และแล้ววันนี้ที่รอคอยก็มาถึง....วันสอบ Defense จบปริญญาเอกของชั้น

ช่วงที่มาสอบนี้
อาเจ้ฯ คิดว่าจะอยู่นาน
ก็ถามที่คอนโดเก่าว่าจะพักเดือนนึง
เค้าจะให้เช่าไม๊
เค้าบอกว่าไม่ได้...ขั้นต่ำต้อง 3 เดือน
ไม่งั้นคงต้องยึดเงินประกันคืน




ก็คิดไปมา...ว่าจะไปพักที่ไหนดีว้า....
คุยกับเพื่อนแก๊งค์สามทหารเสือ
มันบอกว่า...แกลืมไปแล้วเหรอว่าชั้นมีบ้านที่เชียงใหม่ด้วย
แกไปพักที่บ้านชั้นไป...ไม่มีคนอยู่เลย
เสร็จธุระค่อยลงมาก็ได้...
อยากอยู่นานแค่ไหนอยู่ไปเลย





นั่นก็คือที่มาของที่พักในครั้งนี้
บ้านหลังบะเริ่ม...
อยู่คนเดียว..แอบวังเวงอยู่เหมือนกัน





พี่ยายกลับก่อนวันสอบวันนึง
เธอบอกว่า อาเจ้ฯ จะได้มีสมาธิในการเตรียมตัว
ก่อนวันสอบอาเจ้ฯ ก็มีเวลาได้คุยกับศาสตราจารย์เต็มที่
ศาสตราจารย์ให้พรีเซ็นท์และจับเวลาด้วย
ศาสตราจารย์ให้เวลาครึ่งชม.
เพราะหลังจากนั้น..คือช่วงเวลานรก
เป็นเวลาของการซัก-ถามที่หลายๆ คนกลัวที่สุด





พอพรีเซ็นท์เสร็จ
ศาสตราจารย์ก็คอมเม้นท์ให้แก้ไขการพรีเซ็นท์จุดนั้นจุดนี้
และให้พูดตรงไหนเพิ่มเติม โดยเฉพาะตรงที่สำคัญ
เช่น การอธิบายผลสถิติต่างๆ
และศาสตราจารย์ก็ให้อาเจ้ฯ กลับมาเตรียมตัวที่บ้าน





อาเจ้ฯ ก็กลับมาเตรียมตัวที่คฤหาสน์ของสามทหารเสือ
ก็คิดว่ามีอะไรที่ต้องอ่านทบทวนเยอะไปหมด
รู้สึกตัวเองจะลนไปใหญ่แล้ว
ต้องตั้งสติใหม่
สถิติไม่ทบทวนแล้ว...เพราะคิดว่ามั่นใจจุดนี้พอสมควร
ก็เลยไปทบทวนตรงการเชื่อมโยงความสัมพันธ์ระหว่างตัวแปรแทน




ทบทวนซักพักก็เข้านอนแหล่ะ
ไม่งั้นจะเครียดไปกันใหญ่
นอนเลยดีกว่า





เช้าวันสอบ
เริ่มต้นด้วยความแจ่มใส...
ตื่นแต่เช้า...เพราะนอนเร็วด้วยแหล่ะ
แต่งตัวสูทเหลืองตัวสวย....
มันเป็นชุดเดียวกับที่อาเจ้ฯ ใส่เข้ามาตอนสอบสัมภาษณ์ตอนสอบเข้า
แล้วสอบติด
ก็เลยคิดว่า ... เราควรเอาฤกษ์เอาชัยเว้ย
ใส่ชุดเดิมดีก่า.....ฮี่..ฮี่...

ทานข้าวเช้าไปก็ทบทวนไป..เปิดดูอีกนิดๆ หน่อยๆ
ทบทวนมากไม่ดี...อาเจ้ฯ จะลนลาน
ต้องทบทวนนิดๆ หน่อยๆ พอแล้ว
เดี๋ยวถึงเวลาจำได้เองแหล่ะ
แต่คนอื่นอย่าเลียนแบบนะ...
อาเจ้ฯ ทำแบบนี้ได้เพราะอ่านมาเยอะแล้วค่ะ






ถึงห้องสอบ...
เพื่อนๆ พี่ๆ น้องๆ นักศึกษาปริญญาเอกมากับครบทุกคนเลย
ทุกคนยกนิ้วโป้งให้..สู้..สู้นะพี่
เชียร์กันหยั่งกะเชียร์มวยเลย
ขอบคุณน้า..ทุกๆ คน



ระหว่างรอกรรมการมากันครบ
อาเจ้ฯ นึกยังไงไม่รู้ไปเข้าห้องน้ำ
ตอนนั้นตื่นเต้นนิดๆ แล๊ะหล่ะ
ก็ยืนมองตัวเองในห้องน้ำ
แล้วบอกตัวเองว่า...
ให้นึกซะว่าไม่มีใครรู้ดีกว่าตัวเรานะ
เพราะเราเป็นคนทำมันมาเองกับมือ
ค่อยๆ เล่า
ค่อยๆ อธิบายละกันนะ




รอจนกระทั่งคณะกรรมการมากันครบ
ก็เริ่มพิธีการสอบ
อาเจ้ฯ เป็นคนแรกที่มีการสอบ Defense ระดับปริญญาเอกของคณะ
ที่จัดที่มหาวิทยาลัย...
ทุกคนก็พลอยตื่นเต้นกันไปด้วย
ตื่นเต้นกับอะไรหลายๆ อย่าง
รวมถึงดีใจที่จะมีดุษฏีบัณฑิตกันซะที






สำหรับอาเจ้ฯ นะ
ถ้าเริ่มการพรีเซ็นท์ใน 5 นาทีแรกผ่านไปได้
ที่เหลือก็ไม่มีอะไรที่เป็นปัญหาแล้วล่ะ
อาเจ้ฯ ก็เลยสั่งตัวเองว่า...
ใจเย็นๆ นะ ค่อยๆ พูด
เท่านี้...5 นาทีแรกของเจ้ฯ ก็ผ่านฉลุยเลยค่ะ





ก็เล่าไปเรื่อยๆ ว่างานของเราทำมายังไง
ทุกคนตั้งใจฟังมาก
หันไปมองใคร..ก็สบตากันแป๋ว....




มาถึงตอนสุดท้าย คือ การถามตอบ
มันเป็นช่วงเวลานรกที่ใครๆ ก็กลัว
อาเจ้ฯ ก็ไม่ถึงกับกลัวหรอก
แค่คิดว่าเค้าจะถามอะไรกันนะ





เริ่มจากประธานก่อน...เป็นคนเริ่มถาม
คำถามส่วนใหญ่เป็นคำถามในเชิง Stat ทั้งนั้น
ว่าทำไมใช้เทคนิคนี้
แล้วผลของมันอธิบายยังไง
รวมถึงการขจัดค่าทางสถิติต่างๆ ทำยังไง





อาเจ้ฯ ค่อนข้างมั่นใจในการตอบมากๆ
คือ อ่านมาจากบ้านที่กรุงเทพฯ เป็นเดือนแล้ว
เตรียมตัวเฉพาะเรื่องนี้โดยเฉพาะ
เพราะว่างานของตัวเอง
เป็นงานที่ใช้สถิติเทคนิคต่างๆ ค่อนข้างเยอะเลยแหล่ะ
เค้าต้องจิกซักไซร้ตรงนี้เยอะแน่นอน





โชคดีว่า...สิ่งที่กรรมการถาม
มันอยู่ในหัวอยู่แล้ว
ตอบได้หมด





ตอนกรรมการเค้าถาม
อาเจ้ฯ หันไปเห็นศาสตราจารย์ด้วยความบังเอิญ
หน้าแกลุ้นมาก
แอบเอาใจช่วย....และก็คิ้วขมวดเลยนะ
คงคิดว่า...มันจะตอบได้ไม๊ว๊ะ...





จำที่ศาสตราจารย์เคยสอนไว้ได้อย่างนึง
แค่ตอบไม่ได้นะ...ต้องมีการอ้างอิงด้วยว่าของใครเค้าพูดไว้
และปีอะไรด้วย




คำถามนั้นเค้าถามเรื่อง Common Methods Bias
อาเจ้ฯ จำ Article นั้นได้แม่นมาก
มันคือของ Podsakoff et al.2003
อาเจ้ฯ ก็ตอบแจ๋วๆ เลย
บอกชื่อ บอกเรื่อง เสร็จสรรพ
ขอโชว์เหนือหน่อยเหอะ





หันไปเห็นศาสตราจารย์อีกแหล่ะ
นั่งกอดอก...ลุ้นน่าดู
พอตอบแบบนั้นไปนะ...
แกพยักหน้า...แบบพอใจมาก
เป็นแบบนี้อีกหลายครั้งในขณะที่มีการสอบ





พอถึงสุดท้าย
ประธานก็แจ้งให้นักศึกษาปริญญาเอกทุกคนออกจากห้อง
เพื่อจะทำการสรุปกันว่า ผลสอบจะเป็นอย่างไร





น้องๆ ก็ทยอยกลับกัน
เหลืออาเจ้ฯ กับเพื่อนสนิทนั่งรอเป็นเพื่อนที่หน้าห้องสอบ
บอกตรงๆ ว่าจังหวะนั้น
ลุ้นมาก





แต่ในใจเหมือนรู้อยู่ว่า
วันนี้ตัวเองทำได้ดีกว่าที่ตัวเองคิดอีก
อาเจ้ฯ ใจเย็น...กว่าปกติ
แล้วนิ่งแบบที่ไม่เคยนิ่งแบบนี้มาก่อนเลยในชีวิต
ก็คาดเอาเองว่า...ผ่านแน่นอน




น้องก็ออกมาตาม
บอกว่าคณะกรรมการให้เข้าไปพบได้แล้ว
เดินตามน้องไป...ใจเต้นตึ๊กตั๊ก





นั่งลงปุ๊บ
ประธานสอบท่านก็พูดเป็นภาษาอังกฤษว่า
We very satisfy with your work. You show your skill very well.



ลุ้น..ต่อ
Congratulation...........You Pass with minor change
You have to change a little bit in your work.
You can check about the deadline with the officer and
Good Luck





อาเจ้ฯ ฟังไปตื่นเต้นไป
พอฟังจบ...อาเจ้ฯ ก็ลุกขึ้นไหว้กรรมการสอบพร้อมกับสบตาทีละคนๆ
แล้วบอกว่า Thank you very much ka.




พร้อมทั้งเดินออกจากห้องสอบมา
ด้วยความรู้สึกโล่ง...ตัวเบาอย่างบอกไม่ถูก
สิ่งแรกที่คิดถึงคือ พ่อกับแม่




อาเจ้ฯ เปิดมือถือโทรหาพ่อก่อน
บอกพ่อว่า...
พ่อ....หนูผ่านแล้วนะ
แล้วก็บอกกับแม่เหมือนกัน
พี่ยาย..เค้าผ่านแล้วนะ




ทั้งสองคนพูดเหมือนกันด้วยความบังเอิญว่า
โชคดีนะลูก...พ่อ (แม่) ดีใจด้วย
คุยกันสั้นแค่นี้ก็วางสายไป
เพราะอาเจ้ฯ มีภารกิจอื่นอีกมากต้องทำตอนนั้น






สำหรับชีวิตการเรียนปริญญาเอกของอาเจ้ฯ
ตลอดเวลาที่เรียนมา ..มันเรียนมาด้วยความยากลำบากกว่าคนอื่นเค้า
ทั้งเรียนหนัก
ทั้งทำงานส่งตัวเองเรียนจนจบ
มันผ่านพ้นไปด้วยดีในวันนี้




มันมีคำถามนึงของกรรมการ
ถามว่า...คุณทำยังไง ถึงได้มี Performance ได้สูงขนาดนี้
จากที่ตอนเริ่มเรียน...มันไม่เท่าไหร่
อาเจ้ฯ อึ้งไปกับคำถามนี้นะ
ที่อึ้งเพราะกำลังนึกว่า..
เออ...นั่นดิ เพราะอะไรว๊ะ




ก็นึกได้ว่า...เพราะหลายอย่าง
แต่ที่แน่ๆ ที่นึกได้ตอนนั้นมี 2 อย่างคือ
ความรักและกำลังใจจากครอบครัวที่อบอุ่นของอาเจ้ฯ เอง
และความเอาใจใส่ของศาสตราจารย์
มันถึงทำให้อาเจ้ฯ มีวันนี้ได้




ต้องขอบคุณทุกๆ คนที่อยู่เบื้องหลังความสำเร็จของเจ้ฯ ในวันนี้
ทุกคนด้วยค่ะ




เย้....เค้าจบแล้วน้า.....

Create Date : 24 พฤษภาคม 2557		2 comments
Last Update : 24 พฤษภาคม 2557 23:16:14 น.
Counter : 1462 Pageviews.
Share Tweet