|
1 | 2 | 3 | 4 | 5 | 6 | 7 |
8 | 9 | 10 | 11 | 12 | 13 | 14 |
15 | 16 | 17 | 18 | 19 | 20 | 21 |
22 | 23 | 24 | 25 | 26 | 27 | 28 |
29 | 30 | |
|
|
|
|
|
|
|
ตามอำเภอใจ
เว้นวรรคไว้ไม่ได้เขียนบล็อคเพราะหงุดหงิด อาเจ้ฯ แก้ไขงานจนกระทั่งศาสตราจารย์พอใจงานแล้ว ก็ส่งให้คนอื่นอ่านอีกที ว่าเราได้แก้ไขอะไรลงไปบ้าง
ส่วนที่ต้องแก้ไขก็นิดๆ หน่อยๆ แต่คนที่เหลือก็อ่านกันนาน แล้วก็อยากจะแก้ไขนี้..นั้น..โน้น..อีก บอกตรงๆ ว่าเซ็งมาก
มันน่าจะเสร็จได้แล้ว เพราะอยู่เชียงใหม่มาครบเดือนแล้ว
ล่าสุด เอางานไปให้คน..คนหนึ่งเซ็น เจอหน้าด่ากราด... ไม่เข้าใจว่าคนที่ชอบด่าคนอื่น โดยสถานะที่เราเถียงไม่ได้...นี่เค้ามีความสุขเหรอที่ได้ด่า เราคนฟัง...ยังคิดว่าตกลงนี่เราลูกศิษย์หรือเปล่า งงจริงๆ
สิ่งที่ทำได้คือ อดทน และอดทนเท่านั้น เพราะสิ่งที่เค้าด่า...ไม่ได้เกี่ยวกับเราเลย แต่เราบังเอิญเป็นจังหวะเข้าไปตอนกำลังอยากจะด่าใครซักคนมั๊ง ซวยชิบหายเลยกู
แต่คนเราพอฟังเค้ามาแล้ว มันก็ก้องอยู่ในหู...ซ้ำไป..ซ้ำมาแบบนั้น จนจิตตก... ไม่ไหวแล้ว...เครียดเกิน
คุณพ่อเลยบอกว่า ให้กลับมาพักที่บ้านก่อน แล้วค่อยกลับไปสู้ใหม่ ไม่งั้นเครียดมากขนาดนี้ พ่อเป็นห่วง
กลับไปพักที่บ้านมาอาทิตย์นึง ก็กลับมาเริ่มต้นทำใหม่ น้องๆ โทรไปตาม..ถามว่า พี่อยู่ไหน...กลับมาเหอะนะ..มาทำให้เสร็จ พอดีตอนพวกมันโทรมาน่ะ อยู่ระหว่างทางแล้วย่ะ พวกแกคิดช้าไปหรือเปล่าว๊ะ
ตอนนี้ก็รอ...คุยงานที่แก้ไขมา ว่าพอใจหรือยัง...ต้องแก้อะไรอีกไม๊... รออีก 3 ลายเซ็นท์ถึงจะจบงานตรงนี้
ระหว่างนี้ก็เอางานไปตรวจที่บัณฑิตวิทยาลัยไว้หนึ่งรอบแล้ว แก้ไขแบบงานเสมียน... ตรงไหนที่ต้องแก้..ก็พับไว้ให้
ตอนเค้าโทรตามให้ไปรับเล่มคืน..อยู่บ้านพ่อ ไม่ได้ไปเอานาน... เจ้าหน้าที่บัณฑิตวิทยาลัยเลยฝากกับเจ้าหน้าที่คณะมาให้ น้องรับไว้ให้...เก็บไว้อย่างดี พร้อมทั้งโทรไปอ้อนให้อาเจ้ฯ กลับมาเหอะ.... มาแก้เล่มเหอะ...นะ..นะ... น้ำเสียงออดอ้อนเต็มที่....
ได้รับเล่มคืนกลับมา... อ่ะโหวววว...พับไว้เพียบ แต่ดีนะ...อาเจ้ฯ ชอบ แก้งานเสมียนแบบนี้ไม่ต้องคิดอะไรดี แก้ๆ ตามเค้าไป...ก็จบ มันแก้ประเภทกั้นหน้า..กั้นหลัง ขนาดตาราง..ฯลฯ ไรเงี้ย ก็ทำๆ ไปเหอะ...เดี๋ยวก็เสร็จ
ก็ห่วงอีก 3 คนที่เหลือนี่แหล่ะ ที่ยังตามอำเภอใจกันอยู่... เฮ้ออออออออออ
----------------------------------------
เรื่องงาน
บ.วิจัยก็ยังติดต่อมาเรื่อยๆ ตอนกลับไปพักที่บ้านคุณพ่อ เค้าก็โทรมาคุย เค้าทราบว่าอาเจ้ฯ ปฏิเสธ เลยติดต่อมาเอง ซึ่งคนที่ติดต่อมา..เค้าเป็น Director แผนกที่จะไปทำนี่แหล่ะ อาเจ้ฯ แอบตกใจ...โทรมาเองเลยเหรอเนี่ย
เค้าเลยถามตรงๆ ว่า อาเจ้ฯ จะทำงานที่เชียงใหม่ หรือ ที่กทม. ใจคิดจะทำงานที่กทม.หรือเปล่า อาเจ้ฯ ก็ขำ..แล้วก็บอกเค้าเป็นภาษาอังกฤษว่า บ้านอยู่กรุงเทพฯ ค่ะ ยังไงๆ ซะดิชั้นก็ต้องกลับกทม.อยู่แล้วค่ะ
Director คนนี้ก็เลยขอ Reference 2 คน ให้อาเจ้ฯ ช่วยส่งให้หน่อย ก็ส่งให้ไปตามคำขอ...
หายไป 3 วัน Director ท่านเดิมก็โทรหาอาเจ้ฯ โดยตรงอีก ว่าเค้าเสนอตำแหน่งใหม่ให้สูงกว่าเดิม แล้วก็ค่าตอบแทนให้เหมาะสมกับความรู้ความสามารถของคุณ คุณสนใจที่จะร่วมงานกับเราไม๊
อาเจ้ฯ อึ้งไปพักใหญ่... เอาไงดีวะ... เลยบอกเค้าไปว่า...ขอคิดดูก่อนนะ เดี๋ยวช่วงบ่ายชั้นจะโทรกลับไปบอก...
ตอนบ่ายก็ยังนั่งคิดอยู่อีก... เอาไงดีว๊ะกู... คุยกับที่บ้าน..ทุกคนก็บอกว่าแล้วแต่อาเจ้ฯ
เลยตัดสินใจว่า...ลองดูก็ได้ ไม่มีอะไรเสียหายนี่หว่า... ก็โทรกลับไปบอกเค้าว่า ไอตัดสินใจแล้ว...ว่าโอเค... เสียงเค้าปลายสาย... แอบจับได้ว่า...ยิ้มมากๆ
เมื่อวานมีเลขาฯ คนนึงโทรมาแจ้งว่า ผู้บริหารใหญ่สุด..ของบริษัทนี้อยากเจอตัว ทางบริษัทส่งตั๋วเครื่องบินมาให้.... แล้วจะส่งคนขับรถมารับที่สนามบินไปที่บริษัทด้วยค่ะ หา.....
อาเจ้ฯ รู้สึกว่าเค้าให้เกียรติเรามากๆ จนกังวลเว้ย... ว่ากูจะทำอะไรให้เค้าได้...แบบที่เค้าคิดหรือเปล่าว๊ะ...
ไงก็... จันทร์นี้..รู้เรื่อง
Create Date : 20 มิถุนายน 2557 |
Last Update : 20 มิถุนายน 2557 15:40:42 น. |
|
1 comments
|
Counter : 2012 Pageviews. |
|
|
|
| |
|
|