Down and Out Friday, July 07, 2006 ไม่ได้กินเหล้า แต่ก็เมาน้ำฝน วันนี้ตื่นแต่เช้า ก็ตื่นเช้าทุกวันนั้นแหละ แต่คราวนี้ไม่ได้ตื่นมาด้วยอารมณ์อยากจะชื่นชมกับธรรมชาติ หรือเพราะนาฬิกาชีวภาพในร่างกายอย่างที่เคยเป็น การบ้านวิชาโปรแกรมมิ่งยังค้างอยู่ตั้งแต่เมื่อวานแล้ว เพราะไปเดินทำมิวสิค ตากฝนเดินไปเรียนมาทั้งวัน ก็เลยได้ไข้หวัดตัวน้อยๆกลับมาจนได้ ตอนเดินเรก็ออกจะมีความสุข ไม่ได้รู้สึกว่าตัวเองน่าสงสาร ที่ต้องมาเดินตากฝน ทั้งๆที่คนอื่นขับรถผ่านไปมา มันก็เลยทำให้เป็นหวัด ปวดหัว คิดอะไรไม่ออก ออนเอ็ม...มีแต่คน away เลยพิมพ์ข้อความไปทักทาย ไม่ตอบก็ไม่เป็นไร แต่อย่างน้อยก็ให้รู้ว่า ฉันยังอยู่บนโลกนี้นะ เงียบจริงๆเลยค่ะช่วงนี้ ไวเลสบนชั้นสี่คุณภาพแย่ใช้ได้เลยที่เดียว ไม่ติดเป็นส่วนใหญ่ ถ้าบรรยากาศครึ้มๆ น่านอน เจ้าคลื่นในอากาศนี้ก็จะอารมณ์ดี ทำงานคล่องหน่อย แต่ก็อย่างว่า มันใช้การไม่ได้เป็นส่วนใหญ่ วันนี้ต้องอยู่ห้องคนเดียวอีกแล้ว โดดเดี่ยวบนโลกกว้างอีกตามเคย เปียกไม่เปียก มันไม่สำคัญหรอก แต่มันอยู่ที่ความสุขที่ได้ตากฝน เป็นคนชอบสายฝนค่ะ ช่วงนี้ชีวิตกำลังอยู่ในช่วงกราฟขาลง ค่า y มันออกจะติดลบมากไปหน่อย แต่คาดว่าอีกไม่นานกราฟก็จะเริ่มพุ่งสูงขึ้น กลายเป็นพาราโบลาหงาย เฮ้ย ชักจะไปกันใหญ่แล้ว อือ ตั้งแต่กระเป๋าเงินหาย สภาพความคล่องตัวของเรก็น้อยลง และน้อยลง จนมาถึงวันนี้ ไม่มีเงินติดตัวซักบาท เพื่อนก็ไม่มีพอๆกัน อัตคัตสุดๆแล้วค่ะ กินบะหมีกึ่งสำเร็จรูป ประทังชีวิตไป แต่ก็คิดอยู่ว่าจะมีเงินกลับบ้านรึเปล่า แน่นอนล่ะ ในกระเป๋าเงินตอนนี้ไม่มีอย่างแน่นอน แม่บอกว่าจะมาหา ตกลงกันแล้วว่าจะมาเยี่ยม แต่ก่อนวันนัด เรก็โทรไปบอกว่า ไม่ต้องมาแล้ว รู้มั้ยค่ะว่าทำไม ก็เพราะดูข่าวแล้วเห็นข่าวว่าราคาน้ำมันจะขึ้น เรว่าประหยัดดีกว่า อยู่อย่างอัตคัดไปอีกไม่กี่วัน ก็จะกลับแล้ว บอกว่าจะกลับวันศุกร์ แต่ก็มีแข่งบอลวันเสาร์ เรวุ่นๆอยู่กับเรื่องเรียนเลยไม่ได้โทรไปบอกแม่ว่าจะกลับวันเสาร์ ตอนหัวค่ำนี้ท่านเพิ่งโทรมาเองค่ะ ถามว่า ทำไมยังกลับมาไม่ถึงซะที เสียงท่านดูกังวลเล็กน้อย ตอนนั้นเรกำลังซึมซับน้ำฝนอยู่ด้านล่างหอ นึกขึ้นได้ว่าไม่ได้โทรไปบอกแม่ก็ตกใจ รู้ว่าแม่ต้องเตรียมทำอาหารไว้ให้แน่เลย พ่อก็ต้องรอมารับที่คิวรถ พอบอกว่าจะกลับพรุ่งนี้ท่านก็เสียงอ่อย และที่อ่อยยิ่งกว่าก็ตอนถามว่ามีเงินมั้ย จะให้ตอบยังไงล่ะค่ะ ไม่มีเงินซักบาทงั้นหลอ โชคดีที่เพื่อนที่เรียนอยู่เภสัชฯ ยังไม่กลับบ้าน เลยมีเงินมาตุนไว้เป็นค่ารถกลับบ้านกับซื้อข้าวกินอีกมื้อ รู้สึก down and out จริงๆค่ะ เพื่อนบอกว่าไม่ให้คิดมาก มันก็เป็นอย่างนี้แหละ อ่า มันก็จริงนะ แต่รู้สึกแย่จริงๆ คงไม่มีใครเข้าใจหรอก ถ้าไม่ได้อยู่ในสถานการแบบนี้ พรุ่งนี้จะได้กลับบ้านแล้ว ไม่รุ้ว่าจะดีใจหรือเสียใจดี เพราะรู้ว่าตรงนั้นยังมีเรื่องที่ดีและไม่ดีรอเราอยู่ ชีวิตไม่สิ้นก็ต้องดิ้นกันไปแหละค่ะ อย่างน้อยก็กลับไปให้พ่อกับแม่ชื่นใจ คิดแค่นี้...เรื่องอื่นนั้นก็กลายเป็นเรื่องเล็ก ถึงตัวจะยังอยู่ที่ห้องเล็กนี้ แต่ใจเรกลับไปอยู่ที่บ้านแล้วค่ะ * แคลคูลัสมันสนุกจริงๆเลย ![]() มาอยู่เป็นเพื่อน
อยากกลับบ้านเหมือนกัน ว่างๆแวะมาอีกน่ะ โดย: BaLL182
![]() ดาวน์แอนดิ่งค่ะ ทั้งวันนั่งคิดอย่างย้อนเวลากลับไปเป็นนักศึกษา เบื่อกับชีวิตแม่ลูกสาม ผัวหนึ่งนี่เต็มที่แล้ว เอ็นจอยชีวิตเยอะน่ะค่ะ พอย้อนกลับไม่ได้จะนั่งเสียดายเหมือนพี่
ปล ตามเพราะคอมเม้น เล่นเอาพี่เขินเลย ![]() ![]() ![]() โดย: DesperateMommy
![]() อ่า ขอบคุณทุกคนมากเลยนะ
นับวันชีวิตมันยิ่งเจออะไรแปลก อะไรที่ไม่เคยเจอก็เจอ ไม่เคยรู้ก็รู้ ไม่เคยรู้สึกก็รู้สึก เติบโตขึ้นที่ละน้อยแล้วหนา...เร เห่อๆ โปรแกรมมันอัพกันได้แทบทุกวัน บางครั้งเราก็ต้องล้าสมัยบ้าง ไม่จำเป็นต้องทันสมัยทุกอย่างหรอกคะ ![]() โดย: Little Detective
![]() ขอบคุณนะคะ ที่แวะไปเยี่ยม +ให้ข้อความที่โดนๆไว้
ยังงัยก็สู้ๆนะคะ อย่าเพิ่งท้อ เป็นกำลังใจให้นะคะ โดย: viva IP: 58.64.109.81 วันที่: 10 กรกฎาคม 2549 เวลา:11:42:33 น.
^^
ขอให้โชคดีนะ ระวังกระเป๋าเงินหายอีกนะครับ ชอบฝนเหมือนกัน... (เกี่ยวมั้ย? ^^) โดย: badinblood IP: 203.113.67.5 วันที่: 10 กรกฎาคม 2549 เวลา:14:05:22 น.
อ่าๆๆ ชีวิตก้อเป็นอย่างนี้อ่าค่ะ อย่าคิดมากนะ อย่างน้อยสิ่งที่มันเกิดขึ้น ก้อทำให้เราเห็นมุมมองของชีวิตที่ใครหลายคนอาจไม่เคยได้เห็นเลยในชีวิตนี้ อรว่านะ การที่คนเราเจออะไรแย่ๆบ้าง ลำบากบ้างเพื่อเปนสถานการณ์ให้เราแก้ไขเพื่อความอยู่รอด เพื่อขัดเกลาจิตใจของเรา เมื่อยามเรามี เราก้อจะคิดถึงวันนี้ และมีอีกอย่างที่เราจะค้นพบค่ะ คือใครคือเพื่อนในยามที่เราไม่มีจริงๆ บางคนเหมือนจะเป็นเพื่อนเรานะ แต่ยามเราเดือดร้อนนี่สิ เราจะเห็นอย่างแจ่มชัดเลยค่ะ ว่าใครคือเพื่อนเราเจงๆ เขาอาจจะเปนคนที่เราไม่สนิทมาก่อนเลยก้อเปนได้นะ
ถ้าเราไม่เคยลิ้มรสขมของชีวิต เราก้อคงไม่ซาบซึ้งกับรสหวาน แม้หวานนิดเดียวเราก้อซาบซึ้งและมีความสุขกับมันแล้วนะ ว่ามะ ส่วนคนที่เจอแต่รสหวานตลอด ต่อให้มีหวานมาเพิ่ม เขาก้อคงไม่เห็นความแตกต่าง และไม่เห็นค่าของมัน เผลอๆเจอขมเข้าไป จะทำเอาเจียนตายก้อเปนได้ เหอเหอ ว่างๆมาแวะอีกนา ว่าแต่ตอนนี้เริ่มบ้าทำบ้านเราเปงอะไรที่รกอ่ะ ว่ามะ คิดอยู่ว่าควรจะเอามันออกไหมอ่ะ ขอความเห็นหน่อยนา ตั้งใจเรียนค่ะ ชีวิตยังอีกไกล เรื่องแค่นี้ผ่านได้อยู่แล้วนิ อีกอย่างนะ ไม่ต้องคิดว่าเราต้องมีใคร เพราะยังไง เราก้อมีแค่ตัวเราเท่านั้นที่อยู่กะเราตลอดไป คนที่เข้ามาเขาอาจมาตอนนี้ และจากไปตอนไหนไม่รู้ อย่ายึดติด เพราะคนที่เศร้าไม่ใช่ใคร แต่เปนตัวเราเอง เหอเหอ พูดง่ายค่ะ ทำยากโครตเล้ย เหอเหอ ไปก่องนา บ่นยาวอีกแระช้านนนน ![]() ![]() ![]() ![]() โดย: Water Runs Dry (Water Runs Dry
![]() ชีวิตของมนุษย์ในโลกสี่เหลี่ยมบางครั้งช่างดู เหงา เศร้า และอึดอัด อย่างร้ายกาจจริง ๆ เลยนะครับ ผมเองเคยสัมผัสมาเช่นกัน ยามนั้น ต้องทำงานและเรียนหนังสือควบคู่กันไป เงินเดือนของลูกจ้างหลวงเล็กน้อย ต้องกระเบียดใช้จ่าย ทั้งค่าห้อง และค่าเล่าเรียน ไหนจะปากท้องอีก..... บะหมี่กึ่งสำเร็จรูป ดูจะเป็นเพื่อนที่ดีในเวลาที่ท้องสะกดคำว่า"หิว" แต่คราใด ที่บะหมี่กึ่งสำเร็จรูปหมดโควต้า น้ำเปล่าดูจะรู้ใจที่สุด ชั่วโมงของชีวิตตอนนั้น บอกตามตรงว่าช่างทรมานจัดจ้าน ความรู้สึกเหมือนโลกสี่เหลี่ยมบีบตัวเข้ามาทุกที...อึดอัด โชคดีอยู่บ้างที่ยังพอมองเห็นประตู ตะเกียกตะกายเปิดออกไปสูดอากาศภายนอก ค่อยหายใจสะดวกขึ้น.....หายใจสะดวกด้วยอากาศที่ไม่อุดอู้.....หายใจสะดวกด้วยกำลังใจจากคนรอบ ๆ ข้าง ที่แม้จะผ่านมาแล้วผ่านไป กำลังใจเพียงน้อยนิด อาจทำให้อิ่มเอมใจแม้ไม่ถึงกับอิ่มหนำ และอิ่มท้อง แต่นับเป็นสัญญาณที่ดี ซึ่งจะทำให้เรากลับเข้าไปต่อสู้ในโลกสี่เหลี่ยมและความเป็นจริงของชีวิตได้อีกระยะเวลาหนึ่ง ขออภัย ที่คราวนี้ทิ้งฝุ่น comment มากมายให้เลอะบ้าน แต่เป็นความตั้งใจที่จะเข้ามาเพื่อแบ่งกำลังใจหยดเล็กให้เจ้าของ Blog ยืนหยัด และยิ้มสู้ต่อไป สักวันความสำเร็จก็จะหล่นใส่เหมือนมะม่วงที่หล่นยามต้องลมฝนที่โลมแรง ด้วยใจคารวะ โดย: เจ้าของบ้านหลังจ้อย (guzupp
![]() สวัสดีน๊าาา ทักทายจ้า
![]() โดย: สมาชิกหมายเลข 6258618
![]() |
บทความทั้งหมด
|
ทำการบ้านเสร็จไวๆนะ