ขออนุโมทนาสาธุครับ

สวยดี

สวยจังค่ะ

มื่อมองดูภาพที่สวยงามน่าทึ่งแบบนี้ จึงน่าตีความกันไปในทางกุศลเท่านั้น หรือเห็นครั้งแรกก็รู้ทันทีว่านี่เป็นรูปพระพุทธเจ้าภายหลังตรัสรู้ใต้ต้นพระศรีมหาโพธิ์ (หลังการบำเพ็ญเพียรเป็นเวลานาน จึงยังมีพระเกศา)

............ ความรู้น้องน้อยนัก ก็เข้าใจมาตลอดนี่นาว่าท่านมีพระเกศา ใช่ไม๊เจ๊

สงสัยผมจะมีมารเยอะเกิน

ขอบคุณสำหรับความรู้ครับ

ภาพพุทธนิมิตนี้เป็นภาพวาดไม่ใช่ภาพถ่ายแสดงปาฏิหาริย์

ตามที่ทราบมา มีผู้สันนิษฐานไว้สองอย่าง คือ

๑. เป็นภาพฝีพระหัตถ์ของโอรสรัชกาลที่ ๕
หรือ
๒. ภาพวาดของจิตรกรฝรั่งเศส


สมมติว่าเป็นจิตรกรชาวฝรั่งเศสวาดไว้จริง ๆ นะ

จิตรกรคนนี้ศรัทธาในพระศาสนาหรือไม่

ประเด็นที่ข้าพเจ้าคิด (มาก) อยู่ก็คือ คนเราจะทำงานออกมาดี ก็ต้องใส่ใจลงไปกับงาน แล้วความใส่ใจอันนั้นก็จะติดอยู่กับเนื้องานในระดับหนึ่งด้วย

อย่างเช่น เวลาเล่นดนตรี แม้วว่าจะเป็นบันทึกเสียงลงเทป หรือ CD แล้วเรามาฟังย้อนหลัง เราก็พอจะสัมผัสกับอารมรณ์ต่าง ๆ ที่นักดนตรีถ่ายทอดออกมาได้ และยิ่งจะเป็นเช่นนั้นถ้าหากว่านักดนตรีเข้าถึงแก่นของดนตรี จิตผสานเป็นหนึ่งเดียวกับจังหวะทำนอง

กลับกัน บางครั้งเราก็พอจะสัมผัสได้ว่า ดนตรีที่ฟังนั้น แม้ว่าจะเล่นได้ถูกต้องทั้งจังหวะ และ ทำนอง แต่ก็เล่นออกมาแบบไม่มีอารมณ์เอาเสียเลย

สรุปแล้วสำหรับดนตรี นอกจากฝีมือแล้ว อารมณ์ที่ถ่ายทอดสำคัญมาก

แล้วรูปแบบนี้เล่า นอกจากฝีมือแล้ว ศรัทธาล่ะ เราสัมผัสมันได้ไหม

พระพุทธรูปที่หล่อขายกันจากเบ้าพิมพ์แบบวางขายกันข้างถนนในกรุงเทพ กับ พระพุทธรูปที่ร่วมกันหล่อจากชาวบ้านที่มึความศรัทธา แล้ว ดำเนินงานโดยช่างที่ศรัทธาในพระศาสนา แบบไหนจะน่าเคารพ และศักดิ์สิทธิ์มากกว่ากัน

ข้าพเจ้าว่าความศักดิ์สิทธิ์ของพระพุทธรูป หรืองานศิลปเชิงศาสนาต่าง ๆนั้น นอกจากจะเป็นเพราะพุทธคุณ กับ ฤทธิ์ของเทวดาที่มาช่วงคุ้มครองงานศิลปนั้นแล้ว ศรัทธาระหว่างการ "สร้าง" ก็มีส่วนสำคัญที่จะเชื่อมประสานสิ่งต่าง ๆ นั้นไว้ด้วยกัน

ประเด็นคือ เสียงดนตรีนั้น สัมผัสอารมณ์ง่าย แต่เราผู้มาดูงานศิลปะพระพุทธรูป หรือ ภาพวาด ในทีหลังนั้น จะสัมผัสศรัทธา (ระหว่างการสร้าง)ได้โดยง่ายหรือเปล่า

ย้อนกลับมาที่รูปวาด สมมติว่ารูปนี้วาดได้สวยงามจับใจยิ่งนัก แล้วเราสัมผัสกับศรัทธานั้นได้หรือไม่

บางครั้งวัตถุบางอย่างซึ่งไม่ได้มีความดีอะไรเลย จิตเราก็ปรุงแต่งเป็นเรื่องราว ใส่ความศักดิ์สิทธิ์ลงไปให้ด้วยจิตเราเองทั้งนั้น ดังนั้นมีความเป็นไปได้ว่าทุกอย่างที่เราสัมผัสนั้น เราคิดไปเอง

ภาพที่งดงามมีคุณค่าในเชิงวิจิตรศิลป์แบบนี้ จะมีค่าในเชิงศาสนาหรือไม่นั้น ส่วนหนึ่งเราคิดไปเองทั้งนั้น

หรือว่า จิตรกรวฝรั่งเศสนั้น ศรัทธาพระศาสนาจริง แล้วข้าพเจ้าเองนั้นแหละที่คิดมากไป

(ไม่ก็เป็นภาพวาดฝีพระหัตถ์ของกษัตริย์ผู้เป็นพุทธมามกะจริง)

ศรัทธาในพุทธศาสนาของเราเองเป็นตัววัดแรงยึดและตั้งอยู่แบบไม่สั่นไหวด้วยอาการสงสัย ให้ใจพิจารณารูปเบื้องหน้าที่ระดับสมถะได้ เหมือนการทำจิตให้ตั้งมั่นด้วยความสงบเย็น ให้จับจ้องในความงาม ความเย็นของพุทธลักษณะ ถ้าดูรูปใหญ่ๆ จึงจะทดลองความรู้สึกนั้นได้ชัดกว่านี้

ส่วนความสามารถที่จิตจะไปสัมผัสคลื่นใจ ซึ่งรวมถึงศรัทธาของใครๆได้นั้น ขึ้นอยู่กับขณะจิตของผู้รับและผู้ถูกสัมผัส ยิ่งต่างกาลเวลา และเราๆที่ไม่ได้มีภูมิพอจะสัมผัสได้ เราจะสัมผัสไม่ถึงหรอกค่ะ สรุปว่า ศรัทธาในใจเราเองเป็นหลักให้เกิดการน้อมใจเข้าไปพิจารณาสิ่งที่เห็น

คำถามว่า จิตรกรนี้ศรัทธาในพระพุทธศาสนาหรือไม่ ก็คล้ายๆกับคนที่ไปตักบาตรแล้วคิดในใจว่า พระรูปนี้เป็นพระจริงหรือพระปลอมนะ มีการทำงานของความคิดเร็วมาก คือ เห็นปุ๊บแปลความหมายได้มากกว่าแผ่นภาพ หลุดไปคิดไกลตัว เสียนาทีที่จิตจะพิจารณาความสงบเฉพาะหน้า กุศลเฉพาะกิจ แต่ถ้าตักบาตรแล้วสายตาจับแค่ชายผ้าเหลือง กิจที่ทำคือตักบาตรอยู่ ทัพพี ขันข้าว และของใส่บาตร คุณก็ได้รับกระแสจริงที่ต่างไป ชัดมากกว่าการส่งจิตไปคิดถึงสภาวะที่ปรุงเอง

สวยมาก