==> เข้าสู่ "เดือนสิงหาคม" อีกแล้วนะครับ...เดือนแห่งความอิ่มเอิบใจ...
==> เดือนแห่งความระลึกถึงพระคุณอันยิ่งใหญ่...
==> เดือนที่ลูกๆ ทุกคนจะได้มีโอกาสแสดงความกตัญญูกตเวทิตา ต่อ "มารดา" ผู้ให้กำเนิดอย่างเต็มที่...มากกว่าทุกวันที่คยทำ...
==> เชื่อว่าหลายคนคงกำลังคิดกันอยู่ว่า...จะพาแม่ไปเที่ยวไหนดีนะ...จะพาแม่ไปกินอะไรดี...หรือหลายสิ่งหลายอย่างที่อยากทำเพื่อ "แม่"...ทำให้แม่ยิ้ม ทำให้แม่มีความสุข...
==> ผมเกริ่นเรื่องราวมาด้วยบทกลอนบทหนึ่งข้างต้น...เป็นบทกลอนที่ผมไม่เคยลืม...ทั้งที่ก็ผ่านมาแล้วเกือบ 20 ปี...
==> เป็นบทกลอนที่พ่อ (คุณพ่อประคอง อินมี) แต่งให้ผมเอาไปส่งครูที่โรงเรียน...เมื่อสมัยผมเรียนอยู่ ป.2-3 เห็นจะได้...
พอดีช่วงนั้นวันแม่...ที่โรงเรียนมีการจัดกิจกรรมประกวดคำขวัญ/บทกลอนกันขึ้น...
ด้วยการที่พ่อเป็นคนเจ้าบทเจ้ากลอน...และคงอยากให้ลูกได้รางวัล...เลยนั่งแต่งให้ผม...
พ่อใช้เวลาไม่ถึงครึ่งชั่งโมงเห็นจะได้...ก็เขียนเสร็จ...
พ่อส่งให้ผมอ่าน...จากที่เห็นเป็นคำง่ายๆ ไม่กี่คำ...แต่ครบประเด็น ไพเราะ จับใจ...
เข้าใจว่าพ่อคงเขียนมาง่ายๆ....ที่ครูจะได้เชื่อว่าผมเป็นคนแต่งเอง...
"พ่อ!"...ผมอุทานขึ้นมาเสียงดัง จนพ่อตกใจ! ถามผมว่ามันไม่ดีหรอ?...
"ไม่ใช่หรอกพ่อ...แต่ครูเค้าจะเชื่อมั๊ยเนี่ย ว่าผมเป็นคนแต่งเองหง่ะ?".....
"ปัดโถ่..." พ่ออุทานกลับ.."นึกว่าอะไร ก็ลองส่งๆ ไปก่อนซิ...ได้ไม่ได้ (รางวัล) ก็เดี๋ยวมาลุ้นกัน..."
...พ่อยิ้ม แม่ได้ยิน แม่ก็ยิ้ม...
รุ่งเช้าเตรียมตัวไปโรงเรียนกับแม่...เพื่อร่วมกิจกรรมวันแม่...
ไม่ลืมหยิบกระดาษกลอน...ที่ฉีกจากกระดาษสมุดเรียนไปด้วย...
ในนั้นเป็นบทกลอนที่ลอกมาจากของพ่อเรียบร้อยแล้ว...เอาไปส่งครู...เพื่อชิงรางวัล...ได้ที่เท่าไหร่ก็เอา...
ครูอ่านดูแล้วพูดว่า "เขียนดีมากๆ เลยนะเนี่ย ด.ช.ศราวุธ...เดี๋ยวครูจะให้เธอไปยืนอ่านให้เพื่อนฟัง บนเวทีนะ..."
เอาแล้วไง...งานเข้าแล้วไงกู!...รางวัลไม่ใช่เริ่มประเด็นแล้ว...ตอนนี้กูตื่นเต้น...มือไม้สั่น...มือชุ่มเหงื่อ...
ไม่เคยขึ้นพูดบนเวทีและต่อหน้าสาธารณชนมาก่อน...เวรแล้ว...
เป็นคนขี้อาย...แค่ยืนอ่านหนังสือหน้าห้องเรียนกูก็แทบตายแล้ว...นี่ต้องให้กูมายืนอ่านให้เด็กนักเรียนทั้งโรงเรียนฟัง...
เท่านั้นยังไม่พ....ยังมีบรรดาพ่อ แม่มันก็มานั่งฟังด้วย...แล้วกูจะรอดมั๊ยว่ะเนี่ย?...ที่กลัวที่สุดคิดฉี่ราด...
ครูบนเวทีประกาศใส่ไมค์....."ต่อไป...เป็นการประกาศรางวัลแต่งกลอน รางวัลที่ 1 ได้แก่......
ด.ช.ศราวุธ อินมี!!!"...ตบมือกันเกรียวกราว...
เดินขึ้นรับรางวัลบทเวที...ใจสั่น...ขาสั่น...มองเห็นแม่ยืนอยู่ข้างล่าง...
สู้โว้ย! ต้องทำให้แม่ภูมิใจ...
ยื่นมือรับรางวัลเสร็จ...เตรียมจะก้าวหันหลังวิ่งลงเวที..เสียบัดเดี๋ยวนั้น....ครูดันคว้าแขนไว้...
"เดี๋ยวยังไงขอให้ ด.ช.ศราวุธ ช่วยอ่านบทกลอนที่แต่งมาให้เพื่อนๆ ฟังหน่อยนะครับ..."
เอาแล้วไงกู...ครูส่งกระดาษ พร้อมไมค์มาให้...มือไม้สั่น...ใจเต้นไม่เป็นจังหวะ...
ช่วงนั้นมองใครไม่เห็น...หน้ามันมืด....ตาก้มมองดูแต่กระดาษ...ทั้งที่จริงมันก็มีอยู่ไม่กี่คำหรอก...
แต่มันเหมือนเยอะ...เหมือนเขียนมาหน้ากระดาษ...เอาว่ะ!...ค่อยๆ เริ่มบรรจงอ่าน...ทีละท่อนๆ...
ว่าแต่ว่า...ลูกคอไม่รู้มันมาจากไหน...น้ำเสียงนี่สั่นเคลือไปหมด...มนสต์สิทธิ์ คำสร้อย ที่ว่าแน่...ถ้าเจอ ด.ช.ศราวุธ ในวันนั้น...ก็ชิดซ้ายเลยล่ะ...
และแล้วในที่สุด...ก็ผ่านพ้นไปได้ด้วยดี...และฉี่ไม่ราด...
บรรดาเพื่อนๆ นักเรียน พ่อแม่ ตบมือให้กำลังใจกันเกรียวกราว...ดีใจ...ได้รางวัลกลับไปให้พ่อเชยชม...
==> แต่ที่เห็นจะประทับใจที่สุด (แต่ผมคิดว่ามันคงเป็นประเพณีไปแล้วนะ) ...ต้องยกให้นี่เลย...นักเรียนแถวหน้าแต่ละแถว ค่อยๆ เดินขึ้นไปบนเวที...กราบเท้า(ขอขมา)แม่...กอดแม่...หอมแม่...บอกรักแม่ของตัวเอง...แล้วก็เอาเข็มกลัดดอกมะลิ (ปลอม)ไปติดที่อกเสื้อด้านซ้ายของแม่...
แน่นอนช่วงเวลานี้เอง...จะมีเพลง "ค่าน้ำนม" เปิดคลอเบาๆ เพื่อสร้างบรรยากาศ...
ขนนี่ลุกชูชันไปหมด...ตื้นตัน...อิ่มเอิบใจ...อยากจะร้องไห้...(แอบคิดในใจว่าใครมันแต่งเพลง "ค่าน้ำนม" ว่ะ?...มันช่างซึ่งกินใจดีเหลือเกิน...เพิ่งมารู้ตอนโตว่าผู้แต่งชื่อ..."ครูไพบูลย์ บุตรขัน" ที่แต่งระลึกถึงพระคุณแม่ของตัวเอง...)
==> บรรยากาศที่ตามมาไม่ต้องเดากูพอจะรู้...บรรดาแม่ๆ ร้องไห้...ลูกๆ ก็ร้องไห้..."แม่รักหนูนะลูกกก...หนูก็รักแม่นะะะะ..." พูดไปร้องไห้กันไป...ชุดที่อยู่ข้างบนร้อง(ไห้) ข้างล่างก็ร้อง(ไห้)...ขนาดยังไม่ถึงคิวพวกมัน...มันก็ร้อง...ช่างเป็นบรรยากาศที่อบอบอุ่น..ประทับใจมาก...
...ที่ผมสาธยายมาทั้งหมดเชื่อเหลือเกินว่าหลายคนก็คงเคยผ่านพบประสบเจอมาบ้างแล้วล่ะ... ...แต่ประเด็นสำคัญจากวันนั้น ถึงวันนี้พวกเรายังจำกันได้หรือเปล่าว่าเราเคยพูดกับแม่ไว้ว่าอย่างไร... "หนูรักแม่...ผมรักแม่...ผมจะดูแลแม่...ผมจะไม่ทิ้งแม่ เมื่อยามแก่เฒ่า...ฯลฯ" ...เรายังจำกันได้ไหม....? ...หรือพอโตขึ้นมาแล้ว...หาเลี้ยงตังเองได้แล้ว (ปีกกล้าขาแข็ง)...กลับหลงลืมท่าน... ปล่อยให้ท่านใช้ชีวิตตามลำพัง...นั่งมองทางเข้าบ้าน...คอยว่าจะได้เห็นเงาลูกๆ เดินผ่านมา... ได้กอดลูก...ได้หอมลูก...ได้ลูบหัวลูก...ได้ให้ลูกหนุนตักเหมือนเมื่อครั้งวัยเยาว์...
แล้ววันนี้เราได้ทำ...ได้แสดงออก...ให้ท่านได้เห็น ได้รับรู้หรือยัง.... ว่าเรารักท่านมากขนาดไหน..."แม่จ๋า...แม่จ๋า...แม่จ๋า....."
==> รักแม่กันให้มากๆ นะครับ...เวลาของคนเรามีไม่มาก...ใครที่มี "ทิฎฐิ" สิ่งใดก็ขอให้ปล่อยวางเสีย...ความรักโดยสายเลือด...ความรักอันบริสุทธ์จากผู้ที่ได้ชื่อว่า "แม่" ที่มีต่อลูก...คงมิขาดสิ้นไปได้...หากแต่ตัวเราเองเท่านั้นแหละ...ที่คิดเอา...ถือเอา...ว่ามันคงเป็นอย่างนั้น....
==> ท่านที่ยังมีแม่ให้รัก...ท่านยังดีกว่าอีกหลายคน...หลายพันเท่าคูณทวี...ท่านยังมีโอกาสได้บอกรัก..ได้กอด...ได้หอม...ได้กราบเท้าท่าน...แต่สำหรับใครอีกหลายคน ไม่มีโอกาสที่แแม้นจะได้พบหน้า...ทำได้อย่างมากแค่เพียง...เอื้อมหยิบรูปขาวดำบนหิ้ง...มาปัดฝุ่น...มาเช็ดถู...มาลูบมาคลำเท่านั้น...
วันแม่ปีนี้ (12 ส.ค.2555)....ขอให้ทุกท่านเดินทางกลับบ้านไปหา "แม่" โดยสวัสดิภาพนะครับ...
==>สุดท้ายขอฝากเกร็ดเล็ก เกร็ดน้อย...ไว้ประดับความรู้ร่วมกันนะครับ (รู้ไว้ใช่ว่า ใส่บ่าแบกหาม)
คือ...เท่าที่ทราบมา แค่เดิมเค้าจะกำหนดจัดวันแม่แห่งชาติ...ในวันที่ 13 เมษายน ของทุกปี...
แต่เมื่อปี พ.ศ. 2529 ทางราชการได้เปลี่ยนใหม่ให้ถือเอาวันเสด็จพระราชสมภพของสมเด็จพระนางเจ้าฯพระบรมราชินีนาถ คือ วันที่ 12 สิงหาคม
เป็นวันแม่แห่งชาติ เริ่มในปี พ.ศ.2519 เป็นต้นมาจนถึงปัจจุบัน... | 
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
