อานิสงส์การถวายพระไตรปิฏก
โดยหลวงพ่อพระราชพรหมยาน วัดท่าซุง

วันหนึ่งท่าน พระสารีบุตร เวลานั้นชื่อ อุปติสสะ
อาศัยที่ถวายพระไตรปิฎกไว้ในพระพุทธศาสนา
เป็นเหตุให้เป็น ผู้มีปัญญาเลิศ ทีนี้ความเป็นผู้มี
ปัญญาเลิศของพระสารีบุตร เมื่อเป็นพระอรหันต์แล้ว
เราอาจจะคิดว่า เป็นของมหัศจรรย์ เราพบว่า แก้วนี่
ถ้าปราศจากละอองธุลี เข้ามาเบียดบังทำให้แปดเปื้อน
มันก็ใส จิตของพระอรหันต์ก็ใส ประกอบไปด้วยประกาย
คือหาอะไรเปื้อนไม่ได้ จึงเป็นผู้ทรงปัญญาเลิศ ตอนนี้
เราก็ว่าอัศจรรย์แล้วแต่คิดไปอีกทีไม่น่าอัศจรรย์ เพราะ
เป็นพระอรหันต์

นี่เราหลบกลับลงมา อีกครั้งหนึ่งตอนที่ พระโมคคัลลาน์
กับ พระสารีบุตร ยังเป็นลูกชาวบ้านอยู่เรา จะเห็นปัญญา
พระสารีบุตร ที่ท่านทั้งสอง ไปดูมหรสพ แล้วเกิดอารมณ์
เศร้าใจ วันอื่นนั้น สบายใจ ดีใจร่าเริง ให้รางวัล แก่ผู้แสดง
มหรสพ แต่วันนั้น ทั้งสององค์ ต่างนั่งหน้าเศร้า หน้าสลด
ไม่ร่าเริง ทั้งนี้เพราะดูๆ มหรสพก็นั่งคิดไปว่า
"เฮ้อ คนดูมหรสพนี่ไม่ช้าก็ตายหมดพวกแสดงนี่ไม่ช้า
ก็ตายหมด แถมเราเองก็ต้องตายเสียด้วยถ้าอย่างนั้น
เราเกิดมาเพื่อ ตายอยู่ทำไมกัน เกิดแล้วก็ตาย ตายแล้ว
ก็เกิด"

ท่านก็มาใคร่ครวญว่า "ธรรมที่ทำให้คนที่เกิดมาแล้วตาย
ได้มันมี ก็ต้องมีอะไรสักอย่าง ที่เป็นธรรม ที่ทำให้คนเกิด
ไม่ตาย ได้" หมายความว่า เมื่อมีมืดแล้ว ก็มีสว่างคู่กัน
หรือ ทางพ้นแห่งความตาย ที่เราเรียกว่า โมกขธรรม
ท่านทั้งสองตกลงใจกันว่า เราเปิดเถอะไปหา โมกขธรรม
ธรรมที่เป็นเครื่องพ้น แห่งความตายดีกว่า จึงลาพ่อลาแม่
มีบริวารคนละ 250 เพราะ เป็นลูกมหาเศรษฐี ออกจาก
สำนักพ่อแม่ไป บริวารของทั้งสองท่าน รวมกันเป็น 500
หัวหน้าอีกสอง คือ ตัวท่านเอง เป็น 502 ท่าน เข้าไปอยู่
ในสำนักสัญชัยปริพาชก ท่านสัญชัยปริพาชก ก็สอน
สุดกำลัง ท่านทั้งสอง ก็เรียนเต็มที่ เพราะความมีปัญญา
ด้วยกันทั้งคู่ ปรากฏว่า ไม่ช้าท่านก็เรียนจบ แล้วก็มี
ความฉลาดเก่งกาจมาก

ท่านสัญชัยปริพาชก ก็ให้เป็นอาจารย์สอนแทน แต่ว่า
ท่านทั้งสองนี่อาศัยที่มีบุญญาบารมีเต็มแล้ว ควรที่จะเป็น
พระอรหันต์ จึงมาคำนึงพิจารณาว่า ความรู้ที่ได้จากสำนักนี้
ยังไม่จบ ยังไม่พ้นจากความตาย ธรรมที่ดีกว่านี้ต้องมีอีก
นี่เพราะดวงปัญญาของท่านเดิม ที่เคยถวายพระไตรปิฎก
แก่พระ ท่านทั้งสองจึงตกลงกันว่า "นี่เราช่วยกันแสวงหา
โมกขธรรม ถ้าใครเจอะอาจารย์ ดีกว่านี้ ก็มาบอกกัน
หรือใครไปพบธรรมในการค้นคว้าดีกว่านี้ละก้อ
กลับมาบอกกัน"