เมื่อวันศุกร์ที่ผ่านมา ขณะเดินเข้าสำนักงานยามเช้า ฉันรู้สึกสะดุดกึกที่รองเท้า พอก้มดูถึงรู้ว่า ส้นรองเท้ารูปร่างเกือกม้า มน ๆ กำลังจะหลุดออกจากตัวรองเท้า

ฉันทำได้เพียงพยายามเดินขโยกขเยกมาให้ถึงห้องทำงาน...และรีบหยิบรองเท้าขึ้นมาดู พลันมองเห็นความหมิ่นเหม่ใกล้ขาดเต็มทีของส้นรองเท้า คล้ายคนกำลังจะขาดใจ ยังไงยังงั้น

พอไล่หลังนึกตามประวัติเลยแปลกใจว่า "รองเท้าคู่นี้ ฉันใส่มันทุกวัน มาเป็นเวลาเกือบสองปีแล้ว" !! 

หากย้อนไปก่อนหน้านี้...ฉันจำได้ว่า ซื้อรองเท้าบ่อยมาก และเลือกใส่ให้เหมาะตามชุดที่ต้องใส่ออกจากบ้าน

แม้ราคารองเท้าแต่ละคู่จะไม่ได้แพงอะไรเลยก็ตาม...แต่หากพิจารณาดู ก็ยังพบว่า "สิ้นเปลืองโดยใช่เหตุอยู่ดี"

แต่พอต้องตัดสินใจเดินทางมาเรียน ขึ้นๆ ล่องๆ ทุกอาทิตย์...กลับไม่มีรองเท้าคู่ไหนเลย ที่ใส่แล้วสบายเท้า...ยามต้องเดินทางไกลๆ ไม่ว่าจะยามเดินข้ามสนามหลวง ลงเรือแล้วเดินอ้อมกลับมาที่ท่าพระจันทร์ หรือเดินกลับจากท่าพระจันทร์ข้ามฟากแล้วเดินต่อไปหน้าศิริราช เดินจากท่ารถเมล์ไปหมอชิต หรือเดินจากหมอชิตมาขึ้นรถเมล์ เดินแกมวิ่งขึ้นๆ ลงๆ สะพานลอยแถบอนุเสาวรีย์

จนต้องตัดสินใจซื้อรองเท้าพลาสติกราคาย่อมเยาว์คู่หนึ่ง ทนฝน ทนแดด ใส่สบายเท้า เดินคล่อง วิ่งปร๋อได้อย่างสบายๆ ...

ตอนพักกลางวัน วันเดียวกันนั้น...ฉันตัดสินใจซิ่งมอเตอร์ไซค์ที่จอดไว้ที่สำนักงานออกไปหาซื้อรองเท้าคู่ใหม่สัก 1 คู่ เพื่อใส่เดินทางไปเรียนที่โรงเรียนบ้านนอกศึกษา

ที่ร้านรองเท้า...ฉันใช้เวลาราวครึ่งชั่วโมงเศษ ลองรองเท้าหลายสิบคู่ และไม่เว้นแม้แต่คู่ที่เหมือนกันเปี๊ยบกับคู่ที่ใส่อยู่

ท้ายที่สุด...ฉันก็พาตัวเองมายืนอยู่ที่ร้านค้าปลีกย่อมๆ เขียนป้ายติดหน้าร้านว่า "ยี่สิบบาททุกอย่าง" ... และได้กาวตราช้างติดมือกลับมา

พอกลับถึงสำนักงาน หลังทำความสะอาดรองเท้า ... ฉันก็งัดกาวตราช้างที่ได้มาผนึกส้นรองเท้าเข้ากับตัวรองเท้าอีกครั้ง ด้วยความภูมิใจ ฮี่ ฮี่...

และอดคิดไม่ได้ว่าเกือบสองปีที่ผ่านมา...สร้างมิตรภาพระหว่างฉันและพลาสติกนุ่มๆ คู่หนึ่ง...ไว้อย่างเหนียวแน่น ลำบากและเหน็ดเหนื่อยในการเดินทางด้วยกันตลอดมา

ก่อนเริ่มงานในยามบ่ายวันนั้น...จึงเป็นวันที่ทำให้ฉันได้ค้นพบมิตรภาพที่ฉันขอเรียกมันว่า "มิตรภาพบนฝ่าเท้าของตนเอง"

วิแป๊บ

18 ก.ย. 56

สามทุ่ม หกนาที