ถึง...คนทั้งสองที่ผมรักยิ่ง

ทั้งสองคนนี้มีอิทธิพลต่อชีวิตผมมากเหลือเกิน...

คนแรกครับ..."คุณสัตตะ" เป็นคนที่เข้มแข็ง มั่นใจ กล้าแสดงออก พร้อมบุกน้ำลุยไฟไปไหนไปกัน...

และคนที่สอง..."คุณตรีรยา" เป็นคนอ่อนหวาน มีอารมณ์ศิลปิน เป็นแม่ศรีเรือน หวั่นไหวและอ่อนไหวง่าย

คุณเชื่อไหมครับว่าคนทั้งสองคนนี้ ถึงจะมีความแตกต่างกันอย่างสุดขั้ว แต่เขาก็สามารถอยู่ร่วมกันได้

แน่นอนครับว่าหลายครั้งที่คุณสัตตะกับคุณตรีรยาไม่ลงรอยกัน ทะเลาะกัน เนื่องจากมีความคิดเห็นที่ไม่ตรงกัน แต่สุดท้ายเมื่อคุณตรีรยาตกที่นั่งลำบากคุณสัตตะก็จะเป็นพระเอกขี่ม้าขาวมาช่วยทุกครั้งไป และแน่นอนครับว่าบางครั้งที่คุณสัตตะเพลี่ยงพล้ำไปด้วยนิสัยที่โผงผาง คุณตรีรยาก็จะเข้ามาช่วยปลอบประโลม ทำให้สถานการณ์ดีขึ้นอย่างไม่น่าเชื่อเช่นกัน

ผมรักคนทั้งสองคนนี้มากครับ
เพราะว่า...
หลายครั้งเหลือเกิน...ที่ผมได้รับความช่วยเหลือจากคนทั้งสอง
หลายครั้งเหลือเกินที่...พวกเขาช่วยพาผมให้ก้าวข้ามผ่านปัญหาต่าง ๆ ไปได้
หลายครั้งเหลือเกิน...ที่พวกเขาคอยอยู่ให้กำลังใจเมื่อผมท้อแท้ สิ้นหวัง

ผมไม่อาจปฏิเสธได้เลยว่าตัวผมเองนั้นซึมซับบุคลิกและอุปนิสัยของบุคคลทั้งสองมาไม่น้อยเลยทีเดียว

บางครั้งแข็งกร้าว ไม่ยอมใคร บทจะดื้อก็ดื้อแพ่ง ไม่ฟังใคร ไม่มีเหตุผล เต็มไปด้วยอัตตา...
บางครั้งก็มีอารมณ์อ่อนไหวอยู่ไม่น้อย รู้สึกหวาดกลัวในหลาย ๆ สิ่งหลาย ๆ อย่าง...

คุณสัตตะ...คุณตรีรยาครับ...
ถ้าคุณมีโอกาสผ่านเข้ามาอ่านบทความบทความนี้ ผมอยากจะบอกพวกคุณทั้งสองว่า ผมรู้สึกขอบคุณพวกคุณจากใจจริง
ขอบคุณในทุก ๆ สิ่ง...ขอบคุณในทุก ๆ ความหวังดีที่คุณมีให้
ขอบคุณที่คอยช่วยเป็นที่ปรึกษา คอยช่วยแก้ไขปัญหาให้
ขอบคุณที่ไม่เคยทิ้งกัน ขอบคุณที่คอยอยู่เป็นเพื่อนผมยามเหงา
ขอบคุณทุก ๆ อย่าง...ขอบคุณโลกใบนี้ที่ทำให้คนอย่างผมได้มีโอกาสมาพบเจอกับพวกคุณ...

คุณสัตตะครับ...ถึงแม้ว่าในวันพรุ่งนี้ผมกับคุณจะต้องจากกันไปไกลแสนไกล แต่ผมสัญญานะครับว่า ผมกับคุณตรีรยาจะไม่มีวันลืมคุณ
ไม่มีวันลืมช่วงเวลาที่เราได้อยู่ด้วยกัน
ได้ทำอะไรหลายๆ อย่างด้วยกัน ได้ช่วยกันฝ่าฟันปัญหาอุปสรรค
คุณสัตตะจำได้ไหมครับว่าคุณชอบบอกผมเสมอ...บอกว่า "ให้ผมเข้มแข็งเอาไว้...ไม่ว่าจะมีปัญหาอะไรมันต้องมีทางออก ถึงแม้ว่าทางออกมันจะไม่สวยงามเท่าไหร่ พวกเราก็ช่วย ๆ กันแก้ไปพร้อมกันก็ได้..." ผมประทับใจกับคำสอนของคุณมากเลยนะ
ได้นำมันมาใช้บ่อย ๆ เลยล่ะ...

ผมสัญญานะคุณสัตตะ...ผมสัญญาว่าจะดูแลคุณตรีรยาให้ดีที่สุด จะปกป้องคุณตรีรยาให้ดีที่สุด...(ผมรู้นะว่าผมคงทำได้ไม่ดีเท่าคุณแน่นอน แต่คุณสัตตะไม่ต้องเป็นห่วงผมกับคุณตรีรยานะครับ...ผมสัญญาว่าจะทำหน้าที่แทนคุณให้ดีที่สุดเท่าที่คน ๆ หนึ่งจะเพื่อคนอีกคนได้...แหงล่ะ ถ้าทำไม่ได้เดี๋ยวคุณสัตตะที่อยู่ทางโน้นก็คงโกรธผม แล้วก็คงจะแอบมาเขกกะโหลกผมแหง ๆ)

ผมสัญญากับคุณสัตตะและคุณตรีรยาแล้วว่าจะไม่ร้องไห้ เพราะผมรู้ว่าคุณสัตตะไม่ชอบการจากลาที่แสนเศร้าแบบนี้...
พรุ่งนี้ผมจะพยายามนะครับ...ถึงแม้ว่าการจากลาครั้งนี้จะไม่เหมือนกับทุกครั้ง เพราะว่าคุณสัตตะน่ะ เล่นหนีไปไกลเลยนี่นา จะโทรศัพท์หรืออีเมล์ก็คงจะส่งไปไม่ถึงทางนั้นแน่ ๆ

แต่คุณสัตตะต้องสัญญากับผมแล้วก็คุณตรีรยาเหมือนกันนะ ต้องสัญญาว่าคุณสัตตะจะต้องไม่ไปเกเรบนนั้น แล้วก็ไม่ต้องเหงาด้วยเพราะว่าเมื่อถึงเวลา ไม่ว่าจะเป็นผมหรือคุณตรีรยาก็จะต้องตามคุณสัตตะไปบนนั้นอย่างแน่นอน...

แน่นอนครับว่าถึงจุด ๆ นี้แล้ว ผมกับคุณตรีรยายังไม่สามารถพูดได้เต็มปากหรอกนะว่าทำใจได้แล้ว...มันเร็วเกินไปครับ เร็วเกินไปจริง ๆ และมันก็ยากเหลือเกินที่จะทำใจให้ยอมรับได้ว่าตื่นขึ้นมาแล้วจะต้องอยู่ในโลกที่ไม่มีคุณ...ไม่มีเสียงหัวเราะ ไม่มีรอยยิ้ม ไม่มีเสียงหยอกล้อ ไม่มีแม้กระทั่งสีหน้าหงุดหงิดของคุณ...

ผมรู้นะครับว่าคุณสัตตะแค่เหนื่อยแล้วก็อยากพักผ่อน...งั้นผมก็จะไม่กวนแล้วล่ะ

หลับให้สบายนะครับ...คุณจะอยู่ในใจของผมและคุณตรีรยาเสมอ...


...รักคุณไม่น้อยไปกว่าคุณตรีรยาเลย...

น้ำแข็งไสฯ "เด็กน้อย"ของคุณ...