:: ถนนสายนี้มีตะพาบ โครงการ 77 ::
:: ห้าม :: นอนจนกว่าจะอ่านจบ

ห้าม ๆๆๆๆๆๆๆ ห้าม ทำไมมันยากอย่างนี้ กับโจทย์ของงานตะพาบครั้งนี้

ห้าม ห้าม อะไร ดี เพราะทั้งชีวิต มีแต่ห้าม  ห้าม  ห้าม ยิ่งห้าม ก็เหมือนยิ่งยุ ยิ่งห้าม ก็เหมือน ยิ่ง ให้ทำ

แต่ คืนหนึ่ง หลังจากที่คิดไม่ออก ว่าจะคิดเรื่อง ห้ามอะไร ดี..........................
ห้าม  นี้แหละ ..............เวิร์คสุด ห้าม นอน จนกว่าจะอ่านมันจบ

ทำไมต้องห้ามนอนล่ะ .....ก็ เพราะว่า มันมีคำโปรย ที่หน้าปกว่า “หลายเรื่องราวที่บอกกับเราว่าโลกใบนี้ยังน่าอยู่” กับหนังสือเล่มนี้ของ แอ่งน้ำกลางทะเลทราย :˜ นิ้วกลม

กับหนังสือเล่มนี้ผมละเมิดข้อห้ามของตัวเองไปหลายอย่างเลยทีเดียว

ห้ามนอนจนกว่าจะอ่านจบ ....... ห้ามพับหนังสือก็อดใจพับไม่ได้ เพราะคำคมมันเยอะเหลือเกิน ห้ามใจให้หยุดอ่านเพราะใกล้เช้าแล้วก็ทำไม่ได้

ทำไม.................................................. มาม่ะ มาดูกัน

แอ่งน้ำกลางทะเลทราย เป็นหนังสือเล่มหนึ่งที่ผมรู้สึกว่ามันให้กำลังใจอย่างมากสำหรับคนที่ขาดกำลังใจ ท้อแท้หมดหวัง ในยามที่เราอ่อนแอ “กำลังใจ”คือสิ่งลำค่าช่วยขับเคลื่อนชีวิตให้แล่นฉิวต่อไปได้(จากหน้า 9นักเดินทาง...ใจ หรือ คำนำ โดย สำนักพิมพ์มติชน)

“สิ่งที่ทำให้ทะเลทรายสวยงามก็อยู่ตรงที่ว่ามันซ่อนบ่อน้ำไว้ที่ใดที่หนึ่ง...” เจ้าชายน้อย

ใช่เธอลำพังบนโลกใบใหญ่
แบกไว้ทำไมมากมายพันปัญหา
ฉันรู้ว่าเธอคงเหนื่อยและล้า
สักวันต้อเจอทางออก
อย่าใจร้อนให้เธอค่อยเดิน
เช็ดรอยน้ำตาปล่อยให้มันผ่าน
ไม่ช้าไม่นานก็คงจะผ่านพ้น
ให้รู้ว่าเธอยังมีฉันอีกคน
จงมั่นใจจะอย่างไรเธอยังมีฉันอยู่ (จากหน้า 27-28 ผู้คนที่หล่นหาย)

ที่ชอบเพราะอยากบอกประโยค นี้กับคนๆหนึ่ง จริงๆ ครับ ในบางครั้งชีวิตเราที่ผ่านมาอาจมีคนมากที่ผ่านเข้ามาแต่คงมีเพียงไม่กี่คนที่เราไม่อยากให้เค้าผ่านไป หรือเพียงแค่เดินผ่าน แต่ถึงวันหนึ่งที่มันต้องมี วันที่ผ่านไป แต่ สำหรับเค้าคนนั้น จะไม่มีวันผ่านไปจากใจผม

ในชีวิตคงไม่มีเป้าหมายไหนที่ถ้าไปไม่ถึงแล้วจะต้องตายแต่เราอาจจะทุกข์จนเครียดตายได้ ถ้าไม่ยอมเปลี่ยนเป้าหมายตลอดชีวิต (จากหน้า 101 เป้าแข็งไปไม่ดี)

ที่ชอบ เพราะ บางครั้งเป้าหมายที่มี เราอาจจะไปไม่ถึงจริง ก็ เปลี่ยนมันซะ

สุดท้ายแล้วพวกเรามิได้รักกันด้วยคำว้ากเสียงดังของพี่ๆที่ว่า“อย่าทิ้งเพื่อนนะน้อง” แต่เราไม่ทิ้งกัน เพราะเราได้ใช้สอยเวลาร่วมกัน และได้รับฟังความทุกข์ความสุขของกันและกัน..........ตราบใดที่ยังไม่“รู้จัก” กัน คำว่า “รักกัน”ก็เป็นแค่คำสั่งของพี่ว้ากเท่านั้นเอง (จากหน้า121 และ 122 ส่วนผสมสำคัญของความรัก)

ที่ชอบ เพราะเป็นพี่ว้าก  ที่เคยขึ้นชื่อว่า ดุที่สุด  เสียงดังที่สุด  และตัวโตที่สุด  แต่น้องรักและสนทมากที่สุดเมื่อจบเชียร์  ซาบซึ้งกับเชียร์คณะครับ

เวลาคุณมองดูคนที่ประสบความสำเร็จคนที่เป็นแชมป์ เป็นผู้ชนะคุณแน่ใจได้เลยว่าคุณกำลังมองดูคนคนหนึ่งที่ใส่ใจการสร้างรายละเอียดให้สมบูรณ์แบบ (จากหน้า154 จุดต่อเส้น)

ที่ชอบ กว่าจะต่อเส้นขึ้นมาได้มบูรณ์เส้นหนึ่ง ต้องมาจากจุดที่สมบูรณ์หลายๆจุด

บทที่ผมชอบที่สุดคือ สำเร็จไม่จำเป็นต้องชนะ

“ความสำเร็จ”สำหรับเขา ไม่ใช่จำนวนปีที่คว้าแชมป์ บางปีที่ทีมแพ้ เขาก็ยังคิดว่าทีมของเขาทำสำเร็จ!

สิ่งที่ดีของความสำเร็จในนิยามของโค้ชวู้ดเด้นคือไม่ต้องรอให้ใครมาตัดสินว่าเราประสบความสำเร็จหรือไม่และมีแต่เราคนเดียวเท่านั้นที่รู้และตัดสินได้ว่าเรา “สำเร็จ” หรือยังโดยวัดจาการถามตัวเองว่า เราได้ทุ่มเทและพยายามอย่างถึงที่สุดในการทำสิ่งนั้นแล้วหรือเปล่า

…..บางปีเขาอาจมีวัตถุดิบในการสร้างรถฟอร์ดม่ใช่ คาดิแลค หรือ เมอร์เซเดส-เบนซ์
แต่เค้าก็จะมุ่งมั่นสร้างให้มันเป็นรถฟอร์ดที่ดีที่สุดส่วนมันจะดีกว่าคาดิแลคหรือเมอร์เซเดสหรือไม่นั้นมันเป็นคนละเรื่องกัน “การมัวกังวลว่าสิ่งที่ผมสร้างจะดีกว่าสิ่งที่คนอื่นสร้างหรือเปล่าเป็นการกังวลที่ไร้ประโยชน์”
.....ถ้าเป็นรถฟอร์ด มันก็จะเป็นรถฟอร์ดที่ดีที่สุด แพ้หรือชนะเป็นอีกเรื่องหนึ่ง
คำถามสำคัญ....คือ เราพยายามทำทุกอย่าที่ทำได้หรือยัง” ไม่ใช่ “เราชนะหรือเปล่า” (จากหน้า 157-165 สำเร็จไม่จำเป็นต้องชนะ)

ที่ชอบ เพราะมันคือความคิดเดียวกับผม  ชัยชนะมันวัดกันไม่ได้ด้วยถ้วยรางวัล จริงๆ ครับ  ถ้วยรางวัล เอาไปต้มมาม่า กินได้เหรอ.....

บางครั้งเราเลือกที่จะอยู่กับคนที่เราผูกพันมากกว่าโอกาสใหม่ๆ แม้กระทั่งสิ่งใหม่นั้นอาจจะดีกว่าด้วยซ้ำ........ถ้าผมจะกลับไปตัดผมที่ร้านพี่สาวคนเดิมมันคงไม่ใช่เพราะว่าร้านนี้ราคาถูกกว่าร้านใหม่ 10 บาท น่าจะเป็นเหตุผลอื่นที่ไม่ค่อยมีเหตุผลสักเท่าไหร่ (หน้า 182 เหตุผม)

บางคน ก็ ยังอยู่กับวันเดิมไม่ใช่เพราะไม่มีสิ่งที่ดีกว่า  แต่มันอยู่กับความรู้สึกที่เรามี ต่อสิ่งใดสิ่งหนึ่ง หรือ ต่อคนใด คนหนึ่ง เท่านั้นเอง

“แขกรู้สึกว่ากรุงเทพฯทำให้ความประณีตในชีวิตหายไป” .. “ทุกอย่างเร่งไปหมดไม่มีเวลาให้กับอะไรได้นานๆเลย” (จากหน้า208-209 ช้าๆได้ชีวิตงามๆ)

อาจเป็นเพราะผม เป็น แค่เด็ก ต่างจังหวัดที่มีความสุขกับชีวิต ที่เรียบง่าย ไม่ต้องดิ้นรน  ไม่ชอบการเปลี่ยนแปลง ไม่ชอบการเร่งรีบเท่านั้นมั้งครับ

ปล. ผมเริ่มอ่านหนังสือเล่มนี้ราวตีสี่ และ อ่านจบในตอนราวหกโมงเช้า อ่านรวดเดียวจบแบบไม่หยุดพัก เพราะมัน ยิ่งอ่านแล้วยิ่งมีความสุข อ่านแล้ว รู้สึกมีกำลังใจอย่างประหลาดรู้สึกว่าการอดนอนของผมครั้งนี้มันคุ้มค่า มากมุมมองที่มีต่อชีวิตมันเปลี่ยนไปบ้างไม่มากก็น้อย มีความสุขมากขึ้น มีความรู้สึกดีมากขึ้นมีกำลังใจมากขึ้นที่จะฝ่าฟันกับมันต่อไป บนทางเดิน กลางทะเลทรายของชีวิต
ซึ่งบางคนบอกว่า “ส่วนใหญ่ของชีวิตคือความทุกข์”ก็เพราะแบบนั้นหรือเปล่าที่ทำให้ความสุขมีคุณค่าและสวยงามอย่างยิ่ง เหมือนเดินทางอยู่กลางทะเลทรายและได้พบแอ่งน้ำใสๆ สักแห่ง (จากหน้าปกหลังของแอ่งน้ำกลางทะเลทราย)