......................................................................
ยามที่ชีวิตมันจะจืดก็จางซะน้ำเปล่ายังอาย แต่เมื่อยามที่มันจะวุ่นวายก็พันกันซะจนแก้ไม่ตก
ทำไมมันไม่พอๆซะบ้าง จางเกินไปก็ไม่ดี วุ่นวายตื่นเต้นมากไปก็ไม่ดี
ชีวิตจางก็น่าเบื่อ
ชีวิตตื่นเต้น...นานๆไปมันก็จาง
ชีวิตต้องทุกข์บ้าง เศร้าบ้าง สุขบ้าง เรื่อยๆบ้าง ที่พูดมาข้างต้นก็ไม่ใช่อะไร พอดีเพิ่งย้ายข้าหอ สิ่งแวดล้อมใหม่ ความรู้สึกใหม่ และ...ความคิดใหม่ๆ
อ่า...โลกใหม่มันก็ไม่ได้ต่างตากห้องสี่เหลี่ยมเล็กๆนั้นเท่าไหร่หรอก เพียงแค่...เรารู้ว่านอกห้องนั้นมีอะไรต่างกันออกไป มีเพื่อน มีคนอื่นๆมากมาย
ระเบียงของเรสามารถมองเห็นสนามบาสได้ ตอนเย็นๆจะมีเสียงลูกบาสกระทบพื้นดังตึกๆเป็นเพื่อน บางทีก็มีเสียงเอะอ่ะ หัวเราะกัน มันทำให้รู้ว่าโลกนี้ไม่ได้มีเราอยู่เพียงคนเดียว
แต่บางที...เราก็รู้สึกว่าโลกนี้มันมีคนเยอะเกินไป
บางวัน
ก็รู้สึกเหงา
บางวันก็รู้สึกเบื่อๆโลก
ที่แย่คือ...บางวันไม่รู้ตัวว่ารู้สึกยังไงด้วยซ้ำ ซักวันนึง จะสละโลก หนีเข้าป่า (อือ ไม่มีทางเป็นไปได้แน่)
ไม่มีไร
แค่จะบอกว่าใช้ชีวิตให้พอดีๆซะบ้าง ถึงแม้ตัวเองจะทำไม่ได้แต่ก็พยายามทำอยู่
พอดีๆซะบ้าง 
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
แหม ! ทำไงได้ล่ะครับ ก็โลกเรามันกลมไม่จริงนี่นา
มีสูง มีต่ำ มีกว้าง มีแคบ ประสาอะไรกับคนที่อาศัยอยู่บนโลก เรียกว่าเป็นไปตามแรงดึงดูด จากหลาย ๆ สิ่ง ความพอดีมันก็เลยกระฉอกอยู่เรื่อย