ไม่ได้มาทักทายนาน วุ่น ๆ กับภารกิจ "สร้างคน" ยากจริง ๆ นะ (ป่าวนะ ไม่ได้เลี้ยงเด็ก)

เรามีพี่ชายอยู่คน สมัยเด็ก ๆ ขึ้นชื่อว่ากลัวผีมาก เพราะงั้นเวลาพ่อกับแม่ใช้ให้ไปทำธุระตอนกลางคืน เรามีหน้าที่พิทักษ์ความมั่นใจให้เขา เพราะมักถูกทำดีให้ไปเป็นเพื่อน เดินกอดคอคุยกันจุ๋งจิ๋ง ประสาพี่น้อง (แต่ไม่รู้แฮะตอนนั้นว่าใจเขากลัวสิ่งที่มองไม่เห็นขนาดไหน...เพราะเราไม่ค่อยมีความรู้สึกกลัวอะไรอย่างนั้นซะด้วย)เขาตัวสูงและชอบแสดงกำลังโดยหิ้วคอเราเป็นการล้อเล่น... แต่เราไม่รักเขาอีกตอนที่เขาชอบล้อเวลาเราร้องไห้เท่านั้นแหละ เฮ้อ! ยังไงกก็รักแหละ

กำลังหาชื่อดอกไม้อย่างหนึ่งเป็นภาษากลาง สเลเตรู้มั๊ย ภาษาบ้านเราเขาเรียก ดอกมังเคล (อ่านควบกล้ำนะ) พอดอกร่วงมันเปลี่ยนเป็นกระเปาะ สุกงอมได้ที่มันก็คลี่บานเป็นกลีบสีดำ มีน้ำหวานเหนียว ๆ กินได้ อร่อยดี