ฉันเพิ่งเข้าใจความสัมพันธ์ระหว่างเศรษฐกิจแต่ละอย่างก็ตอนนี้เอง

การเกิดมาในครอบครัวช่างทำเครื่องดนตรี รายได้จากหยาดเหงื่อแรงงาน ไม้แต่ล่ะท่อน เสียงเพลงและท่วงทำนองดนตรี แปรรูปมาเป็นสิ่งที่เรียกว่า เงิน

ฉันต้องอิดออดทุกครั้งที่ต้องใช้เวลาในส่วนที่ควรจะเป็นมาขัดลำตัวซึงหรือแม้แต่ใส่สายซึง ต้องขัดตั้งแต่ลำคอลงมาจนทั่วลำตัว ให้มันเป็นซึงที่สวยงาม ต้องบิดสายที่ละสายจนมันตึงก่อนจะตั้งเสียงและติดลูก เสร็จไปทีล่ะขึ้นตอน ก็ต้องถอดสายอีกครั้ง เพื่อขัดอีกครั้งและทาแล็คเกอร์ ใส่สายเข้าไปอีกครั้งหนึ่งเป็นขั้นตอนสุดท้าย

เวลาช่างผ่านไปรวดเร็วกับเครื่องดนตรีหนึ่งชิ้น เวลาที่เสียไปกับเครื่องดนตรีหนึ่งชิ้น มันเป็นความคุ้มค่าทางเศรษฐศาสตร์รึเปล่า?

แต่เรารู้สึกภูมิในทุกครั้งที่มันเสร็จสมบูรณ์

ใครจะเชื่อ...เครื่องดนตรีเล็กๆน้อยๆเหล่านี้ ส่งเด็กคนหนึ่งเรียนต่อมหาวิทยาลัยได้ ในสาขาวิชาที่ค่าเทอมแสนแพง (นานาชาติ)

พ่อบอกว่าให้คิดใครครวญดูให้ดี...ค่าเทอมของเรา ซึงกี่ตัว ขลุ่ยกี่ลำ และ...

ตัวโน้ตกี่ตัวถูกบรรเลงออกไป

เสียงดนตรีก็ทำให้เกิดบุคลากรทางด้านซอฟต์แวร์ได้เหมือนกัน

*ปล. เคยได้ยินชื่อคุณ lunatix บ้างมั้ยคะ?

ชื่อนี้รู้จักจากที่ pantip ออกจะชอบรูปที่ท่านถ่าย มันได้ feel จริงๆ

ตอนแรกที่อาจารย์บอก domain name ของ host ส่วนตัวที่อุทิศมาเป็น host ไว้สำหรับดาวโหลดและอัพโหลดงานส่ง ก็ไม่คิดเหมือนกันว่าจะเป็น lunatix เดียวกัน (ไม่นึกว่าโลกมันจะกลมขนาดนี้)

แต่ลองเข้า url ตรงๆ อืม... ใช่แล้วล่ะ ฉันจำรูปถ่ายที่อยุธยานั้นได้ (ชอบรูปนั้นมาก)

เฮ้อ บรรยายความรู้สึกไม่ถูก ที่จริงน่าจะตื่นเต้นดีใจซักหน่อย แต่ไปตื่นเต้นกับ Java systax มากกว่า

ออกจะปลื้ม และอาจจะปลื้มกว่านี้ถ้าไม่ได้สอน วิชา OOP

โลกมันกลมจริงๆเลย ให้ตายเถอะ