จิตเศร้า จิตโศก และความอนิจจังของข้าพเจ้า อนิจจัง ชีวิตมนุษย์นั้นหรือ มีทุกข์และมีสุขปะปน...มากมายเหลือเกิน แด่...ไอรดา สถาบันที่ฉันรัก บันทึกเมื่อ วันพุธที่ 1 กรกฎาคม 2552 ฉันยังคงมาทำงานในยามเช้าและเซ็นต์ชื่อทำงานในเวลาราชการเหมือนทุกวัน และรับรู้ตลอดเวลาว่า...นี่คือวันสุดท้ายของการเข้ามาทำงานที่นี่แล้วนะ ฉันมองทางเดินระหว่างห้องทำงานของแต่ละคน แต่ละห้องไปจนสุดสายตา ก่อนจะค่อยๆ เดินผ่านไปทีละห้อง ทีละห้อง และ กลั้นน้ำตาเอาไว้ ฉันมองเพื่อนร่วมงานที่ฉันรักแต่ละคน อย่างอาลัย แต่น้อยคนนักที่จะรู้ใจฉัน ว่ามันทุกข์ขนาดไหน อาจเป็นเพราะแก้มฉันฉาบไว้ด้วยรอยยิ้มตลอดเวลา...ก็เป็นได้ น้องๆ บอกฉันว่า "ใจหาย" และพยายามเข้ามาพูดคุยด้วย ฉันยิ้มพรายตอบ ก่อนที่จะเดินหนีออกจากบริเวณที่พบเพื่อนร่วมงานทุกคน ในวันนี้ เพราะฉันรู้ดีว่า หากฉันได้ยินได้ฟังอะไรที่มากไปกว่านี้ ฉากจากกันโดยไร้น้ำตาที่ฉันปรารถนาคงไม่เกิดขึ้นแน่ๆ ฉันแค่ต้องการทิ้งรอยยิ้มให้ทุกๆ คนจดจำไว้แค่นั้นเอง และฉันแค่ต้องการให้พวกเราจากกันโดยไม่มีน้ำตา ฉันรู้ดีว่า ทุกคนคงแปลกใจ ที่วันนี้ฉันแทบไม่พูดจากับใคร แต่เหมือนทุกคนจะรู้ทันฉันเสียแล้ว...จึงหลีกเร้นไปทันที เมื่อเห็นอาการของฉันดังกล่าว ฉันใช้เวลาตลอดทั้งวันหมดไปกับการทำสไลด์นำเสนอเพื่อการประชุมร่วมกับทางจังหวัดกำแพงเพชรในวันพรุ่งนี้ และได้ผลดีเสียด้วยสิ เพราะฉันได้สไลด์นำเสนอมากถึง 80 กว่าแผ่น และทุกๆ แผ่น มีภาพและเทคนิคประกอบมากมาย เมื่อเวลาเลิกงานมาถึง ทุกคนเริ่มทะยอยกลับบ้าน จึงเป็นเวลาที่ฉันเริ่มลงมือเก็บข้าวของ ฉันเดินไป เดินมา และสูดลมหายใจลึกลึก ก่อนจะบรรจงนำกล่องใบโตมาเปิดรอ อุปกรณ์เครื่องเขียน ตุ๊กตาไขลานเสียงดนตรี รูปภาพระบายสีที่ฉันลงสีเอง สมุดจดบันทึก หนังสือที่ระลึกต่างๆ และของจิปาถะ แต่ละชิ้นค่อยๆ เคลื่อนจากชั้นวางของด้านหลังโต๊ะทำงานลงสู่กล่องใบนั้น ระหว่างเก็บของฉันนึกถึงคำถามที่ได้ยินบ่อยๆ ก่อนหน้านี้ "ที่ทำงานใหม่เป็นยังไงบ้าง" "ที่ทำงานใหม่หรูมั๊ย" คำตอบจากฉันมีเพียงสั้นๆ พร้อมรอยยิ้มคือ "น่าจะโอเคนะคะ" น่าแปลก...ที่ฉันขึ้นไปดูที่ทำงานใหม่เพียงครั้งเดียว และเป็นการไปดูภายใต้คำสั่งจากเบื้องบนเสียด้วยสิ ฉันไม่สนใจใคร่รู้เลยสักนิด ว่าที่ทำงานใหม่จะเป็นยังไง แม้จนกระทั่งพี่มีนา นำแผนผังที่นั่งมาให้ฉันจับจองลงนั่งในตำแหน่งที่ฉันต้องการ ฉันมองแผนผังนั้น พร้อมกับบอกพี่มีนาไปสั้นๆ ว่า "หนูนั่งตรงไหนก็ได้ค่ะพี่ พี่ไม่ต้องเกรงใจนะคะ ทุกคนเลือกที่นั่งก่อนได้ตามสบายเลย เหลือตรงไหน ค่อยว่ากัน" ผู้ใหญ่หลายท่านปลอบฉันว่า "นี่คือเกมส์การเมือง อย่าคิดอะไรมากนะ พยายามทำงานในหน้าที่ของเราให้ดีที่สุดก็พอ" ฉันยังคงหยิบเอกสารหลายๆ ฉบับที่ไม่ใช้แล้ว ขึ้นมาอ่านอีกครั้ง ฉันได้แต่ละเลียด อ่านแล้ว อ่านอีก ก่อนหยิบเอกสารเหล่านั้นวางลงในกล่องกระดาษไม่ใช้แล้ว ในที่สุด...ฉันก็ตัดสินใจก้มหน้าก้มตาเก็บข้าวของให้เร็วขึ้น เร็วขึ้น เพื่อหลีกเลี่ยงความรู้สึกบางอย่าง แต่แล้ว.....ฉันก็ชะงักจนได้...เมื่อหันมาเห็นแฟ้มเอกสารที่เขียนติดหน้าแฟ้มว่า "นเรศวรวิจัย" ฉันนิ่งไปสักพัก...และยอมจำนนต่อความรู้สึกที่มันอัดแน่นอยู่ภายในใจจนได้ ความรู้สึกอดทน อดกลั้น ที่ผ่านมาตลอดทั้งวันได้พังทลายลง ฉันไม่สามารถกลั้นน้ำตาได้อีกแล้ว เสียงสะอึกสะอื้น ดังก้องอยู่ภายในห้องเป็นเพื่อนฉันในยามเริ่มค่ำ เนิ่น....นาน... ....เมื่อเวลาผ่านไปสักพักใหญ่...เสียงนั้นค่อยๆ จางลง และฉันเริ่มได้สติอีกครั้ง ไอรดา....ฉัน รัก แก เหลือ เกิน ฉันรักทุกๆ องค์ประกอบที่รวมกันแล้วเป็นแก ฉันรักทุกๆ อณู ที่เคยได้รับรู้ว่ามีแกอยู่ และฉันจะรักแกอยู่แบบนี้...แกโปรดจำไว้นะ ลาก่อน...นี่คือคำกล่าวลาจากฉัน แต่การจากลาในครั้งนี้...ฉันขอให้แกรู้ว่า...เราจากกันเพื่อจะกลับมาพบกันอีก ฉันจะรอวันนั้นนะ...ไอรดา ป.ล. ขอเศร้าและโศกอีกครั้งก่อนจะเรียนรู้บทเรียนครั้งใหม่ค่ะคุณครู  .
ขอบพระคุณกำลังใจที่มีให้ค่ะ ดิฉันสัมผัสและรับไว้แล้วด้วยใจ มองดูจิตแล้วเห็นเค้าอิ่มเอมขึ้นชั่วขณะทีเดียว ^^ ขอให้คุณ oDaineo เจริญในธรรมยิ่งๆ ขึ้นไป เช่นกันค่ะ  โดย: ดอกคูณที่จากไป
 วันที่: 15 กรกฎาคม 2552 เวลา:21:07:53 น.ใจเข้มแข็ง กายเข้มแข็ง..เข้าไว้นะคะ..จุดสิ้นสุดของบางสิ่งมักเป็นจุดเริ่มต้นของบางอย่างเสมอ อยู่ทีว่าเราจะเรียนรู้ที่จะ "เริ่มต้น" ให้ดี..ได้อย่างไรเท่านั้นเองค่ะ..
 โดย: i'm not superman
วันที่: 20 กรกฎาคม 2552 เวลา:23:00:13 น. ขอบคุณคุณ i'm not superman นะคะ
ชอบคำว่า "ใจเข้มแข็ง" มากๆ เลยค่ะ เพราะเวลาเจออุปสรรคเข้ามาทดสอบแบบนี้ทีไร ทุกครั้ง...ก็ได้แต่บอกให้ใจของเราเข้มแข็งเข้าไว้ สติ...ตั้งมั่นให้มากที่สุด แต่ผลก็คือ...สอบตกทุกทีสิน่า เจ้าโหยง  ป.ล. ฝนตกที่พิษณุโลกแทบทุกวัน รักษาสุขภาพด้วยน๊า  โดย: ดอกคูณที่จากไป
วันที่: 30 กรกฎาคม 2552 เวลา:20:06:31 น.เขียนได้ดีจริงๆ (ภาษาไพเราะสละสลวย)
โดย: นายสมองมด IP: 112.142.40.33 วันที่: 31 กรกฎาคม 2552 เวลา:16:09:16 น.
แวะมาหาคุณ ดอกคูณที่จากไปค่ะ..^^ อากาศช่วงนี้ชื้นฝนทุกวัน แหม่มเริ่มไอกระด๊อกกระแด๊กแล้ว แหะ ๆ อย่าลืมรักษาสุขภาพให้แข็งแรงด้วยนะคะ
โดย: i'm not superman
วันที่: 1 สิงหาคม 2552 เวลา:10:05:06 น.กราบงามๆ แทบ อก หย่อนๆ ของคุณพ่อลูกอ่อนค่ะ ^___^
ไม่เจอกันนานเลย...พี่เป็ปสบายดีนะคะ ฝากความระลึกถึงไปยังภรรยาและลูกสาวด้วยจ้า  สวัสดีอีกรอบค่ะ คุณแหม่ม หวังใจว่าคงได้พบคุณแหม่มที่พิษณุโลกบ้างนะคะ...อิ อิ เค้าจะแอบไปซุ่มอยู่แถวๆ มาเวลลัส ดีกว่า  โดย: ดอกคูณที่จากไป
วันที่: 2 สิงหาคม 2552 เวลา:18:15:53 น.อ่านแล้วนึกถึงกลอน
เก็บน้ำตาเอาไว้ เถิดคนดี อย่าให้มีออกมาคราพ่ายแพ้ อย่าให้ไหลออกจากใจ ที่อ่อนแอ สิ่งเลวร้ายมิได้ แก้ด้วยน้ำตา พิษณุโลกเป็นเมืองใหญ่ที่น่าอยู่ นะครับ ปล. คุณดอกคูณ ให้คะแนนผมเป็นคนแรกเลยหน่ะ อิอิ โดย: ไร้น้ำตา IP: 58.64.116.63 วันที่: 3 สิงหาคม 2552 เวลา:0:01:41 น.
โอ...
"เก็บน้ำตาเอาไว้...เถิดคนดี อย่าให้มีออกมา...คราพ่ายแพ้ อย่าให้ไหลออกจากใจ...ที่อ่อนแอ สิ่งเลวร้ายมิได้แก้...ด้วยน้ำตา" กลอนไพเราะทีเดียวค่ะ คุณไร้น้ำตา อาจเพราะไม่ค่อยได้เข้ามาเล่นบ่อยนักในช่วงนี้ พออ่านข้อความใดแล้วพึงใจ ก็คลิกกดไปที่กิ๊ฟทันที  คุณไร้น้ำตาเพิ่งเข้ามาในห้องศาสนาหรือเปล่าเอ่ย? ปกติไม่ค่อยได้เห็นล็อคอินชื่อนี้เลย หรือข้าพเจ้าตกข่าวอีกแล้วหนอ? ขอบุญรักษาจ้า โดย: ดอกคูณที่จากไป
วันที่: 3 สิงหาคม 2552 เวลา:15:23:03 น.การพลัดพรากจากสิ่งที่รักที่พอใจ ก็เป็นทุกข์
การกระสบกับสิ่งที่ไม่รักไม่พอใจ ก็เป็นทุกข์ การปรารถนาสิ่งใดไม่ได้สิ่งนั้นนั่น ก็เป็นทุกข์  โดย: พุทธะจิต
วันที่: 29 สิงหาคม 2552 เวลา:11:22:16 น.คุณพุทธะจิตกล่าวได้ชอบแล้วค่ะ ฮืออ...ข้าพเจ้าอยากยิ้มกว้างๆ แบบท่านบ้างจัง  โดย: ดอกคูณที่จากไป
วันที่: 31 สิงหาคม 2552 เวลา:9:03:44 น.ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ เขียนได้ไพเราะมากเลยค่ะ อ่านแล้วจับใจจริงๆ แวะเข้ามาทักทายค่ะพึ่งเป็นสมาชิกใหม่ค่ะ ยังงัยก้ออย่าลืมดูแลสุขภาพ และก้อดูแลหัวใจตัวเองให้มีแรงทุกๆวันนะคะ มีกำลังใจให้กันเสมอค่ะ
   โดย: หนึ่งลมหายใจ
วันที่: 10 พฤศจิกายน 2552 เวลา:19:11:52 น. |
|||||||||||||||||||||
 |
|
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
มีใครก็ไม่รู้เคยบอกไว้ว่า
สำหรับความสุข ถ้ามีคนมาร่วมสุขกับเรา
ความสุขนั้นจะขยายเป็น 2 เท่า
สำหรับความทุกข์ ถ้ามีคนมาร่วมทุกข์กับเรา
ความทุกข์นั้นจะลดลงเหลือครึ่งเดียว
ดิฉันยังไม่เข้าใจความทุกข์ของคุณดอกคูณที่จากไปได้ดีนักนะคะ
แต่ดิฉันก็ซึมซับมันได้ไม่น้อยเลย
ดิฉันรู้สึกได้ถึงความร้าวรันทด สะเทือนอารมณ์
แม้นว่าดิฉันจะไม่อาจแบ่งเบาความทุกข์ได้ถึงครึ่ง
แต่ขอให้แบ่งเบาได้บ้างนะคะ
ขอให้หล่อเลี้ยงพลังแห่งสติไว้นะคะ
พลังของสติแต่ละขณะ เหมือนน้ำแต่ละหยด
ให้น้ำนี้ค่อยๆ หยดไหลต่อเนื่องกันไป
ใจจะค่อยๆ ผ่องใสขึ้นค่ะ เมื่อน้ำเต็มเปี่ยมใจ
สมาธิจะตั้งมั่นและผสานใจที่ร้าวนี้
ความสุขจากภายในจะหล่อเลี้ยงคุณดอกคูณที่จากไป
ไม่ว่าสถานการณ์ภายนอกจะเป็นอย่างไร
คุณจะฝ่าข้ามไปได้ด้วยพลังความดีงามจากภายในค่ะ
ขอให้อยู่เย็นเป็นสุข เจริญในธรรม
และบุญรักษานะคะ