ผาด พาสิกรณ์ - ไปยาลใหญ่ในปัจฉิมดำริ (ครึ่งหลัง)  "อย่างเมื่อคืน...ผมฝันว่า สมาคมนักเขียนไทยรวมตัวกันจัดประกวดประขันโรงแรมน่านอนที่สุดประจำปี ผมเป็นหนึ่งในคณะกรรมการ" ไปยาลใหญ่ในปัจฉิมดำริ - คุณผาด พาสิกรณ์ นี่เป็นประโยคที่ผมค่อนข้างชอบมากเลยทีเดียว อ่านส่วนนี้เป็นประโยคแรกและเก็บบทนี้ไว้อ่านในส่วนสุดท้าย ซึ่งก็อยู่ในลำดับสุดท้ายของรวมเรื่องสั้นเล่มนี้ ขึ้นต้นเป็นมะลิซ้อน คิดแค่ว่าจะอ่านเพลินๆ บทนี้บทสนทนาน่าอ่านมาก มีองค์ประกอบของเรื่องรายล้อมเข้ามาให้พอเห็นองค์รวม บทสนทนาที่รังสรรค์ขึ้นมานั้นเป็นจังหวะที่ลงตัว แล้วผมผู้รู้น้อยจะเอาอะไรมาบรรยายความลงตัวนี้ เพราะคิดจะค่อยๆ อ่าน กลับถูกเสียงของบทสนทนาลากเข้าไปราวกับถูกฉุด เผลอนิดเดียว อ่านจบบทแล้ว อันที่จริง ผมอาจจะใจร้อนเกินไปที่จะอ่าน ต้องพยายามกลับมาตามรายละเอียดอีก พอค่อยๆ อ่านไปที่ละประโยค เริ่มจะเข้าใจอะไรได้มากกว่าครั้งแรกที่อ่าน ส่วนครั้งแรกนั่นคืออ่านเอาอรรถรสแท้ๆ ผมรู้สึกคุ้มยิ่งกว่าคุ้ม ที่ได้อ่านบทสนทนาซ้ำไปมา แล้วก็นึกตลก... ตลกแบบถ้าคุณเข้ามาอ่านจะพยักหน้าหงึกๆ ตาม พร้อมพยายามกลั้นขำไว้ให้ดูสุขุม ผมชอบจังหวะและสำนวนของบทนี้เสียจริ๊ง (พิมพ์ไม่ผิดนะครับ จริง จริ๊ง) ของขวัญของโข่ง ส่วนบทนี้ จั่วหัวไว้เลยครับ "หากคุณเป็นโข่ง" ????????????????????????????????? พอผมอ่านจบแล้ว คำนี้ติดในหัวผมหลายเวลาเลยครับ ถ้าเราเป็นโข่ง เราจะทำยังไงดีเนี่ย? ถ้าได้ของขวัญแบบนี้ แล้วได้รับผลแบบนี้ ผมไม่เป็นโข่งเลยดีกว่าครับ แต่พอเรื่องของโข่งนอนในหัวผมอยู่ชั่วฟ้าสางสองสามวัน เฮ้ย! ของขวัญของโข่ง นี่เป็นของขวัญที่แท้จริงสินะ คนอื่นอาจมองต่างมุมกับผมก็ได้ แต่พอมาคิดอีกที ผมคิดว่าโข่งได้ใช้ชีวิตที่แสนคุ้มนะครับ เพราะเขาได้รับทั้งความสุขที่ไม่นึกฝัน และได้รับทั้งความซวยที่ผมก็ไม่รู้ว่าเข้าจะแก้มันยังไง จะเป็นความสุขหรือซวยก็คงอีกประเด็น ถ้าโข่งไม่เคยเจอเรื่องนี้เลย... ทิวทัศน์ที่โข่งเห็นอาจเป็นขอบเขตของการมองบนการขี่จักรยานธรรมดา แต่โข่งเจอเรื่องนี้... ทัศนะในการมองชีวิตของโข่งต้องกว้างพอๆ กับการมองลงมาจากเครื่องบิน และทิวทัศน์คงไม่เหมือนทิวทัศน์ที่ตนเคยเห็นอยู่ทุกเมื่อเชื่อวันอย่างแน่นอน ถือเป็นของขวัญที่คุ้มอยู่นะครับ ขึ้นรถ ลงแพ แอซิด และปอเปี๊ยะสด (From Truckin' to เรือนแพ) ส่วนเรื่องสั้นชื่อยาวเรื่องนี้... ผมโฟกัสไปกับเรื่องเพลงต้นฉบับครับ แล้วเรือนแพนี่ ผมได้ยินคุณชรินทร์ร้องก่อนเป็นแน่ ด้วยแม่ผมชอบเปิดซ้ำๆ ไม่พอ ยังเป็นเพลงที่ฮิตทุกที่ๆ คนรุ่นเก๋าไปร้องคาราโอเกะ แล้วน้ำเสียงของพวกคุณลุงนี่ ผมนี่ต้องกลับไปฟังต้นฉบับอีกรอบเลย เขารักเพลง เรือนแพ เสียจนถ่ายทอดออกมาให้ผมได้ประทับใจสุดๆ คุณลุงผู้ร้อง'เกะคนนั้น... ย้อนกลับไปที่เพลง ผีเสื้อ ของคุณชรัส เฟื่องอารมณ์ ในบทก่อน ผมสารภาพเลยว่า ผมเพิ่งมาหาฟังก็ตอนที่ผมอ่านหนังสือเล่มเมื่อไม่กี่เดือนก่อนนี่แหละครับ แต่เสียงคนที่ไม่ใช่ต้นฉบับ ที่ผมได้ฟังครั้งแรก หาเลือนไปจากหูและสมองของผมไม่ ทำไมเวอร์ชั่นของเด็กผมทรงกะลาคนนั้น ถึงก้องในหัวผมเนี่ย อ่านไป อดีตของผมก็ถูกขุดคุ้ยขึ้นมาด้วยการอ่านงานเขียนของคุณผาดนี่แหละครับ ส่วนบทแทะโลมท้ายเล่ม ก็คือชื่อบนปกหนังสือเล่มนี้นี่เองนะครับ "ไปยาลใหญ่ในปัจฉิมดำริ" จะให้ผมกล่าวอะไรไปมากกว่านี้ก็ใช่เรื่อง เพราะควรค่าที่คุณอ่านเองเป็นที่สุด มีวันหนึ่งที่ผมนอนไม่หลับ ตื่นขึ้นมาตีสองกว่า ผมไม่อยากเสียเวลาชีวิต ผมจึงตัดสินใจอ่านหนังสือบทสุดท้ายของ [ป.ด.] ดีกว่า แล้วผมก็หลับไป... ผมอ่านจบบทนี้ก่อนแล้ว... ถึงหลับไปนะครับ - ให้แง่มุมความจริงชัด - กลมกล่อมในด้านสำนวนจนเผลออ่านจบบทอย่างรวดเร็ว - คนที่เคยอ่านงานของคุณผาด เป็นต้องร้อง "นี่มันสำนวนของคุณผาด" ชัดๆ หากผิดพลาดหรือล่วงเกินผู้ประพันธ์และงานเขียนประการใด ก็ขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วยครับ "ไปรยาลใหญ่ในปัจฉิมดำริ" รวมเรื่องสั้น ผู้เขียน คุณ ผาด พาสิกรณ์ สำนักพิมพ์คเณศบุรี : Ganeshbury Publishing มีนาคม 2553
แวะมาเยี่ยมและส่งกำลังใจครับ
โดย: **mp5**
  วันที่: 21 พฤศจิกายน 2565 เวลา:14:43:36 น. |
บทความทั้งหมด
|
 |
|
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [