การ์ดของโอซัง.. ซึ้งใจจัง
เรื่องดีๆ เกิดขึ้นวันนี้
"โอซัง" จริงๆ ชื่อ กว๊านเอ้อ หรือไรไม่รู้ถ้าจำไม่ผิด คือ ชื่อจีน เรียกยากมาก
เค้าเลยให้เรียกชื่อแฟมิลี่เนมแทน ว่า "โอซัง"
โอซัง เป็นคนไต้หวัน.. ผู้หญิงตัวเล็กๆ ใส่แว่น ยิ้มเก่ง ใจดี
อายุ 33 แล้ว แต่หน้าเด็กมาก กินอะไรเนี่ย? อิจฉา
เรานั่งใกล้ๆ โอซัง ไม่ได้นั่งติดกันหรอก แต่ก็ห่างกันไม่มาก
เห็นครั้งแรกก็รู้แล้วว่าน่าจะนิสัยดี
โอซัง เคยทำงานเป็นบาริสต้าที่ไต้หวัน แล้วก็เก็บตังค์มาญี่ปุ่น
ด้วยกันกับแม่และพี่สาว พี่สาวของโอซังก็เรียนที่นี่ด้วย
ชื่อเรียกยากเหมือนกัน เลยเป็น โอนัมเบอร์วัน กับ โอนัมเบอร์ทู
เรื่องของเรื่องก็คือว่า เมื่อสองวันก่อน มีพี่คนไทยในห้องเรียนจบคลาส แล้วก็จะไม่มาเรียนแล้ว โอซังก็เลยทำการ์ดให้พี่คนนั้น
เราเห็นก็บอกโอว่า น่ารักจัง
โอบอกว่า ไว้เรียนจบแล้วก็จะทำให้นัทซังเหมือนกันนะ
ก็ไม่คิดว่าจะทำให้เร็วขนาดนี้
วันนี้เอามาให้เลย (ยังเรียนไม่จบเลยน๊ะ โอ โอ้ววว โอ๊วว
)
เอาการ์ดมาให้ดูกัน
ดูจิการ์ดธรรมดา ลายมือดินสอเขียน แต่ว่าจริงใจจังเลย
ด้านหน้าแปลได้ว่า
"นัทซัง... ยิ้มอย่างมีความสุขเสมอเลยนะ ดูแข็งแรงสดชื่นจัง"ด้านหลังแปลได้ว่า
"นัทซัง เป็นคนน่ารักมากนะ. พยายามตั้งใจเรียนภาษาญี่ปุ่นทุกวัน. ตั้งใจทำสนทนา. เราคิดว่าเธอเป็นคู่ทำสนทนาที่ดีจังเลย.. แต่ว่าตอนนี้ธานกมลไม่อยู่แล้วเนอะ นัทซังบางทีก็อาจจะเหงาใช่มั้ย เป็นห่วงน๊า
ตั้งแต่นี้ไป มาเรียนด้วยกันนะ ตั้งแต่อาทิตย์หน้าก็มากินข้าวกลางวันด้วยกันเถอะ
จากนี้ไป ฝากเนื้อฝากตัวด้วยน๊า
พยายามเข้านะ...จาก โอ"ขอบคุณนะ โอซัง
เขินแฮะ ชมเย๊อะเยอะ เราไม่ขนาดนั้นหรอกงะ
ไว้ตอนเรียนจบคลาส แล้วทำไรให้โอบ้างดีน๊า
ทำแบบนี้ไม่เป็นซะด้วยสิ
นึกๆๆ