:: ถนนสายนี้มีตะพาบ โครงการ 22 :: บนถนนสายเปลี่ยว

:: ถนนสายนี้มีตะพาบ โครงการ 22 ::

บนถนนสายเปลี่ยว มืดมิด




" 19.30 น. "

บนถนนสายเปลี่ยว มืดมิด ผมสะดุ้งตื่น ขึ้นมาบน รถโดยสาร ระหว่างทาง กรุงเทพ – สระแก้ว ท่ามกลางความหนาวเหน็บ ของบรรยากาศยามค่ำคืน เสียงรถดังกระหึมในความเงียบ ราวกับความคิดอันพลุ่งพล่านของผมที่ยุ่งเหยิงด้วยความหวาดระแวง รถยังว่างเปล่าอยู่เช่นเดิม มีเพียงผู้โดยสารไม่กี่คน เหมือนตอนที่ผม ขึ้นมา ระหว่างทาง ผมอยากกลับบ้านเร็วๆ ใจจะขาด แล้ว อยากเห็นหน้าลูกกับเมียเหลือเกิน หลังจากที่ไม่ได้เห็นหน้ามานาน หลายปี ผมคิดถึงพวกเขาเหลือเกิน โอกาสที่ผมจะกลับบ้านมันไม่มีเลย ไม่มีวัน จนวันนี้ ผมออกมาจากที่นั่นจนได้ สิ้นสุดกันเสียทีกับการทรมาน ทรมานกับสิ่งที่ผมต้องทนรับ การกดขี่ข่มเหง อย่างเรียกได้ว่า เป็นความชินชาของชีวิตประจำวัน ทำไม ทำไม ชีวิตผมถึงได้บัดซบถึงเพียงนั้น ทั้งที่ไม่ใช่ความผิดของผมเลยสักนิดเดียว ไมรู้ว่าโชคดีหรือโชคร้าย ที่ผมหลุดมาจากแดนนรกนั้นได้ ขอเถอะนะ อีกเพียงไม่นาน อีกไม่กี่กิโลเมตร แล้วสินะ ที่ผมจะถึงบ้าน บ้านที่ผมจากมานาน นานแสนนานเหลือเกิน



" 19.59 น. "

บนถนนสายเปลี่ยว มืดมิดผมสะดุ้งตื่น ขึ้นมาบน รถโดยสาร ระหว่างทาง กรุงเทพ – สระแก้ว ท่ามกลางความหนาวเหน็บ ของบรรยากาศยามค่ำคืน เสียงรถดังกระหึมในความเงียบ เช่นเคย ลูกพี่ต๋องคนขับรถ ก็ยังขับรถต่อไป ตามปกติ บนเส้นทาง สาน กรุงเทพ – สระแก้ว ถึงที่ไหนแล้วนี่ อ้อ สี่แยก กบินทร์ แล้วนิ อีกไม่นานก็ถึงแล้ว เฮ้อ....... ชีวิตมันช่างน่าเบื่อสิ้นดี นั่งรถไปกลับ กทม. สระแก้ว วันละสองเที่ยว เช้ารอบเย็นรอบ หากแต่วันนี้มันเป็นวัน กลางสัปดาห์ จึงทำให้แทบไม่มีผู้โดยสารเลย ยิ่งพาง่วงเข้าไปใหญ่ นึกถึงชีวิตตัวเองก็อนาถใจเหลือแสน เด็ก พ่อแม่ไม่มีปัญญาเลี้ยงดูจึงเอาไปฝากหลวงตาที่วัด ให้ได้ศึกษาเล่าเรียน บวชเรียนจนโตเป็นหนุ่มใหญ่ฉกรรจ์ หากแต่สึกตามสีกาออกมา แต่ก็ มาเจอเค้าไปแต่งงานกับคนอื่น เลยมีชีวิตอยู่ไปวันๆ จนเวลาล่วงเลย อย่างไม่มีแก่นสารอะไรในชีวิต จวบจน มาเป็นกระเป๋ารถเมล์บนรถคันนี้ ผมหยิบหนัสือพิมพ์ขึ้นมาอ่าน ข่าวอะไรเนี่ยะ “อึ๊ยกึ๋ยหวึย2000 ซากเด็กโผล่วัดกลางกรุง สัปเหร่อตัวการสารภาพสิ้นผมเป็นเกย์” คนสมัยนี้อะไรหนักหนานะ เลวสิ้นดีจริง หันหลังกลับไปมองดูผู้โดยสาร ก็มีพียง ชายหนุ่มท่าทางหน้าตาตื่นกลัวที่ซุกตัวอยู่มุมหลังสุดของรถ เอ่อ ไอ้นี่ก็คงเป็น พวกหนีตาย อยากออกนอกประเทศ อีกรายแล้วกระมัง การเดินทางสารนี้มาจนเคยชินทำให้เขาเห็นคนจำพวกนี้มาเยอะ ทั้ง พวกที่หลบหนีออกนอกประเทศ และ แอบลักลอบเข้าประเทศ เฮ้อออออ..... เดี๋ยวตำรวจคงขึ้นมาจัดการอีกเหมือนเดิม ส่วนอีกสองคนเป็นชายหนุ่ม แบกเป้ สบายกล้อง นั่งท่าทางเบื่อๆ ด้วยความเซ็ง หน้าบอกบุญไม่รับ สงสัยกำลังเบื่ออะไรสักอย่าง ในมือ จดอะไรอยู่ยิกๆๆ เดี๋ยว ก็เอากล้องมาถ่ายรูปข้างทาง แล้วก็ทำท่าส่ายหัวอย่างอารมณ์เสีย แล้วก็ หยิบสมุดขึ้นมาเขียนอะไรอีก เอ่อนะ สักพักก็ หยิบเอามือถือ ขึ้นมากดๆๆๆๆ แล้วก็วางลงไปอีก สักพักก็เอากล้องขึ้นมาดูรูปทำท่ายิ้มหัวเราะอยู่คนเดียวกับกล้อง เอ่อ นะ แปลกดีแท้ ส่วนผู้โดยสารอีกคนนั้น เป็น พระหนุ่ม แต่ท่าทางหลุกหลิกจนผิดสังเกต อย่างไม่น่าจะเป็นพระเลย เฮ้อ..... มันช่างน่าเบื่ออะไรเช่นนี้ เอาว่ะ เดี๋ยวก็ถึงสระแก้วแล้ว ไปก๋งเหล้า ร้านยายตุ๋ยดีกว่า


" 19.18 น. "

บนถนนสายเปลี่ยว มืดมิดผมสะดุ้งตื่น ขึ้นมาบน รถโดยสาร ระหว่างทาง กรุงเทพ – สระแก้ว ท่ามกลางความหนาวเหน็บ ของบรรยากาศยามค่ำคืน เสียงรถดังกระหึมในความเงียบ ผมตื่นขึ้นมาพร้อมกับความไม่สบายตัวอย่างหนัก พร้อมกับชุดรุ่มร่ามอะไรก็ไม่รู้ ทำไมต้องปลอมตัวเป็นพระด้วยว่ะ แม่ง ไม่เข้าใจเลย หลังจากแฟนผมซึ่งเป็นสัปเหร่อถูกจับ ในข้อหานำศพเด็กมาเก็บไว้ เตรียมเผา ใช่ ข่าวดังนั้นแหละ แฟนผมเลยรีบจับผมโกนหัว แล้วห่มผ้าเหลือง แล้วให้รีบขึ้นรถมาอยู่กับญาติที่ อรัญฯ กลัวจะทำให้ผมมีเรื่องไปด้วย เฮ้อ ทำไมต้องทำด้วยว่ะ เอ่อ เซ็งฉิบเป็ง ท่ายังอยู่ กรุงเทพ ก็ยัง จะได้ท่องราตรีได้ตามปกติ เห้ออออ แม่ง นอนดีกว่า



" 19.28 น. "

บนถนนสายเปลี่ยว มืดมิดผมสะดุ้งตื่น ขึ้นมาบน รถโดยสาร ระหว่างทาง กรุงเทพ – สระแก้ว ท่ามกลางความหนาวเหน็บ ของบรรยากาศยามค่ำคืน เสียงรถดังกระหึมในความเงียบ นั่งงัวเงียว่าตอนนี้ถึงที่ไหนแล้ว อ้อ สามแยก เขาหินซ้อนนี่เอง บรรยากาศมืดมิดภายนอก ผมเดินทางมาบนรถคั้นนี้ได้ยังไงนะเหรอ ขำๆนะครับ ก็แค่รถเสียแค่นั้นเอง การเดินทางไป บ้านญาติครั้งนี้ของผม สนุกจริงๆๆ ครับ มาหาน้องสาวที่ ลาดกระบัง แต่รถดันเสียซะนี่ เลยต้องหารถมาลงที่ พนมสารคามเพื่อจะต่อรถไปสระแก้ว นัดน้ามารับที่สระแก้ว ปกติผมไม่ค่อยได้ขึ้นรถโดยสารบ่อยนักหรอก แต่คราวนี้รถเสีย พร้อมกับอยากเปลี่ยนอารมณ์ดูเสียบ้าง แบกเป้ สะพายกล้องและสมุดบันทึก เดินทางมา พยายามถ่ายรูปแต่ก็ไม่ได้อย่างใจสักที ลบแล้วลบอีก แต่ก็ขำ กับรูปที่ถ่ายออกมา เอาสมุดบนทึกที่ติดมาด้วย เขียนเรื่องคนที่เดินทางมาพร้อมกัน พระหนุ่มท่าทางหลุกหลิก กระเป๋ารถแก่วัยกลางคน ที่ดูเบื่อๆๆ กับชีวิตแถมมองมาทางผมไม่หยุดหย่อน คนขับรถที่ขับรถไปเงียบๆๆอย่างไม่สนใจอะไร ชายหนุ่มที่ซุกตัวอยู่ในผ้าห่มเบาะสุดท้ายของรถ แล้วก็จินตนาการว่า แต่ละคนมีบุคลิกยังไง และคิดอะไรอยู่ สนุกมากครับ กับความคิดครั้งนี้ แต่เด๋วก็คงจะถึงสระแก้วแล้ว เดี๋ยวคงต้งเรียกน้ามารับแล้ว ว้า......... มือถือไม่มีคลื่นเลยอะไรกันเนี่ยะ กะว่าจะอัพเฟสบุ๊คด้วยนะเนี่ยะ เเล้วจะอ่านบล๊อกยังไงหล่ะเนี่ยะ เซ็งจริงๆๆ เห้อ เขียนอะไรต่อก็ได้

ชายหนุ่มหลังรถ สมมุติเป็นนักโทษแหกคุก ออกมาเพราะอยากกลับไปเจอหน้าลูกเมีย ก่อนที่จะโดนประหารดีกว่า โดนประหารเพราะ เป็นแพะ คดียาบ้า สิ จะได้สมจริงหน่อย

กระเป๋ารถ เนี่ยะ ต้องเป็นตัวเดินเรื่องเยอะๆๆหน่อย มีอดูต เอ้ย อดีต เป็น เด็กวัด เก่า เอ่อออ ไม่เอา เคยบวชเรียนเเต่เด็ก แต่ไม่ค่อยได้ทำงานไม่มีความรู้ทางโลก แต่เป็นคนช่างสังเกตุ และ ชอบมองดูลักษณะนิสัยของคน พร้อมคาดเดาไปต่างๆนาๆ

พระหนุ่ม อืมมม จะเอาพระมาแปดเปื้อนก็ บัดสีเกินไป เอาเป็นว่า เป็นพระปลอม หนีคดี??? คดี อะไร ดีหว่า......... (สายตาเหม่อมองไปเจอหนังสือพิมพ์) “อึ๊ยกึ๋ยหวึย2000 ซากเด็กโผล่วัดกลางกรุง สัปเหร่อตัวการสารภาพสิ้นผมเป็นเกย์” อ้อ นี่ไง คดี ซากเด็ก เอาเป็นว่า เป็นคู่ขากับ สัปเหร่อ แต่ต้องปลอมตัวเป็นพระ หนีมาดีกว่า 555 แม้อัจฉริยะจริงๆๆ เรานี่ ชมตัวเองก็เป็นน่อ

คนขับรถเหรอ เอายังไงดีหว่า ไม่รู้จะให้บทบาทอะไร ให้ขับรถไปเฉยๆๆแล้วกัน คนขับรถมานั่งพูด หรือนึกคิดอะไรดูแปลกๆยังไงอยู่

ชื่อเรื่อง เอายังไงดีหว่า ชื่อเรื่อง โอเค !!! ได้เเล้ว บนถนนสายเปลี่ยว มืดมิด
และแล้วผมก็เริ่มต้นเขียนมันลงไปในสมุดบันทึก บนถนนสายเปลี่ยว........... มืดมิด .....................................


**********************************************

งานเขียนโครงการตะพาบน้ำ กม. 22

โจทย์นั้น ก็มีอยู่ว่า
.
.
.


มีรถโดยสาร กรุงเทพฯ –สระแก้ว คันหนึ่ง
ในนั้น มี


1.พระปลอม

2.นักโทษแหกคุก ที่ต้องโทษทั้งที่บริสุทธิ์

3.คนขับ ที่ไม่มีบทบาทอะไรในเรื่อง ขับรถเฉยๆ

4.คนเก็บค่าโดยสารวัยกลางคน เคยบวชเรียนมาหลายปี

5. ตัวบล็อกเกอร์เอง


เวลาสามทุ่ม บนเส้นทางสายเปลี่ยวเส้นนั้น
คนเก็บค่าโดยสาร หยิบหนังสือพิมพ์ขึ้นมา ฉบับหนึ่ง
มีข่าวพาดหัวตัวใหญ่ ดังนี้



ตะพาบน้ำขึ้นบกงานนี้หินมากๆๆ และไม่รู้จะเขียนออกมาอย่างไรให้มันแหวกแนวแปลกประหลาด เลยเขียนดุ่ยๆ ออกมา แบบนี้ ใช้ความคิดของแต่ละบุคคล ออกมาเป็นตัวเดินเรื่อง แต่ เรื่องก็ไม่มีจุดจบ ที่สำคัญ เลยดูแปลกๆ ชอบกลครับบ

เอาแนวเขียนแบบนี้มาจาก คุณ วินทร์ จากเรื่อง ผู้ชายที่ตามรักเธอมาทุกชาติ พิมพ์ ครั้งที่ 85 ซึ่งใช้ระยะเวลาเขียนแบบ สับไปสับมา แปลกดี จริงๆๆ ตอนแรก จะเอาให้เป็นมีคนเดินทางอยู่บนรถคนเดียว โดยเป็นแต่ละชาติ ของตัวละคร ที่ได้มาอยู่ในเหตุการณ์ที่เหมือนเดิม คือ เริ่มต้นที่ สะดุ้งตื่นขึ้นมา บนรถสาย กรุงเทพ-สระแก้ว แต่เขียนไปเขียนมา ขมวดไม่ลงจริงๆๆ ครับ เลยปล่อยให้มันเป็นตอนจบ ที่ย้อนกลับไปจุดเริ่มต้น ซะอย่างนั้น

Create Date : 10 กุมภาพันธ์ 2554 Last Update : 11 กุมภาพันธ์ 2554 8:05:22 น. Counter : 1606 Pageviews.		12 comments
Share Tweet

	วันวารฯ - บทที่ 7 ดอยสะเก็ด (10 เม.ย. 2568 17:36:20 น.)		Iphigenia D573 by Franz Schubert ปรศุราม (8 เม.ย. 2568 14:01:47 น.)
	๏ ... ฉันเล่น ไม่เป็นท่า ... ๏ นกโก๊ก (6 เม.ย. 2568 01:39:31 น.)		: รักที่เปลี่ยนเป็นไม่รัก ตอนที่ 8 ปัจฉิมนิเทศนี้ที่มีเธอ : Nior Heavens Five (5 เม.ย. 2568 18:37:18 น.)