ตามอำเภอใจ

เว้นวรรคไว้ไม่ได้เขียนบล็อคเพราะหงุดหงิด
อาเจ้ฯ แก้ไขงานจนกระทั่งศาสตราจารย์พอใจงานแล้ว
ก็ส่งให้คนอื่นอ่านอีกที
ว่าเราได้แก้ไขอะไรลงไปบ้าง





ส่วนที่ต้องแก้ไขก็นิดๆ หน่อยๆ
แต่คนที่เหลือก็อ่านกันนาน
แล้วก็อยากจะแก้ไขนี้..นั้น..โน้น..อีก
บอกตรงๆ ว่าเซ็งมาก




มันน่าจะเสร็จได้แล้ว
เพราะอยู่เชียงใหม่มาครบเดือนแล้ว





ล่าสุด
เอางานไปให้คน..คนหนึ่งเซ็น
เจอหน้าด่ากราด...
ไม่เข้าใจว่าคนที่ชอบด่าคนอื่น
โดยสถานะที่เราเถียงไม่ได้...นี่เค้ามีความสุขเหรอที่ได้ด่า
เราคนฟัง...ยังคิดว่าตกลงนี่เราลูกศิษย์หรือเปล่า
งงจริงๆ



สิ่งที่ทำได้คือ อดทน และอดทนเท่านั้น
เพราะสิ่งที่เค้าด่า...ไม่ได้เกี่ยวกับเราเลย
แต่เราบังเอิญเป็นจังหวะเข้าไปตอนกำลังอยากจะด่าใครซักคนมั๊ง
ซวยชิบหายเลยกู




แต่คนเราพอฟังเค้ามาแล้ว
มันก็ก้องอยู่ในหู...ซ้ำไป..ซ้ำมาแบบนั้น
จนจิตตก...
ไม่ไหวแล้ว...เครียดเกิน



คุณพ่อเลยบอกว่า
ให้กลับมาพักที่บ้านก่อน
แล้วค่อยกลับไปสู้ใหม่
ไม่งั้นเครียดมากขนาดนี้
พ่อเป็นห่วง




กลับไปพักที่บ้านมาอาทิตย์นึง
ก็กลับมาเริ่มต้นทำใหม่
น้องๆ โทรไปตาม..ถามว่า
พี่อยู่ไหน...กลับมาเหอะนะ..มาทำให้เสร็จ
พอดีตอนพวกมันโทรมาน่ะ อยู่ระหว่างทางแล้วย่ะ
พวกแกคิดช้าไปหรือเปล่าว๊ะ





ตอนนี้ก็รอ...คุยงานที่แก้ไขมา
ว่าพอใจหรือยัง...ต้องแก้อะไรอีกไม๊...
รออีก 3 ลายเซ็นท์ถึงจะจบงานตรงนี้



ระหว่างนี้ก็เอางานไปตรวจที่บัณฑิตวิทยาลัยไว้หนึ่งรอบแล้ว
แก้ไขแบบงานเสมียน...
ตรงไหนที่ต้องแก้..ก็พับไว้ให้



ตอนเค้าโทรตามให้ไปรับเล่มคืน..อยู่บ้านพ่อ
ไม่ได้ไปเอานาน...
เจ้าหน้าที่บัณฑิตวิทยาลัยเลยฝากกับเจ้าหน้าที่คณะมาให้
น้องรับไว้ให้...เก็บไว้อย่างดี
พร้อมทั้งโทรไปอ้อนให้อาเจ้ฯ กลับมาเหอะ....
มาแก้เล่มเหอะ...นะ..นะ...
น้ำเสียงออดอ้อนเต็มที่....





ได้รับเล่มคืนกลับมา...
อ่ะโหวววว...พับไว้เพียบ
แต่ดีนะ...อาเจ้ฯ ชอบ
แก้งานเสมียนแบบนี้ไม่ต้องคิดอะไรดี
แก้ๆ ตามเค้าไป...ก็จบ
มันแก้ประเภทกั้นหน้า..กั้นหลัง ขนาดตาราง..ฯลฯ ไรเงี้ย
ก็ทำๆ ไปเหอะ...เดี๋ยวก็เสร็จ





ก็ห่วงอีก 3 คนที่เหลือนี่แหล่ะ
ที่ยังตามอำเภอใจกันอยู่...
เฮ้ออออออออออ



----------------------------------------

เรื่องงาน

บ.วิจัยก็ยังติดต่อมาเรื่อยๆ
ตอนกลับไปพักที่บ้านคุณพ่อ
เค้าก็โทรมาคุย
เค้าทราบว่าอาเจ้ฯ ปฏิเสธ เลยติดต่อมาเอง
ซึ่งคนที่ติดต่อมา..เค้าเป็น Director แผนกที่จะไปทำนี่แหล่ะ
อาเจ้ฯ แอบตกใจ...โทรมาเองเลยเหรอเนี่ย




เค้าเลยถามตรงๆ ว่า
อาเจ้ฯ จะทำงานที่เชียงใหม่ หรือ ที่กทม.
ใจคิดจะทำงานที่กทม.หรือเปล่า
อาเจ้ฯ ก็ขำ..แล้วก็บอกเค้าเป็นภาษาอังกฤษว่า
บ้านอยู่กรุงเทพฯ ค่ะ ยังไงๆ ซะดิชั้นก็ต้องกลับกทม.อยู่แล้วค่ะ



Director คนนี้ก็เลยขอ Reference 2 คน
ให้อาเจ้ฯ ช่วยส่งให้หน่อย
ก็ส่งให้ไปตามคำขอ...




หายไป 3 วัน Director ท่านเดิมก็โทรหาอาเจ้ฯ โดยตรงอีก
ว่าเค้าเสนอตำแหน่งใหม่ให้สูงกว่าเดิม
แล้วก็ค่าตอบแทนให้เหมาะสมกับความรู้ความสามารถของคุณ
คุณสนใจที่จะร่วมงานกับเราไม๊





อาเจ้ฯ อึ้งไปพักใหญ่...
เอาไงดีวะ...
เลยบอกเค้าไปว่า...ขอคิดดูก่อนนะ
เดี๋ยวช่วงบ่ายชั้นจะโทรกลับไปบอก...






ตอนบ่ายก็ยังนั่งคิดอยู่อีก...
เอาไงดีว๊ะกู...
คุยกับที่บ้าน..ทุกคนก็บอกว่าแล้วแต่อาเจ้ฯ





เลยตัดสินใจว่า...ลองดูก็ได้
ไม่มีอะไรเสียหายนี่หว่า...
ก็โทรกลับไปบอกเค้าว่า
ไอตัดสินใจแล้ว...ว่าโอเค...
เสียงเค้าปลายสาย...
แอบจับได้ว่า...ยิ้มมากๆ




เมื่อวานมีเลขาฯ คนนึงโทรมาแจ้งว่า
ผู้บริหารใหญ่สุด..ของบริษัทนี้อยากเจอตัว
ทางบริษัทส่งตั๋วเครื่องบินมาให้....
แล้วจะส่งคนขับรถมารับที่สนามบินไปที่บริษัทด้วยค่ะ
หา.....





อาเจ้ฯ รู้สึกว่าเค้าให้เกียรติเรามากๆ
จนกังวลเว้ย...
ว่ากูจะทำอะไรให้เค้าได้...แบบที่เค้าคิดหรือเปล่าว๊ะ...





ไงก็...
จันทร์นี้..รู้เรื่อง

Create Date : 20 มิถุนายน 2557		1 comments
Last Update : 20 มิถุนายน 2557 15:40:42 น.
Counter : 2005 Pageviews.
Share Tweet