ความฝันและความหวัง "ความฝัน...มันมหัศจรรย์ก็ตรงที่ มีเราเท่านั้นที่มองเห็น" เป็นคำกล่าวสั้นๆ ที่เราจะได้ยินทุกครั้ง เมื่อเปิดแผ่นคอนเสิร์ต เจนนิเฟอร์ คิ้ม ขึ้นมาดู หลังออกเดินทางตามหาความฝ้นของตัวเอง...ในช่วงวันหยุดยาวปีใหม่ที่ผ่านมา เราก็เริ่มเชื่อและศรัทธาต่อคำพูดนี้มากขึ้น ความฝัน...นำมาซึ่งกำลังใจ และสานต่อให้เกิด...ความหวัง น้องคนนึงเคยถามเราว่า "เราจะมีชีวิตอยู่ได้อย่างไร...หากไม่มีความหวังใดๆ อีกแล้ว" อืมมม...นั่นสินะ...เป็นคำถามที่ตอนนั้นเราเองก็ใบ้รับประทานเหมือนกัน วันนี้...เรานั่งคิดคำนึงถึงคำถามนี้อีกครั้ง และตอบตัวเองกลับไปว่า "ความหวัง...ไม่เคยตายไปจากใจของคนทุกคน ความหวัง...เป็นผลพวงจากความฝัน และจงฝัน...ตราบเท่าที่เรายังหายใจ" วันนี้...เรามีความฝันและความหวัง เราวาดมันขึ้นมาอีกครั้ง เราฝัน...ถึงความสงบในจิตใจที่แท้จริง และเราหวัง...ว่าก่อนตายเราคงได้ค้นพบความสงบนั้น เรายิ้ม...ให้กับอดีต เราหัวเราะ...ให้กับวันพรุ่งนี้ และเริ่มมีความสุขกับความฝันอันสงบ มือสองมือที่เคยทำงาน...อาจอ่อนล้าไปบ้าง ใจที่เคยเด็ดเดี่ยว...อาจห่อเหี่ยว ท้อแท้ บ่อยๆ รอยยิ้มที่เคยสดใส...อาจถูกแทนที่ด้วยคราบน้ำตาหลายต่อหลายครั้ง แต่...ทุกๆ ครั้ง...มันก็จะเริ่มใหม่ที่ "ความฝันใหม่ๆ" "ความหวังใหม่ๆ" ที่เราก็ต่างจินตนาการไปว่า "ความฝันและความหวังเหล่านั้น...คงจะเป็นจริงในไม่ช้า" และนี่คงเป็นความมหัศจรรย์ของความฝัน...ที่ทุกๆ จะมองเห็นมันเสมอ...ไม่ใช่ใครที่ไหน ^___^ นั่งดูคอนเสิร์ตเจนนิเฟอร์ คิ้ม มากี่รอบแล้วก็จำไม่ได้เหมือนกัน รู้แต่ว่า...วันไหนที่พอจะมีเวลาว่างเป็นของตัวเอง...ก็จะหยิบขึ้นมาเปิดดู และไม่ว่าจะเปิดดูสักกี่ครั้ง ...ก็ไม่มีสักครั้งที่เราจะไม่สะดุดกับคำพูดในตอนท้ายที่เธอกล่าวทั้งน้ำตาว่า "ดิฉันไม่ได้เป็นผู้หญิงเก่งอะไรเลย...ดิฉันเป็นเพียงผู้หญิงที่ต้องการกำลังใจ...ขอบคุณทุกๆกำลังใจที่ส่งมาให้" ขอบคุณ เจนนิเฟอร์ คิ้ม...ที่ทำให้เรามองเห็น "ความฝัน" ของตัวเองขึ้นมาอีกครั้ง ขอบคุณครอบครัวที่เป็นกำลังใจที่ดีที่สุด ขอบคุณอ้อม เปิ้ล อิน หนูอุ้ย+พี่กานต์ พี่น้อยหน่า พี่มด หลานตู้ พี่แจ๊ค ขอบคุณเล็ก เดือน ลูกไม้ จอย นุช โทน วิค แอน พี่มีนา พี่ตุ๊ก พี่ออน นุ่น เมจิ นัน อาจารย์เสมอ อาจารย์วิบูลย์ อาจารย์สุรพล พี่ตูน พี่โอ น้องตาล พลาย+ปุ้ย เนส ในวันนี้เป็นวันที่ท้อแท้ที่สุดในชีวิตอีกวันหนึ่ง...
เพื่อนสนิทคนหนึ่งของฉัน เธอทุกข์ใจมากเพราะปัญหาครอบครัว สามีไม่รับผิดชอบ รักตัวเอง ไม่แบ่งปันรายได้ให้กับครอบครัว เงินทองที่หามาได้เก็บไว้คนเดียว ตีกอล์ฟ เที่ยวผับ และเลี้ยงเด็ก ๆ
ความทุกข์จึงตกมาอยู่กับฝ่ายภรรยาที่ต้องแบกรับภาระค่าใชจ่ายต่าง ๆเพื่อลูกๆี ทั้ง 2 คน จนวันหนึ่งเธอได้พบกับรักใหม่ ซึ่งเขาผู้นั้นก็กำลังหน่ายภรรยาของเขาำที่ทำตัวเหมือนนางฟ้ามาก เมื่อคนสองคน ต่างก็ทุกข์มาเจอกัน คุยกัน สื่อถึงความเข้าใจและเห็นอกเห็นใจกัน ความสัมพันธ์จึงเกิดขึ้น และดำเนินต่อไป โดยทั้งเธอและเขาต่างไม่เปิดเผยและหวังว่าสักวัน เมื่อโอกาสเหมาะ เธอคงโบกมือลาชีวิตการแต่งงาน และลงเอยกัน ฉันเองเป็นเพียงเพื่อนที่รับฟังและปลอบใจ แต่มิอาจเข้าใจได้อย่างถ่องแท้ เพราะฉันมิใช่ตัวเธอ จนในที่สุดฉันก็ไม่สามารถทักท้วงต่อความสัมพันธ์ที่ผิดศีลธรรมของเธอได้ และแล้ววันหนึ่ง เธอก็โทร. มาเล่าความจริงให้ฉันฟังว่า ความสัมพันธ์ของเธอกับคนใหม่ก่อเกิดบนความเห็นแก่ตัว และเอาเปรียบเพื่อเติมเต็มให้กับสิ่งที่เขาขาดไปจากภรรยานางฟ้า ิเธอทุกข์หนักยิ่งขึ้นไปอีก และผิดหวังมาก แต่ยังคงปลอบใจตนเองว่า เพราะรักและไม่คาดหวังสิ่งใด แม้จะรู้อยู่เต็มอกว่า เขาคนใหม่มามีความสัมพันธ์เพราะเรื่องเศรษฐกิจ ฉันเองตอนนั้นเริ่มศึกษาและปฏิบัติมาได้ระยหนึ่งแล้ว ก็รู้ดีว่า การให้เธอตัดใจ ให้เหตุผลอย่างไร ก็ไม่มีทางทำให้เธอหูตาสว่างได้ ฉันจึงชวนเธอมาฝึกลมหายใจ โดยให้เห็นว่า ถึงแม้โลกนี้เธอไม่มีใคร แต่เธอยังมีลมหายใจเป็นเพื่อนอยู่กับเธอเสมอ ตลอดเวลาลมหายใจไม่เคยละทิ้งจากเธอไปไหน เป็นเพื่อนที่จริงใจ เห็นไหม ไม่ว่าเธอจะอยู่แห่งไหน ทำอะไร นอนหลับ หรือ ยามที่เธอร้องไห้ เธอรู้สึกสัมผัสได้ ตลอดเวลา.... เมื่อสัปดาห์ที่แล้วฉันได้คุยกับเธออีกครั้งทางโทรศัพท์ เธอบอกว่าเดี๋ยวนี้ พอเธอจะฟุ้งซ่านคิดถึงเขา เธอก็รู้สึกถึงลมหายใจ ให้ลมหายใจคอยเตือนสติตนเอง อย่าทำอะไรให้ต้องชอกช้ำใจไปกว่านี้ ฉันเองก็ได้แต่แอบหวังว่า สักวันหนึ่ง เธอคงมีสติและเห็นว่า ความทุกข์ของเธอย่อมเป็นไปตามเหตุและปัจจัย มีเกิด อยู่ได้ไม่นาน และ ก็ต้องจางหายไป ขอเป็นกำลังใจให้ค่ะ เมื่อปีที่แล้ว ฉันไ้ด้ไปกราบหลวงพ่อพระพุทธชินราชค่ะ จากใจจริง แมกโนเลีย โดย: ต้นแมกโนเลีย IP: 58.8.41.35 วันที่: 14 มกราคม 2551 เวลา:16:21:27 น.
ตามมาอ่านจากกระทู้ในห้องศาสนาค่ะ
อ่านข้อความของคุณต้นแมกโนเลียแล้วคิดตามรู้สึกดีขึ้นนิดนึงค่ะ เป็นกำลังใจให้ค่ะ โดย: โกยซีหมี่ราดหน้า IP: 58.136.127.14 วันที่: 22 มกราคม 2551 เวลา:13:47:17 น.
สวัสดีครับ เพลงเพราะจัง.... ฟังเพลงแล้วก็คิดย้อนถึงเพื่อนสมัยเรียนกัน
 ผมจำเรื่องอดีตไม่ได้ค่อยหมด แต่มักจะจำโดยฝากไว้กับภาพถ่าย เพลง กลิ่นลม ปล. คุณสีฟ้าร้องเพลงนี้เพราะคนละแบบกับญารินดาเน้อครับ โดย: สเสือ (Mr.Tyger
 ) วันที่: 25 มกราคม 2551 เวลา:13:21:12 น.นี่ลิงค์ไปเรื่องกลุ่มเก่าผมครับ
https://www.bloggang.com/viewdiary.php?id=lglnv&month=02-2007&date=20&group=1&gblog=13 โดย: สเสือ (Mr.Tyger
) วันที่: 25 มกราคม 2551 เวลา:13:23:59 น.ตามมาจากห้องศาสนา เข้ามาให้กำลังใจคุณดอกคูณฯค่ะ^^
โดย: opure IP: 125.26.50.24 วันที่: 28 มกราคม 2551 เวลา:0:28:01 น.
สวัสดีคุณต้นแมกโนเลียในบล็อคของข้าพเจ้าอีกครั้งนะคะ ขอบคุณสำหรับคำแนะนำดีๆ ค่ะ ขอบคุณกำลังใจจากคุณโกยซีหมี่ราดหน้าน๊า หวังว่าอาการทุกข์ของคุณคงคลายลงแล้วเช่นกันนะคะ พี่เสือ...แวะมาให้กำลังใจกันสม่ำเสมอ เราจำภาพนี้ได้ดีเลยค่ะ...555 ที่นั่งหน้าแป้นแล้นคนที่สองนั่นน่ะ...ใครหว่า ^^" ขอบคุณคุณ opure นะคะ...ได้กำลังใจขึ้นมาอีกโขเลยค่ะ ^____^  โดย: ดอกคูณที่จากไป
วันที่: 30 มกราคม 2551 เวลา:23:08:48 น.ยินดีที่ได้รู้จักคุณ patchchoy เช่นกันจ้า
แหะ แหะ แอบไปอ่านบล็อคกะดูรูปในบล็อคคุณมาด้วยล่ะ โอววว...เจ้าสาวสวยมากๆ เล้ยยยยย อิจฉาอ่า  โดย: ดอกคูณที่จากไป
วันที่: 5 กุมภาพันธ์ 2551 เวลา:0:13:00 น.ขออนุญาต add Blog นะคะ ^^
พระเจ้าอวยพรค่ะ  โดย: ~ Jenny B. Good ~ (~ Jenny B. Good ~
) วันที่: 6 กุมภาพันธ์ 2551 เวลา:9:02:17 น.ด้วยความยินดีค่ะหนูเจน
เอ...ให้แอ๊ดฝ่ายเดียว เสียเปรียบแย่เลยนาเนี่ย ...ว่าแล้วก็ขอแอ๊ดหนูเจน ด้วยเลยละกันน๊า ^^  โดย: ดอกคูณที่จากไป
วันที่: 6 กุมภาพันธ์ 2551 เวลา:22:20:17 น.วันที่ท้อแท้
ทำให้วันธรรมดาๆ วันอื่นๆ สวยงามขึ้นนะคะ  โดย: BeCoffee
วันที่: 10 กุมภาพันธ์ 2551 เวลา:23:00:08 น.แวะมาดื่มกาแฟที่นี่หรอคะคุณ Becoffee
ตะกี้เราแวะไปหาชาดื่มที่บล็อคคุณมาด้วยค่ะ ดื่มจนพุงกางเลย  โดย: ดอกคูณที่จากไป
วันที่: 10 กุมภาพันธ์ 2551 เวลา:23:58:26 น.ขอบคุณค่ะ คุณดอกคูณฯที่เข้ามาเยี่ยมบล็อก
ขอบุญรักษาค่ะ^^ โดย: opure
วันที่: 11 กุมภาพันธ์ 2551 เวลา:12:10:33 น.วันนี้ ตระเตรียมคำพูดไว้มากมาย
เขียนความในใจลงในกระดาษเยอะแยะไปหมด ตั้งใจไว้ว่า เจอหน้าเธอจะพูดทุกความรู้สึกที่ตัวเองมี เอาเข้าจริง ตอนเจอหน้าเธอ คำพูดเหล่านั้นหายไป แต่มีอยู่คำหนึ่งที่ไม่หนีไปไหน มันผุดขึ้นในใจตลอดเวลา คำๆ นั้น ออกเสียงว่า รัก ...รักเธอ ดูเหมือนกัน เศร้าทุกครั้งเมื่อเปิดมาเจอตอนที่เธอพูดประโยคนี้ ... ให้กำลังใจนะครับ เกิดมาแล้วนี่ สู้ๆครับ ค้นหาความฝันให้เจอ แล้วมีความหวังกับมัน ชีวิตมันจะได้หนุกหนานอ่ะครับ มีความรักด้วยรอยยิ้มนะครับ โดย: แสง สีรุ้ง
วันที่: 14 กุมภาพันธ์ 2551 เวลา:16:31:47 น.ตั้งใจจะไปเยี่ยมบล็อคคุณ opure นานแล้วล่ะค่ะ
ว่าแล้วก็ไปเยี่ยมอีกรอบดีกว่าเน๊าะ...เผื่อมีไรอั๊พเดท โอ้ววว...นั่นคุณ แสง สีรุ้ง ให้เกียรติข้ามห้องมาเม้นท์ให้เลยหรอคะ...ขอบพระคุณค่ะ แหะ แหะ...ข้าพเจ้าเลยถือโอกาสนี้เม้นท์คืนให้แล้วน๊า ปกติอ่านอย่างเดียวไม่ได้เม้นท์ไรทิ้งไว้เป็นหลักฐานอ่า  โดย: ดอกคูณที่จากไป
วันที่: 15 กุมภาพันธ์ 2551 เวลา:0:27:30 น. |
|||||||||||||||||||||
 |
|
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
>>ทั้ง2สนิทกันมาก
>>ไปไหนไปด้วยกัน
>>สุขด้วยกัน
>>ทุกข์ด้วยกัน
>>ทั้งสองเรียนที่เดียวกัน
>>อยู่หอพักเดียวกัน
>>เรียนปีเดียวกัน
>>เรียนห้องเดียวกัน
>>นอนด้วยกัน
>>มีวันหนึ่งเพื่อนคนหนึ่งป่วย
>>และเขาอยากทานก๋วยเตี๋ยว
>>เพื่อนอีกคนจึงไปซื้อให้
>>และเมื่อซื้อเสร็จก็รีบกลับ
>>แต่ระหว่างทาง
>>เกิดอุบัติเหตุขึ้น
>>เขาเสียชีวิต
>>แต่ด้วยความรักเพื่อน
>>วิญญาณของเขาก็นำก๋วยเตี๋ยวมาให้เพื่อนและตายไป
>>ทำให้เขาหมดห่วงและตายอย่างสงบสุข
>>ได้รับข้อควา มนี้แล้วต้องโพสซ้ำ 20 กระทู้ ไม่ใช่ 20
>>copyถ้าไม่ทำ ตามจะเกิดอุบัติเ หตุ อีก 7 ชม.นับถอยหลัง
ขอโทษนะ