กำลังใจแด่คนขี้เกียจ(เช่นผม)55+ ตอนนี้กำลังอบรมหลักสูตรเฉพาะทางอยู่หลักสูตรหนึ่งครับ เป็นหลักสูตรที่ค่อนข้างยาก เพราะว่าเป็นหลักสูตรที่ไม่เคยได้เรียนมาก่อนตอนที่เป็นนักศึกษาพยาบาล วิทยากรของหลักสูตรนี่ก็มีแตกต่างกันไปครับ พูดเร็วบ้าง ช้าบ้าง เข้าใจในตัวผู้อบรมบ้าง(ว่าไม่มีประสบการณ์ในด้านนี้มาก่อน) ไม่เข้าใจผู้อบรมบ้าง(ใช้ศัพท์เทคนิคกระจาย) ส่วนตัวผู้เข้าร่วมอบรมก็มีหลายประเภทครับ เข้าใจเร็วบ้าง ช้าบ้าง...และแน่นอนว่าผมเป็นประเภทหลังครับ หลังห้อง หัวช้า เข้าใจยากกว่าคนอื่นประมาณ 3 เท่า --*-- ในหลักสูตรนี้ต้องมีการสอบครับ...แน่นอนว่าเมื่อมีการสอบต้องมีการอ่านหนังสือ แต่หนังสือของคอร์สนี้ไม่ธรรมดาครับ "หนา"ประมาณ 15-20 เซนติิเมตรเห็นจะได้ ประมาณว่าถ้าเอาไปหนุนนี่คอหักแน่ครับ เพราะว่ามันหนาเกิน...นอนไม่สบายคอ เมื่อเห็นหนังสือผมก็เกิดอาการท้อ...ท้อในหลาย ๆ อย่าง ไหนจะเข้าใจยาก ต้องมาเจอตำราประจำคอร์สภาคบังคับอ่านเล่มเบ้อเร่ออีก ท้อไปหลายวันเลย... แต่วันนี้ครับ ระหว่างช่วงพักทานข้าว ก็มีอาจารย์ท่านหนึ่งท่านได้เข้ามาพูดคุยกับพวกผม พร้อมกันนี้ ท่านก็ได้ให้ข้อคิดดี ๆ มา...(ผมจำได้บางส่วนนะครับ...) "...ผมเข้าใจว่าการเรียนหลักสูตรนี้มันยาก มีแต่อะไรก็ไม่รู้ ที่สำคัญ งานในหน่วยนี้บุคลากรสำคัญที่ขาดไปไม่ได้เลยก็คือ"พยาบาล" พยาบาลต้องรู้ทุกอย่าง ทำได้ทุกอย่าง เ้พราะอะไร? เพราะว่าพวกคุณคือคนที่อยู่ใกล้คนไข้มากที่สุด สามารถสังเกตอาการเปลี่ยนแปลงของคนไข้ได้มากสุด ที่สำคัญ...การทำงานที่หน่วยนี้ทุกคนทำงานในมาตรฐานเดียวกัน เป็นทีมเดียวกัน มีอะรก็พูดกัน ทำความเข้าใจกัน ทุกคนมีค่าเท่ากัน เราจะไม่ทำงานแบบ TOP-DOWN ที่นี่เราคือ "ทีม" และสิ่งที่ทุกคนในทีมต้องมีคือ "ความรู้" นั่นคือสิ่งที่พวกคุณกำลังทำอยู่... พวกคุณกำลังศึกษาหาความรู้กันเพื่อนำไปช่วยเหลือคนไข้ ช่วยกันพัฒนาศักยภาพในการดูแล ผมเข้าใจว่าตำรามันหนา แค่เห็นก็ท้อแล้ว ในกรณีนี้ผมอยากแนะนำว่าให้พวกคุณ "มองย้อนไปข้างหลัง"...เพราะอะไร? เพราะว่าถ้าพวกคุณเอาแต่มองไปข้างหน้า สมมติว่าวันนี้คุณไม่ได้อ่านหนังสือ พรุ่งนี้คุณก็จะไม่มีความรู้ ไม่มีอะไรเลย แต่ถ้าคุณมองข้างหลัง สมมติว่าหนังสือมีพันหน้า เมื่อวานคุณอ่านได้สามหน้า มาวันนี้คุณก็คิดดีใจ...ดีใจอะไร?? ดีใจที่วันนี้คุณมีความรู้เพิ่มขึ้น...อย่างน้อยก็ตั้งสามหน้า ไม่ใช่ศูนย์ พอคุณมีกำลังใจ วันนี้คุณก็จะิอ่านต่อไป ถึงแม้มันจะได้จำนวนน้อย แต่มันก็ยังดีกว่าคุณไม่ได้อ่านไม่ใช่หรือ?..." แค่นั้นล่ะครับ ไฟในใจที่มันมอดไปนานแล้วของผมก็เริ่มติดและช่วยส่องให้ผมได้เห็นเส้นทางบางอย่าง...ถึงแม้ว่ามันจะริบหรี่ก็ตามทีเถอะ... รู้สึกมีกำลังใจที่จะอ่าน ที่จะฝ่าฟันขึ้นมาอย่างประหลาดครับ? เอาน่า...ถึงแม้จะเริ่มคิดได้เมื่อเกือบจะสายเกินไป แต่มันก็ยังดีกว่าไม่เคยคิดได้เลยไม่ใช่หรือครับ??  
555+...แหม๋...นี่เหรอคนขี้เกียจอ่ะ
 โดย: ลายมือยุ่งๆของคนไม่มีเวลา
 วันที่: 13 พฤศจิกายน 2552 เวลา:16:23:57 น.เห็นทีผมคงต้องอ่านหนังสือเตรียมสอบบ้างแล้วหละ
โดย: กลิ่นดอย (กลิ่นดอย
) วันที่: 13 พฤศจิกายน 2552 เวลา:22:34:39 น.จะเอาวิธีคิดแบบนี้ไปใช้บ้างค่ะ paperรอให้แปลบานเลย มองไปข้างหน้ามันเยอะมากค่ะ จนท้อ หุหุ
โดย: น้ำเคียงดิน
วันที่: 16 พฤศจิกายน 2552 เวลา:0:04:22 น. |
บทความทั้งหมด
|
|||||||||||||||||||||
 |
|
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [