ในวันแห่งความรัก...ของข้าพเจ้า บันทึกในวันที่ 14 ก.พ. 51 บนโต๊ะทำงาน ที่บ้าน เวลา 00.25 น. หลังเลิกเรียนพิเศษในวันนี้...เราได้รับโทรศัพท์จากยัยอ้อม ดูเหมือนอ้อมตั้งใจโทรมาถามเรื่องการบริจาคสิ่งของให้กับน้องๆ ที่อำเภอท่าสองยาง และตามด้วยคำถามที่คั่งค้างอยู่ภายในใจ V V "ทำไมหล่อนไม่ออนไลน์ยะ...มาเคลียร์กันหน่อยดิ๊" "คิดยังไงกับวันพรุ่งนี้ (14 ก.พ.)...ชั้นอยากให้พอตื่นขึ้นมาแล้วเป็นวันที่ 15 ก.พ.ไปเลยก็คงดี" เรายิ้มให้กับคำถามน่ารักๆ ของอ้อมเสมอ และคำถามเหล่านั้นทำให้เราฉุกคิดถึงวันพรุ่งนี้ขึ้นมาอย่างจัง หลังเลิกงานในเวลาทุ่มเศษๆ...เราเดินจากหน้าออฟฟิศมายังลานจอดรถ ในสมองครุ่นคิดเรื่องคำถามของอ้อมแทนเรื่องงานในยามปกติ...ไปโดยปริยาย "วันแห่งความรัก" "ความรัก" "ความรักของชั้น...เริ่มต้นเมื่อไหร่กันน๊า" ...ดูเหมือนความคิดของเราจะลอยไปไกลโขซะแล้ว ...ลอยไปไกลจริงๆ ไกลจนถึง...20 กว่าปีที่แล้ว...ในยามนอนป่วยตอนเด็กๆ ...ตอนนั้นเราเป็นเด็กหญิงผู้แสนจะขี้โรค นิดๆ หน่อย ก็ป่วยแล้วป่วยอีก...และบางครั้งป่วยจนต้องรบกวนหมอให้มาฉีดยาถึงที่บ้าน ในทุกๆ ครั้ง...แม่จะอยู่ข้างๆ เรา แม่...ผู้หญิงที่รักเราที่สุดในโลก ใช่แล้ว...เธอคือผู้หญิงคนแรกที่ทำให้เรารู้จักความรัก เมื่อโตขึ้น...เข้าโรงเรียน...เตี่ยทำงานสารพัดอย่างทั้งบุ๋นและบู๊ ...ตั้งแต่พูดบรรยายในเรื่องการเมืองไปจนถึงขายเต้าฮวย น้ำขิง น้ำเต้าหู้...เพื่อส่งพวกเราเรียน แม้เราจะเรียนจบมาได้โดยไม่รบกวนเงินค่าเทอมของเตี่ยสักบาท ...แต่ความอาทรและความรักของเตี่ยที่มีต่อลูกๆ อย่างพวกเรา ก็ช่างมากมายเหลือเกิน เตี่ยทำงานอย่างไม่มีวันหยุด...และสอนพวกเราอย่างแข็งขันว่าให้ตั้งใจเรียน ใครอยากได้อะไร...ขอให้อยู่ในเหตุและผล...เตี่ยก็จัดสิ่งเหล่านั้นให้ด้วยใจเช่นกัน -------------------------------------------------------------------------------- ตลอดระยะทางที่เรียนในทุกๆ ระดับชั้น...จนกระทั่งเรียนจบ เราค้นพบมิตรภาพจากเพื่อนๆ หลายต่อหลายคน อุ๋ย...เพื่อนที่สนิทของเราและคบกันมานานกว่า 17 ปี ...อุ๋ยมักบอกเราเสมอว่า "แกคือเพื่อนที่ไม่ต้องมีคำจำกัดความนะ...และมิตรภาพระหว่างแกกับชั้นมันก็ไม่ต้องมีคำอธิบายเหมือนกัน" แสงจันทร์...คริสเตียนสาวที่ไปดูหนังเป็นเพื่อนเราบ่อยที่ซู้ดดดดด...แสงเป็นเพื่อนที่อยู่ด้วยแล้วสบายใจและเป็นตัวของเราเองมากที่สุด (ไม่รู้ทำไมเหมือนกันนะแสง) อ้อม...เพื่อนในโลกไซเบอร์ที่เราไม่เคยเจอสักครั้ง...แต่ทำไมมิตรภาพระหว่างอ้อมกับเราถึงได้แน่นแฟ้นนักนะ ...จนบางครั้งเราเคยนึกจินตนาการไปว่า "ชีวิตชั้นมันคงจะขาดความสดใสไปมากเลยนะ...ถ้าชั้นไม่ได้รู้จักกับแก" เอส...ไอ้ไข่ย้อย ณ เชียงใหม่...เอสเป็นเพื่อนที่มีความสม่ำเสมอมากกกกกก ...รู้จักกันมานาน แต่นายก็ยังไม่เคยเปลี่ยนแปลง...ขอบใจนะเฟ้ยยยย ทั้งอุ๋ย แสงจันทร์ อ้อม และนายเอส...เหมือนกันอยู่ข้อหนึ่ง ก็คือ เอือมระอากับพฤติกรรมไม่เคยโทรไปหาของเรา แต่ก็ดูเหมือนทุกคน...จะไม่เคยเบื่อที่จะโทรหาเราด้วยเช่นกัน นั่นคงเป็นความรักจากพวกแกที่มีให้ชั้นเสมอสินะ แม้เราจะไม่โทรหาใครเลยในรอบแต่ละปี...แต่เรานึกถึงพวกแกเสมอนะ ** ยังมีเพื่อนๆ ที่ไม่ได้เอ่ยนาม อย่าเพิ่งน้อยใจนะเจ้าคะ...จดจำได้หมดทุกคนเช่นกันจ้า -------------------------------------------------------------------------------- เมื่อเรียนจบและทำงาน ไม่ว่าที่กรุงเทพฯ หรือย้ายกลับมาทำงานที่พิษณุโลก เราพบหัวหน้าใจดีและมีคุณธรรมเสมอ ตอนอยู่ กทมฯ หัวหน้าชาวญี่ปุ่นสอนงานเราสารพัด ...สอนแม้เรื่องเล็กๆ น้อยๆ เช่น การเดินผ่านซอยเล็กๆ ที่ชื่อว่า "พัฒน์พงษ์" หรือ การข้ามถนนเส้นสีลม พาไปดูว่า...การใช้ชีวิตของคนกรุงเทพฯ นั้นเป็นยังไง และพูดให้เรายิ้มได้ในทุกๆ ครั้งที่เครียดเรื่องงาน เมื่อย้ายกลับมาพิษณุโลก...มหาวิทยาลัยชนบทแห่งนี้ทำให้เราได้รู้จักกับหัวหน้างานที่ดีที่สุดในชีวิต สอนงาน ให้โอกาส และให้เกียรติมดงานอย่างพวกเราเสมอมา นั่นคือ ความรักจากหัวหน้าที่มีต่อลูกน้องอย่างพวกเราจริงๆ -------------------------------------------------------------------------------- ทำไม ????? ความรักของชั้นมันถึงมากมายนักล่ะ เพราะนี่...ปาเข้าไปเกือบจะร้อยบรรทัดแล้ว...เรายังบรรยายความรู้สึกที่ได้รับความรัก ยังไม่หมดเลยนะ หยุดก่อนดีมั๊ย...เพราะไม่งั้น คืนนี้คงไม่ต้องนอนกันพอดี -------------------------------------------------------------------------------- สุดท้ายถ้าไม่กล่าวถึงก็คงจะไม่ได้...เพราะนี่คงเป็นความรักแบบที่ใครๆ ก็เฝ้าใฝ่ฝันถึงเป็นแน่ เรากำลังพูดถึงความรักของพี่กานต์กับหนูอุ้ย หลังได้รับเชิญให้ไปงานแต่งของคนทั้งสอง...เราก็บอกกับตัวเองว่า "ชั้นจะไปงานนี้ให้ได้" เหตุผลเพราะ...1. พี่กานต์คือเพื่อนที่ทำให้เรารู้สึกเสมอว่า...ความจริงใจของเพื่อนรุ่นพี่คนนี้ไม่ธรรมดาเลยจริงๆ 2. นางสาวอุ้ยจัง...เป็นน้องที่มีบุคลิกไม่เหมือนใคร เธอดูใสๆ และสิ่งหนึ่งที่เราเห็นได้ชัดตลอดมาก็คือ เธอรักเพื่อนของเราด้วยความจริงใจ หวังดี และอยู่ข้างๆ เพื่อนของเราเสมอ...อุ้ย เป็นผู้หญิงที่มีเสน่ห์ในความเป็นตัวเองสูงมากๆ (อุ้ย เกาะแป้นพิมพ์ไว้แน่นๆ นะน้องนะ อย่างเพิ่งลอย) เราอิ่มใจ...เมื่อได้เข้าไปนั่งอยู่ในงานแต่งงานของพี่กานต์และอุ้ย งานแต่งเล็กๆ เรียบง่าย...แต่อบอุ่นชะมัด เจ้าบ่าว เจ้าสาว ยิ้มแย้มต้อนรับผู้คนอย่างเป็นกันเอง แขกเหรื่อที่มาในงาน...ทุกคนก็ล้วนดูง่ายๆ สบายๆ เฮ้ออออออออออ...น่าปลื้มใจจริงๆ นาจ๊ะ -------------------------------------------------------------------------------- ขอให้ทุกๆ ความรัก ไม่ว่าในฐานะอะไรที่เกิดขึ้นแล้วบนโลกใบนี้ หรือกำลังจะเกิดขึ้นในอนาคต รุ่งโรจน์สดใส...สุข สมหวัง และมอบความจริงใจให้กันและกันน๊า สาธุ 
แวะมา Say Happy Valentines Day ย้อนหลังครับผม ช่วยรับหัวใจ 3 ดวงนี้ไปด้วยนะครับ    คลิกที่หัวใจเพื่อเข้าบ้านมิสเตอร์ฮองได้นะครับ โดย: มิสเตอร์ฮอง
 วันที่: 15 กุมภาพันธ์ 2551 เวลา:4:11:11 น.เป็นความรักที่อบอุ่น น่ารัก
และเป็นมิตรมากเลยค่ะ ทำให้เราต้องย้อนมาคิดถึงความรักในรอบปีที่ผ่านมา มีเรื่องราวและความรักเกิดขึ้นมากมายจริงๆ  โดย: BeCoffee
วันที่: 15 กุมภาพันธ์ 2551 เวลา:22:49:22 น.อ่านแล้วหมดคำบรรยายครับ ได้แต่นั่งอมยิ้ม... ดีใจด้วยพี่น้องครับ
โดย: lglnv(สเสือ) (Mr.Tyger
) วันที่: 22 กุมภาพันธ์ 2551 เวลา:13:01:11 น. อิอิ อยากได้คนพาไปพัฒน์พงศ์จัง 555+ มายิ้มๆ ให้ตัวหนังสือครับ โดย: แสง สีรุ้ง
วันที่: 28 กุมภาพันธ์ 2551 เวลา:13:07:59 น.ขอบคุณจ้า คุณ =Lord Gary=
เสียงดนตรีงุ้งงิ๊ง ที่เอามาลงไว้ช่วยประเทืองบล็อคของข้าพเจ้าไม่ให้เศร้าสร้อยตามเพลง "เราจะข้ามเวลามาพบกัน" มากเกินไปนัก ^^ Happy Valentine's Day เช่นกันค่ะคุณชายฮอง...เอ๋ นี่คุณแวะมาเป็นครั้งที่สองแล้วหรือนี่ ขอบคุณน๊า แหม...คุณ BeCoffee อย่าเพิ่งชมเราเลย เพราะเรื่องราวการนั่งรถไปเที่ยวโคราชของคุณ ก็เรียกความประทับใจในเรื่องราวในอดีตได้โข เช่นกันน๊า ยินดีด้วยพี่น้องเช่นกันค่ะพี่เสือ แฟนพันธุ์แท้บล็อคของข้าพเจ้าเจงๆ พี่ทั่น คุณแสง สีรุ้ง แวะมาทักทายกันอีกรอบแล้นนน เอ่อ...ที่ไปข้ามถนนแถวพัฒน์พงศ์ เพราะออฟฟิศข้าพเจ้าอยู่แถวนั้นจ้า --" เด๋วเข้าใจหัวหน้าผิด ไม่ได้ๆ แอบเข้าไปยิ้มๆ ให้ตัวหนังสือในบล็อคคุณเหมือนกัน แต่ไม่ได้ทิ้งร่อยรอยไรไว้อ่า...ไม่ว่ากันเน๊าะ เพราะบางทีการอ่านแบบเงียบๆ สร้างความสุนทรีย์ให้ข้าพเจ้ามากกว่าเป็นไหนๆ ^^  ขอให้ทุกท่านเจริญในธรรมค่ะโดย: ดอกคูณที่จากไป
วันที่: 9 มีนาคม 2551 เวลา:12:11:15 น. |
|||||||||||||||||||||
 |
|
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
สำหรับ...มิตรภาพในBiogGang