I've never met you,
But I've known you all my life;
I saw sparkle in your eyes behind the pale moonlight.
I heard your whisper in the silence of the night.

I've never met you,
But I've always felt you here, by my side;
Your smell was of fresh grassland after the rain
Your tender touch washed away my pain.

You've never met me,
But, perhaps, you've known me too;
My thoughts traveled with warm summer wind to where ever you might be.
My being mingled with every breath in the air so fair and free.

You've never met me,
But, perhaps, you've always been longing for me all these times;
How I slowly melt in your embrace as we danced together.
How our hearts beat as one and our promises were forever.

We haven't met, you and I.
But, under this infinite blue sky,
Somewhere over gloomy grey mountain,
And great green ocean;
You'll come to me, take my hands and never let go.
Oh my love, I'll love you with all the loneliness of my soul.


00.25 am.
9/4/11
At home



หลังจากอ่านบทกวีของ Pablo Neruda ตามที่เขียนเอาไว้ใน บล็อกนี้ ก็อยากเขียนกลอนขึ้นมาบ้างหลังจากที่ไม่ค่อยได้เขียนมานาน รู้สึกว่ายังฝืดๆ ติดๆ ขัดๆ อยู่บ้างเหมือนกันค่ะ

อาจจะไม่สละสลวยซาบซึ้งเท่าไหร่ แต่ว่า...มีใครอยากลองแปลเล่นๆ บ้างไหมคะ ฮา ^^


ปล. ภาพจากอินเตอร์เน็ตนะคะ ^^"