ย้อนกลับไปคืนวันที่ 13 เม.ย. 2550 คืนที่ผ่านมาพวกเราได้รวมตัวกัน ทั้งผู้หลักผู้ใหญ่ ลูกเด็กเล็กแดง เล่นกีฬาพื้นบ้านกัน
เป็นกีฬาเชื่อมความสามัคคี ฝึกทักษะการคิดคำนวณ รับรางวัลด้วยเศษเงินเล็ก ๆ น้อย ๆ นั่นก็คือ...
แตน...แต่น... แต๋น... กีฬาเล่นไพ่ หรือจั่ว หรือลำยอง หรือ... นั่นเอง (อันนี้แล้วแต่ท้องถิ่นใครท้องถิ่นมันจะเรียกนะคร๊า!)
กว่าจะเลิกเล่นกันก็ปาเข้าไปเกือบตีสาม แต่ตัวข้าพเจ้านั้นไม่ค่อยสันทัดเรื่องนี้ ขอตัวนอนก่อนตั้งแต่ยังไม่ตีหนึ่ง

และแผนการทัวร์ของเช้าวันที่ 14 เม.ย. 2550 ก็พลาดไป 1 แผน คือจะไปหาอะไรกินที่ ตลาดราชกรูดตอนช่วงเช้า
แต่กว่าจะแง๊ะตัวออกมาจากที่นอนได้ ก็ 7.30 น. ไปถึงตลาด...โอ้ๆๆ ตลาดวายแล้ว หาของกินแทบไม่ได้
“ตรูบอกพวกเมิงงง...แล้วว่า เนี่ย! ... มันตลาดเช้า เช้าจริง ๆ เชื่อตรูมั้ยล่ะ”
แต่ก็ได้ข้าวเหนียว+ไก่ทอด+ซาลาเปา+น้ำเต้าหู้+ปาท่องโก๋ ไว้เป็นเสบียงสำหรับแผนทัวร์ถัดไป
น่าเสียดายที่อาหารพื้นบ้าน ของภาคใต้ ของจ.ระนอง มันหมดไปตั้งแต่ไก่ยังไม่ขันแร้นนน!!

กลับถึงบ้านประมาณ 8.00 น. ก็เตรียมเสบียงกันก่อนเลย เพราะวันนี้ พวกเราและทีม Fisher man จะไปเป็น ชาวเกาะ
เริ่มจากไปที่ หัวท่า ถ้าภาษากรุงเทพฯ ก็คงประมาณท่าเรือนั่นแหล่ะ แต่เป็นท่าเรือที่เป็นร่องน้ำ บริเวณป่าชายเลนเพื่อออกสู่ทะเล
จากที่หัวท่า ต้องอาศัยฝีมือขับเรือ ของน้องชายสุดหล่อ พาไป หมายแรก (หมาย คือจุดจอดเรือตกปลา)

เกาะนี้มีแต่หินตะปุ่มตะป่ำ ดีใจจังที่มันยังไม่มีใครได้สัมปทาน เอาไปทำรีสอร์ต เลยยังไม่มีใครไปทำลายธรรมชาติที่สวยงาม
มันเลยยังไม่มีชื่อเกาะ แต่จะเรียกว่า เกาะลิง ดีมั้ยเนี่ย!! ฮ่าๆๆๆ ดูจากภาพแล้วต้องบอกว่า ลิงที่นี่น่ารัก สวยใส จิ๋งจิง...

โดนปล่อยให้อยู่เกาะนี้ นานพอสมควร ก็ไม่รู้จะทำอะไรกัน นั่งบ้าง นอนบ้าง อ่านหนังสือบ้าง
แต่ที่น่าตื่นเต้นคือ มีเหล่านางแบบจากคลับ F มาถ่ายแฟชั่นที่เกาะนี้ด้วย... ไม่น่าเชื่อ

จริง ๆ ก็คือพวกเราเนี่ยแหล่ะ เรื่องบ้ากล้อง กินกันไม่ลงอยู่แร้นนน...

ไม่นานนัก เรือสำราญ อันดามันปริ๊นเซสส์ ก็เบิ่งมารับพวกเราสาวสวย เพื่อมุ่งไปยังเกาะช้าง
ถึงกับงงว่า ระนองก็มี เกาะช้าง เหรอเนี่ย!!
เกาะนี้เพิ่งเปิดได้ไม่นาน มี Resort ผุดขึ้นมาหลายแห่งแล้วเหมือนกัน แต่ไม่ค่อยได้รับความนิยม
เลยยังดูเงียบเหงา เหมาะสำหรับผู้ที่รักความสงบ รักธรรมชาติ จริง ๆ เท่านั้น!!

น้องชายสุดหล่อ พาเรือมาเทียบฝั่งให้ที่บริเวณอ่าวเล็ก ของเกาะช้าง ที่อ่าวนี้เป็นอ่าวส่วนตัว
แต่...ชาวประมงที่นี่ ถือว่า เกาะที่อยู่บนพื้นดินไทย ไม่มีใครเป็นเจ้าของทั้งนั้น สามารถเอาเรือมาเทียบฝั่งได้เลย

ตอนแรกก็คิดว่าเป็นอ่าวเล็ก พอได้ที่ดี ๆ ลมดี ๆ บรรยากาศดี ๆ พร้อมด้วยอากาศบริสุทธ์
ที่ตรงอ่าวนี้ก็กลายเป็น อ่าวหลับ ไปซะงั้น!! – ฮ่าๆๆๆ

หลังจากกินข้าว กินปลา กันครบทุกคนแล้ว รวมทั้ง Fisher man ฝนก็ตกกระหน่ำ ลงมาซะงั้น
โอ้ๆๆๆ แต่ไม่ได้รู้สึกกลัวอะไรหรอก รู้สึกสนุกด้วยซ้ำไป ต้องเอาผ้าใบมาคลุมกันฝนกันทั้งหมดสิบกว่าชีวิต
เห็นความร่วมมือร่วมแรงร่วมใจกันแล้ว อยากให้คนไทยทั้งประเทศเป็นอย่างนี้จริง ๆ

ฝนมาเร็วไปเร็วจริง ฝนหยุดปุ๊บก็มุ่งหน้าไปสู่ เกาะพยาม กว่าจะไปถึงใช้เวลานานมาก
พอไปถึงก็น่าจะเกือบ 3 โมงแร๊ะ!! ที่เกาะพยามนี้ ก็เป็นเกาะเปิดใหม่ของจ.ระนอง เหมือนกัน
ท่าเทียบเรือ กับส่วนชายหาดอยู่กันคนละด้าน ขึ้นเรือทางท่าเทียบเรือแล้วต้องเหมามอไซด์ไปทางหาดอีกฝั่ง

ตอนแรกกะว่าจะเหมามอไซด์ ขับเล่นรอบ ๆ เกาะกันซะหน่อย แต่...ดูเวลาแล้วมีเวลาอยู่ที่นี่ไม่นาน
ก็เลยได้แค่เดินสำรวจ ถ่ายรูปเป็นที่ระลึก ๆ ใกล้ท่าเทียบเรือ เท่านั้น
โอกาสหน้า ไม่พลาดแน่นอน ต้องไปให้ถึงแหล่งบันเทิงอีกด้านของเกาะพยาม ให้ได้

ที่หมายนี้ ไม่ Work เท่าไหร่ ปลาไม่ค่อยกินเบ็ด เลยลงความเห็นกันว่าให้ย้ายกลับไปหมายที่ 2 กว่าจะถึงหมายนี้ก็พลบค่ำ
พระอาทิตย์ตกดินพอดี โรแมนติกมาก ๆ เลย!! ได้ดูพระอาทิตย์ตกดินกลางทะเลพร้อม ๆ กับญาติมิตร และพองเพื่อน!!

ได้ปลาพอสมควร และค่ำมากแล้วด้วย เลยบึ่ง อันดามันปริ๊นเซสส์ กลับหัวท่าทันที
ระหว่างกลับโดนฝนกระหน่ำอีกแล้ว แต่ไม่มีที่ให้หลบ เพราะตอนนี้เราอยู่กันกลางทะเลจริง ๆ
ต้องยอมเปียกฝน หาผ้ายาง ร่ม เท่าที่จะหาได้มากันฝนกันใหญ่ แต่น้องชายสุดหล่ออ่ะจิ เปียกไปเต็ม ๆ
สุดท้ายแล้วก็ถึง หัวท่า โดยสวัสดิภาพ ถึงด้วยความระทึกอกสั่นขวัญแขวนตลอดทาง มืดก็มืด ฝนก็ตก