วันส่งท้ายปี 2565 ลมหนาวพัดกิ่งไม้ไหว ๆ อยู่ข้างหน้าต่าง
บ้านทุ่งปีนี้ยังมีปู่ย่าและป้าทุยแต่หมาจากไปนานกว่าหกปีแล้ว ปู่กับย่าที่ไม่ทำสวนแล้วเพราะแค่เดินก้าวขาก็ทำท่าจะล้ม แต่บ้านทุ่งของเรามีวัยรุ่นสมาชิกใหม่คือเหมียว - เจ้านายพเนจรจากที่ไหนสักแห่งที่มาซุ่มในป่าละเมาะเมื่อเจ้าสี่ขาปากมอมตายไปได้ไม่นาน เธอก็เดินเข้ามาฉุยฉายในบ้านให้เราได้มีโอกาสรับใช้และเข้ามายึดครองบ้านในที่สุด
ความฝันการนั่งเขียนหนังสือของคนบ้านทุ่งก็ชัดขึ้น แต่ไม่ใช่ความบันเทิงเริงรื่น เพราะที่ต้องเขียนคือบทความวิชาการ นี่่คงจะเป็นบาปเวรที่ตามมาทันเพราะตอนเล็ก ๆ ไม่เรียนหนังสือ แก่เอ้ยโตขึ้นมาต้องชดใช้กรรม (ต้องอ่านเป็นทำนองเพลงจีนด้วยนะ) นั่งพิมพ์ไปก็คิดไป เอ๊.. ไหนว่าจะมานั่งเขียนนิยาย .. ไหงมันโซเครียดขนาดเน้ ..
เจตนายังเหมือนเดิม .. (แม้จะหลุดหลงไปไกล) ยังไงก็ยังรักนะ..สระบุรี
จะยังเดินต่อไป แม้หัวใจยังไหวเอน ..
ผู้ติดตามบล็อก : 7 คน [