที่คาดหวัง ก็ไม่ขอตัดสินตัวละครว่าเจ้าคิดเจ้าแค้นมากไปไหม ใจแคบหรือใจกว้าง หากใครเคยถูกคนที่รักและไว้ใจทำร้ายคงจะรู้ซึ้งดีว่า "การให้อภัย" เป็นเพียงคำพูดสวยหรูที่พูดง่ายแต่ทำยาก ยิ่งถ้าหากคนๆ นั้นเป็นคนในครอบครัวที่ใกล้ชิดผูกพันมากกว่าใครๆ ครั้งหนึ่งที่เราถูกทำร้ายมันคือโลกที่พลิกคว่ำ และมันช่างยากเย็นเหลือเกินที่จะพลิกคืน

จึงอดนับถือไม่ได้ว่า Park Kye-Ok ผู้เขียนบทท่านนี้
เป็นคนที่เข้าใจความเป็นจริงของชีวิตในแง่นี้ดีจริงๆ

พวกเราแต่ละคน จะมีชีวิตอยู่กับความทรงจำของเรา

ความทรงจำบางอย่าง เราจะจำมันได้ถ้าเราพยายาม
แต่บางอย่างไม่ว่าเราจะพยายามลบมันยังไง
เราก็จะไม่มีวันลบมันได้

การมีชีวิตอยู่แบบนี้อาจจะยากสำหรับพวกเรา
ที่จะหลีกเลี่ยงความทรงจำที่เลวร้ายพวกนั้น
และพยายามที่จะลบเลือนมันออกไป

ยิ่งคนที่ใกล้ชิดเรามากทำให้เรามีความทรงจำที่เจ็บปวด
รอยแผลนั้นก็จะยิ่งคมขึ้น ฝังลึกขึ้นไปอีก
ดังนั้น ถึงจะนานแค่ไหนเราก็ไม่สามารถลบมันไปได้

ไม่ว่ายังไง รอยแผลจากความทรงจำอันเลวร้ายนั้น
มีเพียงวิธีเดียวที่จะรักษาได้ โดยการเยียวยาจากผู้อื่น

คนทุกคนมีความทรงจำที่สวยงาม อย่างน้อยก็หนึ่งความทรงจำ
ที่เราสามารถใช้ชีวิตอยู่กับมันได้
ในที่สุดแล้วมนุษย์นั่นเองที่เป็นผู้ช่วยเหลือเพื่อนมนุษย์ด้วยกัน

อ่านเกี่ยวกับตำนาน : Cain and Abel ตำนานพี่ฆ่าน้อง ฆาตกรคนแรกของมวลมนุษย์

ขอบคุณภาพและข้อมูล : Asianwiki / Dramawiki
ขอบคุณดูซีรีย์ออนไลน์ : //www.doo-series.com/

Create Date : 25 มกราคม 2556

Last Update : 8 กุมภาพันธ์ 2556 8:19:32 น.

7 comments

Counter : 20628 Pageviews.

สวัสดีค่ะคุณ prysang
เข้ามาบอกว่า รูปที่สอง จีซบ หน้าเหมือนน้องยูซึงโฮ มากๆ(หรือยูซึงโฮที่หน้าเหมือนโซจีซบกันแน่นะ555)
โซจีซบเป็นพระเอกที่มีเสน่ห์ตรงสายตาค่ะสำหรับโนบูนะ
ไม่แปลกเลยที่คุณ prysang จะหลงรักและตามงานของเค้าอย่างต่อเนื่องค่ะ ^^

โดย: nobuta wo produce

วันที่: 25 มกราคม 2556 เวลา:10:18:37 น.

สวัสดีค่ะคุณโนบุ ดูยูซึงโฮจะมีความคล้ายคลึงพี่ซบในบางมุมจริงๆ ด้วยสินะ

โซจีซบเป็นคนที่แสดงแล้วทำอินจริงๆ ค่ะ นี่ก็ไปสอดส่องมาแล้ว Road No.1 โห..ทุนสร้าง 11.4 ล้านเหรียญยูเอส ก็ราวๆ สามร้อยห้าสิบล้าน นอกจากพี่น้องคู่นี้จะเล่นด้วยกันแต่คนละฝ่ายทหารเกาหลีเหนือใต้ ยังมีนักแสดงน่าสนใจมากคือมี ลุงชอยมินซู เป็นทหารจ่า (น่าสนใจที่สุด) มีจูเลียนคัง มุนแชวอน จองคยองโฮ ลีชอนฮี โอมันซอก (ชื่อนี้หรือเปล่าหว่า.. พระเอกสุภาพบุรุษมหาขันทีน่ะค่ะ) ท่าทางจะดูแล้วคุ้ม

แม้ว่าจะไม่ชอบนางเอกคิมฮานึลเอาซะเลย ก็คาดว่าจะพยายามหลับหูหลับตาดูไปซะ ก็ไม่แน่ว่าถ้าบทดี เราอาจจะนึกชอบเธอขึ้นมาก็ได้ ^^

โดย: prysang

วันที่: 25 มกราคม 2556 เวลา:21:01:53 น.

ดูเรื่องนี้แล้วชอบค่ะ...สนุกดีจริงๆ
ส่วนตัว ตอนดู ก้ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน
รู้สึกเข้าอกเข้าใจพี่ชายพระเอกเหลือเกิน
แม้ในเรื่องนี้ เขาจะทำสิ่งที่เลวร้ายก็ตาม...

ปล.Road No.1 ...เราดูไปไม่เยอะไม่จบด้วย
อาจจะเป็นเพราะ ไม่ค่อยชอบซีรี่ย์แนวนี้ที่เท่าไหร่
แต่เท่าที่ได้มีโอกาสดูไป ..กลับชอบบทพระรอง ยุนเคซัง ซะงั้น

ปปล. สำหรับฮันจีมิน ..เราว่าเธอจากเรื่อง Padam Padam สวยเจิดที่ซู๊ด..ด..ด

โดย: nikanda

วันที่: 26 มกราคม 2556 เวลา:4:02:15 น.

Road no. 1 เป็นซีรีย์ที่มีสองเสียงจริงๆ ค่ะ
(ถึงไม่กล้าซื้อแผ่น กลัวเลิกกลางคัน)
เคยเห็นในกระทู้เดียวกัน มีทั้งคำว่า
ไม่สนุกเลย และคำว่า ดูแล้ว 5 รอบ
ส่วนตัว นอกจากไม่ปลื้มนางเอก
ยังไม่ชอบแนวความรักสามเส้าด้วย
แม้คนจะว่าซึ้ง และชมว่าซบจัดเต็ม
ที่สนใจ คือความเป็นซีรีย์สงคราม
เพราะชอบแนวสงครามมาก และเพิ่มน้ำหนัก
ด้วยนักแสดงอื่นๆ มากกว่า ชอบลุงเชวมินซู ^^

โดย: prysang

วันที่: 26 มกราคม 2556 เวลา:10:26:56 น.

ไปเวิ่นเว้อเรื่องhistory of the salarymanมาค่ะเพิ่งเห็นว่าคุณprysangมารีวิวเรื่องนี้ เป็นเรื่องโปรดเช่นกันเพราะเฮียซบเล่นนั่นเอง

เรื่องนี้ชอบเกือบจะทุกอย่างเลยค่ะโดยเฉพาะเคมีพระ-นางเจิดมากเราว่าเฮียเหมาะเล่นกะนางเอกตัวเล็กๆแบบฮันจีมินหรือนางเอกเรื่องalwaysน่ะค่ะ เนื้อเรื่องก็ดีทั้งเรื่องประเด็นการแพทย์การเชือดเฉือนกันระหว่างพี่-น้องต่างสายเลือด และการฟื้นความจำของพระเอกเท่โคตรๆ

ป.ล.
1.ว่างๆมารีวิวเรื่องGhostให้อ่านด้วยนะคะเฮียเท่ห์สุดๆเลยเรื่องนี้ ทั้งสนุกตื่นเต้นและหักมุมดีด้วยค่ะ(ถึงจะขาดหวานไปหน่อยก็เถอะนะ
2.ยังไม่ได้ดูroad No.1เหมือนกันเลยค่ะ เหตุผลเพราะไม่ค่อยปลื้มนางเอกเรื่องนี้เลย(ดูGentlemanไม่จบก็เพราะนางเอก) และอีกอย่างไม่อยากดูซีรี่ย์แนวนี้เลยมันหดหู่ ถ้าเป็นหนังแป๊บๆมันก็จบแต่นี่เป็นซีรี่ย์นานเกิ๊นนน และที่สำคัญไม่รู้บทนี้พระเอกตายอีกรึเปล่า ตายบ่อยเกิ๊นนน

โดย: หนูวาลี IP: 223.206.203.135 วันที่: 26 มกราคม 2556 เวลา:15:16:33 น.