หายใจ กับ ใจหาย สิ่งที่ฉันแทบไม่เคยปฏิบัติเลยตลอดระยะเวลาที่ผ่านมาก็คือ "อาการเรื้อรัง" ฉันมักจะจบความคิดหรือการกระทำ ณ ช่วงเวลาใดเวลาหนึ่งเสมอ นั่นไม่ใช่ความเก่งกาจ หรือ พฤติกรรมดีเด่นอะไรเลย แต่เป็นเพราะ "นิสัยใจคอ" ที่ไม่อาจเปลี่ยนได้แม้จนอายุปูนนี้...กระมัง ในวันนี้ และ ณ ขณะนี้ ฉันจึงได้แต่ถามตัวเองว่า...อาการเรื้อรังที่ได้เกิดขึ้นและกำลังดำเนินอยู่นี้ มีสาเหตุมาจากอะไร มันอาจไม่ใช่อาการเศร้าที่จมดิ่ง ไม่ใช่อาการโศกที่อ้อยอิ่ง หากฉันขอเรียกอาการนี้ว่า "ใจหาย" ที่ไม่เคยจางไป รู้สึกได้เลยว่า จิตฉันไม่ได้หนักแน่นเพียงพอที่จะสนองตอบต่อกำลังสติที่เคยตั้งมั่น เมื่อฉันลองนับเวลาดู...อืมม..นี่มันเกือบเดือนแล้ว ที่ฉันไม่สามารถถอนใจออกจากอาการดังกล่าวได้แม้สักวัน ปึ้ก ปึ้ก ...ฉันลองเอามือสัมผัสกับอกด้านซ้าย ไม่แรง และไม่เบาจนเกินไป แรงกระทบทำให้ฉันเรียกสติคืนมาได้ทุกครั้ง ก่อนจะกลับไปใจโหวง...ในแบบที่มันถนัดนัก ฉันสูดลมหายใจเข้า-ออก ช้า ช้า ลมหายใจ...ส่งเสียงสดใสทักทายฉันและย้ำเตือนว่า "เอาน่า อย่างน้อยฉันก็ยังหายใจอยู่ ยังสามารถสร้างสรรค์งานให้กับแผ่นดินได้อีกมากมาย แม้จะไม่ได้ร่วมงานกับทีมงานที่น่ารักกว่า 20 ชีวิตอีกแล้ว และแม้ต้องทนดูสิ่งที่เกิดขึ้นกับผู้บริหารและสถาบันที่ฉันรักอยู่แบบนี้ โดยทำอะไรไม่ได้เลยก็ตาม" แต่ไม่นานนัก อาการ "ใจหาย"...ก็กำเริบขึ้นฉันได้ยินเสียงพึมพำ เบา เบา ว่า "ฉันทุกข์ที่ได้เห็นและรับรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นบ้างกับคนดีที่มีแต่ทำคุณให้แผ่นดิน ฉันท้อที่ทำอะไรไม่ได้มากไปกว่าการเฝ้าดูและเอาใจช่วยอยู่ห่างห่าง ฉันสลดที่ต้องจากสถาบันที่ฉันรักไป ฉัน ฉัน ฉัน บลา บลา บลา" หากเปรียบอาการปรุงแต่งจิตดังกล่าวเป็นเครื่องปรุงรสอาหารชนิดต่างๆ เกือบเดือนที่ผ่านมา...ฉันคงได้กลายเป็นกุ๊กฝีมือดีที่สุดในโลกเป็นแน่ เพราะจิตฉัน...นำพาให้รับรู้รสชาดที่หลากหลาย แซ่บ ไม่หยอกเลย การฝึกสติยังคงเดินหน้าต่อไป ภายใต้สภาวะแห่งการทดสอบที่ดูเหมือนจะหนักอึ้งและยาวนานสำหรับฉัน ขอบคุณประสบการณ์แห่งทุกข์ที่สอนให้ฉันแยกความหมายของคำสองคำออกจากกันได้อย่างถ่องแท้ หายใจ...กับ...ใจหาย...แตกต่างกันมากมายเหลือเกินเจ้าเด็กอนุบาลเอ๋ย ป.ล. ฉันจะผ่านการทดสอบในครั้งนี้ให้ได้ด้วยสติที่ฉันพึงมี ไม่ว่ามันจะนานและหนักหนาสักเพียงใดก็ตาม...สู้กันต่อไปนะ โหยง เหยง ป.ล. 2 สารภาพกับคุณครูว่า ครั้งนี้เจ้าดอกคูณฯ สอบตกอีกแล้วขอร้าบบบ  ขอให้ทุกท่านเจริญในธรรมค่ะ
อ่านแล้วซึ้งดีจัง
โดย: บางส้มเปรี้ยว
 วันที่: 27 มิถุนายน 2552 เวลา:13:50:04 น.อืมม อ่านแล้วก็เข้าใจสัจธรรมดีเหอะๆ
คำเดียวกันแต่สามารถแปลได้หลายความหมาย โดย: น้ำค้างปลายข้าว
วันที่: 27 มิถุนายน 2552 เวลา:16:52:46 น.วิชาชิวิตไม่เคยมีใครที่ไม่เคยสอบตก
การสอบตกทำให้คนเรามีปัญญา มีประสบการณ์ คนทีไม่เจอปัญหาอะไรเลย เขาไม่รู้ตัวเองหรอกว่า ตนเองนั้นแกร่งขนาดไหน สัคว์ป่าที่เกิดมา ไม่ถึงชั่วโมงก็เดินได้วิ่งได้ เพราะสัตรูผู้ไล่ล่ามีมาก ลองส่งคนอายุ 20 ปีเข้าป่าคนเดียวซิ ไม่ถึงวันก็จะเหลือแต่ชื่อนามสกุลเท่านั้นเอง โดย: นมสิการ
วันที่: 27 มิถุนายน 2552 เวลา:19:43:16 น.โอ้ โฮ
ขออุทานเป็นภาษาโบราณหน่อยน๊าท่านผู้มาเยือน ** ขอบคุณคุณบางส้มเปรี้ยวฮะ ที่แวะมาซึ้งกับบล็อคของข้าพเจ้า ** หนูน้ำค้างปลายข้าว แอบหลานมาเข้าใจสัจธรรมแถวนี้นี่เอง อิอิ หลานสาวมายืนคอยอยู่โน่นแล้วจ่ะ ** รู้สึกเป็นเกียรติมากกกก มากกก ค่ะ ที่ได้รับข้อคิดเห็นจากท่านนมสิการ ฮือออ...ข้าพเจ้าทำอะไรไม่เนียนใช่ป่าวคะ ท่านถึงรู้ว่าข้าพเจ้าแอบไปอ่านบล็อคของท่านเสมอๆ ป.ล. หยงจะจำไว้ค่ะคุณครู  ขอทุกท่านเจริญในธรรมค่าโดย: ดอกคูณที่จากไป
วันที่: 29 มิถุนายน 2552 เวลา:22:45:26 น. โดย: หน่อยอิง
วันที่: 30 มิถุนายน 2552 เวลา:8:38:52 น.โดย: หน่อยอิง
วันที่: 30 มิถุนายน 2552 เวลา:8:39:05 น.สวัสดีเช่นกันค่ะ คุณหน่อยอิง
ขอยืมจักรยานคันงามไปขี่หน่อยน๊าค๊า  โดย: ดอกคูณที่จากไป
วันที่: 4 กรกฎาคม 2552 เวลา:9:18:54 น. |
||||||||||||||||||||||
 |
|
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [