รสชาตขมปนหวานยังซาบซ่านอยู่ที่ปลายลิ้น แต่กลิ่นหอมละมุนเข้มข้นนั้นกลับไม่รู้ว่าล่องลอยหายไปในสูญญากาศ ตั้งแต่ตอนไหน เหลือไว้เพียงกลิ่นอ่อนๆเจือจางที่สูดดมเข้าไปครั้งใดก็ปวดปร่าหัวใจครานั้น สิ่งเดียวที่รับรู้ ณ ขณะนี้คือเมื่อวางสายจากเพื่อนสนิทแล้ว ถ้อยคำนั้นยังก้องอยู่ในหู


"ฉันไม่รู้หรอกนะ ว่าเขามีความสัมพันธ์กันยังไง แต่จากที่เห็นไกลๆภาพมันฟ้องว่าเป็นมากกว่าแค่คนรู้จักแน่ๆ แต่เธอก็อย่าเพิ่งผลีผลามไปนะ เจอกัน ก็พูดคุย ถามกันดีๆ เคลียร์กันก่อน"


อยากจะทำเฉยๆ ในทุกครั้งที่ได้ยินได้ฟังเรื่องราวเหล่านี้ แต่ฉันก็ต้องยอมรับกับตัวเองว่า ไม่เคยทำเช่นนั้นได้เลย แค่คิดว่าเขาจะไปมีใคร หัวใจก็ร้อนรุ่มไปหมดแล้ว ถ้าฉันเย็นชาได้ซักครึ่งนึงของงเขาก็คงดีกว่านี้ ดีสำหรับตัวฉันเอง..ไม่ใช่ดีสำหรับใครเลย


กาแฟถ้วยเดิม..สิ่งที่ถูกเพิ่มเติมครั้งแล้วครั้งเล่าคือน้ำสีน้ำตาลแก่ที่ถูกละลายความขมด้วยน้ำตาลสีขาวละเอียด..ความหวานที่เจือความขม..เพราะกาแฟนั้นขมจัด ฉันจึงรู้ถึงคุณค่าของความหวาน


...เราเลิกกันเถอะ...


ฉันอ่อนแอเกินไป ฉันไม่กล้าถามเขาหรอกว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร ฉันกลัวคำตอบ ...จบแบบนี้ดีแล้ว ฉันคิดขณะที่กดปลายนิ้วลงไปบนมือถือด้วยหัวใจที่ปวดหนึบ


..ข้อความของคุณถูกส่งเรียบร้อยแล้ว..


นั่นคือสิ่งที่ดังสะท้อนกลับมาในหู มือยังคงยกกาแฟขึ้นจิบ ตาก็มองเรื่อยเปื่อยไปจอทีวี ซึ่งบังเอิญกำลังถ่ายทอดสารคดีชีวิตสัตว์เลื้อยคลานที่น่าขยะแขยงและฉันก็เกลียดแสนเกลียดอยู่ อย่างไม่ทันตั้งตัว งูตัวยาวเฟื้อยในจอนั้นก็หันหน้ามา แล้วฉกเข้าที่หน้าจออย่างแรงจนฉันสะดุ้งเฮือก กาแฟกระฉอกเลอะเสื้อที่ขาวสะอาด ..ดีนะที่กาแฟติดก้นถ้วยมันไม่มีความร้อนอีกแล้ว


...ชั่วขณะหนึ่ง อุปทานไปเองหรือเปล่าหนอ?...


ว่ากาแฟสีน้ำตาลที่หยดเป็นคราบอยู่บนเนื้อตัวนั้น สีน้ำตาลของมันอ่อนลง จนแทบจะเป็นสีเลือดหมูเหมือนเลือดแห้งๆ ... ไม่นะ ไม่จริง กลิ่นมันก็เปลี่ยนจากกลิ่นหอมที่เจือจาง กลับกลายคลับคล้ายคลับคลากลิ่นคาวของ...บางสิ่ง










ในชีวิตนี้คุณเคยฆ่าใครตายไหม ไม่ว่าโดยตั้งใจหรือไม่ตั้งใจก็ตาม..เมื่อคุณได้ลงมือทำไปแล้ว คุณรู้สึกเช่นไร ตามฉันมาสิคะ ฉันจะเล่าให้คุณฟัง


ในยามนั้นเป็นช่วงที่ฉันอยู่ม.ปลาย ฉันเป็นเด็กสาวที่ค่อนข้างอ่อนไหวกับสิ่งรอบตัว กลัวสัตว์เลื้อยคลานเกือบทุกชนิด โดยเฉพาะจำพวกที่ไม่มีกระดูกสันหลังและไม่มีขา กลัวชนิดที่ว่า แค่ได้ยินชื่อขนก็ลุกเกลียวเสียวต้นคอแล้ว


วันหนึ่ง..ขณะที่ฉันเดินกลับจาการอาบน้ำในลำธารที่ท้ายไร่เหมือนอย่างเคยทุกวัน ต้องเดินผ่านที่ดินของครอบครัวที่เพิ่งไถเก็บหัวมันสำปะหลังไปไม่กี่วันก่อนหน้านี้ บรรยากาศในยามโพล้เพล้ แสงสีส้มอมเหลืองใกล้จะลาลับขอบฟ้า แต่ก็ยังมองเห็นทุกอย่างในบริเวณนั้นได้ชัดเจน ฉันในชุดผ้าถุงกระโจมอกผืนเก่าของแม่ที่ยกให้ฉันใช้ มีผ้าขนหนูสีขาวเก่าๆเแกมน้ำตาลคลุมไหล่อยู่ เพื่อไม่ให้ดูโป๊เกินไป เนื่องจากแม่บอกว่าเริ่มเป็นสาวแล้ว ต้องรู้จักระมัดระวังตัว และขันน้ำสแตนเลสสีขาวใบใหญ่ ซึ่งมีสบู่ก้อนเล็กๆที่ใช้งานมาอย่างยาวนาน ก้อนเล็กๆอยู่ในนั้น


ระยะทางจากท้ายไร่ถึงบ้านราวๆครึ่งกิโลเมตร เดินไปยังไม่ถึงไหน ตรงหน้าห่างออกไปไม่ถึงสามเมตร มีดวงตาสีดำสนิทก็จ้องมาที่ฉัน ถ้ามีแค่ดวงตาฉันคงกลัวมากแล้ว แต่สิ่งที่ทำให้ฉันขาแข็งจนก้าวไม่ออก ก็คือเจ้าของดวงตาคู่นั้นคืองูสีดำขนาดไม่ใหญ่ไม่เล็ก ยาวราวๆเมตรครึ่งถึงสองเมตร ขดตัวขวางทางเดินอยู่ ชูคอขึ้นมาตาจ้องตา วินาทีนั้น คือวินาทีที่ฉันกลัวที่สุดในชีวิตตั้งแต่วัยเด็กเป็นต้นมา ได้แต่ภาวนาอยู่ในใจ


..ไปสิ แกเลื้อยออกไปจากทางสิ...ฉันกลัวจะตายแล้ว...ขอร้อง...


แต่ดูเหมือนเจ้างูตั้วนั้นจะไม่ได้ยินคำขอในใจของฉัน มันยังปักหลักอยู่ตรงนั้น และฉันก็กลัวจนเกินว่าจะกล้าเดินอ้อมมันไป เพราะฉันขยับตัวเพียงนิดไปทางด้านข้าง มันก็ขยับหัวตาม ตามันจ้องเขม็งน่ากลัวราวกับมุจจุราช ..เกือบหนึ่งนาทีที่ต่างก็ไม่มีฝ่ายหนึ่งฝ่ายใดไหวติง ...วินาทีนั้น ฉันคิดอะไรไม่ออก จึงเสี่ยงขว้างขันสแตนเลสที่มีอยู่ในมือลอยหวือไปด้านหน้าทันที คิดในใจถ้าไม่ถูกเป้าหมาย ฉันต้องตายแน่ๆ ฉันต้องเป็นลมตายแน่ๆเลย และเหมือนมีปาฏิหารย์จริงๆ ขันใบนั้นลอยไปกระทบอย่างจังที่หัวของมัน เสียงดัง"โป๊ก" งูตัวนั้นคอพับไปข้างหลัง ส่วนหัวแน่นิ่งไปชั่วครู่ แต่ลำตัวสีดำแกมน้ำตาลบิดม้วนพันกันเป็นขดด้วยความเจ็บปวด


ฉันควรจะรีบวิ่งหนีไปในตอนนั้น แต่ฉันเคยได้ได้ยินมาว่าถ้าเราไม่ฆ่ามันให้ตาย ซักวันมันจะกลับมาแก้แค้นเรา จึงไม่รอช้าวิ่งไปหยิบต้นมันสำปะหลังในกองต้นมัน (ต้นมันที่ถูกตั้งต้นไว้เป็นกอง เพื่อใช้ปลูกในปีต่อไป) มากระหน่ำตีเจ้างูตัวนั้น ทั้งช่วงหัว ลำตัว ตีไปไม่รู้กี่ครั้งไม่สามารถนับได้ จนร่างกายของมันแหลกเหลว ปลายหางมีรอยขาดหวิ่น เลือดบางหยดกระเซ็นมาโดนชายผ้าถุงเป็นรอยด่างสีน้ำตาลอมแดง...ถ้าตอนนั้นฉันไม่กลัวจนช็อคและมึนชาไป ฉันคงอ๊วกแตกไปแล้วเพราะกลิ่นคาวเลือดของงูตัวนั้นที่ลอยอบอวลในอากาศรอบตัว


ก่อนจะรีบขุดดินด้วยขัน (ดินที่เพิ่งถูกไถไปจนร่วนซุยมาก แค่ใช้มือคุ้ยๆก็ได้) ที่เยื้องทางเดินไปหน่อยจนเป็นหลุมลึกลงไป จากนั้นจึงใช้ต้นมันสำปะหลังต้นใหม่ที่หามาได้และยาวที่สุดด้วย ค่อยๆเขี่ยซากไร้ชีวิตของมันไปจนถึงหลุมนั้น หย่อนลงไปที่ก้นหลุมและเขี่ยดินขึ้นกลบหน้าจนเต็ม ก่อนใช้เท้ากระทืบซ้ำเพื่อความแน่นของดิน


หลายคนอาจสงสัยว่า ทำไมฉันถึงใจดีนัก ทำไมถึงต้องขุดหลุมฝังมัน..ฉันไม่ได้ใจดีหรอกค่ะ ฉันกลัวต่างหาก ฉันไม่กล้าแม้แต่จะเดินผ่านตรงนั้น บริเวณที่เคยมีซากของมันอยู่ ฉันยอมเดินอ้อมไปไกลหลายเมตรเสียยังดีกว่า แต่ถึงฉันจะไม่เดินผ่านตรงนั้น แต่ฉันก็ทนเห็นซากไร้ชีวิตของมันไม่ได้อยู่ดี


ฉันไม่เคยฆ่างูมาก่อนเลยในชีวิต นั่นเป็นครั้งแรก ฉันทำไปเพราะความกลัว ฉันกลัวถูกงูตัวนั้นจะฉกเอา จึงขอเลือกที่จะทำร้ายมันก่อน ทำไปโดยสัญชาติญาณ..นี่ใช่ไหม? ความกลัวของมนุษย์...กลัวจนต้องทำร้ายผู้อื่น


ค่ำนั้น..ฉันเดินกลับบ้านด้วยใจที่ร้อนรุ่มด้วยความหวาดกลัวต่องู และความหวั่นเกรงต่อบาป ฉันจะบาปไหมนะ ฉันจะบาปไหม มันจะตามมาล้างแค้นไหม ถามตัวเองซ้ำแล้วซ้ำเล่า..ฉันไม่กล้าจะหันมองกลับไปทางด้านหลังเลย ไม่คิดจะหันไปมองแม้ซักเสี้ยววินาที แต่ฉันรู้สึกได้ถึงความร้อนและหนาววูบวาบที่ต้นคอไปจนถึงบ้านเลยทีเดียว


บางทีถ้าฉันเลือกที่จะมองกลับไป ฉันอาจจะเห็นดวงตาอันเคียดแค้นของมันเฝ้ามองขึ้นมาจากหลุมก็ได้

ใครจะไปรู้


หากมีใครซักคนบอกว่า..ถ้าฝันว่างูรัด คนนั้นจะได้เนื้อคู่ ฉันภาวนาอยู่ทุกค่ำคืน อย่าฝันถึงเนื้อคู่นะ อย่าฝันถึงงูนะ..ฉันกลัวเกินไป ฉันอาจช็อคได้แม้เพียงในความฝัน


จากวันนั้นจวบจนถึงวันนี้ก็หลายปีผ่านมาแล้ว ฉันแทบจะลืมไปหมดแล้ว (ความจริงก็คือฉันพยายามแกล้งลืมมันไป) แต่ถ้าหนใดได้ยินหรือได้เห็นอะไรที่เกี่ยวกับสัตว์เลื้อยคลานชนิดนี้ เป็นต้องนึกถึงวันนั้นทุกที และบ่อยครั้งเหลือเกินที่ฉันเฝ้าฝันเกี่ยวกับงู และโดยมาก มักจะเป็นฝันที่ฉันต้องจมอยู่ในน้ำด้วยความอึดอัด เฝ้าแหวกว่ายสายธารไปกับงูยักษ์ตัวใหญ่ บางครั้งก็เป็นงูเล็กๆหลายสิบตัว...แล้วตื่นมาด้วยความกลัวเสมอ..ทำไมกัน?

เพราะความรู้สึกผิดบาปในใจ..ใช่หรือไม่









สารคดีสัตว์เลื้อยคลานจบไปนานแล้ว หากฉันเองยังคงนั่งจมจ่ออยู่ที่โซฟาตัวเดิม หลังจากลุกไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดนอนชุดใหม่มาแล้ว...เสียงข้อความเข้า...ติ๊ด...ติ๊ด


....เกิดอะไรขึ้น ผมไม่เข้าใจ ทำไมอยู่ๆคุณก็ขอเลิกแบบไม่มีเหตุผลแบบนี้...


คุณไม่ต้องเข้าใจหรอก แม้แต่ฉันยังไม่เข้าใจตัวฉันเองเลย...ฉันตอบในใจแล้วกดปิดมือถือ ก่อนจะปิดทีวีลง ลุกไปเติมกาแฟอีกซักถ้วย หวังเพียงอย่างเดียวว่าสารขมๆกลิ่นหอมยวนใจเหล่านั้น จะช่วยต่อเวลากระตุ้นให้ฉันตื่นตัวต่อไปอีกซักนิด ฉันไม่อยากหลับเลย ฉันไม่อยากแม้เพียงหลับตาลง ไม่ต้องการฝันซ้ำๆเหมือนอย่างเคย


และคุณมีอิทธิพลกับความรู้สึกและหัวใจของฉันมากเกินไป คุณมันก็เหมือนกับงูตัวนั้นแหล่ะ ที่คอยติดตามเป็นเงาและเฝ้าทำให้ฉันเจ็บปวด รู้สึกรู้สา หวาดกลัวและหวั่นไหว...ฉันจำเป็นต้องรีบจำกัดคุณออกไปจากหัวใจ ก่อนที่คุณจะแว้งกลับมาทำร้ายฉันให้ต้องเป็นแผลเหวอะหวะ


ฉันรู้...ฉันอาจเห็นแก่ตัวและกลัวความรักเกินไป แต่ที่แหล่ะคือฉัน นี่แหล่ะคือตัวตนที่ฉันเป็น...ผู้หญิงอ่อนแอคนหนึ่ง หวาดระแวงในทุกๆเรื่องและพยายามปกป้องตัวเองในทุกวิถีทาง ไม่ว่าสิ่งที่กระทำนั้นจะถูกต้องหรือไม่ก็ตาม


... หวังว่ากาแฟถ้วยสุดท้ายของค่ำคืน คงช่วยยืดเวลาก่อนจะถึงฝันร้ายของฉันให้ยาวนานอีกซักนิด ฉันเลือกที่จะทำร้ายเขาก่อนเพียงเพราะฉันกลัว...


แล้วคุณล่ะคะ เคยทำร้ายใครก่อนเพราะกลัวเขาจะทำร้ายเราบ้างไหม?




* * * * * * * * * *



*คุยกันท้ายเรื่องหน่อย ใครกันน้า..บอกว่าเขียนเรื่องกาแฟน่ะง่าย กาแฟแค่แก้วเดียวมันจะชวนให้เราคนเขียนหักเหไปทางไหนดี มานั่งนึกดีๆ ธีมเหมือนง่ายแต่ก็ไม่ง่ายแฮะ เลยขอเอาเรื่องในอดีตมาเล่าให้ฟังแล้วกัน..ฟร้อนสีน้ำตาลกับประสบการณ์ฆ่างูเป็นเรื่องจริงค่ะ ส่วนฟร้อนสีม่วงเป็นเพียงเรื่องสมมติที่พยายามจะแถมันเข้ามาหา"กาแฟถ้วยนั้น"ให้จงได้ อ่านกันแล้วคิดเห็นอย่างไร ทิ้งความเห็นและเล่าประสบการณ์สู่กันฟังบ้างนะคะ



ส่วนบล็อกต่อไปในวันจันทร์ที่ 28 กันยายน หัวข้อ "โลกทั้งใบ.." หัวข้อหน้านี้เป็นของแจงเองค่ะ พยายามคิดหัวข้อธีมให้กว้างๆไว้ก่อน ผู้สนใจเข้าร่วมโครงการสามารถเข้าร่วมได้เลยกฏกติกามารยาทดังนี้

-ลงชื่อบอกกล่าวกันไว้
-เขียนเรื่องอะไรก็ได้ที่เกี่ยวข้องกับหัวข้อนี้ และอัพบลอคในหมวดงานเขียน/บทประพันธ์
-อัพบลอคในวันจันทร์ที่ 14 กันยายน นี้ เวลาใดก็ได้
-เมื่ออัพบลอคแล้ว กรุณามาแจ้งอีกครั้งในบลอคของคนใดคนหนึ่ง และเราจะทำการรวบรวมลิงค์อีกทีค่ะ
กดจึ๊กเข้าไปอ่านโครงการฉบับเต็มเลย โครงการถนนสายนี้..มีมิตรภาพ

ยินดีต้อนรับเพื่อนๆ ทุกคนสู่ถนนสายมิตรภาพค่ะ

รายชื่อผู้ร่วมโครงการ
::BeCoffee::
::nikanda::
::นางสาวดุ่บดั่บ::
::กะว่าก๋า::
::อสัญแดหวา::
::Little Knight::
::Artagold::
::Paulo::
::JewNid::
::Unravel::
::ปีศาจความฝัน::
::นัทธ์::
::บุยบุย::
::inmemoir::
::tempopo::