นกน้อยพลัดถิ่น การเดินทางของสาวน้อย(ลง)วัย 28 เริ่มต้นอีกครั้ง นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่มาแคนาดา แต่นี่เป็นครั้งแรกที่จะมาอยู่เลยน่ะสิ ชั้นก็ไม่มีสมบัติมากมายอะไรแค่กระเป๋าใหญ่บึ้ม 2ใบ ก็กลางกลางหิ้วขึ้นเครื่องอีก1ใบ ก็ชั้นน่ะขี้เกียจขนของจะตาย ถึงแม้ว่าพอไปเช็คอินแล้วโหลดกระเป๋าเราตัวปลิวก็ตาม แต่มันยังไม่ชินนี่นา ชั้นคิดเสมอตั้งแต่ตอนไปเรียนเชียงใหม่ 5 ปีว่า ไม่ว่าที่ไหนก็ไม่ใช่บ้านชั้น เดี๋ยวก็ต้องย้าย เราจะไม่อินเลิฟกับสถานที่พำนัก ไม่สร้างสิ่งผูกพันธ์ไว้ที่อื่น ไม่ถึงขนาดแบ๊คแพ็ค แต่ชั้นจะเอาไปแค่เนี้ยแหล่ะ ลืมคิดไปเลยว่านี่แต่งงานมามีครอบครัวใหม่นะโว๊ย สิ่งสำคัญคือเอกสารต่างต่างสิ่งที่ไปหาเอาข้างหน้าไม่ได้แหล่ะที่ชั้นต้องไม่ลืม พ่อรื้อรูปเก่าเก่าของเรา แม่ พ่อ น้อง น้องและชั้นตอนเล็กเล็กมาให้ เอาไปด้วยนะลูก ชั้นเองจริงจริงไม่ค่อยสนใจเท่าไหร่ เพราะคิดเสมอว่าเดี๋ยวชั้นจะกลับมาบ่อยบ่อย ชั้นไม่ได้หายไปเลยสักหน่อยนะ แต่วันนี้ชั้นได้รู้ว่าสิ่งเหล่านั้นมันมีค่าแค่ไหน นั่งเครื่องไกลโพ้นข้ามน้ำข้ามทะเลมาใช้ชีวิตต่างแดน ไม่ใช่เรื่องใหญ่ของชั้นเลย มันหมูมากสำหรับสาวหัวใจเปี่ยมรักตอนนั้น เราแต่งงานกันที่ไทยแล้วหล่ะ แต่ชั้นรอวีซ่าพีอาร์ ที่ไทยคนเดียวเป็นเวลา7 เดือน ความคิดถึงท่วมท้น เฝ้ารอเวลาที่จะได้มาอยู่ด้วยกัน ไม่ต้องยิ้มให้กับโทรศัพท์อีกต่อไป แต่ยิ่งใกล้วันเดินทางใจชั้นยิ่งหวิวหวิว ความรักอีกรูปหนึ่งที่มีมาโดยตลอดที่ไม่เคยลบเลือนได้กลับพุ่งขึ้นมาจนสุดห้ามไม่ให้ เดินเบลอ ดวงตาเศร้า และร้องไห้ในวันเลี้ยงอำลากับเพื่อนสนิท2สาวที่ลาวาผับ คืนวันนั้นผู้คนคงจะสงสัยว่าเพลงเทคโนแดนซ์กระหึ่มขนาดนี้ ทำไมทำให้ยัยนั่นน้ำตาพรากพรากและพราก ชั้นก็รีบร้องแต่ในผับล่วงหน้าไว้ก่อนไง เพื่อนสนิทมีส่วนบิ๊วอารมณ์ นี่ชั้นต้องจากพ่อ จากน้องไปแล้วหรือนี่ เราอยู่ด้วยกันมานานเป็นสิบสิบปี บ้านของชั้น ทุกตารางนิ้วที่มีแต่ความทรงจำ ครัวอุ่นอุ่นไอร้อนควันกรุ่นของอาหารที่แม่ตื่นมาทำเช้าตรู่ แม้ว่าแม่จะจากไปแล้ว แต่มันยังเป็นครัวที่มีแม่เสมอ พ่อรู้ไหม ว่าชั้นชอบมองพ่อจากทางด้านหลัง ด้วยความรักแค่ไหน ชั้นมันแสดงออกไม่เป็นหร่อก ได้แต่แอบมองแอบเศร้าและบอกตัวเองเสมอว่าแม้จะเบื่อกับการทำความสะอาดบ้าน ดูแลกับข้าวกับปลา ตั้งแต่ไม่มีแม่นั้น แต่ชั้นจะทำ เพื่อพ่อ แต่สุดท้ายในวันนี้ ชั้นจะต้องไป แล้วใครจะดูแล ชั้นได้แต่ฝากความหวังไว้กับน้องสาวคนรอง รีดเสื้อผ้าให้พ่อด้วยนะ หุงข้าวด้วยนะ อย่าปล่อยให้พ่อต้องลุกมาหุงข้าวเอง พี่จะมาเยี่ยมทุกปี ดูแลแทนพี่ด้วยนะ กระต๊อบหลังเล็กเล็กที่พ่อปลูกไว้ในเนื้อที่ห่างจากตัวบ้านเพื่อเป็นที่นอนพักกลางวัน พ่อปลูกมาหลายหลังแล้วตั้งแต่ชั้นจำความได้ พ่อก็ปลูกรื้อทำใหม่ อยู่อย่างนั้น ชั้นก็ชอบไปเล่น ไปนั่งวาดรูป พ่อก็พาเพื่อนมานั่งสังสรรค์กันบ้าง แต่ที่ชั้นประทับไว้ในความทรงจำคือ พ่อจูงมือแม่เดินช้าช้าไปรอบบริเวณบ้าน และพาไปนั่งพักผ่อนที่กระต๊อบ ชี้ให้ดูต้นไม้ ต้นนั้นต้นนี้ ดูน้ำ ดูไผ่ ดูนก ดูกระรอก เหมือนจะให้แม่จดจำทุกภาพไว้ก่อนที่แม่จะชิ่งหลับไปคนเดียวตลอดกาล ตอนนั้นแม่ป่วยด้วยมะเร็งขั้นสุดท้าย และใกล้เวลาแล้ว เงินหมดเป็นล้านก็ยื้อชีวิตแม่ไว้เพียงแค่ 4 เดือน แม่ไปไปมามา รพ.และบ้าน ซึ่งชั้นจบจากเชียงใหม่กลับมาก็เข้า รพ. เฝ้าแม่อย่างนี้จนเป็นบ้านหลังที่สองที่กทม.แล้ว ภาพนั้น ที่พ่อจูงมือแม่เดินเล่นยามเช้า ตรึงไว้ในหัวใจชั้นซึ่งกำลังถูบ้านอยู่ แอบร้องไห้บ่อยบ่อย บ้านนี้จึงมีความหมายกับชั้นมาก ทุกตารางนิ้ว พื้น กระเบื้องทุกแผ่น ฝาไม้ เฟอร์นิเจอร์ ที่พ่อกับแม่ไปเลือกด้วยกัน ไม่น่าเชื่อว่าคนอีกคนหนึ่งซึ่งตกเป็นเหยื่อความว้าเหว่หลังจากแม่เสียชีวิตและพี่สาวไปต่างประเทศ จะทำลายทุกอย่างได้ชิบหายจริงจริง การเล่าเรื่องของชั้นจะข้ามไปข้ามมาอยู่อย่างนี้เหมือนเวลาชั้นพูดแหล่ะ เพื่อนจะงงมากว่ามันเปลี่ยนเรื่องไปได้ยังไง
ขอแสดงความเสียใจด้วยนะคะ พี่ก็เคยเป็นมะเร็งค่ะ แต่ก็สู้ จนมาถึงทุกวันนี่
น้องไอซ่าก็ต้องสู้ต่อไปนะคะ เพื่อคนที่เรารัก อยากไปแคนาดามากเลยค่ะ แต่ยังมะมีตังค์ ยังไงๆ ก็เีที่ยวเผื่อด้วยนะคะ  โดย: summer_scent (Summer_scent
 ) วันที่: 11 กุมภาพันธ์ 2550 เวลา:9:26:47 น.หวัดดีคะ แวะมาเยี่ยมค่ะ ขอแสดงความเสียใจเรื่องคุณแม่ด้วยนะคะ อ่านแล้วเศร้ามากเลย แต่ตอนนี้ท่านคงคอยคุ้มครองคุณไอซ่าและครอบครัวอยู่บนสวรรค์แล้วนะคะ
มาขอเป็นเพื่อนบ้านด้วยคนนะคะ  โดย: น้องหมาตากลม
วันที่: 15 กุมภาพันธ์ 2550 เวลา:18:52:41 น. |
บทความทั้งหมด
|
||||||||||||||||||||
 |
|
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
แต่อย่างว่า ชีวิตมันต้องก้าวต่อไป เพิ่งรู้ซึ้งถึงกันก็วันที่ต้องจากบ้านมาไกลนิ
ว่าแต่เรื่องเปลี่ยนเรื่องเร็วเนี่ย เป็นเหมือนกันคะ โดนว่าบ่อยๆ เพราะคนอื่นตามไม่ทัน