ไม่ชอบเขียนอะป้า
ขี้เกียจเพรียวๆเลยแบบไม่มีอารมณ์ใด
เจือปน

  

มาดูแมงตาตัวเมียจ้า แบบว่าไม่เคยเห็น bg ใสสะอาดดีจัง

  

แห่ะๆๆ กำลังปัดกวาดเช็ดถูบล๊อคเจ้าค่ะ

ปรับโน่นเปลี่ยนนี่ ไปๆ มาๆ

เละตุ้มเป๊ะซะแร่ว

  

หวัดดีครับ..หวัดดีครับ...เที่ยงแร้วววว...มีไรกินมั่งครับป้าแมงงงง....

อืมม...บันทึกเหรอ...ก็เขียนนะครับ..ชอบเขียนอะ..คงเป็นการชดเชยที่ผมเองไม่ชอบพูด...มั้งครับ...

  

ชอบเขียนบันทึกเหมือนกันค่ะ..

แต่ไม่ทุกวัน..อิ อิ

  

เขียนแต่เรืองที่รู้สึกมีความสุขค่ะ
กลับมาอ่านล่ะตลกดี


วันนี้บล็อกน่ารักเชียวน๊า

  

ขอบคุณน้องยอดสนนะเจ้าคะ
แอบแว๊บไปจิ๊กของงามๆ มาหลายอันเล๊ย


ป่านนี้เจ้าของตื่นยังก็ไม่รู้

เอิ๊กก

  

เมื่อก่อนชอบเขียนมากกว่าเดี๋ยวนี้

เมื่อก่อนรู้สึกว่าตัวเองเป็นคนที่มีอารมณ์บ่อย
และมีความต้องการสูง

กรั่กๆๆ

หมายถึงเป็นคนอ่อนไหวน่ะ มีอารมณ์ความรู้สึกที่ชัดเจน

แต่เดี๋ยวนี้
ไม่ค่อยรู้สึกอะไรเลยอ่ะ ระนาบ ๆ เฉยชา
ตายด้านไปซะแร้ว
มันเลยไม่ค่อยมีแรงบันดาลใจในการเขียนๆๆๆ


แล้วก็ขี้เกียจด้วยแหละ
แหะแหะ

  

อ่านแล้วนึกภาพตามเลยอ่ะ เอิ๊กๆ
จำได้ทุกช่วงของเวลาเลยนะ


17 ธันวาคม 2544


เมื่อวานเราไปเที่ยวกัน แม่ซื้อรถบังคับให้หนูคันนึง หนูดีใจมากเลย เข้มจะกินมะขามหวาน แม่ซื้อให้ครึ่งกิโล เข้มไม่ยอมกินข้าวเลย เข้มห่วงแต่เล่น งอแง จะเอาชนะแม่ให้ได้.. ไม่รู้ว่าเป็นเพราะพฤติกรรมของวัย หรือเข้มตั้งใจกันแน่หว่า..

ตอนกลางคืน เข้มต้องมาซุกตรงอกแม่ ตัวหนูผอมมากเลยรู้มั๊ย ข้าวก็ไม่อยากจะกิน แม่ถามเข้มว่า ทำไมเข้มไม่กินข้าวบ้าง เข้มบอก กินมะขามอิ่มแล้ว เฮ้อ... แต่หนูคงไม่รู้หรอกว่า ข้าวกับมะขามน่ะมันไม่เหมือนกันซักกะหน่อย แม่แค่อยากให้หนูกินข้าวบ้างแค่นั้นเอง

แม่รักเข้มรู้มั๊ย รักที่สุดในชีวิตของแม่เลย

  

มาเยี่ยมค่ะ ตามทางมาจากบล๊อก ..

ตอนนี้ก็บันทึกลงบล๊อกนี่ล่ะค่ะ เพราะทำงานหน้าจอทั้งวัน เวลาอยากพักสมองจากงานก็เข้ามาเขียนเล่าว่าอะไรเกิดขึ้นในช่วงนั้นไปเรื่อยๆ

  

อืม บล๊อกดูสวยดีนี่
ว่าง ๆ มาทำให้บ้างนะ

  

ชอบเขียนคับ .. พอเวลาที่ท้อ ๆ ที่แย่ ๆ ได้กลับเอามาอ่านอีกที .. บางทีรู้สึกว่า เห้ยยเมื่อก่อนก็แย่กว่านี้นะ ยังผ่านไปได้เลย

ทักทายค้าบบบ

  

ผมชอบ เก็บเอาไว้ในใจ มากกว่าที่จะเขียนออกมาเป็นตัวหนังสือนะครับ ป้าแมง

  

อนึ่งคิดถึงพอสังเขปวุ๊ย

แอร๊ยยย ก็ว่าบีจีตุ๊กตาสโนว์คุ้นๆตานิ

  

เขียนอยู่เหมือนกัน ในนั้นจะมีทุกอย่าง
ทุกอารมณ์ เศร้า หนุกหนาน ฮา
มันเป็นโลกส่วนตัวนะ ว่ามั๊ย

  

จ๊ะเอ๋...มาอีกแล้วคร๊าบทั่น
จะกลับบ้านแล้วซิ๊

เค้าคิดถึงตัวเองเสมอนะคะ

  

เมื่อก่อนชอบเขียนเรื่องราวต่างๆด้วยดินสอ
พอเปลี่ยนมาใช้พิมพ์ดีด มันก็เขียนได้เร็วขึ้น
พอมีคอมฯก็หันมาใช้คีย์บอร์ดก็ยิ่งพิมพ์ได้เร็วมากขึ้น
เดี๋ยวนี้เลยกลายเป็นว่า เขียนเรื่องด้วยดินสอไม่ได้อีกเลย

  

เขียนไดอารี่อยู่เนือง ๆ ค่ะ

เมื่อเวลาผ่านไป...ย้อนกลับไปอ่าน

กลิ่นอายยังคุกรุ่นอยู่...เหมือนอดีตไม่ได้จากเราไปไหน

  

แล้วมีบันทึกสีม่วงป่ะ เจ๊ 555555


อ้อ ... ลืมตอบ เมื่อก่อนไม่เขียนไดอารี่ครับ

  

หนิงไม่ค่อยได้เขียนนะป้า

เคยเขียนอยู่ครั้งนึง ตอนสมัยหักดิบเลิกกับแฟน
เมื่อ 2-3 ปีก่อน ตอนนั้นเศร้ามาก ไม่รู้จะทำอะไร
ได้แต่ร้องไห้ ได้แต่คิดถึงเค้า เลยเอามาระบายในสมุดซะ

พอทำใจให้ลืมได้แล้ว หนิงฉีกทิ้งไปเลยล่ะ สมุดเล่มนั้น
ไม่อยากเก็บไว้ให้รกหูรกตา ไม่อยากหันกลับไปมอง
ว่าเมื่อก่อน ทำไมเราต้องร้องไห้แทบเป็นแทบตาย
เพราะผู้ชายเชี่ยๆ คนเดียว

รักป้า........................

  

ป่ะ ไปซื้อสมุดกันป้า

  

ไม่อะ ไม่ชอบบันทึก ชอบแต่บันเทิง
บันถึกอะพอได้

  

ไม่เคยเขียนบันทึกเลยครับ

แต่เขียนโปสการ์ดคุยกับเพื่อนๆอยู่หลายคนครับผม