Down and Out

Friday, July 07, 2006

ไม่ได้กินเหล้า แต่ก็เมาน้ำฝน

วันนี้ตื่นแต่เช้า ก็ตื่นเช้าทุกวันนั้นแหละ
แต่คราวนี้ไม่ได้ตื่นมาด้วยอารมณ์อยากจะชื่นชมกับธรรมชาติ
หรือเพราะนาฬิกาชีวภาพในร่างกายอย่างที่เคยเป็น

การบ้านวิชาโปรแกรมมิ่งยังค้างอยู่ตั้งแต่เมื่อวานแล้ว
เพราะไปเดินทำมิวสิค ตากฝนเดินไปเรียนมาทั้งวัน
ก็เลยได้ไข้หวัดตัวน้อยๆกลับมาจนได้
ตอนเดินเรก็ออกจะมีความสุข
ไม่ได้รู้สึกว่าตัวเองน่าสงสาร ที่ต้องมาเดินตากฝน
ทั้งๆที่คนอื่นขับรถผ่านไปมา

มันก็เลยทำให้เป็นหวัด ปวดหัว คิดอะไรไม่ออก

ออนเอ็ม...มีแต่คน away เลยพิมพ์ข้อความไปทักทาย
ไม่ตอบก็ไม่เป็นไร แต่อย่างน้อยก็ให้รู้ว่า
“ฉันยังอยู่บนโลกนี้นะ”

เงียบจริงๆเลยค่ะช่วงนี้
ไวเลสบนชั้นสี่คุณภาพแย่ใช้ได้เลยที่เดียว
ไม่ติดเป็นส่วนใหญ่
ถ้าบรรยากาศครึ้มๆ น่านอน
เจ้าคลื่นในอากาศนี้ก็จะอารมณ์ดี ทำงานคล่องหน่อย
แต่ก็อย่างว่า มันใช้การไม่ได้เป็นส่วนใหญ่

วันนี้ต้องอยู่ห้องคนเดียวอีกแล้ว
โดดเดี่ยวบนโลกกว้างอีกตามเคย

เปียกไม่เปียก มันไม่สำคัญหรอก แต่มันอยู่ที่ความสุขที่ได้ตากฝน
เป็นคนชอบสายฝนค่ะ

ช่วงนี้ชีวิตกำลังอยู่ในช่วงกราฟขาลง ค่า y มันออกจะติดลบมากไปหน่อย
แต่คาดว่าอีกไม่นานกราฟก็จะเริ่มพุ่งสูงขึ้น กลายเป็นพาราโบลาหงาย
เฮ้ย ชักจะไปกันใหญ่แล้ว

อือ ตั้งแต่กระเป๋าเงินหาย สภาพความคล่องตัวของเรก็น้อยลง และน้อยลง
จนมาถึงวันนี้ ไม่มีเงินติดตัวซักบาท เพื่อนก็ไม่มีพอๆกัน
อัตคัตสุดๆแล้วค่ะ
“กินบะหมีกึ่งสำเร็จรูป”
ประทังชีวิตไป แต่ก็คิดอยู่ว่าจะมีเงินกลับบ้านรึเปล่า
แน่นอนล่ะ ในกระเป๋าเงินตอนนี้ไม่มีอย่างแน่นอน

แม่บอกว่าจะมาหา ตกลงกันแล้วว่าจะมาเยี่ยม
แต่ก่อนวันนัด เรก็โทรไปบอกว่า “ไม่ต้องมาแล้ว”
รู้มั้ยค่ะว่าทำไม
ก็เพราะดูข่าวแล้วเห็นข่าวว่าราคาน้ำมันจะขึ้น
เรว่าประหยัดดีกว่า อยู่อย่างอัตคัดไปอีกไม่กี่วัน ก็จะกลับแล้ว

บอกว่าจะกลับวันศุกร์ แต่ก็มีแข่งบอลวันเสาร์
เรวุ่นๆอยู่กับเรื่องเรียนเลยไม่ได้โทรไปบอกแม่ว่าจะกลับวันเสาร์
ตอนหัวค่ำนี้ท่านเพิ่งโทรมาเองค่ะ
ถามว่า “ทำไมยังกลับมาไม่ถึงซะที”
เสียงท่านดูกังวลเล็กน้อย

ตอนนั้นเรกำลังซึมซับน้ำฝนอยู่ด้านล่างหอ
นึกขึ้นได้ว่าไม่ได้โทรไปบอกแม่ก็ตกใจ
รู้ว่าแม่ต้องเตรียมทำอาหารไว้ให้แน่เลย
พ่อก็ต้องรอมารับที่คิวรถ
พอบอกว่าจะกลับพรุ่งนี้ท่านก็เสียงอ่อย
และที่อ่อยยิ่งกว่าก็ตอนถามว่ามีเงินมั้ย
จะให้ตอบยังไงล่ะค่ะ “ ไม่มีเงินซักบาทงั้นหลอ”

โชคดีที่เพื่อนที่เรียนอยู่เภสัชฯ ยังไม่กลับบ้าน
เลยมีเงินมาตุนไว้เป็นค่ารถกลับบ้านกับซื้อข้าวกินอีกมื้อ

รู้สึก down and out จริงๆค่ะ
เพื่อนบอกว่าไม่ให้คิดมาก มันก็เป็นอย่างนี้แหละ
อ่า มันก็จริงนะ แต่รู้สึกแย่จริงๆ
คงไม่มีใครเข้าใจหรอก ถ้าไม่ได้อยู่ในสถานการแบบนี้

พรุ่งนี้จะได้กลับบ้านแล้ว
ไม่รุ้ว่าจะดีใจหรือเสียใจดี
เพราะรู้ว่าตรงนั้นยังมีเรื่องที่ดีและไม่ดีรอเราอยู่
ชีวิตไม่สิ้นก็ต้องดิ้นกันไปแหละค่ะ
อย่างน้อยก็กลับไปให้พ่อกับแม่ชื่นใจ
คิดแค่นี้...เรื่องอื่นนั้นก็กลายเป็นเรื่องเล็ก

ถึงตัวจะยังอยู่ที่ห้องเล็กนี้
แต่ใจเรกลับไปอยู่ที่บ้านแล้วค่ะ

* แคลคูลัสมันสนุกจริงๆเลย

Create Date : 09 กรกฎาคม 2549 Last Update : 9 กรกฎาคม 2549 19:03:04 น. Counter : 476 Pageviews.		14 comments
Share Tweet

	ขอแนะนำให้รู้จัก ผู้ชายที่ทำให้เราปันใจจากคนข้างกาย กลายมาเป็นติ่งซีรีส์ blue_medsai (12 ม.ค. 2564 10:23:37 น.)		:: กะก๋าแนะนำหนังสือ - โจน :: กะว่าก๋า (8 ม.ค. 2564 06:29:08 น.)
	4 วัน 3 คืน เที่ยวกระบี่ ดินแดนแห่งธรรมชาติจากผืนป่าสู่ท้องทะเลงาม (ตอนที่ 4: ทัวร์สี่เกาะ+ทะเลแหวก) เจ้าสำนักคันฉ่องวารี (12 ม.ค. 2564 22:12:33 น.)		ขนมปังอบ "เนย &กระเทียม" สมาชิกหมายเลข 3661152 (14 ม.ค. 2564 13:12:12 น.)