วันนี้เป็นภาคจบของการเดินทางท่องเที่ยวปักษ์ใต้ซะที เยิ่นเย้อยืดยื้อมานาน เพราะทริปนี้ไปหลายวันมาก และแต่ละวันก็มีเรื่องให้น่าจดจำมากมาย
เริ่มต้นสาย ๆ วันใหม่ที่ 16 เม.ย. 50 ต้องบอกว่า สาย ๆ เพราะคุณเพื่อนที่เล่นเกมส์อัจฉริยะข้ามคืนนั้น ไม่สามารถจะแง๊ะตัวลุกขึ้นมาจากที่นอนได้
ก็เลยปล่อยนอนไปก่อน ให้เจ้า Vigo ล่วงหน้าเบิกทาง มุ่งสู่ กทม.ไปกันก่อน ส่วนน้อง Jazz ก็รอออกเดินทางพร้อมเจ้า Ford

ตั้งแต่ขึ้นปีใหม่ไทย ยังไม่ได้เข้าวัดทำบุญกันเลย วันนี้เลยออกเดินทางไปที่ วัดหงาว กันก่อนเลยที่แรก
อยู่ใกล้ ๆ อุทยานแห่งชาติหงาว และเป็นทางผ่านเพื่อกลับกรุงเทพฯ สะดวกทุกอย่าง อย่างนี้พวกเราไม่พลาดกันอย่างแน่นอน
พอไปถึงที่วัด ก็ไหว้พระทำบุญกันก่อน ต่อด้วยทำทานให้อาหารปลา ที่วังมัจฉา

แล้วมาต่อด้วยการออกกำลังกายเดินขึ้นไปตีระฆังบนยอดเขากันต่อ เหนื่อย ๆ มาก ๆ แต่ใจพวกเราเต็ม 100 อยู่แล้ว ยังไง ๆ ก็ต้องไปให้ถึง
กว่าจะถึงข้างบนก็เล่นเอาหอบ ต้องพักระหว่างทางอยู่หลายครั้งเหมือนกัน

สุดท้ายแล้วก็ไปถึงยอดเขาข้างบนจนได้ครบทุกคน ถึงข้างบนแล้วเย็นสดชื่นมาก ๆ ไอ้ที่เดินมาเหนื่อย ขาที่ว่าปวด ก็หายเป็นปลิดทิ้ง
อยู่ข้างบนรู้สึกปลดปล่อยยังไงบอกไม่ถูก เห็นธรรมชาติ ภูเขา ป่าไม้ เขียวขจี และวิวของเมืองระนองแล้ว มีความสุ๊ขมีความสุข!!

ขึ้นไปถึงแล้วสิ่งแรกที่ต้องทำคือ ไปตีระฆัง ด้านบน มี 3 ใบให้เราตีด้วยกัน คิดว่าคงจะหมายถึง พระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์ อย่างแน่นอน
อิอิ... เราก็มีธรรมะในหัวใจเหมือนกันนะเนี่ย!!
ถ่ายรูปกันตามอัธยาศัย มุมหล่อมุมสวยของใครก็เลือกเอาได้ตามใจชอบ แต่เราไม่ต้องเลือก เพราะมุมไหน ท่าไหน ก็สวยอยู่แล้ว... ฮ่าๆๆๆ

พวกเราไปนั่งกินอาหารกันที่ หาดสนรีสอร์ต หาดนี้เคยมากับคุณสามีแล้วประทับใจมาก ๆ เลยพาเพื่อน ๆ มาย้ำรอยเดิมอีกครั้ง
หาดสะอาด คนก็ไม่พลุกพล่าน แถมยังเป็นหาดส่วนตัว และอาหารถูก อร่อย อีกต่างหาก

กินอาหารเสร็จ นั่งพักให้อาหารย่อยสักหน่อย และแล้วเหล่าบรรดานายแบบ นางแบบก็ต้องออกทำงานกันแล้ว
ก็ไม่มีอะไรมาก พวกบ้ากล้อง บ้าถ่ายรูป ก็กระหน่ำถ่ายกันใหญ่เลย !!

ที่หาดจะมีทางเดิน คล้าย ๆ สะพานปลา ทอดออกไปยังทะเล มุมนี้จะสวยมาก ๆ ก็เลยสนุกสนานในการถ่ายรูปกันเลย
ประมาณห้าโมงกว่า ๆ ก็เดินทางเข้ากรุงเทพฯ เพื่อกลับไปสู่โหมด มนุษย์เงินเดือน ต้องอำลาบางสะพานใหญ่กันแล้ว
และก็คงตียาวเข้ากรุงเทพฯ กันเลย โซเฟอร์ก็คงต้องเหนื่อยขับรถต่อ ส่วนเราเหมือนเคย ตีตั๋วนอน ก็คงนอนยาวจนถึงกรุงเทพฯ