ฉันประคองเจ้าสี่เหลี่ยมชิ้นนี้ไปเข้าค่ายเก็บตัวในตู้เย็นเสียหลายวัน กว่าจะได้ฤกษ์ศุกร์สุข หอบหิ้วพาข้ามทางด่วน สี่แยก สัญญาณจราจร ป้ายบอกทาง หลักกิโลเมตรฯลฯ จนเดินทางมาถึงคนที่อยากให้ชิมตามตั้งใจ ไกลถึงเมืองชล

ของดีมีคุณภาพแบบที่โฟรเอสเคยสร้างสรรค์ยังมีอยู่จริง ...

บราวนี่ร้านอุดมสุขเป็นขนมไฮโซ ทีแรกวางแผนว่าจะประดิดประดอยเสิรฟพ่อพร้อมไอศกรีมวานิลลา เพื่อให้สมวิถีประณีตแบบเลินด้อน แต่ยกเลิกเสียกลางคันเพราะพอถึงบ้าน พ่อก็ทักทายว่า ร้อนจังนะ มันโหยอะไรหวานๆ...

พ่อชิมบราวนี่ไปสามคำแล้ว ยังรักษาฟอร์มไม่ยอมบอกสักทีว่าอร่อยไหม ได้แต่ถามว่านี่ชิ้นเท่าไร พ่อเดาว่ายี่สิบ

(บระเจ้า !ฉันอุทานในใจ ศีลขาดอีกแล้ววันนี้) ฉันตอบอ้อมแอ้มว่าประมาณนั้นค่ะ พ่อพยักหน้าหงึกหงักและว่า สมัยพ่อเปียกปูนชิ้นละสตางค์ แผ่นโตกว่านี้อีก....

บราวนี่ตรงหน้ากลายเป็นอดีตไปแล้ว พ่อยิ้มจางๆ มันคือคำขอบคุณแบบนิ่งๆในแบบของพ่อ "กินแล้วต้องไปล้างฟันนะเนี่ย"พ่อว่า

" ไม่งั้นไปยิ้มกับใคร จะกลายเป็นยิ้มไว้ทุกข์:)" 

ขอบคุณความสุขชิ้นเล็กๆจากร้านอุดมสุขที่นำพายิ้มจางๆของพ่อให้ฉันชื่นใจ  

** ร้านเค้กอุดมสุข อยู่ในซอยติดกับกำแพงสถานทูตจีน ปกติเป็นคนไม่ทานของหวานเท่าไร แต่เค้กและเครื่องดื่มร้านนี้อร่อยดีค่ะ