ช่วงแรกๆที่อ่าน แล้วพบว่าเป็นเรื่องของพ่อ
ที่มีภาระต้องเลี้ยงลูกวัย8ขวบและกำลังจะเป็นอัลไซเมอร์
ก็คิดว่าเรื่องนี้ต้องเป็นดราม่าหนักแหงมๆ
แต่พออ่านไปๆคุณprysang บอกว่าไม่เสียน้ำตาสักหยด
เพราะซีรีส์มันไม่ได้เศร้าอะไรอย่างนั้น อ้าว!พลิกล็อกไปซะนี่
กลับกลายเป็นว่าเป็นเรื่องความสวยงามของกำลังใจ
การช่วยเหลือเกื้อกูลกันของคนในสังคม
เหมือนกับจะบอกว่าชีวิตไม่ได้โหดร้ายอย่างที่คิดกลัวกันไปหรอกนะ
ความมีน้ำใจ การไม่ทอดทิ้งกันของคนในสังคมยังมีอยู่นะ
จะว่าไปที่ซีรีส์มาเล่นเรื่องคนเป็นอัลไซเมอร์นี้
จะทำให้เป็นดราม่าหนักนี้ได้เลยนะคะ
เพราะโรคนี้ผู้ทุกข์หนักไม่ใช่ตัวคนไข้ แต่เป็นผู้ดูแลค่ะ
แล้วแถมในเรื่องนี้ก็ให้ผู้ที่ทำหน้าที่นี้อายุแค่8ขวบอีกด้วยค่ะ
แต่ดีแล้วล่ะค่ะ ที่ซีรีส์ฉีกแนวออกมาหาทางออกแบบนั้น
ซึ่งทำให้คนดูได้เห็นทางออกอีกทางหนึ่งของปัญหา
ที่สามารถพบเจอได้ในสังคม(เรื่องSocial Support)ซึ่งเป็นสิ่งที่สวยงาม
ส่วนเรื่องที่ว่าทำไมเด็กญี่ปุ่น ความคิดถึงโตเกินวัย
มะนาวเลิกแปลกใจแล้วค่ะ หลังจากที่ได้ดูเมะเรื่องUsagi Dropอ่ะค่ะ
เพราะเมื่อก่อนยอมรับว่าเมื่อเทียบกับมาตรฐานเด็กไทยที่ได้พบเจอ
หรือจากที่ตัวเองถูกเลี้ยงดูมา มันไม่สามารถทำอย่างที่เด็กญี่ปุ่นทำได้เลยค่ะ
ตอนนั้นก็เลยดูไปขวางไปว่าญี่ปุ่นนำเสนอเรื่องเด็กให้เก่งเกินจริงไปค่ะ
ทั้งความคิด(ที่เป็นผู้ใหญ่เกินวัย)และการกระทำ(ที่ดูประสีประสามากเลย)
แต่พอได้เห็นหรือได้รับรู้จากการดูหนัง ซีรีส์ และแอนิเมะหลายๆเรื่องเข้า
ก็พบว่ามีการนำเสนอเรื่องเด็กไปในแนวทางนี้ทั้งนั้น ยิ่งUsagi Dropนี้
เรียกว่าเป็นการลบล้างอาการขวางในการนำเสนอเรื่องเด็กไปจนหมดสิ้นค่ะ
เพราะรินอายุแค่6ขวบเอง แต่ทำไมถึงได้รู้ประสีประสามากขนาดนั้น
เพราะฉะนั้นถ้าได้ดูเรื่องนี้ มะนาวก็คงไม่แปลกใจแล้วค่ะ
ว่าทำไมหนูมิยุ อายุแค่ 8ขวบ ถึงได้เป็นผู้ใหญ่เกินวัยขนาดนั้น
แล้วยิ่งมาเจอการแสดงของหนูมานะเข้าไปอีก
ก็คงไม่ต้องพูดอะไรแล้วนะคะ เพราะฝีมือของน้องหนูระดับรางวัลการันตี
ซึ่งคิดว่าคนดูๆแล้วก็คงต้องเชื่อค่ะว่าหนูมิยุดูแลพ่อได้จริงๆ
แค่ดูจากคำพูดของหนูมิยุ ที่คุณprysang แปะให้อ่าน
แม๊!อะไรมันจะลึกซึ้งได้ขนาดนั้น(ความคิดหนูโตจิงจิ๊ง) ^_^

ปล.เย้ๆดีใจจังคุณprysang หวนคืนวงการแล๊ว(^___^)

@ คุณมะนาว เพราะซีรีย์มันไปไม่สุดน่ะค่ะ ที่เรื่องยังไม่เศร้ามากเพราะว่ายังไปไม่ถึงจุดที่พ่อป่วยจนช่วยเหลือตัวเองไม่ได้ เป็นขั้นเริ่มป่วยและเตรียมการ จะเอาอย่างไรกับชีวิตในระหว่างนี้และอนาคตของลูกรัก อะไรที่ต้องคำนึงถึงและทางเลือกแบบไหนจะดีที่สุด

เพราะถ้าป่วยจนขั้นช่วยเหลือตัวเองไม่ได้ในอีกประมาณ 5-7 ปีหลัง คงดราม่าหนักอย่างคุณมะนาวว่าแน่ๆ

เรื่องความคิดและการกระทำของเด็กญี่ปุ่น เป็นไปได้ว่าอาจจะเป็นดังเช่นคุณมะนาววิเคราะห์ แต่ prysang เห็นเด็กญี่ปุ่นแค่ในละคร ก็เลยไม่มีอะไรมาช่วยลดความแปลกใจในขณะที่ดู อย่างตอน มิยุ พูดถึงเรื่อง difficult and painful นั่นเป็นคำพูดที่จับหัวใจ พร้อมกับความสงสัย เด็กตัวแค่นี้ รู้จักพูดเรื่องความเจ็บปวดในจิตใจจริงๆ น่ะเหรอ เช่นเดียวกับที่หลายๆ ครั้ง ที่พ่อมีอาการลืม มิยุได้ปกปิดความรู้สึกของตัวเองและแทนที่ด้วยยิ้มร่าเริงเป็นความหมายว่า "มันไม่เป็นไร" เลยรู้สึกว่าโอ้..เด็กรู้ประสีประสาจริงๆ มันผิดไปจากความเข้าใจของเราว่าเด็กน่ะย่อมใสซื่อและค่อนข้างจะซื่อตรง

เรื่องนี้หนูมานะ มีทุกอารมณ์จริงๆ ค่ะ เก่งมากๆ ทำให้อยากดู Mother อยู่เหมือนกัน

ถ้าคุณprysang ได้ดูMother นะคะ
คุณprysangจะรู้เลยว่าเรนะในMother นั้น
ไม่ได้ต่างจากมิยุในBeautiful Rain เลยค่ะ
ปิดบังซ่อนเร้นความรู้สึกยังไงก็หยั่งงั้น
เรนะในMother แทนที่ความรู้สึกอ้างว้าง ว้าเหว่
ไม่มีใครเป็นที่พึ่งด้วยรอยยิ้มที่กลบเกลื่อนให้ร่าเริงเสมอเหมือนมิยุค่ะ
แล้วเรนะก็อายุเพียง7ขวบเองค่ะอายุน้อยกว่ามิยุซะอีกค่ะ
และเรนะเธอก็ไม่ได้ใส่ซื่อและไม่ได้ซื่อตรงต่อความรู้สึกของตัวเองด้วยค่ะ
ถ้าคุณprysangได้ดูจะรู้เลยว่าคำพูดแต่ละประโยคของเธอ
มันไม่ใช่เด็ก7ขวบพูดเลยค่ะ มันลึกซึ้งเกินกว่าเด็ก7ขวบจะพูดอย่างนั้นได้ค่ะ
แต่ถ้าพิจรณาจากสภาพแวดล้อมที่ทั้งมิยุและเรนะเผชิญ
มันคงหล่อหลอมให้ทั้งมิยุและเรนะความคิดโตเกินวัยได้ค่ะ
มะนาวเคยอ่านเรื่อง"ไล่ตงจิ้นลูกขอทาน"เรื่องนั้นยิ่งแล้วใหญ่เลยค่ะ
ไล่ตงจิ้นอายุเพียงแค่2ขวบเองค่ะ แต่สามารถเลี้ยงดูพ่อแม่ที่พิการได้ค่ะ
แถมบอกว่าเป็นเรื่องจริงด้วยค่ะ ไม่ทราบว่าคุณprysangเคยอ่านไหมคะ
เรื่องไล่ตงจิ้นอ่ะค่ะ มันเป็นเหมือนกับการสนับสนุนสมมติฐานที่ว่า
สภาพแวดล้อมนั้นสามารถทำให้เด็กเข้มแข็งหรืออ่อนแอได้อ่ะค่ะ
แหะๆมะนาวคุยอะไรก็ไม่รู้นะคะ ดูเลื่อนเปื้อนน่าดูเลยใช่ไหมคะ
พอดีกว่านะคะ เด๋วจะรู้สึกว่า มะนาวดูรู้ประสีประสามากเกินไปค่ะ(^___^)

ผมร้องตั้งแต่ตอนแรกครับซึ้งมากมาย