เรื่องเล่าของฉัน ตั้งแต่วันที่มีเธอ chepter 3-4 มาอัพเดทแล้วค้า... จะมาอัพทุกวันอาทิตย์เป็นอย่างช้านะคะ(เหมือนเดิมๆ) สำหรับคนที่ยังไม่ได้อ่านของคราวที่แล้วลองไปเปิดอ่าย้อนได้น้า --------------------------------------------------------------- Chepter 3 รู้สึก...ดี?? วันนี้คุณวิชุดาและสามีต้องออกไปงานเลี้ยงตอนเย็น (เป็นงานของสมาคมดนตรีแจ๊ส ซึ่งจัดขึนเป็นประจำทุกเดือน) จึงเป็นวันที่พัทและปานวาดได้อยู่กันตามลำพัง... คุณวิชุดาจึงคิดจะใช้โอกาสนี้เป็นเหตุให้พี่และน้องทั้งสองคนคุยกันให้ได้ (ก็ยังไม่ได้คุยกันอย่างจริงจังซักทีนี่นะ) "นี่ปาน เราน่ะอยู่บ้านกับพี่เค้าดีๆนะ มีอะไรก็คุยกันรู้มั๊ย" "...ค่ะแม่"ปานวาดตอบด้วยสีหน้าเรียบเฉย "เราก็ด้วยนะพัท ดูแลน้องด้วย" "คร้าบบบ"พัทตอบรับอย่างยินดี "เอ๊ะ วันนี้คุณแปลกๆนะดา ปกติไม่เห็นเป็นห่วงลูกปานนี่นา" คุณเอกราชถามภรรยาของตนเองเมื่อรู้สึกถึงความไม่ปกติ "แหม คุณคะ ก็ตอนนี้มีตาพัทดูแล ก็ให้ดูแลกันหน่อยแหละค่ะ จะได้สบายใจขึ้นไง" "อ้าว... ก็ไหนปกติคุณไม่เห็นจะ........โอ๊ยยยย... ย...ย ย" คุณเอกราชถึงกับต้องร้องออกมาเพราะคุณวิชุดาเหยียบเท้าอย่างจงใจ "งั้นแม่กับพ่อไปก่อนนะลูก" "เดินทางดีๆนะคะ/ครับ" ลูกทั้งสองคนโบกมือส่งคุณพ่อ(หน้ามุ่ย)กับคุณแม่(หน้าชื่น)ด้วยรอยยิ้ม แต่เมื่อรถพ้นหน้าบ้านไปเท่านั้นเอง ทุกอย่างก็เริ่มขึ้น... -*- " เอาล่ะ...น้องหิวหรือเปล่า"พัทเริ่มถามน้องสาว "ไม่ค่ะ"ปานวาดตอบเสียงเย็นพร้อมเดินหนี "แต่น้องยังไม่กินข้าวเลยนี่"นายพัทเดินตาม "ก็ไม่หิวแล้วจะทานทำไมล่ะคะ" ปานวาดตอบพลางเดินให้เร็วขึ้น "ไม่กินข้าวเดี๋ยวไม่โตนะ ตัวยิ่งเล็กๆอยู่" พัทเร่งฝีเท้าตามทีเล่นทีจริง "ช่างปานสิคะ" ปานวาดเริ่มวิ่งเข้าบ้าน "ช่างได้ยังไง" พัทเริ่มวิ่งตาม "ชีวิตของปาน ปานจะตัวเล็กหรือจะตัวโตก็เรื่องของปาน พี่ไม่มีสิทธิมาบังคับ!" ตอนนี้เธอเริ่มวิ่งวนรอบโต๊ะอาหารให้ห้องครัว "ไม่ได้! พ่อกับแม่สั่งให้พี่ดูแลน้อง พี่ต้องดูแลสิ" พัทยังตามไม่ลดละ "แล้วพี่จะตามปานมาทำไมกันเนี่ย" "ก็ปานวิ่งหนีพี่ทำไมล่ะ" "ก็พี่ไล่ตามปาน ปานก็วิ่งหนีสิ" ปานเริ่มจะไปทางบันได "นี่ เราไม่ต้องหนีเลยนะ"นายพัทของเราก็เหมือนรู้ทันจึงวิ่งไปตามไปแล้วทันใดนั้นเอง!! "ว้าย!" "นี่ไง จับได้แล้ว" พัทได้ใช้ทั้งสองแขนของเค้าโอบน้องสาวไว้จากด้านหลังเป็นการล๊อกตัวไม่ให้หนี ซึ่งท่าทางจะได้ผลดีทีเดียว... ... เพราะดูเหมือนปานวาดของเราจะตัวแข็งไปเลย... ตอนนี้ปานวาดรู้สึกได้ถึงความแข็งแกร่งของท่อนแขนที่กอดรัดเธอไว้อย่างแน่นหนา เธอได้กลิ่นน้ำหอมอ่อนๆ... และยังรู้สึกถึงหน้าอกกว้างที่ส่งความอบอุ่นผ่านมาทางด้านหลังเธอ จนทำให้เธอรู้สึกแปลกๆ... "ทำไมเราถึงไม่กินข้าวกับพี่" พัทเริ่มถามกระซิบที่ข้างหูของน้องสาว โดยที่เค้าหารู้ไม่เลยว่าการกระทำเช่นนั้น ทำให้ปานวาดหน้าร้อนผ่าวและหายใจไม่ทั่วท้องขึ้นมาทันที "...." ปานวาดไม่ตอบคำถาม "หืม?? ทำไมเราถึงเกลียดพี่นัก" พัทเริ่มกระซิบอีกครั้ง "....ปานเปล่า" ตอนนี้หน้าเธอเริ่มแดงมากจนพัทเริ่มสังเกตได้แล้ว แต่เค้าก็ยังไม่หยุด "แล้วทำไมไม่กินข้าวกับพี่ล่ะ" "...ปานแค่จะไปเปลี่ยนชุด เดี๋ยวลงมากินด้วย" ตอนนี้เธอเริ่มจะมึนๆแล้ว... "แน่นะ?" ปานวาดอาศัยจังหวะที่พัทเริ่มคลายแขนออก สะบัดตัวหลุดจากวงแขนแล้ววิ่งขึ้นไปที่ห้องของตนเอง ี พัทยืนงงเล็กน้อย ก่อนจะหัวเราะออกมาด้วยความขบขัน /น่ารักเหมือนกระต่ายจริงๆด้วยแฮะ/ เค้าคิด เมื่อปานวาดวิ่งถึงห้องแล้ว เธอก็รีบลงกลอนห้องแล้วนั่งทรุดอยู่ที่หน้าห้องนั่นเอง พร้อมกับใจที่เต้นระรัว... "ตาบ้า" ปานวาดบ่น "คิดอะไรของเค้านะ หรืออยู่เมืองนอกนานจนลืมว่าที่นี่เค้าไม่ได้ให้กอดกันพร่ำเพรื่อ" ...แล้วภาพของเธอในอ้อมกอดของเค้าก็ผุดขึ้นมาในหัวอีกครั้ง... /แต่ก็..รู้สึก...ดี??/ ปานวาดคิดอย่างลืมตัวแล้วก็ต้องตกใจกับสิ่งที่คิด /ว้ายๆๆ ยัยปานบ้า/ "ปาน พี่รอกินข้าวอยู่นะ" พัทตะโกนเรียกน้องสาว ทวงสัญญาเมื่อ 5 นาทีก่อน ปานวาดหัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะอีกครั้ง...เธอหน้าแดงอีกแล้ว "ค่ะๆ" "หึๆๆ" พัทหัวเราะเมื่อได้ยินเสียงที่ผิดปกติของน้องสาว "พี่เชื่อพ่อแล้วล่ะ ว่าน้องขี้อายจริงๆ" "..." "แต่พี่ก็ดีใจนะ เพราะวันนี้เราได้คุยกันเยอะดี" /คนโรคจิต..!/ปานวาดคิดอย่างฉุนๆ หลังจากนั้นเธอก็ลงไปกินข้าวแล้วไม่พูดอะไรกับพัทอีกเลย... แม้ว่าพัทจะพยายามแค่ไหนก็ตาม!!! ------------------------------------------------------------------------------------ chepter 4 อย่ามาทำเป็นรู้ใจ(ซะให้ยาก!!) หลังจากวันที่ทั้งสองคนได้อยู่กันตามลำพังครั้งแรกนั้น ปานวาดและวศินก็เริ่มเข้ากันได้ดีขึ้น... น่าจะเรียกได้ว่าเข้ากันนะ ถึงแม้ผู้แต่งจะไม่แน่ใจนักก็ตาม ลองดูจากเหตุการณ์ของเช้าวันอาทิตย์ที่สืบเนื่องมาจากวันงานสมาคมดนตรีแจ๊สแล้ว... ปกติแล้ว ครอบครัวของปานวาดจะจัดให้วันเสาร์เป็นวันส่วนตัวของแต่ละคนและ วันอาทิตย์เป็นวันของครอบครัว ฉะนั้น วันอาทิตย์จึงเป็นวันที่ทุกคนได้ทำกิจกรรมร่วมกันมากที่สุด เช่น ช่วยกันทำความสะอาดบ้าน จัดห้องรับแขก ออกไปรับประทานอาหารนอกบ้าน หรือแม้กระทั่งเช่าวีซีดีมาดูร่วมกัน ... แต่สำหรับโปรแกรมของอาทิตย์นี้ ก็คือ... จัดสวน "นี่ อย่าเอาไปไว้ตรงนั้นสิ" ปานวาดตะโกนบอกผู้เป็นพี่ชายแปลกหน้าของตนเองถึงตำแหน่งของกระถางต้นแก้วที่คุณเอกราชเพิ่งซื้อมาปลูกใหม่... "อ้าว ก็ตอนแรกบอกให้พี่เอาวางไว้ตรงนี้ไม่ใช่หรอ" พัทเริ่มท้วง เค้าต้องย้ายกระถางตามคำบอกของน้องสาวมา 4 - 5 รอบแล้ว "ก็ปานบอกว่าปานจะเอาไว้ใกล้ๆศาลาไง" "ก็นี่ไง ยังไม่ใกล้อีกหรอ" "ก็ใกล้แล้ว แต่ไม่ใช่ตรงนั้นนี่" "ก็แล้วตรงไหนล่ะ" "ทางซ้ายอีกนิดนึง" "...!" พัทออกแรงเลื่อนกระถางไปทางซ้าย "ไม่ใช่ๆๆ มากไปแล้ว มาทางขวาอีกหน่อยเดียว" "....!!" พัทเริ่มขยับกระถางมาทางขวาอีกหน่อย "ตรงนั้นๆ... อ้าว เลยแล้ว ไปทางขวามากไปแล้ว" ภาพของสองคนพี่น้องที่กำลังพยายามเคลื่อนย้ายกระถางกันอยู่ในสวนนั้น ทำให้ผู้เป็นพ่อและแม่อดยิ้มขึ้นมาอย่างเสียไม่ได้ "ดูท่าทางทั้งคู่จะเข้ากันได้แล้วนะคะคุณ" คุณวิชุดาพูดอย่างอ่อนโยน "อือ...ผมก็ว่างั้นแหละ" คุณเอกราชเสริม "ตอนแรกๆผมกลัวจริงๆเลย กลัวทั้งคู่จะเข้ากันไม่ได้" "ค่ะ ...ฉันเองก็เหมือนกัน ว่าแต่ดิฉันยังสงสัยอยู่" "หืม?? อะไรหรอคุณ" คุณเอกราชถอดสายตาจากการมองลูกทั้งสองมาที่ภรรยาของตนเองอย่างแปลกใจ "ก็พอหลังจากที่เรากลับมาจากงานเลี้ยง เราก็เห็นลูกๆทานข้าวจนช่วยกันล้างจานซะแล้ว ทั้งที่ก่อนออกจากบ้านยัยปานยังไม่ยอมทานข้าวด้วยซ้ำ" คุณวิชุดาหันมาสบตากับสามีเพื่อขอความเห็น "โธ่คุณ เป็นแบบนี้ก็ดีแล้วไม่ใช่หรอ อย่าสนใจเลยน่า..." คุณเอกราชพยายามตัดบทด้วยการยกกาแฟขึ้นมาจิบ "แต่คุณเองก็ต้องสงสัยเหมือนกันแน่ๆว่าอะไรนะ ที่ทำให้ยัยปานยอมพี่ขึ้นมาซะเฉยๆ... ไม่ใช่หรือคะ" คุณวิชุดาพยายามต่อ "...ก็ใช่นะ แต่ผมไม่เอาล่ะ ไม่รู้จะคิดทำไม ผลลัพธ์มันออกมาดี ผมก็พอใจล่ะ" "เอ๊ะแต่..." "ไม่ใช่ตรงนั้นนนนนนนนน" ปานวาดเริ่มอารมณ์เสียที่พี่ชายย้ายกระถางไปในที่ที่ตัวเองถูกใจไม่ได้เสียที อาการของลูกสาวคนสวยทำให้ทั้งพ่อและแม่แต่งประหลาดใจทั้งคู่ ทั้งสองไม่ค่อยได้เห็นสีหน้าของลูกสาวแบบนี้มาก่อนเลย ..สีหน้าที่ดูสนุกสนาน แต่ก็ดูหงุดหงิดใจไปพร้อมๆกัน "เฮ้ออออ งั้นเรามาใกล้ๆนี่สิมา มาบอกพี่ใกล้ๆนี่ พี่จะได้วางถูกเสียที"พัทกล่าวพลางปาดเหงื่อออกจากหน้าผากขาว... เมื่อได้ยินดังนั้น ปานวาดจึงเดินลงไปที่สวน แล้วจัดการขยับกระถางต้นไม้ด้วยตัวเอง... เธอไม่ได้เปลี่ยนที่มันหรอก เพียงแต่หมุนกระถางให้หันหน้าซ้ายขวานิดหน่อยเท่านั้นเอง เมื่อหมุนจนเป็นที่พอใจ เธอก็พูดขึ้นว่า "เสร็จละ แค่นี้เอง"พลางส่งสายตาของผู้ชนะไปยังชายหนุ่มที่ร่างกายเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อ... เพราะสายตานี่เองที่ทำให้นายพัทของเรารู้ตัวว่าโดนน้องสาวแกล้งเสียแล้ว "อ๋อออ... นี่เราแกล้งพี่ใช่มั๊ย" "ปล่อยนิ"พูดจบปานวาดก็เดินกลับไปยังตัวบ้านทันทีพร้อมกับพูดกึ่งหัวเราะถึงคุณวิชุดาว่า..."แม่คะ..หนูหิวแล้วล่ะค่ะ" "ก็มาทานสิลูก ข้าวคงสุกแล้วล่ะ" คุณวิชุดาพูดขึ้นพลางหัวเราะพฤติกรรมที่น่ารักของทั้งสองคนพี่น้อง อย่าว่าแต่คุณวิชุดาเลย คุณเอกราชเองตอนนี้ก็หัวเราะจนหน้าแดงไปหมด "พัทก็เข้ามาเถอะลูก" "ครับๆ"พัทหัวเราะกับตัวเองแล้วคิดว่า /คอยดูนะกระต่ายน้อย คราวพี่เมื่อไหร่จะเอาคือให้ดู/ พัทคิดออย่างขบขัน ------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- ตกเย็น... ระหว่างที่ปานวาดกำลังช่วยคุณวิชุดาทำอาหารเย็นอยู่นั่นเอง "นี่ ปาน" "คะแม่?" "แม่ถามอะไรลูกหน่อยได้หรือเปล่าลูก"คุณวิชุดาหยุดมือจากการปรุงต้มยำสูตรพิเศษของตนเองก่อนจะหันมามองลูกสาวอย่างจริงจัง "ก็ถามสิคะ"ปานวาดตอบผู้เป็นแม่อย่างร่าเริง พลางล้างผักต่อไป "พี่เค้าทำอะไรหรอ หนูถึงได้ยอมคุยกับพี่เค้าได้น่ะ" คำถามของคุณวิชุดาข้อนี้ถึงกับทำให้ปานวาดสะอึกไปซักครู่เลยทีเดียว ก่อนจะรีบตอบไปว่า "ไม่ได้ทำอะไรนี่คะแม่ พี่เค้าก็ชวนหนูทานข้าวเฉยๆเอง" /ใช่แล้วล่ะ แค่ชวนกินข้าว ไม่มีอะไรซักหน่อย/ปานวาดคิด "อ้าว แล้วทำไมตอนแม่ชวน หนูยังบอกว่าไม่ทานอยู่เลยล่ะลูก" "แหม ก็ตอนนั้นยังไม่หิวนี่คะ..."ปานวาดตอบพลางส่งรอยยิ้มกลบเกลื่อน ว่าแต่ว่าตอนนี้ใจเธอเริ่มเต้นแรงอีกแล้ว... ทำไมนะ แค่พูดเรื่องนี้ขึ้นมา เธอถึงต้องคิดถึงเหตุการณ์ตรงหน้าบันไดเสียทุกที... "...ไม่มีอะไร? แน่ใจนะลูก"คุณวิชุดาย้ำ "ค่ะแม่ จริงๆค่ะ"ปานวาดฉีกยิ้มกลบเกลื่อนหนักกว่าเดิม "...." "......" "....." "เอ้า ไม่มีก็ไม่มี แต่พี่เค้าก็เก่งนะลูก คงจะหาโอกาสคุยกับหนูตอนทานข้าวล่ะสิ" คุณวิชุดาหันไปทำต้มยำของเธอต่ออย่างหายสงสัย "...แหะๆๆ"ปานวาดหัวเราะแห้งๆอีกครั้ง.. "เย้สสสสสสสสสสสสสสสสสสสส!!!!" พัทตะโกนเสียงดังขึ้นเมื่อหงส์แดงทำประตูตีเสมอแมนยูได้... โดยหารู้ไม่(อีกแล้ว)ว่าเพราะเสียงตะโกน(ที่แสนจะถูกจังหวะของเค้า)ได้ทำให้กระต่ายน้อยหลังครัวตกใจจนทำใบคะน้าขาดเลยทีเดียว... "อะไรกันนะ พ่อลูกคู่นี้ เอะอะจริงๆ"คุณวิชุดาตะโกนถามสถานการณ์ในห้องรับแขกอย่างขำๆ "แม่ครับ พ่อคงต้องกินโค้กขวดลิตรหมดรวดเดียวให้พวกเราดูแน่ๆ"นายพัทพูดพลางหันมายิ้มโชว์ฟันขาว.. "อะไรกัน ยังเหลือครึ่งหลังอยู่นะ อย่าเพิ่งได้ใจไปเลยเรา"คุณเอกราชแย้งลูกชาย /คนผี ทำเราตกใจแทบแย่/ปานวาดคิด /เอ๊ะ แล้วทำไมต้องตกใจด้วยนะ... ยัยปานนน เธอนี่สงสัยจะเพี้ยนไปใหญ่แล้ว.../ "เอ้อ เมื่อกี้พี่เสียงดังน้องตกใจหรือเปล่า" พัทรีบออกตัวขอโทษ... เค้าไม่อยากให้ความสัมพันธ์ดีๆที่เพิ่งเริ่มต้นต้องเสียไปเร็วนัก โธ่...ก็กว่าจะคุยกันได้นี่นะ ตึกกก! ปานวาดใจเต้นทันที่เมื่อถูกพี่ชายแปลกหน้าเดาใจขึ้นมา(แถมถูกซะด้วย) "...เปล่า!!" เธอตอบพร้อมกับเปิดน้ำเสียงดังกลบเกลื่อน /โธ่เอ๊ย...ทำเป็นรู้ใจ คนอย่างนายน่ะ ไม่มีทางหรอก!!!/ปานวาดคิด ปานวาดจ๋า... เธอจะรู้หรือเปล่านะ ว่าขณะที่เธอคิดน่ะ หน้าใสๆของเธอแดงไปหมดเลย ...<3 ------------------------------------------------------------------------------------------------------------------ ติดตามกันหน่อยนะคะ.... เรื่องนี้จะเดินเรื่องช้าๆ(แต่ชัวร์)ค่ะ ...ว่าแต่ว่า แต่งเรื่องอย่างงี้มันจะผิดศีลธรรมหรือเปล่านะ -*- 
เดี๋ยวตามไปตบคอมเม้นคราวที่แล้วทีหลังนะคะ(โน๊ตบุ๊คแบตหมดแล้วค่ะ ไม่ได้เอาที่ชาร์ตมา )
 โดย: สาวน้อยแมนัวร์
 วันที่: 30 กรกฎาคม 2550 เวลา:0:56:53 น.ว้าย ว้าย ... โดนล็อคจากข้างหลัง ดั่ว
... หนาวแทนปานวาดเลยค่ะ หุ หุ โดย: โสดในซอย
วันที่: 30 กรกฎาคม 2550 เวลา:22:09:44 น.ขอบคุณที่แวะไปเยี่ยม
แล้วก็ขอโทษจริงๆ ที่แวะมาแต่ไม่ได้อ่านนะครับ โดย: qu-up
วันที่: 31 กรกฎาคม 2550 เวลา:2:49:38 น.รูปนี่วาดเองหรือเปล่าคะ? สวยดีๆ ซินชอบลิลลี่ค่ะ
โดย: CynCyfer (สาวน้อยแมนัวร์  รูปถ่ายค่าถ่ายเอง Modify แบบ art ค่ะ แต่แม่โสมก็วาดรูปด้วยนะคะ  โดย: โสมรัศมี
วันที่: 31 กรกฎาคม 2550 เวลา:9:01:50 น.ปานวาดนี่หน่ะ ดูเป็นคนขี้เขิน นะคะ อิอิ
ไว้จะมาอ่านตอนต่อไปค่ะ  โดย: เชอรี่ (JAN_CHERRY
) วันที่: 31 กรกฎาคม 2550 เวลา:12:10:39 น.พี่ลงชื่อจองที่ไว้ก่อนนะคะ
เด๋วขอไปทำสื่อการสอนก่อนแปป เด๋วมาอ่านวันหลัง ไม่ว่ากันนะคะ ป.ล. ขออ่านวันเสาร์นะคะ จะได้อ่านทั้งหมดได้  โดย: verdancy
วันที่: 31 กรกฎาคม 2550 เวลา:12:11:26 น.เจนนี่แวะมาทักทายค่ะ ขอบคุณมากน่ะคะ ที่แวะไปเที่ยวกับเจนนี่ ไว้โอกาสหน้าจะพาเที่ยวอีกน่ะคะ แล้วจะแวะมาส่งข่าวจ้า วันนี้แค่แวะมาเยี่ยม เพราะความคิดถึงจ้า ฮิฮิ คิดถึงเจนนี่ก็แวะมาทักทายกันได้ที่ครอบครัวหมีแพนด้าของพวกเราได้ตลอดเวลาน่ะคะ ที่ห้องแชทค่ะ //www.pandagroup.pantown.com
 โดย: สาวอิตาลี
วันที่: 31 กรกฎาคม 2550 เวลา:17:38:47 น.แวะมาอ่านหลังจากมาลงชื่อไว้หลายวันค่ะ พัทกับปานเป็นพี่น้องกันจริงๆหรือเปล่านะ ชักอยากรู้ว่าตอนจบจะเป็นอย่างไร จะมาติดตามตอนต่อไปนะค่ะ โดย: ไลเดเลีย
วันที่: 31 กรกฎาคม 2550 เวลา:20:21:47 น.มาราตรีสวัสดิ์ฝันดีค่า
ขอให้มีความสุขในฤดูฝนอย่างเป็นทางการนะคะ โดย: ยัยหมามุ่ย (bon_bonkatz
) วันที่: 31 กรกฎาคม 2550 เวลา:20:57:15 น.กลับมาแล้นนน...หายไปหลายวันมากๆ..สลบหมดแรง..และเหนื่อยสุดๆ..
น้องซินพี่อ่านแล้วแทนนางเอกอ่ะ... ไม่ผิดใช่ป่าว..อิอิอิ  โดย: ^^Ken-Ju***Pu-Jung^^
วันที่: 31 กรกฎาคม 2550 เวลา:22:22:33 น. อรุณสวัสดิ์ครับ มาขอบคุณที่ไปให้กำลังใจ... หายเศร้าแล้วครับ แม้ว่าจะยังเหงาอยู่... วันนั้น เพียงแต่เป็นวันครบรอบเท่านั้นเอง... ขอบคุณครับ มีความสุขกับวันทำงาน นะครับ โดย: เซียน_กีตาร์
วันที่: 1 สิงหาคม 2550 เวลา:7:34:26 น. |
บทความทั้งหมด
|
||||||||||||||||||||
 |
|
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [