ปลายเมษายน ปี2003

พี่...แม่กินยาฆ่าตัวตาย..กลับบ้านด่วนเลยนะ

เสียงสั่นเครือที่ดังมาตามสายทำให้ฉันมือไม้สั่นไปหมด..

ถ้าฤดูร้อนไม่เคยทำให้ฉันเคยรู้สึกหนาวสั่นมาก่อน วินาทีนั้นแหล่ะ ฉันได้สัมผัสมันแล้ว

วันหนึ่งในเดือนใดไม่ทราบแน่ชัด ปี2001

6.20 น.

"ร้องไห้ทำไมลูก"

เสียงที่ดังมาจากบนนอกชานบ้าน ทำให้คนที่นั่งอยู่ที่ขั้นสุดท้ายด้านบนสุดของบันได้หันไปมอง

"หนูอยากไปโรงเรียน" ฉันตอบ

"ไม่ไปซักวันไม่ได้เหรอ ช่างมันเถอะนะ" แม่ถามเบาๆ ทั้งๆที่รู้ว่าฉันอยากไปโรงเรียนมากๆ ทุกปีที่ผ่านๆมา ทุกคนจะรู้ดี ว่าถ้าไม่จำเป็นจริงๆ ฉันแทบไม่เคยขาดเรียนเลย..ความจำเป็น...อย่างวันนี้เป็นต้น

เมื่อฉันไม่ตอบ แม่จึงเดินเข้าบ้านไปอย่างเงียบๆ ส่วนฉันได้แต่นั่งเหงาหงอยอยู่ที่เดิม..พ่อเข้าไปท้ายไร่ตั้งแต่เช้าตรู่แล้ว ไปรดน้ำพันธุ์มะละกอและพันธุ์พริกที่เพาะเอาไว้ปลูกในไร่ของเรา ส่วนน้องชายตัวน้อยยังไม่ตื่นนอนเลย


วันนี้..เป็นวันศุกร์สุดสัปดาห์ พรุ่งนี้ก็จะวันเสาร์แล้ว วันเสาร์ที่เราทั้งครอบครัวมีโปรแกรมกันว่า เราจะเริ่มลงมือปลูกต้นกล้าพริกที่เราเพาะกันไว้ ลงในพื้นที่ที่รอคอยฝนแรกมานาน ..แล้วฝนก็เริ่มลงเม็ด หยุดๆ ตกๆ มาได้ไม่ต่ำกว่าอาทิตย์แล้ว โปรแกรมวันพรุ่งนี้อาจจะรออยู่ ฉันไม่สนใจเท่าไหร่ แต่วันนี้ต่างหากที่ฉันจะต้องผ่านมันไปให้ได้


เงิน 30 บาท อาจมีค่าน้อยนิดเหลือเกินสำหรับคนบางคน แต่สำหรับนักเรียนบ้านนอกอย่างฉัน มันหมายถึงค่าเล่าเรียนในหนึ่งวันอันแสนมีค่า


ค่ารถเมล์ขาไปบ้าน-โรงเรียน..5 บาท
ค่ารถเมล์ขากลับโรงเรียน-บ้าน.. 5 บาท
ค่าข้าวที่โรงอาหาร..10 บาท (+5 พิเศษ)
ค่าน้ำ..5 บาท(ในกรณีที่อยากดื่มน้ำผลไม้หรือน้ำอัดลม)
ที่เหลือ..5 บาท..สำหรับอะไรก็ได้ที่อยากทาน ที่สามารถจะซื้อได้ด้วยจำนวนเงินเพียงเท่านี้


นี่คือชีวิตประจำวันของเด็กนักเรียนชั้นม.ปลาย ที่บางวันก็จะห่อข้าวไปทานกับเพื่อนๆที่โรงเรียน ในวันที่อยากตื่นแต่เช้ามืดราวตีห้า เพื่อหุงหาอาหารใส่กล่อง


ยังไม่รวมเวลาที่ต้องเร่งรีบขี่มอเตอร์ไซด์คู่ใจไปจอดไว้ข้างป้อมตำรวจที่รู้จักมักคุ้นกัน แล้วยืนรอรถเมล์ที่ฝั่งตรงกันข้ามกับป้อมตำรวจเพื่อไปโรงเรียน ชีวิตที่ต้องเร่งรีบแม้ว่าจะไม่ได้อยู่ในกรุงเทพฯ ไม่มีภาวะรถติดตลอดเวลาก็ตาม


ทุกวันที่ต้องไปโรงเรียนอาจมีความหมาย เพราะฉันชอบไปโรงเรียนอยู่แล้ว โรงเรียนคือความสุข การได้นั่งเรียนหนังสือ ทานข้าวกลางวันกับเพื่อนๆ แว๊บเข้าห้องสมุดเป็นครั้งคราว หรือการไปแอบนั่งเชียร์บาสเกตบอลของรุ่นพี่ในดวงใจ


แต่วันนี้..มันพิเศษกว่าทุกวัน เพราะมันเป็นวันแข่งกีฬาสีของโรงเรียนระดับอำเภอ วันที่ฉันตั้งหน้าตั้งตารอคอย..แต่เงิน 30 บาท กำลังจะดับความฝัน เพราะว่าวันนี้..เราไม่มีเงินซักแดงเดียวติดบ้านเลย เงินก้อนสุดท้าย เพิ่งจ่ายค่างวดรถไปเมื่อวานนี้..


เสียงฝีเท้าของแม่เดินกลับมาที่นอกชาน แล้วบอก

"ไปเอาเงินที่บ้านน้าจิ๋มไป แล้วบอกว่าเดี๋ยวแม่จะไปทำงานให้"

เสียงนั้นเหมือนเสียงสวรรค์..ฉันหันกลับมายิ้มทั้งที่น้ำตายังไม่แห้งดี..ก่อนจะคว้ามอร์เตอไซค์คันเก่ง ปรู๊ด..ด..ด เดียวไปถึงบ้านเพื่อนแม่ที่อยู่ห่างออกไปจากบ้านเราไม่เกิน 2 กิโลเมตร




7.30

กว่าจะกลับมาถึงบ้านแล้ว เริ่มรีดชุดกีฬาชุดเก่ง กางเกงวอร์มสีน้ำเงินคาดแถบขาว เสื้อโปโลสีฟ้าอ่อน ทานข้าวเช้าเรียบร้อย ฝนแรกของฤดูก็พร่างพรูปรอยฝนลงมาอย่างแผ่วเบา ท่ามกลางความเริงร่าของฉัน..เสื้อคลุมกันฝนถูกนำขึ้นมาคลุมทับชุดกีฬา


เราจากลากันตรงนั้น เด็กสาววัยรุ่นที่มุ่งหน้าไปทางขวาในเสื้อกันฝนสีสดใสบนมอเตอร์ไซค์คันเก่ง กับหญิงวัยกลางคนที่กำลังจะมุ่งหน้าไปทางซ้าย ด้วยกางเกงขายาวหลวมๆสีดำ เสื้อแขนยาวลายสก็อตสีอ่อนเก่าแก่ ที่คนนิยมเรียกมันว่า..เสื้อตัดอ้อย..และหมวกสานสีเหลืองแก่แกมน้ำตาล ที่เราเพิ่งไปซื้อด้วยกันมาเมื่ออาทิตย์ก่อน จากตลาดนัดเล็กๆในหมู่บ้าน


เมื่อยื่นสตังค์ให้ฉันแล้ว แม่ก็ไปทำงานเพื่อใช้หนี้ที่เบิกมาเมื่อกี้..แม่บอกว่า "ชนะ นะลูกนะ"


ฉันยิ้ม พร้อมกับมองเงินในมือ วันนี้เป็นวันพิเศษของฉัน แม่จึงให้เป็นพิเศษมาอีก 20 บาท เป็น 50 บาท..ทั้งๆที่วันนี้เป็นงานกีฬาสี เรานักกีฬาและนักเรียนทุกคนจะได้ทานข้าวฟรีอยู่แล้ว เงิน 50 บาท จึงถูกแปลงไปเป็นน้ำสีแดงที่เจ้าคันเก่งของฉันกินจุเหลือเกิน




13.30

วันนี้เป็นวันที่แย่ คนเลือกจัดงานคงไม่ทันคาดคิดคะเนถึงอากาศ..เมื่อฟ้าไม่เป็นใจเอาเสียเลย ฝนตกโปรยปรายเกือบตลอดทั้งเช้า และดูทีท่าว่าจะตกอย่างนี้ตลอดทั้งวัน การแข่งขันกีฬาบางชนิดตั้งหยุด เพราะบางช่วงฝนกระหน่ำลงมาอย่างรุนแรง แต่สำหรับกีฬาบาสเกตบอลที่ฉันต้องไปนั่งเชียร์ใครบางคนแข่งขันนั้นไม่มีปัญหาอะไรเลย เพราะเราแข่งขันกันในโรงยิม..


ทีมของโรงเรียนเราพ่ายแพ้ไปด้วยคะแนนที่ไม่ค่อยเป็นเอกฉันท์นัก ฝนยังคงโปรยปรายลงมาอย่างต่อเนื่องหนักแน่น แต่แผ่วเบาในชั้นบรรยากาศที่มีไอร้อนแทรกซอนอยู่ในทุกที่ทุกอณู


ลมเย็นพัดเข้ามาในโรงยิมแผ่วๆ ฉันมีโปรแกรมต้องไปแข่งขันปิงปองเป็นรายการต่อไป..ฉันไม่รู้สึกหนาวเลย แอบร้อนวูบวาบด้วยซ้ำไป เพราะรู้ว่าใครบางคนยังยืนอยู่ในโรงยิมเดียวกันนี้ แม้จะห่างไกลกันเกินคว้าก็ตาม


ข้างโต๊ะสีเขียวที่มีคนสองฝ่ายต่างไม่ต้องการลูกสีขาวเล็กๆ เพราะต้องพยายามที่จะตีมันไปลงที่โต๊ะในฝั่งตรงข้าม คนบางคนที่คุ้นตาคุ้นใจ ยังยืนอยู่ตรงนั้นด้านข้าง เพื่อคอยลุ้นว่าเกมส์นี้ใครจะเป็นฝ่ายมีชัย

ฉันแอบคิดในใจ ถ้าฉันชนะในเกมส์กีฬานี้ ฉันจะมีสิทธิ์ชนะในเกมส์ของความรักบ้างไหมนะ?



17.30

สองเท้าเล็กๆยังคงเก้าต่อไปเรื่อยๆในดินร่วนซุยที่ถูกไถพรวนไปไม่นาน ดินสีน้ำตาลอมแดงชื่นฉ่ำรอฝนมานานนม คราวนี้คงสมใจมันเสียที เพราะวันนี้ฝนอุ่นๆ หลั่งรินลงมาไม่ขาดสาย


หยดน้ำเม็ดโตๆ อาจทำให้หัวใจของใครบางคนต้องเปียกปอน ในขณะที่หัวใจของใครอีกหลายคน กำลังเต้นระบำแห่งสายฝน


ฉันยังคงมุ่งหน้าย่ำเดินต่อไป ในมือซ้ายถือร่มคันสีแดงคันเดิมที่ใช้มาเป็นแรมปี มือขวาถือรองเท้าผ้าใบเก่าๆสีขาวซีดอมน้ำตาล กางเกงวอร์มถูกพันสูงขึ้นมาที่หน้าแข้งทั้งสองข้าง ฝนยังโปรยปรายในระยะทางที่ก้าวย่างไปข้างหน้า

หยุดทักทายใครบางคนที่คุ้นหน้าคุ้นตากันมาหลายปี ที่กำลังใช้จอบขุดลงไปในหน้าดิน ขุดหลุมให้เป็นแถวยาว และเว้นระยะหลุมให้ห่างเท่าๆกัน

"หวัดดีพี่ดำรงค์.." คำทักทายที่ฝืดเต็มที

ผู้ชายคนนั้นหันมายิ้มให้เล็กน้อย แล้วก็ก้มหน้าทำงานต่อไปเงียบๆ ในขณะที่แม่ของเขาก็เริ่มวางต้นกล้าของพริกลงไว้ข้างๆหลุม


"แม่อยู่ไหนจ๊ะ ป้า" ฉันถาม ป้าข้างบ้านที่มีปากเป็นอาวุธจนใครต่อใครพากันหวั่นเกรง พยักหน้าลงไปทางลำคลองที่ฉันคุ้นเคยเป็นอย่างดี


หันกลับไปมองด้านหลัง.. รอยเท้าเล็กๆของตัวเองได้ทิ้งร่องรอยความเหงาเอาไว้บนดินอุ่น เดินเรียบเลาะชายคลองลงไปจนถึงที่หมาย..เสียงของใครบางคนดังขึ้น

"เอ้ย..พี่ทิม วันนี้ลูกสาวมารับถึงที่เลยนะ" เสียงน้าจิ๋มนั่นเอง ฉันยิ้ม "หนูมารับแม่จ๊ะ"


"แหม น่าอิจฉาพี่ทิมจริงๆเล๊ย มีลูกดีก็งี้ ในหมู่บ้านใครก็พูดกันว่าลูกพี่ทิมน่ะเรียนเก่ง สอบได้ที่หนึ่งทุกปี" เสียงของน้าพรทักขึ้น

แม่ของฉันไม่ใช่คนช่างพูด จึงได้แต่ยิ้มรับ "ไม่ทุกปีหรอก ปีก่อนมันก็ได้ที่สอง"

ฉันรู้ว่าแม่พูดไปอย่างนั้นแหล่ะ เพราะฉันเห็นประกายตาของแม่มีแต่ความปลื้มปีติยินดี ฉันเดินไปนั่งยองๆข้างแม่ ยื่นร่มไปให้แม่ถือไว้ฝนยังคงหลั่งริน เพียงแต่เป็นปรอยๆบางเบา..

"เดี๋ยวหนูทำต่อเอง"

สองมือของฉัน..ค่อยๆถอนต้นกล้าต้นเล็กๆเอาจากแปลงอย่างช้าๆ นำมันไปแช่รากไว้ในกะแป๋งที่มีน้ำอยู่เกือบครึ่ง จนดินที่เกาะอยู่บนรากหลุดออกๆ จากนั้นจึงเอาไปวางในกะละมังพริกที่แม่ถอนไว้เกือบเต็มแล้ว เดินขึ้นไปส่งให้คนปลูกด้านบน..ขณะที่คิด


..ขณะที่ฉันกำลังมีความสุขกับการกระโดดโลดเต้น สนุกสนุกสนานกับการเชียร์กีฬาอยู่กับเพื่อนๆ ใครคนหนึ่งต้องมานั่งตากฝนทั้งวัน ทำงานงกๆ เพื่อหาเงินมาให้ฉันไปโรงเรียน เพื่อให้ฉันได้ใช้ชีวิตทัดเทียมคนอื่นเขา เพื่อไม่ให้น้อยหน้าใครๆ


"วันนี้เลิกช้าหน่อย เพราะเหลืออีกหน่อยเดียว ก็เลยช่วยกันให้เสร็จไป" แม่บอกฉัน

เสียงน้าพรแซว.."นี่ ทำไมไม่ไปช่วยปลูกข้างบนโน้นล่ะ คนขุดหลุมคงดีใจ มันรักมันชอบมาตั้งเป็นหลายปีแล้ว พี่ทิมไม่ใจอ่อนบ้างรื้อ"

"ไม่ได้อยู่ที่ฉันหรอก อยู่ที่ลูกมัน มันยังเด็กอยู่..อายุแค่นี้เอง" แม่ตอบแล้วเหลือบมามองหน้าฉัน

ในใจฉันรู้ดีว่าแม่แอบเสียดาย ที่ฉันไม่ชอบผู้ชายที่ทำงานอยู่ด้านบนนั้น เขาทั้งนิสัยดีและเป็นที่รักของคนที่รู้จักทั่วไป..ใครได้รู้จัก ได้พูดได้คุยก็ชอบเขาทั้งนั้น

แต่คนมันไม่รักอ่ะนะ..ไม่รักก็คือไม่รักแค่นั้นเอง ถึงดีแค่ไหน ถ้าใจมันไม่รักจะทำยังไงได้

มีใครบ้าง..ไม่อยากรักคนดีๆ ถ้าหัวใจมันเลือกรักได้..ก็ดีสิ


ฉันรับร่มคันเดิมกลับมาถือไว้ ขณะที่เราเดินกลับบ้านด้วยกันมือเปล่า เพราะค่าแรงของแม่ ฉันได้เบิกไปตั้งแต่เช้าแล้ว แม่ยื่นมือเหี่ยวๆ มาดึงรองเท้าผ้าใบของฉันไปถือไว้


มือเหี่ยวๆ...ที่ไม่ใช่ซีดเซียวด้วยความแก่ชรา หากแต่เป็นความเซียวซีดเพราะการตากฝนทำงานทั้งวันต่างหาก

"ชนะไหม...ลูก" แม่ถาม

ฉันส่ายหน้าไม่พูดไม่จา..

"ไม่เป็นไร ปีหน้าค่อยแข่งใหม่ก็ได้"


หญิงวัยกลางคนที่มือหนึ่งถือรองเท้าผ้าใบเก่าๆ ของลูก เดินเหลื่อมไปด้านหน้าเล็กน้อย ด้านหลังเป็นหญิงสาววัยรุ่นอีกคนเดินถือร่มเพื่อกลางกันฝนให้คนข้างหน้า อีกมือเกี่ยวชายเสื้อตัดอ้อยตัวนั้นไว้


"หลายวันก่อนพี่เขามาคุยกับแม่แล้วนะ ถ้าหนูเรียนจบเขาจะให้แม่เขามาขอ..เอาไหมลูก เขาเป็นคนดีนะ.. และ.." แม่พูดเชิงถาม


"และ.." ของแม่ยังไม่ทันจบด้วยซ้ำ เสียงกรีดร้องของฉันก็ดังขึ้นเสียก่อน "แม๊..แม่อ่ะ ไม่เอาไม่พูด..ไม่พูดถึงเขา "


แม่จึงได้แต่หัวเราะเบาๆ อย่างหมั่นไส้แกมเอ็นดู ส่วนฉันได้แต่แกล้งทำหน้ามุ่ย แล้วก็อดหัวเราะไม่ได้ กับอาการเว่อร์เกินเหตุของตัวเอง


เราสองคนหัวเราะภายใต้สายฝน


ฤดูฝน..อาจทำให้ใครบางคนเหน็บหนาวไปถึงขั้วหัวใจ แต่สำหรับบางคน..สายฝนเย็นฉ่ำกลับทำให้ชุ่มชื่นเหลือแสน


ไม่หนาวเกินไปหรอก..แค่มีแม่เดินอยู่ข้างๆกันอย่างนี้ แม่ก็คิดเหมือนกันใช่ไหมคะ...แค่มีลูกเดินอยู่ข้างๆ แม่ก็อบอุ่นใช่ไหม


เสียงเปาะแปะๆ ของเม็ดฝนที่กระทบกับร่ม แล้วสายน้ำก็ไหลลงมาเป็นทางตามโค้งอันอ่อนช้อยของคันร่ม เป็นม่านฝนครอบคลุมสองแม่ลูกไว้



เม็ดฝน..
แม้มองเห็นด้วยตาเปล่า แต่ก็เอามือไขว่คว้าเก็บไว้ไม่ได้

ความสุขก็คงเหมือนกัน
ไม่มีใครสามารถเก็บเกี่ยวและรักษามันไว้ได้ลอดไปหรอก

กลางเดือนพฤษภาคม ปี2003

อากาศร้อนอบอ้าว..เมื่อฉันก้าวขึ้นรถมอเตอร์ไซค์ซ้อนท้ายบุษ..พี่สาวของฉัน ออกจากลานวัดเพื่อกลับบ้าน โดยมีรูปขนาดใหญ่ของแม่อยู่ในอ้อมกอด เสียงสั่งของป้าข้างบ้านดังแว่วตามมา

"เวลาเอารูปแม่ไปไว้ที่บ้าน ตลอดทางจากวัดจนถึงบ้าน อย่าหันกลับมามองข้างหลังนะลูกนะ เดี๋ยวแม่เขาจะอาลัยอาวรณ์ ไม่ยอมจากไป"


แม้ไม่ได้หันกลับไปดู ฉันก็รู้ว่าอะไรเกิดขึ้นเบื้องหลัง..


แสงไฟที่ลุกโชติช่วงบนเตาเผาของวัดเล็กๆบ้านนอก ณ ลานกว้างขวางหลังวัด สถานที่ที่ไม่สามารถเรียกว่าเมรุได้เต็มปากด้วยซ้ำ มันเป็นแท่นปูนสี่เหลี่ยมที่ถูกทำขึ้นเพื่อวางโลงศพเท่านั้น ข้างๆโลงเป็นลังเล็กๆสองลัง ที่ฉันและพี่สาวเก็บเสื้อผ้าชุดเก่งของแม่ใส่ลงไป พร้อมด้วยจานชามพลาสติก ช้อน ส้อม น้ำปลา ฯลฯ


คนเก่าคนแก่มีความเชื่อว่า..เมื่อเผามันไปพร้อมกับศพคนตาย คนที่จากไปจะได้มีทุนรอนเพื่อไปสู่ชาติภพหน้า..ไฟที่ลุกไหม้ไปตามโลงไม้ เปลวที่แดงแกมส้มลุกลามกัดกินไปตามร่างกายที่มีเลือดเนื้อ หากแต่ปราศจากวิญญาณที่จะรับรู้..


แม่จะร้อนไหมนะ..แม่จะเจ็บไหมนะ


ท่ามกลางอากาศที่ร้อนจับใจ..ฉันหนาวไปถึงกระดูก ต่อไปนี้ไม่มีแม่บนโลกใบนี้ ไม่มีคนที่ฉันจะต้องเดินกลางร่มไปรับกลับจากทำงานอีกแล้ว ไม่มีคนที่คอยห่วงใย คนที่พยายามจะชี้นำสิ่งที่ดีที่สุด คนที่พยายามจะหาผู้ชายดีๆมาคอยดูแลฉัน..ไม่มี


อยากให้ฝนตกเหมือนปีก่อนโน้นจัง..

ความเรียงนี้..แด่แม่ทิมผู้ล่วงลับ
ด้วยความรักและความคิดถึงท่วมท้นใจ

อ่านโครงการถนนสายมิตรภาพ..คลิ๊กที่นี่ค่ะ
:::หนังสือเปลี่ยนชีวิต..ฟ้าก็(ไม่)จรดทราย:::
:::แฟนฉัน..กับความรักครั้งแรก + + รักไม่ได้..แต่ลืมไม่ลง:::
:::ของขวัญ..วันรัก+ +คนที่ใช่ในวันที่ผิด:::
:::จุ๊ๆอย่าเอ็ดไป..ฉันมีความลับ(อะไร)จะบอก :: พูคากับหนึ่งราตรี:::
:::โตขึ้นหนูอยากเป็น? ::: ไฟฝันย่อมมีวันจาง:::
:::20 ชั่วโมง กับ 2,190 วัน..บนเส้นคั่นเวลา:::



ขอบคุณผู้ร่วมเดินทางเส้นทางสายมิตรภาพเส้นนี้ด้วยกันทุกคนนะคะ
สำหรับถนนเส้นต่อไป จะมาในหัวข้อที่ชื่อว่า "ความรัก - น้ำตา - และความไร้เหตุผล"ค่ะ
ขอขอบคุณพี่ก๋า..สำหรับหัวข้อนี้ค่ะ..


หากสนใจร่วมถนนสายมิตรภาพโรยตัวอักษรเส้นต่อไปกับพวกเรา ทำตามกติกาง่าย ๆ เหมือนเคย ดังนี้ค่ะ
-ลงชื่อบอกกล่าวกันไว้
-เขียนเรื่องอะไรก็ได้ที่เกี่ยวข้องกับหัวข้อนี้ และอัพบลอคในหมวดงานเขียน/บทประพันธ์
-อัพบลอคในวันจันทร์ที่ 22 มิถุนายน เวลาใดก็ได้
-เมื่ออัพบลอคแล้ว กรุณามาแจ้งอีกครั้งในบลอคของคนใดคนหนึ่ง และเราจะทำการรวบรวมลิงค์อีกทีค่ะ

รายชื่อผู้ร่วมโครงการ
nikanda
BeCoffee
นางสาวดุ่บดั่บ
กะว่าก๋า
ภาวันต์
ส้มแช่อิ่ม
Paulo
inmemoir
แพนด้ามหาภัย
แมงโกชิดเด
บุยบุย
นัทธ์
มันจะดีเหรอคะ