ผาด พาสิกรณ์ - ใช่เกลียดตะวัน มันแสบตา (รวมเรื่องสั้น)  ใช่เกลียดตะวัน มันแสบตา โดยคุณผาด พาสิกรณ์ สำนักพิมพ์คเณศบุรี พิมพ์ครั้งที่ 1 สิงหาคม 2554 “ใช่เกลียดตะวัน มันแสบตา เป็นเพียงปลา ที่ไม่ประสา...ความเปียก” เพียงถ้อยสั้นๆ ที่เพียงพอแล้ว ที่จะทำให้กระหาย กระวนกระวาย ที่จะเปิดอ่านเรื่องราวในหนังสือ ผมได้รับการป้ายยาจากที่คั่นหนังสือ แต่ก็เพิ่งได้หนังสือมาอ่านเมื่อไม่นานมานี้ (หลายเดือนแล้ว ฮ่าๆ) เป็นเล่มที่อ่านจบแล้ว จะมีความคิดวนเวียนจมดิ่งอยู่ในนั้น ตอนนั้นยังไม่รู้ว่าจะเขียนสรุปสิ่งที่ประทับใจหลายๆ อย่าง ในหลายๆ บท ออกมาอย่างไร ผมเริ่มอ่าน “บทสนทนาว่าด้วยชีวิตและวรรณกรรมกับผาด พาสิกรณ์” ก่อนบทอื่น พอได้อ่านไม่กี่หัวข้อ ก็เหมือนจะมีอะไรบางอย่างดึงให้เราอยากกลับไปเปิดอ่านอีก หนังสือเล่มกะทัดรัด วางใกล้มือเป็นต้องหยิบมาลูบคลำ ตั้งใจไว้ว่าเดี๋ยวค่อยอ่าน ก็เป็นอันกระหาย จนต้องอ่านจนจบ ประโยคบางประโยค ลึกเข้าไปในสมอง จนต้องไตร่ตรองซ้ำแล้วซ้ำเล่า หยิบหนังสือมาพลิกอ่านประโยคนั้นวนอยู่บ่อยๆ “คุณคิดเห็นเช่นไรกับคำวิจารณ์เพชรพระอุมาหรือกระทั่งงานเขียนของคุณเอง” “ปกติผมไม่ค่อยได้อ่านงานวิจารณ์ เพราะผมรู้สึกว่าผมโตมาในสายของคนสร้างงาน” ในความรู้สึกผม...เล่มนี้เป็นหนังสือที่มีคุณค่ามาก ทั้ง แง่คิด มุมมอง ทัศนะ ทั้งความเฉียบคมแบบไม่บาด แต่กลับกรีดมุมแคบๆ (ในหัวผม) ให้กว้างขึ้นต่อการพิเคราะห์ แต่ละเรื่องมีแง่คิดหลากหลายให้ขบคิด บางเรื่องก็อ่านเพลินๆ จบเรื่องได้เนื้อหา ได้มุมมองดีๆ เข้าสมอง ส่วนบางเรื่อง...เช่นบท “เมื่อวิญญาณ...เต็มดวง” กลับเป็นบทที่ผมชอบสำนวนเป็นพิเศษ รู้สึกถึงคำแต่ละคำที่ละเมียดละไมชอนไชเข้าไปในความหลังเก่าๆ ของผู้อ่าน ดึงประสบการณ์ให้คล้อยไปตามแต่ละวรรค ไล่เรียงกันไปยังแต่ละประโยค แล้วก็ผ่านไปยังอีกบทอีกตอนหนึ่ง อ่านจบแล้ว ถ้ายังอยากอ่านอีก ก็กลับไปสู่เวิ้งนั้นอีกรอบ ราวกับว่างานเขียนของคุณผาดมีทำนองสวยงามบางอย่างคลอไปกับความเงียบ (ยามอ่าน) ผมเชื่อว่าผู้อ่านแต่ละคน ยามที่เขาได้อ่าน การรับรู้คงไม่เหมือนกัน ครั้งแรกที่ผมอ่าน ครั้งที่สองที่ผมอ่าน ก็อาจรับรู้ไม่เหมือนกัน แต่ทุกๆ ครั้งที่อ่าน จะมีทำนองและตัวอักษรร้อยเรียงละเมียดเช่นนี้อยู่เสมอ ผมไม่เคยรู้เลยว่า บางประโยคที่ผมพลิกไปเห็นโดยบังเอิญ อย่างเช่น “กาโม่มนุษย์กายสิทธิ์มันไม่มีรูจมูก” จะอยู่ในเรื่องราวที่แสนอบอุ่นในบท “นักประพันธ์ในห้องชั้นล่าง” ยิ่งอ่านแล้ว... ยิ่งรู้สึกว่า... ไม่ว่าคุณจะเป็นนักอ่านหรือไม่ใช่ คุณก็ควรจะได้สัมผัสเรื่องนั้นด้วยตัวคุณเอง ผมอ่านรอบแรกรู้สึกดีอีกแบบ อ่านรอบสองก็รู้สึกงดงามไปอีกแบบ หากวกไปอ่านบทนี้รอบที่สาม ผมก็คงจะได้ความรู้สึกดีๆ อีกรูปแบบ สุดท้ายแล้ว...ผมดีใจที่ผมได้อ่านเล่มนี้จริงๆ ครับ (หากผิดพลาดหรือล่วงเกินผู้ประพันธ์และงานเขียนประการใด ก็ขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วยครับ)
|
บทความทั้งหมด
|
 |
|
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [