ยิ้มไว้...เมื่อภัย(มะเร็ง)มา ตอน 26 (เล่าจากเรื่องจริง) ตอนอวสาน หลังจากที่ฉันได้มาพักอยู่กับบ้าน ก็ทำให้ฉันได้มีเวลาสำรวจเข้าของสิ่งต่างๆ ในบ้านมากขึ้น ซึ่งฉันก็หันความสนใจมาเป็นเรื่องการประดับตกแต่งบ้าน เพราะในตัวบ้านจะออกเป็นสีชมพูอมเหลืองอ่อนๆ แต่ไม่มีรูปอะไรติดข้างฝาเลย ทำให้บ้านดูเรียบเกินไป ฉันกะชอนก็เลยไปหาซื้อรูปภาพมาติดบ้าน เอาไปเอามาพวกเราก็สู้ราคาไม่ไหว เพราะภาพวาดต่างๆมันแพงซะเหลือเกิน แม้แต่ราคาของกรอบรูปก็ยังสูงลิบลิ่ว แต่มันก็ถึงเวลาที่ฉันจะต้องเอาปริญญาบัตรของป.โทของฉัน กับปริญญาบัตรของป.เอกของชอนไปเข้ากรอบ โดยที่คุณชายชอนเขาก็อยากได้เป็นแบบเดียวกันกับกรอบรูปที่ใส่ปริญญาบัตรของป.ตรีของเขา ซึ่งเจ้าของร้านก็ชาร์จพวกเรา 60 เหรียญต่ออัน แต่ก็ได้งานออกมาสวยสมใจชอนเขา เท่ากับว่า 120 เหรียญก็คือว่าคุ้มแล้ว ช่วงที่ฉันอยู่บ้านเฉยๆ ไม่มีอะไรทำ ฉันก็ไปห้องสมุดไปหายืมหนังสือมาอ่าน ไม่รู้เป็นไง ฉันมันเป็นโรคอยู่เฉยๆกับเขาไม่ได้ ถึงแม้ว่าตอนอยู่เมืองไทยพอมีเวลาว่างก็จะไปเรียนโน่น ไปเรียนนี่อยู่ตลอดเวลา รวมทั้งไปเรียนตีขิมกับเพื่อนที่บริษัทหมีน้อย อย่างเจ้าจ๊อดและพี่แมนดี้ที่มูลนิธิหลวงประดิษฐ์ไพเราะ ช่วงแรกๆฉันกับเจ้าจ๊อดก็นั่งรถไฟที่ดอนเมืองไปลงที่สถานีสามเสน แต่ตอนหลังๆพี่แมนดี้เขาหลงกลฉันไปเรียนขิมเป็นเพื่อนกัน ก็เลยอาศัยรถพี่เขาไปด้วยกัน สบายไปอีกแบบ แต่ตอนนี้พี่แมนดี้เขาเพิ่งคลอดลูกชายสุดน่ารักชื่อน้องนายน์ (nine)ซึ่งหล่อเหมือนคุณพ่อไม่มีผิดเพี้ยนเลย ก็คงจะไม่มีเวลาไปเรียนแล้วแน่ๆเลย ก่อนหน้านี้พี่เขาก็มีเรียนต่อปริญญาโทที่ซิดนีย์ ฉันเลยได้รับคำแนะนำดีๆจากพี่เขาก่อนที่จะมาเรียนที่เมลเบิร์น ซึ่งฉันก็อยากจะเจริญรอยตามพี่เขาเสียเหลือเกิน เพราะพี่เขาสาวสวยหน้ากระเดียดไปทางลูกครึ่งเสียมากกว่า ซึ่งคุณพ่อกะคุณแม่เป็นคนไทยแท้ๆเลย แต่เวลาพี่เขาพูดภาษาอังกฤษแล้วสำเนียงเนี้ยะ ฝรั่งจ๋าเลย ฉันหละอิจฉาพี่เขาจริง จริ๊ง และเพื่อนบางคนของฉันพอมาอยู่บริษัทหมีน้อยด้วยกันก็เสียดุลย์การค้าให้กับญี่ปุ่นไป หรือว่าจะได้ดุลย์หรือปล่าวก็ไม่รู้นะ อย่างน้องกุ๊กไก่น้องสาวสุดสวยแต่ร่างยักษ์ ก็เป็นน้องจากมอเชิงดอยเหมือนกันและเคยเป็นเมทเก่าของเจ้าลำไพรด้วย น้องเขายังขอคอนเฟริ์มเลยค่ะว่าหมอนของเจ้าลำไพรเหม็นจริงๆ ตอนนี้น้องกุ๊กเขาก็เป็นแม่คนไปแล้วเหมือนกันและได้ลูกสาวตัวน้อยๆลูกครึ่งญี่ปุ่นน่ ารักน่าชังชื่อน้องมะลิ ฉันหล่ะอิจจาเพื่อนๆแต่ลคนจังเลย ต่างก็มีลูกน่ารักๆกันหมด สำหรับฉันแล้วอาจจจะไม่มีโอกาศมีลูกแล้วก็ได้เพราะหลังจากฉายรังสีไปแล้ว ตอนนี้ร่างกายฉันก็เหมือนกับคนที่อยู่ในวัยหมดประจำเดือน และบางทีก็มีโรคร้อนวูบวาบขึ้นที่หน้าประจำเลย แต่น้องกุ๊กไก่เขาสัญญากับฉันว่าเขาจะแบ่งไข่ให้ ถ้าฉันอยากจะมีลูกจริงๆ สัญญากันไว้แล้วนะ อย่ากลับคำหล่ะ ต่อมาฉันได้คุยกับน้องเปิ้ลซึ่งน้องเขาก็เคยมาเรียนกับฉันอยู่ที่เมลเบิร์น แต่ตอนนี้ย้ายไปเรียนและมีแฟนอยู่ที่ฟินแลนด์ไปและ ไปอยู่ซะไกลเชียว แถมยังหนาวอีกต่างหาก เมื่อก่อนพวกเราสนิทกันมากและน้องเขาก็คอยเป็นธนาคารอีกแห่งนึงของฉันยามที่ฉันเดือด ร้อน ใจบุญสุนทานมั่กมาก รูปร่างก็งดงาม จิตใจก็งดงาม แต่ฉันก็สงสารน้องเขาเพราะหมอวินิจฉัยว่าเป็นซิสที่รังไข่และจะต้องไปผ่าตัด ฉันขอขอภาวนาให้น้องเขาหายเป็นปรกติแล้วขอให้มีลูกได้นะ อย่าเป็นแบบฉันละกัน (เห็นบอกว่าตอนหลังหมอกลัวว่าจะเป็นโรคอัมพฤกติ์ก็เลยไห้ไปตรวจสมองและต้องเสียเงินอ านเลย โชคดีที่ผลออกมาเป็นปรกติ ฉันก็โล่งใจแทน) พอฉันไปที่ห้องสมุดก็ไปเจอที่บอร์ดว่าทางศูนย์อบรมของชุมชนบ๊อกฮิลล์ ซึ่งอยู่ไม่ไกลจากบ้านฉันเขา กำลังจะเปิดคอร์สวาดภาพสีน้ำเบื้องต้นขึ้น ซึ่งเขาจะเริ่มสอนตอนกลางเดือนพฤษภานี้ โดยจะเปิดสอนวันละ 3 ชั่วโมง ทุกๆวันพฤหัส เป็นเวลา 7 อาทิตย์ติดต่อกัน โดยค่าเรียนก็ประมาณ 80 เหรียญไม่รวมอุปกรณ์ ฉันก็เกิดกิเลส อยากจะไปเรียนเป็นอย่างมาก แต่ชอนเขาก็ท้วงว่ามันจะได้เรื่องเร้อ เพราะวาดภาพสีน้ำนี่ไม่ใช่เรื่องง่ายๆเลย แต่ฉันก็อยากจะลองดูสักตั้ง ชอนเขาก็ต้านไม่ไหวเลยยอมให้ฉันไปเรียนก็เลยได้ภาพวาดมาติดบ้านสมใจ แต่ก็ไม่ได้ติดนะคะ ได้แต่วาดเก็บไว้เพราะกรอบรูปมันแพงหน่ะค่ะ ได้ติดแค่ 2 รูปเอง พอมีโอกาศได้เขียนเรื่องเล่าก็เลยเอารูปออกมาโชว์ให้ผู้อ่านได้ชมไปด้วยเลย อ้อ อ่านแล้วอย่าแปลกใจ วีซ่าของฉันไม่ให้เรียนหนังสืออย่างเป็นล่ำเป็นสัน แต่พวกเรียนวาดรูปเล็กๆ น้อยๆแบบนี้ ฉันไปเรียนได้ค่ะ เพราะมันเป็นที่เรียนสำหรับคนแก่ๆไว้หากิจกรรมทำเวลาว่างๆเท่านั้นเอง ไม่ได้เป็นโรงเรียนใหญ่ๆหน่ะค่ะ วันแรกที่ฉันไปเรียนนั้น พอไปถึงที่ห้องแต่ละคนเขาก็เรียนกับอาจารย์แกรี่ที่สอนฉันนี้กันมาก่อนแล้ว ซึ่งเพื่อนร่วมห้องฉันแต่ละคนเป็นบุคคลชั้นสูงกันทั้งนั้นเลย ที่ว่าสูงนี้ไม่ใช่อะไรหรอกแต่เป็นผู้สูงอายุกันตะหากหล่ะ เช่น แอนดี้ (คุณปู่ผู้ใจดีอายุก็ปาไป 80 กว่าๆแล้ว) เธลมา (คุณป้าแสนสวยวัย 60 กว่าๆ) แมรี่ (คุณยายผู้น่ารัก ซึ่งอยู่ในวัย 70 กว่าๆ) และคนสุดท้ายคือเวนดี้ ซึ่งเป็นครูสอนภาษาอังกฤษ อยู่ในวัยใกล้เคียงกันกับฉันหน่อย คิดว่าน่าจะอายุสัก 38 ปีได้กระมัง ฉันก็เป็นเด็กใหม่มั่กมากเลย แถมยังไม่เคยใช้พู่กันมาเลยในชีวิตนี้ ก็มาเริ่มเรียนเอาที่นี่แหละ อาจารย์แกรี่นั้นท่านน่ารักมาก พอถึงช่วงพักเบรค ท่านก็จะคอยถามว่าใครอยากดื่มอะไร แล้วท่านก็ไปชงชาหรือกาแฟมาให้คุณตาคุณยายดื่มกัน ฉันคิดว่าคงไม่มีอาจารย์ท่านไหนที่จะ มีความเคารพนอบน้อมและดูแลลูกศิษย์ได้ดีเท่าอาจารย์แกรี่เป็นแน่ ส่วนฉันไม่ดื่มชาหรือกาแฟ เพราะฉันเอาน้ำมาเองจากที่บ้าน อาจารย์แกรี่ก็จะเอาบิสกิตมาให้ฉันกินแทน น่ารักมั่กมาก ช่วงแรกๆฉันยังไม่มีสีและพู่กัน ฉันก็ต้องเรียนวาด พวกดรออิ้ง ( Drawing) ไปก่อน ตอนหลังมาก็ไปซื้อสีหลักๆไว้ประมาณ 6 สีได้ และก็มีพู่กันประมาณ 4 อัน รูปที่ฉันวาดๆไปหน่ะ ใช้แค่ 6 สีเองนะ ไม่มีแม้กระทั่งสีขาวกับสีดำ ถ้าอยากใช้สีขาว อาจารย์แกรี่ก็ไปจิ๊กสีของคุณตาแอนดี้มาให้ ทุกครั้งที่เราวาดรูปในชั้น เมื่อวาดเสร็จแต่ละคนก็จะต้องเอารูปที่วาดไปโชว์ไว้หน้าห้อง แล้วให้เพื่อนๆผลัดกันชม บางครั้งฉันวาดไปไม่ได้เรื่องเลย แต่ตอนท้ายชั่วโมงเมื่อเพื่อนๆมาดูแล้วเขาก็ชมภาพวาดของเราด้วยความจริงใจ มันทำให้ฉันรู้สึกดีและปลื้มใจในความจริงใจของเพื่อนๆในชั้นเป็นอย่างมาก ฉันก็เลยรู้สึกชอบรูปที่ฉันวาดมากขึ้นทันทีเลย เพราะมีคนชม พอช่วงเดือนมิถุนายน 2006 ชอนก็ต้องเดินทางไปฝึกอบรมที่มาเลเซียเป็นเวลาประมาณ 5 วัน ฉันก็อยู่บ้านคนเดียว ในใจก็กลัว แต่ไม่ได้กลัวผีนะ ฉันกลัวขโมยหน่ะ มันเหงาๆอย่างบอกไม่ถูก ซึ่งช่วงนั้นเป็นช่วงฟุตบอลโลกด้วย ฉันก็ไม่หลับไม่นอนเลย ตอนกลางคืนก็ดูบอลโลกเพราะที่ออสเตรเลียเวลาแข่งเป็นช่วงประมาณ ตี 2 ตี 3 ของที่นี่ ค่ะ เพิ่งจะได้มาสมหวังก็ปีนี่แหละ (แฟนๆฝรั่งเศสใจเย็นๆก่อนะคะ) หลังจากที่ฉันติดตามเชียร์อิตาลีมา ถึง 17 ปีเต็มๆ ซึ่งฉันก็เชียร์อิตาลีมาตั้งแต่ฉันอยู่มัธยม 4 แล้ว พอมาถึงสมัยที่ฉันเรียนมหาลัยนั้น ฉันก็มีรุ่นพี่ที่ฉันรักมากที่สุดอยู่คนนึง (แต่รักน้อยกว่าชอนนิดนึง) พี่เขาชื่อพี่ไทม์ ซึ่งพี่เขาไม่รู้หรอกว่าฉันหน่ะ แอบชอบพี่เขาอยู่ เพราะพี่เขาบอกว่าเขาไม่ชอบผู้หญิงที่ไปบอกรักผู้ชายก่อน เท่ากับว่าพี่แกพูดกันไว้ก่อนเลย ฉันก็เลยไม่กล้าที่จะเอ่ยความในใจกับพี่เขาเพราะกลัวว่าเขาจะพาลเกลียดฉันไปเลย ถ้าเขาไม่ได้คิดอะไร ฉันก็เลยเก็บไว้จนมาถึงวันนี้แหละ พี่เขาอาจจะรู้จากเรื่องที่ฉันจะเล่ามานี้ก็ได้ แต่ก็ช่างเถอะ มันเป็นความจริงนี่นา สมัยที่ฉันเรียนมอเชิงดอยอยู่นั้น ฉันก็เป็นเด็กกะโปโล ไม่เคยแต่หน้า ทาลิบกะติกกะเขาเลย ทั้งหน้าก็มันๆ มีสิวอยู่หน่อยๆ ทรงผมก็ตัดซะสั้นจู๋เลย แล้วยังนี้พี่เขาจะชอบเข้าไปได้ยังไง ถึงแม้ว่าตอนนั้นฉันจะเฉิ่มมาก แต่ขอพูดได้เลยว่าในโลกนี้ไม่เคยมีใครที่รักพี่เขาได้มากไปกว่าฉัน นั้นไม่มีแน่ ขอบอก ฉันดูแลพี่เขาทุกอย่าง ไม่ว่าจะซื้อผ้าปูที่นอน เพราะพี่เขาเป็นผู้ชายเขาไปซื้อไม่เป็น พี่แกยังจะให้ฉันเลือกลายธงชาติอิตาลี่ด้วยนะ แต่ฉันหาไม่เจอ ซึ่งแต่ก่อนพี่เขานั้นอยู่หอชาย 7 ส่วนตอนนั้นฉันอยู่หอ 3 หญิง ที่มหาลัยของฉันเขาห้ามหญิงชายขึ้นหอกันและกันค่ะ พอฉันขับรถผ่านที่หน้าหอเจ็ด ใจฉันมันก็เต้นแรงๆ พอนึกถึงหน้าพี่เขาใจมันก็วูบๆขึ้นมา อย่างนี้ละมั้งที่เขาว่านั่นคือความรักใช่ไหมหน้อ ทุกๆเย็นฉันจะต้องไปวิ่งที่สวนสมเด็จย่ากับพี่เขา แล้วต่อด้วยยกเวท แม้จะเหนื่อยยากลำบากแค่ไหนฉันก็ทนได้ค่ะ เพราะว่าพออยู่ใกล้คนที่ฉันรักแล้ว ทุกอย่างมันก็หายเป็นปลิดทิ้ง ฉันมีความสุขมาก แค่ได้ใกล้ชิด ขอแค่ได้รักเขาอยู่ข้างเดียวฉันก็พอใจแล้วหล่ะค่ะ พอตกเย็นก็ไปทานข้าวเย็นเป็นเพื่อนพี่เขาอีก เพราะพี่ท่านอยากจะเพิ่มน้ำหนัก พี่แกจะสูงๆ ขาวๆ ตี๋ๆ ถูกใจสาวๆนักแล แต่พี่แกจะผอมไปหน่อย ก็เลยอยากจะบิ้วร่างกายให้ล่ำๆไว้ทรมานใจฉันเล่น ฉันก็เสี่ยงมากที่จะโดนแฟนคลับพี่เขาตบเอา เพราะว่าก็มีแต่ฉันนี่แหละที่ได้เข้าใกล้พี่เขาหน่ะ หญิงอื่นพี่เขาก็ไม่กล้าสนิทกับใคร แต่พออยู่กับฉันแล้วพี่เขาก็เป็นตัวของตัวเอง ไม่ได้เสแสร้ง ไม่ว่าจะเป็นยังไง ฉันก็จะรักและห่วงใยพี่เขาด้วยความจริงใจ มาถึงตอนนี้ฉันยังจำเบอร์โทรศัพท์บ้านพี่เขาได้อยู่เลย คิดดูละกัน เวลามันก็ผ่านไปเกือบ 14 ปีแล้วนะเนี่ย ถ้าอยากรู้ว่าฉันรักพี่เขาแค่ไหน ก็นับได้จากของขวัญวันรับปริญญาที่ฉันได้ทำให้แก่พี่เขา ซึ่งฉันได้วาดรูปคุณพ่อ คุณแม่ พี่ไทม์ ฉัน น้องสาวของเขา พี่หนึ่งและน้องแก๊บ ซึ่งลูกพี่ลูกน้องของเขา เป็นรูปการ์ตูนที่คล้ายรูปเหมือนโดยจะมีพี่ไทม์ใส่ชุดครุยของคณะวิศวะ แล้วพวกเราก็อยู่ล้อมรอบ ฉากหลังเป็นท้องฟ้าสีฟ้าสดใส แล้วฉันก็ฉีกกระดาษเป็นชิ้นเล็กๆ ปะติดไปในรูป ทำเหมือนภาพปะติดหน่ะค่ะ แต่ใช้ความละเอียดและใช้เวลาทำนานมาก ฉันก็ใช้เวลาทำวันละนิดวันละหน่อย โดยที่จะฉีกกระดาษเป็นสีต่างๆ ชิ้นเล็กๆ แล้วติดทีละชิ้นด้วยกาวใส ให้ออกมาเป็นรูปเหมือนของพวกเรา คิดดูแล้วกันค่ะ ขนาดฉันยังนับไม่ได้เลยว่าเศษกระดาษที่ฉันติดไปนั้นมีกี่ชิ้น ซึ่งความรักที่ฉันมีต่อพี่เขาก็นับไม่ได้เหมือนกันว่ามันมากมายแค่ไหน แต่พอพี่เขาจบไปแล้วก็มีสาวๆจากที่ทำงานมาจีบ พี่แกก็เลยหายไปกับสายลม (gone with the wind) ซึ่งตอนนั้นฉันก็ผิดหวังและเสียใจมาก แต่พอวันเวลาผ่านไป ฉันก็กลับมาคิดว่า เราไม่ได้เป็นแฟนกันหน่ะดีแล้ว เป็นพี่เป็นน้องกันดีกว่า เพราะถ้าเป็นแฟนกัน ถ้าเกิดเลิกกันขึ้นมา ทุกอย่างมันก็ไม่เหมือนเดิม แต่ถ้าเราเป็นเพื่อนกัน ไม่ว่ายังไง เราก็ยังรักและเป็นห่วงกันเหมือนเดิม แล้วถ้าฉันลงเอยกับพี่เขาก็อาจจะไม่ได้มาเจอชอนก็เป็นแน่ ฉันก็ถือว่าพวกเราไม่ได้เกิดมาคู่กัน พอมาถึงตอนนี้ถึงแม้ว่าเราจะไม่ได้สนิทกันเหมือนเมื่อก่อน แต่ความรู้สึกดีๆที่มีให้กัน มันก็ไม่เคยลดลงเลย ตอนนี้พี่เขาก็ไปเรียนต่อด๊อกเตอร์ที่ประเทศอักกฤษ แล้วพวกเราก็ยังได้ร่วมเชียร์อิตาลี่ด้วยกันอีก พอมาปีนี้พวกเราก็ได้สมหวังหลัวจากที่เฝ้าคอยมานาน ถึงแม้ว่าพวกเราจะชอบอิตาลี่ แต่ฉันก็ไม่ชอบที่มาแตราชซี่ไปด่าว่าซีดานก่อน ซึ่งซีดานเขาก็น่าจะควบคุมอารมรณ์ให้ดีกว่านี้ เป็นอันว่าถึงแม้อิตาลี่จะชนะแต่ฉันก็ไม่ชอบพฤติกรรมของผู้ร่วมทีมบางคน ขอให้แฟนๆของฝรั่งเศสเข้าใจแฟนๆของอิตาลี่ด้วยนะคะ เอ้า ดูสิฉันเตลิดไปไกลอีกแล้ว เอาเป็นว่าพอชอนไปที่มาเลเซีย วันๆนึงฉันก็ไม่ทำอะไร ได้แต่วาดรูปตั้งแต่เช้ายันดึก จนได้รูปสวยๆเกือบสิบรูป พอฉันไปเรียนอาจารย์ก็ชมว่าฝีมือฉันก้าวหน้าขึ้น อาจจะเป็นเพราะความเหงากับความเงียบนะ ไม่มีคนมาคอยกวนใจ ฉันก็เลยวาดรูปได้สวยๆได้ดั่งใจ เช้าวันเสาร์ชอนเขาก็กลับมาถึงบ้าน ฉันก็ยังนอนอยู่ที่เตียง เขาก็รีบมานอนหลับปุ๋ยไปด้วยเหน็ดเหนื่อย ซึ่งชอนเขาก็เป็นคนที่ไม่คอยพึ่งพาใคร เวลาจะไปแอร์พอร์ต เขาก็จะขับรถไปเอง แล้วก็จอดทิ้งไว้ พอไปต่างประเทศกลับมา เขาก็ขับรถมาเอง ไม่ต้องมีใครไปรับ ไปส่ง อย่างนี้ดีค่ะ จะได้ไม่ต้องเดือดร้อนคนอื่น พอชอนมาถึง ฉันก็อยากจะคุยกับเขา เพราะไม่ได้คุยกันนานแล้ว แต่เขาก็ยังง่วงอยู่ ฉันก็รอจนกว่าเขาจะตื่น ฉันไม่ลักหลับหรอกค่ะ แหม ผู้อ่านคงจะ ผิดหวังไปตามๆกันหล่ะสิ ขอบอกค่ะว่าพวกเราไม่กุ๊กกิ๊กกัน เพราะฉันยังไม่พร้อมค่ะ ต้องนับถือเขาเป็นอย่างมากเลย ที่ไม่เคยคิดนอกลู่นอกทางเลย เขาก็ถือว่าเรื่องนั้นมันไม่สำคัญ ไว้ให้ฉันพร้อมก่อน เขารอได้ค่ะ น่ารักมาก นี่แหละค่ะแฟนฉัน เมื่อชอนตื่นขึ้นมา ฉันก็นั่งรอที่ห้องรับแขกอย่างใจจดใจจ่อ ไม่ใช่อะไรหรอก อยากจะได้ของฝากหน่ะค่ะ อุตส่าห์ไปไกลถึงมาเลเซีย แถมยังได้ไปพักที่โรงแรมฮิลตันด้วย พอชอนเดินลงมาชั้นล่าง เขาก็ไปเปิดกระเป๋าเดินทาง ฉันก็รอดูอยู่ด้วยใจตุ้มๆต่ำๆ “นี่จ๊ะ เบบี้ ของฝากจากเมเลเซีย” ชอนพูดพร้อมยื่นของนั้นให้กับฉัน “ What! (อะไรนะ !)” ฉันร้องออกมาดังๆ “สบู่ก้อนเนี้ยนะ” ฉันถามอย่างไม่เชื่อสายตาตัวเอง “ ใช่จ้ะ เป็นสบู่ชาเขียวจากโรงแรมฮิลตันเลยนะ ผมคิดว่าคุณคงจะชอบแน่เลย ” กรี๊ดดดดด ฉันจะเป็นลม เขาไม่ได้ซื้ออะไรมาให้ฉันเลยค่ะ นอกจากจะหยิบสบู่จากโรงแรมมาฝาก นี่แหละค่ะ ชอนของฉันตัวจริงเลยหล่ะ เขาไม่โรแมติดเลยค่ะ พอเล่าให้คุณพ่อกะคุณแม่เขาฟัง พวกเขาก็จะแกล้งพูดว่าลูกใครหว่า นิสัยไม่เหมือนพ่อกะแม่เลย สงสัยจะเก็บมาเลี้ยงนะเนี่ย เฮ้อ... ฉันหล่ะ ฝันสลายนึกว่าจะได้อะไรดีๆมาฝากกันมั่ง เมื่อเรียนวาดรูปไปได้ครบ 7 สัปดาห์แล้ว ฉันก็กลับมาอยู่ที่บ้าน พอดีเขามีคอร์สต่อไปอีก แต่ฉันไม่ได้เรียนต่อ เพราะว่ามันแพงกว่าเดิมและใช้เวลาเรียนนานกว่า ฉันก็เลยไม่ได้ไปเจออาจารย์และเพื่อนๆที่น่ารักละ ตอนนี้ฉันก็มาอยู่บ้าน วาดรูปไป อ่านหนังสือไป พอถึงวันที่ 19 มิถุนายน 2006 คุณแม่เดลท่านก็ขนรูปที่เก่าๆของโรงแรมท่านมาให้ประมาณ 12 รูปพร้อมกรอบสวยๆ ฉันก็เลย ใช้รูปพวกนั้นตกแต่งบ้านแทนรูปวาดของฉันเลย รูปภาพต่างๆนั้นเป็นภาพของเมืองเมลเบิร์นในสมัยก่อน ซึ่งชอนเขาก็ชอบรูปพวกนั้นมาก บ้านของเราก็เลยดูดีและน่าอยู่ขึ้นมาอย่างทันตาเห็น คุณพ่อแฮรรี่และคุณแม่เดลมาในวันนี้เพื่อที่จะฉลองครบรอบ 30 ปีของชอน พวกท่านก็หอบของขวัญมาให้ชอน ซึ่งเป็นเครื่องปั่นที่แบบใช้ปั่นน้ำแข็งได้ เป็นแบบที่พวกเราอยากได้พอดี จากนั้นพวกเรา 6 คนในครอบครัวก็ไปทานอาหารเย็นกันที่ร้านอาหารไทยแห่งหนึ่ง แถวๆ มาลเฟิน (Malven) อาหารอร่อยดีค่ะ แต่ขอบอกว่าแพงจนหูฉี่เลย อย่างพวกของว่างรวม (Mixed Entrees) ที่มีปอเปี๊ยะทอด ทอดมัน ถุงทอง และกะหรี่ปั๊ปอย่างละหน่อย กินกันคนละชิ้น ซึ่งจานนั้นก็ปาไปแล้ว 20 กว่าเหรียญ พวกอาหารหลักก็ปาเข้าไปจานละไม่ต่ำกว่า 30 เหรียญ แถมยังขนมหวานตบท้ายกันอีก งานนี้เป็นคุณพ่อแฮรรี่เป็นคนจ่ายค่ะ เวลาพวกเราไปทานข้าวกับท่าน พวกเราก็ไม่เคยที่จะได้ชักเงินออกจากกระเป๋าเลย คุณพ่อคุณแม่ของชอนท่านใจดีมาก เสร็จแล้วนิคกี้กับฟิลก็ลากลับไปบ้านของเขา ส่วนพวกเราที่เหลืออีก 4 คนก็กลับมาที่บ้านของฉัน วันรุ่งขึ้นชอนก็ไปทำงาน แล้วฉันออกไปช็อบปิ้งข้างนอกกับคุณพ่อแฮรี่กะคุณแม่เดล โดยพวกเราไปหาซื้อของกันทั้งวันเลย คุณพ่อคุณแม่ท่านก็ได้ของไปตกแต่งโรงแรมเพิ่มเติม พอตกเย็นพวกเราก็ไปทานข้าวที่บ้านของนิคกี้กัน โดยที่ชอนก็ขับรถตรงมาจากที่ทำงานเลย เอาไปเอามาพวกเราลืมซื้อเค้กวันเกิดให้ชอนไปเลย แต่นิคกี้ก็เอาไอศกรีมมาแก้ต่างแทน แล้วฉันกะชอนก็ลากลับบ้าน โดยที่คืนนั้นคุณพ่อกะคุณแม่ท่านย้ายไปค้างที่บ้านาของนิคกี้มั่ง ท่านช่างเป็นพ่อแม่ที่ยุติธรรมมาก เวลามาเยี่ยมลูกๆก็ต้องพักอยู่บ้านลูกๆคนละวัน วันถัดมาคุณแม่เดลโทรมาหาฉันแต่เช้าว่าอย่าเพิ่งไปไหนนะ ท่านจะมาแวะมาหาฉันก่อนกลับ ฉันก็แปลกใจว่าทำไมท่านๆจะคิดถึงฉันมากมาย อะไรเช่นนั้น ที่ไหนได้ ท่านแอบไปซื้อโต๊ะที่ใช้วางพวกเครื่องดื่มหรือของต่างๆ ในห้องรับแขกที่เขาเรียกว่าค๊อฟฟี่ เทเบิ้ล (Coffee table) ซึ่งแบบเดียวกันกะบ้านของนิคกี้เลย ฉันแปลกใจแกมดีใจมาก ท่านทั้งสองกะจะเซอร์ไพรส์ชอนกะฉันโดยการไปซื้อโต๊ะไม้นั้นมาให้ สดๆร้อนเลย ท่านเป็นพ่อแม่ที่อบอุ่นมั่กมากเลยค่ะ ฉันหล่ะโชคดีมากเลยที่มาเป็นลูกสะใภ้ของท่าน พอช่วงเดือนสิงหา ก็ถึงเวลาที่ฉันไปตรวจเลือด เพื่อตรวจดูเชื้อมะเร็ง แล้วก็ไปหาหมอเบนตามนัด ผลออกมาก็เคลียค่ะ ไม่มีปัญหาอะไร แล้วฉันก็นั่งรถไฟกลับบ้านเอง เพราะชอนเขาต้องขับรถไปทำงานเลย พอดีฉันหิวเลยแวะไปซื้ออะไรกินที่ร้านเทคอะเวย์ของลุงม้วนและป้าส้ม เมื่อฉันเจอท่านก็บอกว่าฉันเป็นเพื่อนกะลูกหยี เพราะหล่อนเคยมาช่วยลุงกะป้าทำงานอยู่พักนึง คุณป้าเขาก็เลยถามว่าวันนี้ฉันว่างไหม เพราะตอนเย็นลุงกะป้ากลัวว่าเด็กอีกคนนึงในร้านไม่มา เพราะท่านติดต่อกับน้องเขาไม่ได้เลย ยังไงๆ ฉันช่วยมาก่อนได้ไหม ด้วยความที่อยู่บ้านมันเหงา อีกทั้งร้านนี้ใกล้บ้านเลย ก็เลยรับปากว่าจะมาช่วยลุงกะป้าท่าน เอาไปเอา ฉันก็ทำอยู่กับท่านจนถึงทุกวันนี้แหละค่ะ แต่ก็แค่อาทิตย์ละวัน สองวัน ซึ่งลุงกะป้าท่านใจดีมั่กมาก เป็นเหมือนพ่อแม่คนที่สองของฉันเลยก็ว่าได้ ไม่ว่าฉันจะทำอะไรผิด หรือลืมโน่นลืมนี่ในช่วงแรกๆ แต่ลุงกับป้าก็ไม่เคยดุด่าว่ากล่าวเลย ท่านก็พูดดีๆสอนดีๆ ฉันโชคดีมากเลยที่มาเจอพวกท่าน ต่อจากนั้นเดือนกันยาที่ผ่านมาฉันก็ไปทำซีที แสกนอีกหนึ่งรอบ ผลก็ออกมาว่าปรกติดีค่ะ ไม่มีปัญหาอะไร พอถึงต้นเดือนตุลา ฉันก็ได้รับจดหมายจากเจ้าหน้าที่รีวิว ไทรบิวนอล ซึ่งเขาได้นัดฉันกับชอนไปพบเพื่อจะสัมภาษณ์เรื่องวีซ่ารักษาตัวของฉัน พอไปถึงที่นั่น เจ้าหน้าที่ก็ให้พวกเราไปนั่งรอที่ห้อง เหมือนกับที่เราไปขึ้นศาลเลยค่ะ จะมีโต๊ะให้กับผู้ตัดสินซึ่งเป็นผู้หญิง แล้วก็มีที่กั้นเหมือนผู้พิพากษาอะไรทำนองนั้น แล้วก็มีโต๊ะยางอีกหนึ่งตัว พร้อมมีเก้าอี้ให้ฉันกะชอนนั่งแล้วเขาก็มีการอัดเทปในขณะที่ฉันได้ให้การสัมภาษณ์อีก ด้วย ซึ่งก่อนที่เขาจะถาม เขาก็ให้ฉันสาบานว่าจะพูดแต่ความจริง แล้วก็พูดคำว่าใช่เป็นภาษาไทย หลังจากนั้นเขาก็ซักถามเหตุการณ์ ซึ่งตอนแรกฉันก็เครียดอยู่เหมือนกัน เพราะเขาถามว่าตอนนี้ฉันสบายดีแล้ว ไม่ต้องทำการรักษาแล้ว แต่ทำไม่ฉันถึงอยากได้วีซ่ารักษาตัว ฉันก็หงุดหงิดเพราะตอนนี้ฉันไม่อยากได้แล้ว เพียงแต่ตอนนี้ฉันต้องทำการส่องกล้องที่ก้น เพื่อเป็นการติดตามผลเท่านั้น แต่เมื่อเดือนกรกฏาปีที่แล้ว ตอนที่ฉันผ่าตัดอยู่นั้น ฉันต้องการวีซ่ารักษาตัว แต่เจ้าหน้าที่ก็มาปฏิเสธวีซ่าของฉันไปได้ เมื่อถามไปถามมา เขาก็รู้ความจริงว่าเจ้าหน้าที่อิมมิเกรชั่นได้ทำผิดพลาดอย่างมหันต์ เขาก็เลยสัญญากับฉันว่าจะพยายามช่วยเหลือฉัอย่างเต็มที่ เขาเข้าใจดีว่าคนเป็นมะเร็งมันทรมานแค่ไหนพราะเพื่อนสนิทของเขาก็เป็นมะเร็ง หลังจากที่การสัมภาษณ์เสร็จสิ้นลง พวกเราก็เดินออกมาจากห้อง พอจะขึ้นลิฟต์เราก็เจอผู้ตัดสินคนนั้นอีก พวกเราคุยกันแล้วฉันก็เปิดเสื้อให้ดูแผลผ่าตัด ซึ่งเขาก็เห็นใจฉันมากและบอกกันฉันว่าเขาจะช่วยฉันให้ถึงที่สุด ซึ่งในวันนั้นพวกเราก็กลับบ้านไปอย่างสบายใจ ที่อย่างน้อยก็มีคนเข้าใจฉันและรู้ว่าฉันไม่ได้เป็นคนผิด หลังจากนั้นฉันก็ไปส่องกล้องที่ก้นในวันอังคารที่ 24 ตุลาคม ที่ผ่านมานี้ ก่อนหน้าที่จะไปตรวจนั้นในวันจันทร์ฉันก็กินอาหารได้แค่ถึงตอนบ่ายโมงเท่านั้น แต่ก็ต้องเป็นอาหารที่เขากำหนดให้เท่านั้น เช่น ไก่ ขนมปังขาว เนย มันฝรั่งปอกเปลือก ซุบต่างๆที่น้ำใสๆ เป็นต้น และสิ่งที่ห้ามกินเด็ดขาดคือ พวกเนื้อที่มีสีแดง ผักและผลไม้ต่างๆ หลังจากนั้นเขาก็ห้ามกินอะไรเลยนอกจากน้ำซุปใสๆ หรือว่าน้ำแอ๊ปเปิ้ล พอ 5 โมงเย็นก็ให้กินน้ำที่ผสมกับผงชงเพื่อให้เราถ่ายท้อง ซึ่งชอนเขาตื่นมาชงใส่แก้วไว้ให้แต่เช้าตรู่เลย พอถึงเวลาชอนผู้แสนดีก็โทรมาจากที่ทำงานเพื่อที่จะเตือนให้ฉันดื่มยาแก้วแรกไป แล้วก็ต้องตามด้วยน้ำเปล่าอย่างน้อย 3-4 แก้ว และพอ 6 โมงเย็น เขาก็โทรมาเตือนอีก ฉันก็ต้องดื่มแก้วที่ 2 แล้วตามด้วยน้ำเปล่าหรือว่าจะเป็นน้ำแอ๊บเปิ้ลก็ได้ อย่างน้อย 3-4 แก้ว แล้วพอ ช่วง 1 ทุ่มฉันก็ต้องพยายามดื่มน้ำในเหยือกที่จะมีผงชงอีกชนิดนึง ซึ่งในเหยือกนี้ฉันจะต้องดื่มให้หมดภายในเวลา 2 ชั่วโมง ซึ่งแต่ละแก้วมันก็มีรสเปรี้ยวหน่อยๆ แต่ฉันก็กล้ำกลืนฝืนทนดื่มๆไปให้มันเสร็จ จะได้จบเรื่องไป สักพักต้องวิ่งเขาห้องน้ำ เป็นสิบๆรอบเลย ต้องถ่ายจนกลายเป็นน้ำใสแจ๋วเลย คิดดูละกัน ไม่งั้นเวลาส่องกล้องแล้วถ้ามีพวกสีเหลืองอ๋อยแล้วมันจะทำให้ผลคลาดเคลื่อนได้ ช่วงดึกฉันก็หิวมั่กมากแต่ก็ต้องทนเพราะเขาให้ดื่มแต่น้ำเปล่าหรือน้ำแอ๊บเปิ้ลเท่าน ั้น และบางครั้งเราก็ต้องอมลูกอมที่มีส่วนผสมของน้ำตาลที่เขาเรียกว่า บาร์ลี่ ชูการ์ (Barley sugar) ให้เราอมไป เพราะว่าการที่เราไม่ได้กินอะไร ร่างกายอาจจะขาดน้ำตาลได้ ซึ่งถ้าขาดน้ำตาลในร่างกายแล้วมันจะทำให้เราปวดหัวอย่างแรง เจ้าลูกอมน้ำตาลนี้ช่วยเราได้เยอะเลย เช้าวันต่อมาพวกเราก็ตื่นแต่เช้าเพราะหมอเขานัดให้ไปส่องกล้องตอน 8.30 น. แต่ก็ต้องไปถึงที่ศูนย์เวอร์รี่นั้นก่อน 15 นาที ซึ่งก็เป็นคลีนิกเดียวกันกับคุณหมอเบลมมี่นั่นแหละค่ะ แต่วันนี้ส่องกล้องเป็นหน้าที่ของคุณหมอชอว์ (Shaw) พอไปถึงชอนเขาก็ให้ฉันไปรออยู่ข้างในตึกแล้วเขาก็ต้องเลยไปทำงาน ถ้าฉันส่องกล้องเสร็จแล้วเขาก็จะมารับ โห คุณชอนเขาต้องวิ่งรอกทั้งวันเลยวันนี้ ฉันก็ไปนั่งรอสักพักนึงแล้วเขาก็เรียกไปกรอกแบบฟอร์ม เพื่อสอบถามข้อมูลก่อนว่าเราแพ้อะไรไหม กินอาหารครั้งสุดท้ายตอนกี่โมง ซึ่งพอฉันบอกไปเจ้าหน้าที่ก็บอกว่าฉันทำผิดนะ เมื่อวานนี้ฉันไม่ควรกินอะไรเลย ฉันก็ตกใจอ้าว ก็อ่านตามนั้นเขาบอกว่าก่อนมาทำหนึ่งวันให้กินได้ก่อนเที่ยง แล้วฉันก็ถามว่าถ้าอึของฉันใสแจ๋วเลย ฉันจะส่องได้ไหม เขาก็บอกว่าถ้าใสอย่างที่ว่านั้นก็ไม่มีปัญหา แล้วเขาก็ถามว่าใครเป็นคนเอาเอกสารกับอุปกรณ์การเตรียมตัวให้ไปหล่ะ ทำไม่เขาไม่อธิบายให้เข้าใจก่อน ฉันก็บอกว่าเจ้าหน้าที่ที่รับผิดชอบกลับบ้านไปแล้ว เลขาของมิสเตอร์เบลมมี่เลยหยิบเอามาให้ฉัน เขาก็ไม่ได้อธิบายอะไร แต่ก็ไม่เป็นไรถ้าอึฉันออกมาใสแจ๋วแลย หลังจากนั้นฉันก็กลับไปนั่งรอต่อ สักพักนางพยาบาลก็มีเรียกให้ไปใส่ชุกกาวน์ ข้างในเหลือไว้แต่กางเกงในกับถุงเท้า แล้วเขาก็ให้ไปนั่งรอในห้องก่อน จากนั้นนางพยาบาลเขาก็ถามข้อมูลทั่วไปว่าทำไมเราถึงมาส่องกล้อง แพ้อะไรไหม แล้วเขาก็บอกว่าเดี๋ยวจะมีหมดยาสลบมาคุยด้วยนะ สักพักนึงคุณหมอเขาก็มา พอแล้วเขาก็มาบอกว่าจะใช้เวลาประมาณครึ่งชั่วโมงนะ ฉันก็บอกเขาว่าเส้นเลือดของฉันมันเล็กมากเลยนะ เขาก็บอกว่า “ไม่เป็นไรผมจะทรีทคุณให้เหมือนเด็กเล็กๆเลย” แหมคุณหมอนี่ น่ารักจริงๆ ต่อมาคุณหมอชอว์ก็เข้ามาคุยด้วยเพื่ออธิบายให้ฉันเข้าใจถึงขั้นตอนการทำ ว่าเขาจะต้องส่องกล้องเข้าไป ถ้าเจออะไรผิดปรกติเขาก็จะตัดมันออกมาเลย แต่ถ้าไม่มีอะไร เขาก็จะตัดเนื้อออกมานิดนึง เพื่อทำการตรวจสอบอีกทีนึง และแล้วก็ถึงเวลาที่ฉันจะต้องขึ้นเขียงแล้ว เอ๊ยขึ้นเตียงแล้ว เขาก็ให้ฉันถอดกางเกงในไปกองไว้ที่ปลายเท้า แล้วก็ใส่หน้ากากอ๊อกซิเจน หลังจากนั้นก็ให้นอนตะแคงไปทางด้านซ้าย แล้วคุณหมอก็ฉีดยาสลบให้ ฉันก็หลับไหลไม่ได้สติ พอพื้นมาอีกทีก็นั่งอยู่ที่โซฟาในห้องถัดไปแล้ว และฉันก็ยังต้องใส่หน้ากากอ๊อกซิเจนอยู่ พอได้สติแล้วนางพยาบาลก็มาถามว่าอยากดื่มอะไรไหม แล้วเขาก็ไปเอาน้ำปล่าวกับบิสกิตมาให้ฉันกิน ฉันพักนึงฉันก็อ๊วกอีกแล้ว เขาก็รีบไปเอากระโถนมาได้ทันเวลา หลังจากนั้นเขาก็ฉีดยาพวกแอนตี้ – นอเซีย (anti-nauxia) คือยาแก้ไม่ให้อ๊วก สักพักเขาก็ไปเอาน้ำคาร์โมมายด์ หอมชื่นใจ มาให้ฉันดื่ม แล้วฉันก็รู้สึกดีขึ้น หลังจากนั้นเขาก็ให้ฉันไปพบคุณหมอชอว์ ฉันก็ไปดูที่หน้าห้องเห็นชอนมารออยู่แล้วก็เลยเรียกให้เขาไปฟังผลพร้อมกัน แล้วผลออกมาก็เคลีย ไม่มีปัญหาอะไร พวกเราดีใจมาก รีบกลับบ้านเลย เพราะฉันหิวมาก แต่เขาก็ให้กินได้แต่อาหารอ่อน ห้ามกินของเผ็ด ด้วยความที่ทั้งหิว ทั้งง่วง ฉันก็เลยกินมาม่าหมูสับประทังชีพไปก่อน เพราะมันไม่ไหวแล้ว พอมานอนพักได้ครู่ใหญ่ๆ ฉันก็อ๊วกออกมาหมดเลย ในวันนั้นไม่ว่าจะกินอาหารอะไร มันก็ออกไปอย่างไม่มีเหลือ แต่พอเช้าวันรุ่งขึ้นอาการก็ดีขึ้น แล้วฉันก็ไปทำงานตอนเย็นได้ตามปรกติ แล้วก็บอกข่าวดีให้กับลุงกะป้า ท่านทั้งสองก็ดีใจมากที่ฉันไม่เป็นอะไรแล้ว ต่อมาในวันศุกร์ ฉันก็ได้รับโทรศัพท์จากเจ้าหน้าที่อิมมิเกรชั่น ซึ่งเป็นเสียงของผู้หญิงเขาโทรมาบอกว่าเขาได้รับจดหมายจากริวิว ไทรบิวนอลแล้ว และเขาจะต้องพิจารณาผลวีซ่าให้ฉันใหม่ และเขาก็ขอโทษขอโพยเป็นการใหญ่ที่เขาได้ทำผิดพลาดไป แล้วทำให้ฉันต้องเกิดปัญหาต่างๆตามมา ซึ่งฉันจะไปพบเขาในวันศุกร์ที่จะถึงนี้ ตอนบ่ายสองโมง ฉันก็หวังว่าเขาคงจะให้วีซ่ารักษาตัวให้กับฉัน แล้วพวกเราก็จะยื่นวีซ่าแต่งงานเพื่อสมัครเป็นพี อาร์ (Permanet Resident) ซึ่งต่อไปฉันก็จะได้มีสิทธิ์อย่างถูกต้อง และจะได้เริ่มต้นทำงานเสียที ชีวิตของฉันจะได้มีอะไรดีๆขึ้นมาบ้าง และก็หวังว่าในอีก 4 ปี ฉันจะไม่มีเชื้อมะเร็งเสียที จะได้หายเป็นปรกติ เมื่อถึงเวลานั้นฉันก็อยากจะเป็นแม่คนกับเขาบ้าง คิดว่าคงจะไม่นานเกินรอ บุญรักษาท่านผู้อ่านค่ะ และฉันหวังว่าเรื่องราวการสู้ชีวิตของฉัน จะเป็นประโยชน์แก่ผู้อ่าน ไม่มากก็น้อย และก็คงจะถึงเวลาที่ฉันจะต้องเผยโฉมเสียที เนื่องจากในเรื่องฉันใช้ชื่อตัวละครว่าแพรว ซึ่งจริงๆแล้ว ฉันชื่อ แป๋วค่ะ ส่วนชอนนั้น ชื่อจริงของเขาคือ ไซมอนค่ะ เพราะถ้าใช้ชื่อจริงเขียนแล้วมันเขินๆ ยังไงก็ไม่รู้ แต่ถ้าท่านผู้อ่านเรียกพวกเราว่าแพรวกะชอนไปแล้วก็ไม่เป็นไรค่ะ เพราะฉันก็ชอบชื่อนั้นมาก ขอขอบคุณที่คอยติดตามอ่านย่างต่อเนื่องนะคะ และคิดว่าอีกไม่นานฉันก็คงจะมีไอเดียเขียนเรื่องใหม่ ก็อย่าลืมติดตามอ่านกันนะคะ มาถึงตอนนี้ก็ใจหายค่ะ เพราะยิ่งเขียนไป ฉันก็ยิ่งชอบ ชอบที่มีคนคอยติดตามและให้กำลังใจ ฉันรับสัมผัสได้ถึงแรงใจของแต่ละคนที่ส่งข้ามน้ำข้ามทะเลมา ขอขอบคุณมากๆค่ะ   Create Date : 17 ธันวาคม 2549 123 comments Last Update : 17 ธันวาคม 2549 9:34:04 น. Counter : 4312 Pageviews. Share Tweet

อ่านแล้ว แต่ยังอมยิ้มได้ในมุกขำ ๆ ของคุณ และยังให้ความรู้เรื่องการรักษา การดำรงชีวิตของผู้ได้รับการรักษาจากการให้คีโม ผ่านอุปสรรคต่าง ๆ มามากมาย แต่สิ่งดี ๆ ที่คุณมีทั้งญาติ เพื่อนร่วมเรียน เพื่อนร่วมงาน คุณหมอ (โดยเฉพาะคุณชอน คุณไซมอนน่ารักมาก) ขอบคุณมากนะคะ ขอให้สุขภาพแข็งแรง เป็นกำลังใจให้   โดย: supplier (Supplier ) 19 ธันวาคม 2549 8:44:36 น.

สวัสดีคะ ตามไปอ่านตั้งแต่ตอนที่หนึ่งจนจบตอนที่ 26 เลยคะ น้ำตาร่วงไปหลาย ขอชื่นชมในความอดทนต่อสู้กับโรคร้ายนะคะ คุณแป๋วโชคดีคะ ที่ได้เจอแต่คนดีๆ รอบตัวโดยเฉพาะไซมอน เวลารักกันมากแค่ไหนไม่รู้หรอกคะแต่พอเวลาเราลำบากเราก็เห็นตัวตนที่แท้จริงซึ่งกันและกันโชคดีมากเลยคะ ขอเป็นกำลังใจให้คะ คุณแป๋วเป็นนักเขียนที่มีพรสวรรค์คนหนึ่งเลยนะคะ น่าจะรวมเล่มคะ เพราะเรื่องที่เขียนนี้มีประโยช์สำหรับคนที่เป็นมะเร็งด้วยนะคะ เป็นกำลังใจให้เขียนต่อไปนะคะแล้วจะรออ่านคะ ขอให้มีสุขภาพเข็งแรงเร็วๆ นะคะ จะได้มีเจ้าตัวเล็กๆ ไวๆ คะ   โดย: NuSu IP: 125.29.7.53 19 ธันวาคม 2549 21:57:39 น.

ขอให้สุขภาพดีขึ้นแล้วแข็งแรงนะค่ะ เป็นกำลังใจให้ค่ะ   โดย: kung IP: 69.43.128.36 20 ธันวาคม 2549 8:43:03 น.

ขอบคุณมั่กมาเรยยยค่ะ สำหรับกำลังใจ ก็อยากจะรวมเล่มอยู่เหมือนกันแต่ยังไม่มีคนติดต่อมา ว่าจะเอาไปเสนอใ้้ห้ทาง สนพ. เหมือนกันค่ะ อิอิอิอิ เอาใจช่วยด้วยนะคะ   โดย: summer_scent (Summer_scent ) 20 ธันวาคม 2549 10:01:30 น.

ขอให้สุขภาพดีวันดีคืนน่ะค่ะ   โดย: Kofschip IP: 83.82.217.178 22 ธันวาคม 2549 3:31:50 น.

--- แวะมาเยี่ยมแล้วคร้าบ คุณพี่สุดสวย   โดย: เหมียวหล่อ (myth ) 27 ธันวาคม 2549 9:49:53 น.

แหมมม แวะมาทักทายกันด้วย คิดถึงนะน้องเหมียว   โดย: summer_scent (Summer_scent ) 29 ธันวาคม 2549 18:47:58 น.

--- สวัสดีปีใหม่ครับผม   โดย: เหมียวหล่อ (myth ) 3 มกราคม 2550 2:16:10 น.

แวะมาเยี่ยมด้วยคนค่ะ สวัสดีปีใหม่ค่ะ   โดย: kungfu IP: 69.43.144.145 3 มกราคม 2550 7:50:30 น.

สูๆๆ ทนๆๆ นะคะ เพื่อคนที่เรารัก ทุกๆคนนะคะ เรารู้จักกันแล้วเนอะ พี่เสียดายจัง ที่อ่านเรื่องนี้ช้าไปนิด จะได้เล่าและเป็นกำลังใจให้แฟนพี่ฟัง คะ ว่าต้องสู้ต่อเพื่อพี่ และคนที่รักเขานะคะ แต่ไม่ทันแล้วคะ   โดย: เดมิกา IP: 124.120.120.108 5 มกราคม 2550 22:27:08 น.

ไม่เป็นไรค่ะ เราเก็บทุกอย่างไว้เป็นบทเรียน และเอาไว้เป็นความทรงจำที่ดีดีกว่านะคะพี่เดมิกา เพราะเราไปแก้ไขอะไรไม่ได้แล้ว นอกจากจะเข้มแข็งและยอมรับมันนะคะ สู้ๆ ค่ะ จะคอยเป็นกำลังใจให้อีกแรงนึงนะคะ   โดย: summer_scent IP: 220.253.29.148 6 มกราคม 2550 6:30:00 น.

สวัสดีปีใหม่คะ มาอวยพรปีใหม่คะ สิ่งที่ผ่านมา ขอให้มันแค่ความฝันนะคะ ส่วนความจริงขอให้ครอบครัวของคุณแป๋ว สุขภาพแข็งแรง มีความสุขทุกคนนะคะ   โดย: supplier (Supplier ) 6 มกราคม 2550 18:59:45 น.

อ่านจบแล้วค่ะ ชีวิตของพี่แป๋วนี่โหดร้ายจังเลยนะคะ ขอให้มีสุขภาพแข็งแรงมากๆ นะคะ   โดย: jI@ng jIng zhEn 7 มกราคม 2550 16:41:19 น.

คุณแป๋ว ขออนุญาต Tag นะคะ   โดย: supplier (Supplier ) 13 มกราคม 2550 15:43:46 น.

--- อิอิอิ มาส่ง TAG ก้าบบบ   โดย: เหมียวหล่อ IP: 125.25.188.82 5 กุมภาพันธ์ 2550 15:30:16 น.

เพิ่งจะได้เข้ามาอ่านตั้งแต่เมื่อวาน เพิ่งจะอ่านจบตอนนี้ เหนื่อยมากคะ ขอบอก หิวข้าวด้วย แต่ก็อยากอ่าน อ่านแล้วรู้สึกว่าคุณแป๋วเป็นคนที่สู้ชีวิตมากเลย เป็นคนที่มีความอดทนสูงมาก ทึ่ง และขอชื่นชมในความอดทนของคุณแป๋วคะ อ่านไปยังคิดไปเลยว่าถ้าตัวเองเป็นสภาพนั้นบ้างจะอดทนได้ขนาดนี้หรือเปล่า ขอบคุณที่มาเขียนเล่าเรื่องดีๆ มีประโยชน์เช่นนี้ให้ได้อ่านกัน ก็ขอให้คุณแป๋วและคุณไซมอน พบเจอแต่เรื่องดีต่อจากนี้ไป ที่สำคัญ ขอให้หายจากโรคร้ายโดยถาวรนะคะ   โดย: เข็มทิศ IP: 58.9.125.104 8 กุมภาพันธ์ 2550 13:30:20 น.

ขอบคุณมั่กมากเลยค่ะน้องเข็มทิศ ก็หวังว่าจะเป็นประโยชน์แก่ผู้อ่านที่ำกำลังพ่ายแพ้ ท้อแท้ต่ออุปสรรค์ อย่ายอมแพ้ค่ะ เราต้องสู้นะคะ   โดย: summer_scent (Summer_scent ) 11 กุมภาพันธ์ 2550 9:32:34 น.

Happy Valentine's Day ค่ะพี่แป๋ว ขอให้มีความรักที่สุขสดชื่นตลอดไปนะคะ ... คิดถึงค่ะ   โดย: แมวอ้วน (A Little Catz ) 14 กุมภาพันธ์ 2550 7:50:54 น.

Happy Valentine's day และขออวยพรวันเกิดย้อนหลังได้ไหมคะ จำได้ว่าคุณแป๋ว วันที่ 2 กุมภาพันธ์ รึเปล่านะ ขอให้มีความสุข สุขภาพแข็งแรง ทั้งคุณไซม่อน และคุณแป๋วนะคะ   โดย: supplier (Supplier ) 14 กุมภาพันธ์ 2550 11:33:59 น.

ขอบคุณมั่กมากเลยค่ะ น้องแมวอ้วน และคุณsupplier Happy Valentine's Day เช่นกันค่ะ   โดย: summer_scent IP: 220.253.57.108 14 กุมภาพันธ์ 2550 14:17:37 น.

พี่แป๋วเก่งมากค่ะ เข้มแข็งสุดๆเลย ไม่คิดว่าคนร่ำรวยอารมณ์ขันอย่างพี่แป๋ว จะผ่านเรื่องร้ายๆ(หลายครั้ง)มาได้ ถ้าไม่เล่าให้อ่าน คงไม่ทราบหรอกค่ะ ว่าพี่แป๋วเข้มแข็งขนาดนี้ เป็นกำลังใจให้ค่ะ สู้ๆๆๆๆ   โดย: muayda IP: 203.155.72.217 21 กุมภาพันธ์ 2550 8:02:37 น.

ขอบคุณมากค่ะน้องมวยดะ อิอิอิ ก็กว่าจะผ่านมาได้ก็แทบแย่ค่ะ แต่ตอนนี้ก็ยิ้มได้ละ   โดย: summer_scent IP: 220.253.115.237 28 กุมภาพันธ์ 2550 9:08:22 น.

เพิ่งมาอ่านเจอตอนสุดท้าย..ขอเเป็นกำลังใจให้ด้วยนะคะ กำลังจะไปอ่านตั้งแต่ตอนหนึ่งค่ะ   โดย: มะขาม IP: 68.41.143.169 22 มีนาคม 2550 15:10:11 น.

แวะมาอ่านก็ตอนสุดท้ายพอดี แต่กำลังจะไปเริ่มอ่านตั้งแต่ตอนแรกกเลยเหมือนกันค่ะ สู้ๆๆนะคะ เป็นกำลังใจให้ด้วยค่ะ   โดย: Htervo 30 มีนาคม 2550 2:53:01 น.

ดิฉันเป็นเพื่อนสนิทของแป๋วค่ะ มีข่าวบอกกับทุกคนว่า ตอนนี้แป๋วกำลังต่อสู้กับเจ้ามะเร็งร้ายอยู่ ล่าสุดหมอพบว่าเชื้อมันลามไปทั่วลำไส้และกะเพาะ เธอกลับมารักษาตัวอยู่ที่บ้านที่เมืองไทย หมอบอกให้เธอมาใช้เวลากับครอบครัวและคนที่รักเธอ แป๋วยังคงเข้มแข็งเสมอในสายดิฉัน และเราก็ยังหวังว่าเธอจะต้องหาย แป๋วเป็นห่วงคนที่เข้ามาฝากข้อความ เธอฝากบอกทุกคนที่ติดตามเรื่องราวของเธอว่า ตอนนี้เธอไม่มีแรงที่จะมาตอบคำทักทายของทุกคน และขอขอบคุณทุกคนที่ค่อยให้กำลังเสมอด้วยค่ะ   โดย: สะพานหิน IP: 219.38.152.139 10 เมษายน 2550 22:21:37 น.

ยังเป็นกำลังใจให้เสมอนะคะ   โดย: Supplier 19 เมษายน 2550 20:59:50 น.

เพิ่งไปเยี่ยมน้องแป๋วมาเมื่อวันเสาร์ ยกโขยงกันไปกับพี่ๆเพื่อนๆจากยุวธิปัตย์ น้องแป๋วนอนอยู่ที่โรงพยาบาลค่ะ ปวดท้อง แต่ก็กำลังใจดีมากและตลกเหมือนเดิม เจอเพื่อนๆจากบริษัทหมีน้อยด้วย น้องแป๋วบอกว่าอยากมี miracle อีกครั้ง   โดย: where_ever IP: 58.136.98.222 1 พฤษภาคม 2550 12:44:27 น.

ยังเป็นห่วง และนึกถึงเสมอ   โดย: Supplier 2 พฤษภาคม 2550 20:38:53 น.

---   โดย: เหมียวหล่อ (myth ) 7 พฤษภาคม 2550 23:08:33 น.

วันนี้มาเยี่ยมคะ ขอให้หายเร็ว ๆ นะคะ   โดย: Supplier 9 พฤษภาคม 2550 7:30:56 น.

ขอให้เชื้อมะเร็งร้่ายจงหายไป ขอให้คุณเเป๋วสุขภาพแข็งแรงค่ะ   โดย: Wipa_Sathorn IP: 76.187.172.148 9 พฤษภาคม 2550 9:18:24 น.

--- พี่แป๋วได้จากไปเมื่อเที่ยงวันที่ 13 พ.ค. ครับ ขอให้พี่แป๋วไปสู่สุคติ ดีใจมากๆ ที่ได้รู้จักกับพี่ครับ พี่จะอยู่ในความทรงจำตลอดไป   โดย: เหมียวหล่อ (myth ) 13 พฤษภาคม 2550 21:27:38 น.

ขอให้พี่มีแต่ความสุข นะครับ พี่สู้ได้สุดยอดมากเลยครับ   โดย: ParaSamoN 13 พฤษภาคม 2550 22:51:45 น.

ขอใปสู่สุขตินะคับ   โดย: vampippo IP: 61.19.235.210 13 พฤษภาคม 2550 22:54:36 น.

RIP ค่ะ ขอให้ไปสู่สุขตินะคะ   โดย: nk IP: 123.100.80.247 14 พฤษภาคม 2550 1:19:13 น.

RIP ..... .... .. หลับให้สบายนะคะพี่   โดย: สาวหน้าใส 14 พฤษภาคม 2550 1:46:56 น.

ขอให้ไปสู่สุขติ เถิด...   โดย: fluffyboy101 14 พฤษภาคม 2550 3:18:59 น.

หลับให้สบายนะคะ   โดย: แม่บ้านณ.โตเกียว 14 พฤษภาคม 2550 8:15:32 น.

พี่แป๋วคะ หลับให้สบายนะคะ   โดย: แมวอ้วน A Little Catz IP: 202.142.193.21 14 พฤษภาคม 2550 13:10:32 น.

หลับให้สบายเน้อเจ้า   โดย: เปิ้นบอกว่าจะมาขอ 14 พฤษภาคม 2550 23:11:32 น.

ขอให้ไปสู่สุขคติ หลับให้สบายนะครับ และขอให้ Blog นี้อยู่คู่กับ Bloggang ตลอดไปครับ   โดย: Mr.Kaidow 14 พฤษภาคม 2550 23:47:35 น.

ขอให้คุณไปสู่สุขคตินะคะ   โดย: Baby I love you 15 พฤษภาคม 2550 0:10:01 น.

แวะมาร่วมไว้อาลัย และขอให้คุณแป๋วไปสู่สุขคติด้วยค่ะ   โดย: ยายดาค่ะ IP: 81.152.137.176 15 พฤษภาคม 2550 1:33:55 น.

พึ่งรู้ข่าวเช้าวันนี้ หลับให้สบายนะคะ เสียใจกับครอบครัว คุณแป๋วด้วย   โดย: Supplier 15 พฤษภาคม 2550 6:57:07 น.

แป๋วเป็นคนที่ร่าเริงเสมอ ทำให้คนที่อยู่ด้วยมีความสุข และสนุกไปกับอารมณ์ขันของแป๋ว ดีใจนะที่ได้เป็นเพื่อนคนหนึ่งของแป๋ว รักแป๋วนะ   โดย: สะพานหิน IP: 219.38.152.139 15 พฤษภาคม 2550 7:59:06 น.

ถ้าชาติหน้ามีจริงขอให้ัำพี่แป๋วอย่าได้เจอะเจอกับมะเร็งอีกเลย หลับให้สบายค่ะพี่   โดย: Wipa_Sathorn IP: 76.187.172.148 15 พฤษภาคม 2550 8:54:00 น.

หลับพักผ่อนให้สบายนะครับน้องแป๋ว น้องแป๋วคงอยู่ในความทรงจำ เพื่อนสมาชิกตลอดไป   โดย: หลังคาดำแดง 15 พฤษภาคม 2550 10:03:13 น.

ขอแสดงความเสียใจต่อครอบครัวของคุณแป๋วด้วยค่ะ เห็นคุณแป๋วฟันฝ่าต่อสู้กับมะเร็ง เราก็ได้แต่เป็นกำลังใจให้โดยตลอด ขอให้คุณแป๋วพักผ่อนให้สบายนะคะ   โดย: JFour Husky IP: 202.133.139.219 15 พฤษภาคม 2550 13:47:31 น.

ขอให้พี่แป๋วไปสู่ภพที่ดีที่สุดค่ะ เป็นกำลังใจให้ครอบครัวพี่แป๋วนะคะ   โดย: z2you IP: 58.181.204.217 15 พฤษภาคม 2550 19:51:53 น.

เพิ่งทราบข่าวคะ ไม่ได้ เข้า มาโพสต์ บ่อย แต่เป็นคนหนึ่งที่ รู้สึกผูกพันธ์ กับน้องแป๋ว ไม่รู้จักเป็นการส่วนตัว ไม่เคยเจอกัน แต่ได้ อีเมล์ คุยกัย แช้ดกันเล็กน้อย แต่รู้สึกผูกพันธ์ กับน้องเค้ามากๆ น้องแป๋ว หลับสบาย นะคะ พี่อยากตามไปอยู่ด้วยจัง เสียใจกับ ญาติๆ น้องด้วยนะ คะ   โดย: เดมิกา IP: 124.120.124.31 15 พฤษภาคม 2550 20:19:10 น.

ขอร่วมไว้อาลัยกับครอบครัวคุณแป๋วด้วยครับ   โดย: somnumberone 16 พฤษภาคม 2550 0:27:03 น.

ก้อยไม่รู้จักกับคุณแป๋วหรอกค่ะ แตพอได้อ่านและรับรู้ ก้อยขออนุญาติน๊ะค๊ะ ขอให้คุณแป๋วหลับอย่างสบายค่ะ และขอไว้อาลัยให้กับคุณแป๋วด้วยค่ะ   โดย: นางมารร้าย 16 พฤษภาคม 2550 0:46:05 น.

ขอแสดงความเสียใจกับครอบครัวคุณแป๋วด้วยนะคะ   โดย: random-4 16 พฤษภาคม 2550 0:54:21 น.

หลับให้สบายนะคะ RIP   โดย: jengly 16 พฤษภาคม 2550 1:07:25 น.

ขอไว้อาลัยแด่คุณแป๋วที่น่ารักของพวกเราค่ะ   โดย: คุณจ๊ะจ๋า IP: 62.47.175.54 16 พฤษภาคม 2550 1:20:43 น.

พักผ่อนและหลับให้สบายนะคะคุณแป๋ว   โดย: Love_Forget Me Not 16 พฤษภาคม 2550 1:32:49 น.

มาร่วมไว้อาลัย แล้วก็ขอแสดงความเสียใจกับครอบครัวคุณแป่วด้วยนะคะ   โดย: KungGuenter 16 พฤษภาคม 2550 3:45:44 น.

หลับให้สบายเถิดนะ ไม่ต้องทรมานกับความเจ็บปวดอีกแล้ว ขอแสดงความอาลัยต่อครอบครัวด้วยคนค่ะ   โดย: เสียงซึง 16 พฤษภาคม 2550 4:22:44 น.

หลับให้สบายน่ะค่ะ   โดย: larata IP: 71.203.26.99 16 พฤษภาคม 2550 4:24:29 น.

อาลัย ค่ะ ขอให้ พักผ่อนให้ สบาย นะคะ   โดย: ประกายดาว 16 พฤษภาคม 2550 6:04:06 น.

หลับให้สบายนะคะ . . ขอแสดงความเสียใจกับครอบครัวด้วยค่ะ   โดย: ขอบคุณที่รักกัน (blueberry_cpie ) 16 พฤษภาคม 2550 6:54:30 น.

มาร่วมไว้อาลัย และขอให้คุณแป๋วไปสู่สุขคติด้วยค่ะ   โดย: d__d (มัชชาร ) 16 พฤษภาคม 2550 7:20:30 น.

ขอให้ไปสู่สุคตินะครับ   โดย: 9A 16 พฤษภาคม 2550 7:25:12 น.

มาร่วมไว้อาลัยค่ะ   โดย: thattron 16 พฤษภาคม 2550 8:06:07 น.

มาร่วมไว้อาลัย ขอให้คุณแป๋วไปสู่สุคติค่ะ   โดย: เพียงแค่เหงา 16 พฤษภาคม 2550 8:33:56 น.

ขอให้ดวงวิญญาณคุณแป๋วไปสู่สุขคตินะคะ   โดย: aquaworld 16 พฤษภาคม 2550 10:58:38 น.

RIP ค่ัะ ขอให้คุณแป๋วไปสู่สุขคตินะคะ   โดย: ตะกร้าหวายสีขาว 16 พฤษภาคม 2550 11:07:44 น.

ใจหายค่ะ RIP   โดย: yuy IP: 77.123.158.71 16 พฤษภาคม 2550 16:13:52 น.

ใจหายกับการจากไปไม่มีวันกลับของคุณแป้วคะ เคยเข้ามาทักทายเหมือนกัน ขอให้คุณแป้วไปสู่สุขคตินะคะ   โดย: หน่อยอิง 16 พฤษภาคม 2550 20:45:21 น.

RIP ครับผม   โดย: พลทหารไรอัน 16 พฤษภาคม 2550 21:49:54 น.

ขอไว้อาลัยกับการจากไปของคุณแป๋วด้วยนะคะ ขอให้ดวงวิญญาณ ไปอยู่บนสวงสวรรค์ นะคะ ขอแสดงความเสียใจกับครอบครัว และเพื่อน ๆ ของคุณแป๋วด้วยคะ....... โดยเฉพาะคุณชอน...ผู้ซึ่งรักคุณแป๋ว..ยิ่งนัก   โดย: tukata001 IP: 65.67.159.71 16 พฤษภาคม 2550 21:51:15 น.

น้องแป๋ว จะอยู่ในความทรงจำของพี่ตลอดไปค่ะ   โดย: บุหงาตานี IP: 203.113.77.100 16 พฤษภาคม 2550 21:52:19 น.

ถึงหนูจะไม่รู้จักพี่แป๋ว.. แต่ก็ขอให้ พี่แป๋วไปสู่สุคติน่ะค่ะ   โดย: chichiro 16 พฤษภาคม 2550 22:14:09 น.

เสียดายที่รู้จักคุณแป๋วช้าไป อยากให้กำลังใจมาก ๆ ค่ะ ขอให้คุณแป๋วไปสู่สุคตินะคะ   โดย: ซออู้ 16 พฤษภาคม 2550 22:41:42 น.

ร่วมไว้อาลัยให้คุณแป๋วนะคะ หลับให้สบาย ขอให้ไปสู่สุขคตินะคะ และขดป็นกำลังใจให้กับคุณแม่และครอบครัวของคุณแป๋ว รวมทั้งไซม่อนด้วยค่ะ   โดย: ลดา IP: 58.9.188.173 17 พฤษภาคม 2550 2:01:30 น.

ขอให้พี่แป๋วไปสู่สุขคติค่ะ   โดย: นุช IP: 62.211.5.221 17 พฤษภาคม 2550 3:08:24 น.

ขอให้หลับให้สบาย หมดเวรหมดกรรมแล้ว   โดย: เบ็น IP: 211.28.52.100 17 พฤษภาคม 2550 16:46:54 น.

ร่วมไว้อาลัยกับการจากไปของคุณแป๋ว ขอให้คุณแป๋วไปสู่สุขคตินะค่ะ   โดย: erina 17 พฤษภาคม 2550 21:02:36 น.

ไม่เคยอ่านบล็อกไหนแล้วน้ำตาไหลพรากขนาดนี้มาก่อนเลย...เหมือนรับรู้กับเธอจริงๆว่าเธอมีความรักอยู่เต็มหัวใจ เธออดทนมาก...นานมาก... ถึงมิ้งค์ไม่รู้จักพี่แป๋วนะ และก็ไม่เคยมาอ่านบล็อกของพี่ด้วย แต่มิ้งค์รู้สึกประทับใจพี่แป๋วมาก... ต่อไปนี้พี่ก็จะไม่เจ็บไม่ปวดอีกแล้ว...หลับให้สบายนะคะพี่แป๋ว   โดย: pinkieminkie 18 พฤษภาคม 2550 7:48:35 น.

แป๋วเพื่อนรัก ล่าสุดได้ข่าวว่าแป๋วอาการดีขึ้นแล้ว เราก็ดีใจ .... เสียดาย และรู้สึกแย่มากที่ไปออสปีที่แล้วไม่ได้ติดต่อแป๋ว .. เพราะนั่น อย่างน้อย เราจะได้เจอกันครั้งสุดท้ายเป็นปีที่แล้ว ไม่ใช่หลายปีก่อน เพื่อนเข้มแข็งมาก จนกระทั่งวันสุดท้าย .... และเราตกใจมากเมื่อกุ้งและเล็กโทรมาบอก ... หวังว่าเพื่อนจะได้พักผ่อนอย่างสงบสุข ในที่ที่ดีที่สุด และความดีทั้งหมดที่เพื่อนได้ทำไว้อย่างมากมาย จะเป็นที่จดจำของทุกคนที่ได้รู้จักแป๋ว ถึงแม้การจากกันแบบนี้ ... พวกเราจพต้องพบกับมันทุกคน แต่มันเร็วไปสำหรับพวกเรา จริงไหม ..... คิดถึงแกว่ะ .... มดเล็ก และเพื่อนไซโค 36   โดย: มดเล็ก IP: 202.129.32.227 18 พฤษภาคม 2550 15:22:33 น.

“เดือนมีนาคม” เป็นเดือนแห่งการรณรงค์การต้านภัยมะเร็งลำไส้ใหญ่ ซึ่งปัจจุบันมะเร็งลำไส้ใหญ่เป็นสาเหตุการตายอันดับต้นๆ ของโลก เป็นสาเหตุการตายอันดับ 2 ของโรคมะเร็งในอเมริกา และเป็นสาเหตุการตายอันดับ 3 ของโรคมะเร็งในเมืองไทย ถึงแม้ว่าโรคมะเร็งลำไส้ใหญ่ เป็นสาเหตุของการตายอันดับต้นๆ ของโลก แต่เป็นที่น่าเสียดายยิ่งนัก ที่น้อยคนจะรู้ว่า โรคมะเร็งลำไส้ใหญ่ สามารถ ป้องกันได้ รักษาหายได้ และสามารถเอาชนะได้ เพียงขอให้ท่านอย่านิ่งนอนใจ ศึกษาหาความรู้อย่างถูกต้อง ด้วยการมาพบแพทย์ผู้เชี่ยวชาญเพื่อขอรับคำแนะนำการปฏิบัติตัว การเฝ้าระวัง ตรวจคัดกรองเบื้องต้น เข้าถึงการวินิจฉัยและการรักษาทางการแพทย์อย่างถูกต้อง ก่อนที่จะสายเกินไป พลตรี ร.ศ.น.พ.ปริญญา ทวีชัยการ ในนามประธานชมรมศัลยแพทย์ลำไส้ใหญ่และทวารหนัก (ประเทศไทย) จึงได้จัดโครงการรณรงค์ต้านภัยมะเร็งลำไส้ใหญ่ปี 2550 ขึ้น เพื่อเป็นการรณรงค์ให้คนไทยหันมาใส่ใจและตื่นตัวในเรื่องของการป้องกัน การตรวจคัดกรองมะเร็งเบื้องต้น โดยในวันอาทิตย์ ที่ 10 มิถุนายน 2550 นี้ เวลา 13.00-17.00 น.พบกับนิทรรศการและสัมมนาในหัวข้อ “มะเร็งลำไส้ใหญ่ ป้องกันได้ รักษาหายได้ เอาชนะได้” ณ ศูนย์ประชุมแห่งชาติสิริกิติ์ ภายในงานคุณจะได้พบกับ พต..รศ.นพ.ปริญญา ทวีชัยการและแขกรับเชิญพิเศษ ร่วมพบปะพูดคุย รวมทั้งให้ความรู้ ในเรื่องการป้องกัน การดูแลรักษาและวิธีการห่างไกลจากโรคมะเร็งลำไส้ด้วยวิธีการดูแลสุขภาพแบบง่ายๆด้วยตัวคุณเอง พร้อมทั้งรับคำปรึกษาอย่างใกล้ชิดฟรีโดยแพทย์ผู้เชี่ยวชายเฉพาะทาง สนใจสำรองที่นั่งและสอบถามข้อมูลได้ที่ CRC Call Center 085-950-1416 ติดต่อคุณ ลภัสรดา ด่วน ! ส่งรายชื่อผู้สนใจเข้าร่วมสัมมนาได้ที่เบอร์ fax 02-6414527 หมายเหตุ : ผู้เข้าร่วมสัมมนาไม่เสียค่าใช้จ่ายใดๆทั้งสิ้น “วันนี้คุณดูแลสุขภาพของคุณดีพอหรือยัง” ด้วยความปรารถนาดีจาก ชมรมศัลยแพทย์ลำไส้ใหญ่และทวารหนัก (ประเทศไทย)   โดย: สัมมนามะเร็งลำไส้ใหญ่ IP: 58.8.83.47 18 พฤษภาคม 2550 17:51:32 น.

นี่คงเป็นครั้งสุดท้ายแล้วที่ ตาลจะมาเขียนบอกป้าแป๋ว ตาลไม่เคยเข้ามาอ่าน เรื่องที่ป้าแป๋วเขียนเลย ขอโทษและเสียใจ .... ตาลขอให้ป้าแป๋วหลับให้สบาย ต่อไปป้าแป๋วคงไม่ต้องทนทุกข์ทรมาน กับคีโม ถุงอึ สายน้ำเกลือ ผ่าตัด และส่องก้นอีก หลับให้สบายนะคะ ป้าแป๋ว...... "Twinkle, twinkle, little star,How I wonder what you are.   โดย: ชาเขียวไฟเบอร์ IP: 203.156.70.127 20 พฤษภาคม 2550 0:39:09 น.

เพิ่งได้อ่านบล๊อคนี้วันนี้เองคะ และก็อ่านจนจบในเวลาไม่ถึง 1 วัน รู้สึกเหมือนว่าคุณแป๋วยังอยู่ ยังไม่จากไปด้วยซ้ำ อ่านไปน้ำตาคลอไป คุณแป๋วคงต้องลำบากกับการต่อสู้กับโรคร้ายมามากแล้ว ขอให้คุณแป๋วไปสู่สุขติ สู่ภพโลกที่ดีกว่า หลับให้สบายนะคะ ไม่ต้องเจ็บปวดอีกแล้ว และขอแสดงความเสียใจกับครอบครัว คุณไซม่อน และเพื่อนของคุณแป๋ว อย่างใจจริงคะ   โดย: เทียนธารา IP: 58.8.136.144 20 พฤษภาคม 2550 1:03:47 น.

ชื่นชม คุณแป๋วมาก หลับให้สบายนะครับ   โดย: Kennn IP: 58.106.70.62 21 พฤษภาคม 2550 12:54:58 น.

ตามเข้ามาอ่านจาก pantip.com ครับ คุณแป๋วเข้มแข็งมากจริงๆ เป็นแรงบันดาลใจให้กับคนที่ยังมีชีวิตอยู่ ขอให้ไปสู่สุขติ พักผ่อนให้สบายครับ   โดย: B.B. IP: 124.121.73.100 21 พฤษภาคม 2550 13:11:31 น.

ได้มีโอกาสเข้ามาอ่านเรื่องการสู้มะเร็งของคุณแป๋วเป็นครั้งแรก นับถือในความเป็นนักสู้ของน้องจริงๆค่ะ ตลอดจนซาบซึ้งกับความรักระหว่างน้องกับไซม่อนด้วย ขอให้น้องแป๋วหลับให้สบายนะคะ อย่างน้อยน้องก็ไม่ต้องทรมานอีกแล้ว Rest in peaceค่ะ ขอแสดงความเสียใจกับไซม่อนด้วยนะคะที่สูญเสียแป๋ว แต่แป๋วจะยังอยู่ในใจไซม่อนตลอดไป   โดย: Maple Leave IP: 72.39.161.156 22 พฤษภาคม 2550 0:09:35 น.

เพื่อนเอ๋ย จงเป็นสุข สงบเถิด พวกเราคงคิดถึงแกตลอดไป   โดย: Owlet IP: 203.151.39.94 23 พฤษภาคม 2550 23:56:05 น.

ขอให้คุณไปสู่สุขคตินะคะ   โดย: shnkitty 26 พฤษภาคม 2550 7:41:46 น.

ขอแสดงความเสียใจกับการจากไปของคุณแป๋วต่อครอบครัวคุณแป๋วไว้ ณ ทีนี้ และขอให้คุณแป๋วไปสู่สุขคติ   โดย: แกงผักหวาน IP: 82.134.101.68 3 มิถุนายน 2550 21:17:55 น.

หลับให้สบายนะค่ะ จากนี้ไปคุณแป๋วจะได้ไม่ต้องเจ็บปวดอีกต่อไปแล้ว เวลาจะช่วยรักษาใจคุณไซมอน และครอบครัวคุณแป๋วนะค่ะ วันนี้เพิ่งได้อ่านเรื่องของคุณแป๋ว อ่านวันเดียวจบเลย ขอบคุณนะค่ะ ที่ก่อนคุณจากไป คุณได้เขียนเรื่องนี้ ไว้เป็น วิทยาทาน ให้อีกหลายๆคนมีกำลังใจที่จะต่อสู้กับโรคร้าย ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ (ถึงแม้คุณแป๋วจะไม่อยู่แล้ว) ยินดีมากๆค่ะ   โดย: Devilish5698 10 มิถุนายน 2550 19:06:07 น.

หลับให้สบายนะคับ เห็นในบอร์ดTCCมีคนมาลงไว้แต่ไม่จบเลยตามมาอ่านที่นี่ ถ้าคุณแป๋วได้ยิน อยากจะบอกว่าเรื่องที่คุณแป๋วถ่ายทอดให้ทุกคนได้อ่านนั้นมีประโยชน์มากๆๆๆๆๆๆๆคับ สู่สุคติคับ   โดย: P_Poy 2 กรกฎาคม 2550 0:51:27 น.

ขอให้หลับสบายและฝันดีอยู่ในแดนสุขาวดีนะคะ   โดย: ป้าตุ้ย (amornsri ) 19 กรกฎาคม 2550 19:58:43 น.

ป้ามาส่งความคิดถึงและก็ ขอบอกว่า... แม้คนละชาติคนละภพก็ยัง"คิดถึง"อยู่ค่ะ   โดย: ป้าหู้เองจ่ะ (fifty-four ) 1 สิงหาคม 2550 13:51:07 น.

โดย: Manny_Kritty IP: 125.25.78.225 10 สิงหาคม 2550 22:54:02 น.

อย่างแรกที่แม่ทุกๆคนต้องการคือ... "การกอด และ หอม"เท่านั้นแหละจ่ะ ขอให้มีความสุขในวัน "แม่" นะจ๊ะ   โดย: ป้าหู้เองจ่ะ (fifty-four ) 11 สิงหาคม 2550 10:02:58 น.

มาส่งเข้านอนนะจ๊ะ... หักอก หักใจ เถอะน้า....   โดย: ป้าหู้เองจ่ะ (fifty-four ) 1 กันยายน 2550 2:12:13 น.

...   โดย: A Little Catz IP: 202.142.193.21 4 กันยายน 2550 15:24:17 น.

เพิ่งเข้ามาครั้งแรก แล้วก็ได้เห็นบทความ ซึ่งน่าอ่านมากทีเดียว แต่ก็มาช้าไปใช่ไหมค่ะ ในเมื่อเจ้าของบล็อกไม่มีโอกาสจะมาคุยกันอีกแล้ววว ขอให้หลับให้สบายนะคะ   โดย: loveyoosu 12 ตุลาคม 2550 10:31:43 น.

ป้าขอนำดอกไมเป็นกำลังใจให้... เจ้าของบล๊อกคนต่อไปค่ะ...   โดย: ป้าหู้เองจ่ะ (fifty-four ) 16 ตุลาคม 2550 21:05:58 น.

ต๊ะเอ๋...จ้า..คิดถึงจังจ่ะ   โดย: ป้าหู้เองจ่ะ (fifty-four ) 6 พฤศจิกายน 2550 17:42:59 น.

เพิ่งเข้ามาครั้งแรก ขอให้คุณแป๋วหลับให้สบายนะ   โดย: หนูปุจฉา IP: 203.155.221.253 22 พฤศจิกายน 2550 21:44:03 น.

ผมติดต่ออ่านบทความของ "คุณแพรว" มานานมาก จากเว็บ thaicabincrew ซึ่งคนโพส ได้นำมาโพสไว้ไม่ครบ ผมจิงตามมาอ่านที่นี่ แต่พอมารู้ข่าวนี้ ทำให้ผมถึงกับอึ้งไปเลยทีเดียว.. ขอให้หลับให้สบายจะครับ ขอให้คุณ ชอน เจอคนดีๆอย่างคุณแป๋วต่อไปครับ อยากให้บล๊อกนี้ อยู่คู่กับ bloggang ต่อๆไปครับ   โดย: st001 IP: 125.25.92.210 29 มกราคม 2551 15:27:46 น.

--- เหมียวมา HBD ย้อนหลังครับ รู้ทั้งรู้ว่าเจ๊ เกิดในเดือนแห่งความรัก ตั้งใจจะมาอวยพรเจ๊ แต่ด้วยอะไรหลายๆ อย่าง ทำเอามาซะป่านนี้ เจ๊...อย่างอนเหมียวนะครับ อันที่จริง เดือนนี้ ก็ครบหนึ่งปี ที่เหมียวได้พบกับเจ๊...เวลาผ่านไปรวดเร็วเหลือเกินครับ เหมียวมีอะไรอยากเล่าให้เจ๊ฟังเยอะแยะ แต่เมื่อคิดถึงเจ๊ ครั้งใด น้ำตาพาลจะไหลออกมาตลอด (แม้แต่ตอนที่พิมพ์นี้ด้วย) เจ๊...คงมองเหมียวอยู่ข้างบน และคงบ่นน้องชายคนนี้สิครับ เหมียวสัญญา ว่าเหมียวจะมาเยี่ยมเจ๊บ่อยๆ ไม่ให้เจ๊ต้องเหงานะครับ แต่เจ๊คงทราบว่า มีคนคิดถึงเจ๊มากมาย... รักและคิดถึงเจ๊เสมอครับ เหมียวหล่อ ครับ   โดย: เหมียวหล่อ (myth ) 1 มีนาคม 2551 1:06:16 น.

เข้ามา ระลึกถึง.. ป้าแป๋ว..... ด้วยคน...... มาขออนุญาต ป้าแป๋วเอาเรื่อง นี้ไปลงให้เพื่อนๆ ได้อ่าน.. ขอให้อานิสง นี้ให้กับครอบครัวป้าแป๋ว...   โดย: ชาเขียวไฟเบอร์ IP: 118.174.253.248 7 มีนาคม 2551 23:34:59 น.

จะเป็นกำลังใจไห้พี่นะครับสู้ๆนะครับ พี่เล่าได้อยางร่าเริงมากเลยนะครับพี่ กำลังใจพี่ดีมากๆเลยครับ อ้าว,,,,,,ขอให้พี่แป๋วไปสู่สุขคติครับ   โดย: กอเตย IP: 222.221.169.205 11 เมษายน 2551 21:44:39 น.

--- เจ๊ครับ วันนี้วันสงกรานต์ เหมียวไปทำบุญที่วัดกับที่บ้าน และได้ทำบุญให้เจ๊ด้วยครับ หวังว่ากรรมดีที่เหมียวได้ทำไว้บ้าง คงส่งผลที่ดีต่อเจ๊ด้วยนะครับ เดี๋ยวปลายเดือน เหมียวจะไปทำบุญกรวดน้ำและถวายสังฆทานให้เจ๊นะครับ สวัสดีวันปีใหม่ไทยครับ   โดย: เหมียวหล่อ IP: 58.8.158.115 13 เมษายน 2551 22:34:57 น.

--- เจ๊ครับ วันเสาร์ที่ 26 เม.ย. ที่ผ่านมา เหมียวไปทำบุญ ทำสังฆทานให้เจ๊มาครับ คิดถึงเจ๊นะครับ   โดย: เหมียวหล่อ IP: 125.25.151.209 28 เมษายน 2551 10:11:36 น.

--- เข้ามา morning ยามเช้าๆ ใ้ห้หายคิดถึงฮับ ^o^   โดย: เหมียวหล่อ IP: 125.25.102.160 20 มิถุนายน 2551 8:38:24 น.

--- เจ๊ครับ วันนี้เหมียวมาขอคำอวยพร จากพี่สาวคนสวยคนนี้ ให้น้องชายเนื่องในวันคล้ายวันเกิดด้วยนะครับ คิดถึงเจ๊เสมอครับ   โดย: เหมียวหล่อ IP: 58.8.161.71 7 สิงหาคม 2551 2:54:10 น.

--- เข้ามาจุ๊บๆ เจ๊ ในวันเหงาๆ ของแมวมอมแมม ครับ   โดย: เหมียวหล่อ (myth ) 6 ตุลาคม 2551 21:11:29 น.

เพิ่งเข้ามาอ่านได้สองวัน หัวอกเดียวกั๋น น้องแป๋ว เป๋นอย่างไดพ่องเจ้า บุญฮักษาเน้อเจ้า   โดย: มิน IP: 85.180.196.224 3 พฤศจิกายน 2551 4:51:04 น.

ย้อนไปอ่านแล้ว... ขอหื้อหลับ หื้อสบายเน้อเจ้า   โดย: มิน IP: 85.180.196.224 3 พฤศจิกายน 2551 4:58:11 น.

--- เข้ามาบอกเจ๊ว่า ปีนี้เหมียวก็ไม่ได้ลอยกระทงอีกแล้วครับ จุ๊บๆ   โดย: เหมียวหล่อ (myth ) 14 พฤศจิกายน 2551 6:39:32 น.

คิดถึงแป๋วจังเลย   โดย: สะพานหิน IP: 219.38.152.26 16 พฤศจิกายน 2551 14:33:13 น.

หวัดดีแป๋ว คิดถึงแกมาก ยังระลึกถึงวันที่ไปเยี่ยมแกที่รพ เชียงคำอยู่เลย ชั้นและสมาชิกบ้าน 146 คิดถึงแกทุกคน เมื่อวานพี่โอ๋กับพี่อูเว่มาเมืองไทยด้วย คิดถึงแก คิดถึงเสียงหัวเราะ คิดถึงท่าเต้นบ้องส์ๆๆของแก คิดถึงกลอนที่แต่ง คิดถึงความสามารถของแกแล้ว อดน้ำตาไหลไม่ได้ แม้แค่เพียงระยะเวลาสั้นๆๆที่เราเคยเป็นรูมเมทกัน แต่ความทรงจำนั้นฝังลึกนักเพื่อน หลับตาเถอะนะ แล้วเราคงได้พบกันสักวันที่ปลายทางแห่งชีวิต ชั้นคิดถึงแกอ่ะแป๋ว   โดย: น้อง สมาชิกบ้าน 146 IP: 117.121.208.2 19 มกราคม 2552 15:24:51 น.

--- เหมียวเข้ามาสวัสดีปีใหม่ครับเจ๊ ต้องขอโทษที่หายหัวไปนะครับ รักเจ๊เสมอ จุ๊บๆ ^o^   โดย: เหมียวหล่อ IP: 58.8.157.146 20 มกราคม 2552 0:49:20 น.

เพิ่งจะเข้ามาอ่านเป็นครั้ง และก็เสียนํ้าตามากมาย ขอให้คุณจงหลับให้สบายนะคะ   โดย: ดา IP: 71.241.226.114 26 มกราคม 2552 22:16:14 น.

แป๋ว Happy valentine's day ชั้นคิดถึงแก   โดย: น้อง IP: 125.26.14.179 17 กุมภาพันธ์ 2552 19:19:47 น.

--- เข้ามาสวัสดีเดือนแห่งความรัก และ เดือนเกิดเจ๊ครับผม ^o^   โดย: เหมียวหล่อ IP: 58.8.154.125 18 กุมภาพันธ์ 2552 8:07:00 น.

...สวัสดีค่ะพี่แป๋ว คิดถึงพี่แป๋วจัง พี่แป๋วคงสบายแล้วเนอะ คนที่อยู่อย่างแมวอ้วนต่างหากที่ต้องอยู่ใช้กรรมต่อไป... แมวอ้วนไปวัด สวดมนต์ เผื่อพี่แป๋วด้วยนะคะ ถ้าชาติหน้ามีจริงเราคงมีโอกาสได้พบกันอีกนะคะ : )   โดย: แมวอ้วน IP: 202.142.193.21 19 กุมภาพันธ์ 2552 19:36:13 น.

พี่แป๋วเปิ้ลคิดถึงพี่จัง ไปสู่สุขคตินะพี่นะ   โดย: เปิ้ล (อดีต)เเมลเบิร์น IP: 85.77.222.27 12 กรกฎาคม 2552 19:27:55 น.

คิดถึงพี่แป๋วนะคะ //เทียน   โดย: soomchon 9 พฤศจิกายน 2553 14:10:31 น.

ถึงพี่ๆ เพื่อนๆ น้องๆ แฟนคลับของพี่แป๋วทุกท่านที่อาจจะมีโอกาสได้อ่านข้อความนี้ครับ ผมชื่อหน่อย เป็นน้องชาย (ลูกพี่ลูกน้อง)ของพี่แป๋ว เราโตมาด้วยกัน รักกันมาก พี่แป๋วเป็นต้นแบบในการดำรงชีวิตของผมเสมอมา ผมไม่เคยเชื่อในเรื่องของปาฏิหารย์ แต่ครั้งนี้มันเกิดขึ้นแล้ว ผมไม่คิดว่าจะเจอบันทึกทั้ง 26 ตอนของพี่แป๋วอันนี้ ผมไม่เคยได้อ่าน ตอนพี่แป๋วป่วยอยู่ออสเตรเลีย ผมเรียนอยู่ที่ฝรั่งเศส เป็นห่วงพี่มากแต่ไปหาไม่ได้ ผมมารู้ทีหลังเรื่องบันทึกและรู้ว่าแกอยากพิมพ์ออกมาเป็นหนังสือให้คนได้อ่านกัน ตั้งแต่พี่จากไป ผมไม่ได้ใส่ใจจริงจังกับบันทึกนี้ และคิดว่าคงไม่มีวันหามันเจออีกตลอดชีวิต ไม่น่าเชื่อ จากวันนั้นถึงวันนี้เกือบสิบปี ผมหามันเจอจนได้ ด้วยความช่วยเหลือของเพื่อนคนหนึ่ง ผมตั้งใจจะนำบันทึกนี้เสนอสำนักพิมพ์ดีๆสักแห่งเพื่อสานฝันของพี่แป๋ว ใครอยากมีส่วนร่วมในการเขียนคำนิยมเพื่ออุทิศให้กับคนที่ท่านรัก ผมในนามของครอบครัวขอเรียนเชิญนะครับ ส่งข้อความของท่านมาได้ที่ pongsa1979@hotmail.com หากความฝันของเราเป็นจริง รายได้ทุกบาททุกสตางค์ของการขายหนังสือ ผมจะมอบเป็นทุนการศึกษาให้ก๊วยเจ๋ง หลานชายแท้ๆของพี่แป๋วซึ่งไม่มีโอกาสได้เห็นหน้าป้าผู้แสนดีของตัวเอง (ลูกของจอร์จ น้องชายต่างบิดาของพี่แป๋ว ทุกวันนี้ยังอาศัยอยู่กับแม่บังเกิดเกล้าของทั้งคู่)   โดย: หน่อย IP: 183.88.253.102 22 ธันวาคม 2556 1:11:42 น.