เรื่องเล่าของฉัน ตั้งแต่วันที่มีเธอ Chepter 7 "ปาน พัท แม่กลับมาแล้วลูก"คุณวิชุดาส่งเสียงเรียกลูกทั้งสองด้วยเสียงเหนื่อยอ่อน /เฮ้อ สัมนนานี่มันเหนื่อยจริงๆ/ และแล้วคุณวิชุดาก็ได้ยินเสียงดังเล็ดลอดออกมาจากห้องนั่งเล่น... "เฮ้ยๆๆๆ นี่ๆ ขี้โกงนี่นา!!!" ปานวาดพูดเสียงเขียว "ไม่ได้โกงนะ เอ้า สาบานได้เลย" พัทตอบน้องสาว "อะไรกันล่ะ ก็เห็นอยู่ชัดๆ ลูกเตะแบบนั้นน่ะมันโกงนี่" "มันเป็นท่าพิเศษต่างหากล่ะ" "อ้าว แล้วทำไมของปานไม่เห็นมีเลย ....อ๊ายยย อย่านะๆๆๆ นี่แน่ะๆๆๆ" "โว้ว ว ว วววๆๆๆๆ อะไรกันล่ะนี่ ผู้หญิงหรือเปล่าเนี่ย เก่งเกินไปแล้วมั้ง" -*- "โอ๊ยย อูหูย...กล้ามากนะ เตะใช่มั๊ย... งั้นเจอนี่เลย ปล่อยแสงงงงงงงงงงง!!!!!" "เฮ้ยยยยยยยยย!!! ปัดโธ่! น้องโกงนี่"พัทพ้อ "ใครว่าโกง เค้าเรียกท่าพิเศษต่างหาก" ปานวาดพูดพร้อมแลบลิ้นใส่พัทอย่างน่าเอ็นดู "โกงไม่โกงพิสูจน์กันตาหน้าดีกว่า มา!!"พัทท้าทาย คุณวิชุดามองลูกสาวลูกชายด้วยความสุขอยู่ที่ริมประตูห้องโดยไม่พูดอะไร /เฮ้อ... เข้ากันได้จริงๆซักทีนะ/ "ไม่เอาแล้ว! เล่นตั้ง 3 รอบแล้วนี่ พี่ก็แพ้หมดอยู่ดี ครั้งหน้าก็คงเหมือนกัน... อ้าว แม่คะ!?" ปานวาดพูดตอบพัทก่อนที่สายตาจะมาหยุดที่แม่ของเธอ เธอรีบวิ่งมากอดที่เอวของแม่ด้วยความรักใคร่ พลางส่งเสียงอ้อนๆถามแม่เธอ "ปานขอโทษนะคะแม่ ที่ไม่ได้ไปรับหน้าประตู แม่โกรธปานหรือเปล่าคะ" "โกรธเกริธอะไรละลูก แม่จะโกรธที่เห็นหนูกำลัง "ปล่อยแสงงงงง!!" เพลินแบบนั้นน่ะหรอ" คุณแม่อารมณ์ดีแหย่ลูกสาวเล่น "ฮะๆๆๆๆ" พัทกลั้นหัวเราะ พลางจะลุกขึ้นมาสมทบ แต่ก็เปลี่ยนใจทันทีที่เห็นสายตาเขียวปั๊ดส่งมา /ขำฉันงั้นหรอ/ ปานวาดส่งกระแสจิตทั้งที่ยังกอดคุณวิชุดาแน่น "ฮะๆๆๆ" พัทขำตอบสายตานั้นเพื่อแสดงให้เห็นว่า /ใช่ ทำไมจะไม่กล้าล่ะ หึหึหึ/ "เอ่อ...แล้วนี่แม่ทานอะไรหรือยังครับเนี่ย" พัทนั่งลงที่เดิม รอยยิ้มยังไม่คลายลงจากใบหน้าของเค้า "เรียบร้อยแล้วจ๊ะ แม่ทานจากที่งานมาแล้วล่ะ ว่าแต่ลูกๆเถอะ ทานข้าวกันหรือยังเนี่ย" "เรียบร้อยแล้วค่ะแม่/ครับแม่" แล้วทั้ง 3 คน แม่และลูก(ทั้งสอง)ก็นั่งคุยหยอกเอินกันซักพักจนถึงเวลาเข้านอน ------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- เวลา 01.02 ปานวาดตื่นขึ้นกลางดึกพร้อมกับเสียงเคาะประตู ก๊อกๆๆๆ "ใครคะ" เธอถามพยายามขยี้ตาให้หายงัวเงีย "พี่เองปาน" เสียงของนายพัทตอบอย่างแผ่วเบา "พี่พัทมีอะไร" ปานวาดรีบคว้าเสื้อคลุมตัวบางแล้วเดินไปที่หน้าประตู เธอตอบพี่ชายอย่างหงุดหงิดเล็กน้อย /มีอะไรนะ ปลุกซะดึกเชียว นี่เค้านอนกี่โมงกันแน่เนี่ย/ "ปานออกมาหน่อยได้มั๊ย" "...." /เอาแล้ว!!! จะตอบยังไงดีล่ะปานวาดเอ๊ย... เกิดมาจากท้องพ่อท้องแม่ยังไม่เคยต้องมาเปิดประตูออกไปหาผู้ชายยามวิกาล!! ตานี่จะเอาอะไรเนี่ย/ ปานวาดคิดอย่างตกใจ เธอกลัวพี่ชายของเธอ... /อันตรายนะเนี่ย ถ้าเกิดตานั่นผีเข้าทำอย่างตอนนั้นอีกล่ะจะทำยังไงดี!! "..." /..แต่เค้าก็เป็นพี่เรานะ... "เอ่อ..." /แต่เค้าเป็นผู้ชายนะยัยปาน!!/ ระหว่างที่ปานวาดกำลังสับสนกับตัวเอง พัทก็พูดขึ้นมาว่า "พี่ไม่ทำอะไรหรอกน่า สัญญาว่าจะไม่ทำ พี่ก็ไม่ทำหรอก เราเห็นพี่เป็นคนไม่รักษาสัญญาขนาดนั้นเลยหรอ" "...ไม่ทราบค่ะ"ปานวาดตอบ /กลัวจริงๆด้วย/ พัทคิด เค้าตัดสินใจอยู่นานมากกว่าจะตัดสินใจเรียกปานวาดในคืนนี้ เค้ารู้ดีว่าการกระทำที่พลีพลามของเค้าครั้งก่อนทำให้สาวน้อย(ที่แสนจะเรียบร้อย)อย่างปานวาดตกใจ เค้าพอจะทราบอยู่บ้างว่าที่ผู้หญิงที่ประเทศไทยมีความรักนวลสงวนตัวสูงกว่าผู้หญิงชาวตะวันตกมาก แต่เค้าก็ได่ยินมาอีกเช่นกัน... ... ว่าปัจจุบันนี้หาผู้หญิงรักนวลจะสงสนตัวในประเทศได้น้อยลง เนื่องจากอิทธิพลของวัฒนธรรมตะวันตก ครั้งแรกที่เจอ เค้าไม่คิดจริงๆว่าปานวาดจะเป็นผู้หญิงในส่วนน้อย (ดูเธอก็ไม่ปฏิเสธการลูบผมของเค้าเมื่อพบกันที่สนามบิน) จนวันนั้นเอง เค้ารับรู้ได้ทันทีเมื่อเค้ากอดเธอ ....เพราะร่างกายของเธอฟ้อง ว่าเค้าเป็นเพศตรงข้ามคนแรกที่กอดเธอแบบนั้น เธอคงจะกลัว...กลัวความเป็นผู้ชายของเค้า และคงกลัว ความเป็นคนนอกที่ไม่คุ้นชินของเค้า เค้าเองก็เหมือนคงแปลกหน้า หากเค้าเป็นปานวาด เค้าคงรู้สึกเหมือนกัน... เค้าเข้าใจเธอ "ในฐานะของผู้ชาย ไม่ใช่ฐานะพี่ชาย..."พัทเอ่ยขึ้นหน้าห้องของปานวาด... "...."ปานวาดนึ่ง และเตรียมตัวฟังอย่างตั้งใจ "ผมสัญญาว่าผมจะไม่แตะต้องตัวคุณเลยแม้แต่เส้นผม" พัทกล่าวอย่างหนักแน่น "..." การเปลี่ยนสรรพนามของเค้า ทำให้เธอแปลกใจไม่น้อย แต่เธอก็ไม่ได้ว่าอะไร "ผมจะไม่ฉวยโอกาส และไม่พยายามหาทางขี้โกงคุณเหมือนลูกเตะที่ผมได้โชว์ให้คุณดูในการเล่นเกมของผม" พัทกล่าวอย่างจริงจัง เขาพูดโดยไม่รู้เลยว่าประโยคนี้ทำให้กระต่ายหลังประตูปล่อยหัวเราะออกมา "อุ๊บ... คิกคิกคิก"ปานวาดหัวเราะ "..."พัทงง /ขำอะไรฟะ?? จริงจังนะเนี่ย/ "คิกคิกคิก ฮะๆๆ"ปานวาดขำต่อไปก่อนที่เธอจะค่อยๆเปิดประตูออกมาอย่างช้าๆ "หัวเราะอะไรน่ะ"พัทถาม ทำสีหน้างงงวย "ฮะๆๆ ไม่มีอะไรหรอก ว่าแต่พี่มีอะไรล่ะ"ปานวาดถามพร้อมกับปาดน้ำตาจากการหัวเราะออกไป "อ้อ...คือว่า..." ------------------------------------------------ หุหุหุหุ ทิ้งไว้ให้คิดถึงเล่น ติดตามตอนต่อไปจิ อิอิอิ (บอกใบ้ว่า ตอนต่อไปนี่นะ ...  )
มี TAG หน้าไม่ให้แต่ใจรักอยู่ที่ CYNCYFER นะคะ ถ้าสนใจ ขอเชิญค่ะ
 โดย: สาวน้อยแมนัวร์
 วันที่: 17 สิงหาคม 2550 เวลา:23:56:41 น.ปานวาด ปล่อยแสงงงงง!
สงสัยปานวาดเป็นญาติกะไอ้มดเอ็กซ์ ...เรื่องนี้กุ๊กกิ๊กดีค่ะ ปานวาดน่าร๊ากกกกก โดย: โสดในซอย
วันที่: 18 สิงหาคม 2550 เวลา:7:42:58 น.
โดย: เซียน_กีตาร์
วันที่: 19 สิงหาคม 2550 เวลา:9:17:44 น.อ่ะอ้าวกำลังอ่านเพลินๆจบตอนซะงั้น คุณซินทำร้ายจิตใจกันน่าดู  โดย: ไลเดเลีย
วันที่: 19 สิงหาคม 2550 เวลา:14:52:32 น.ทิ้งไว้ให้พี่ค้างอยากรู้ซะงั้นนู๋ซิน..
รีบมาอัพนะ..รออยู่ๆๆๆ... พี่เพิ่งกลับจากเชียงรายเจ้า.. เลยเหมือนสาบสูญอ่ะ...  โดย: ^^Ken-Ju***Pu-Jung^^
วันที่: 21 สิงหาคม 2550 เวลา:21:13:02 น. |
บทความทั้งหมด
|
|||||||||||||||||||||
 |
|
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
เอ...มะเห็นตอบ tag พี่เลย