Bloggang.com : วรินทร์รตา : Nodame Cantabile : Our life is ... the kind of songlike.

Nodame Cantabile : Our life is ... the kind of songlike.

ละครที่มีหนึ่งภาคปกติ สองภาค Special แถมภาพยนต์แบ่งเป็น 2 Step เอ๋ ... อะไรมันจะมากขนาดนั้น คนที่ไม่เคยดู และ ไม่เคยอ่านมังงะคงจะสงสัย ยังไงนักหนานะถึงได้มีเยอะเอวร์ชั่นขนาดนี้ ตลกเหรอ ใช่เลย .. ฮาตกเก้าอี้ สาระเหรอ .. ใช่เลย ดูแล้วไฟแรงนะ มิตรภาพเหรอ .. อืมม์ เจ๊มาสึมิ อืมม์ ไวโลลินขาร็อก - -'' อืมม์ ลุงพัดโบก อืมม์ อาจารย์ทานุกิ ถ้าไม่นับความแปลกประหลาดในบุคคลิก - -'' ก็นับว่าเป็นมหามิตรได้เลยล่ะ โรแมนติค .. ถ้ารับความโรแมนติคซาดิสแบบแปลก ๆ ปนติงต๊องได้ก็โอเค มีบางโมเมนต์ที่ทำให้ลืมหายใจเหมือนกันนะ

ค่ะ ... Nodame Cantabile เป็นส่วนผสมของความบ้าบอคอแตก และ ปรัชญาการใช้ชีวิต การเรียน การงาน และ แน่นอนที่สุด "ความรัก"

Nodame Canbile เป็นผลงานมังงะของ อาจารย์ นิโนมิยะ โทโมโกะ ว่าด้วยเรื่องราวของนักศึกษามหาวิทยาลัยดนตรีแห่งหนึ่งในญี่ปุ่น จิอากิ ชินอิจิ หรือ จิอากิซามะ นักศึกษาระดับหัวกะทิของมหาวิทยาลัย สมญานามเจ้าชายแห่งความมืด เล็งผลเลิศ และ เข้มงวดกับตัวเอง พอ ๆ กับที่ทำกับผู้อื่น ด้วยบุคคลิกที่มองว่าโลกประหนึ่งหมุนรอบตัว บวกกับพลังอำมหิตแผ่ซ่านเวลาไม่ได้ดั่งใจทำให้คนรอบตัวทั้งชื่มชมทั้งเกลียดปนกลัวผู้ชายคนนี้ แม้จะหมั่นไส้แต่ก็ต้องยอมรับว่าฮีเก่งเลิศ แม้จะเจ็บใจและโกรธแค้นที่โดนวิพากษ์วิจารณ์แต่ก็ต้องยอมรับว่าฮีพูดความจริง แต่ถึงผู้คนในมหาวิทยาลัยจะกล่าวว่าฮีเก่งอย่างไร ความไม่สบายใจ และ อึดอัดคับข้องก็ยังทับทวี

ด้วยรู้ว่าตัวเองนั้นเป็นดั่งพญามังกรแต่ออกสู่มหานทีสีทันดรไม่ได้ซักที ได้แต่เฝ้ามองคนที่ความสามารถน้อยกว่า (ซึ่งก็จริง) บินปร๋อออกสู่โลกกว้าง ไปเรียนต่อต่างประเทศด้วยความเจ็บใจ และ แน่นอนอารมณ์ที่เคยเสียง่าย ๆ อยู่แล้วก็ยิ่งถึงจุดเดือดง่ายขึ้นกว่าเดิม เรื่องการเรียนที่เคยตกตะกอนนอนก้นก็เกิดมาขุ่นข้นตอนหัวเลี้ยวหัวต่อใกล้เรียนจบนี้ เอกเปียโนที่กำลังเรียนอยู่ก็ใช่ว่าเป็นเป้าหมาย ไวโอลินที่เล่นจนได้แชมป์ก็หาใช่สิ่งที่ต้องการ ใจจริงแล้วอยากเป็น "คอนดัคเตอร์" ต่างหากเล่า โว้ย ๆๆๆๆๆ จิอากิร่ำร้อง "ชีวิตตูทำไมเฮงซวยแบบนี้" ด้วยอารมณ์ที่ร้อนเร่าอยู่เป็นทุนเดิมก็ทำให้เกิดเรื่องจนได้ ไปทะเลาะกับอาจารย์ที่ปรึกษาสมญา "พัดโบก" จนโดนไล่ออกจากการเด็กในคาถา และ ก็เป็นที่รู้ ๆ กันว่า "พัดโบก" แกรับแต่เด็กชั้นเลิศมันเตา ถ้าตาพัดฯแกปลดอนาคตก็กลายเป็นอนางอ(หงิก)ทันที เมื่อถูกเตะโด่งจาก "พัดโบก" เคราะห์ยังซ้ำกรรมยังซัดให้แฟนสาวมาบอกเลิกอย่างไม่ไยดี ต้องใช้น้ำเมาเป็นเครื่องพักใจ ดวดหนักจนสลบสไสลไม่ได้สติ

มารู้ตัวอีกทีก็ฝันประหลาด มโนสำนึกจินตนาการสายลมพลิ้วไหว ทุ่งหญ้าเขียวขจี อากาศบริสุทธิ์ให้สูดลมหายใจสดชื่น แถมเสียงเพลง sonata ที่แว่วหวานดังลำนำขับขานนั่นอีกเล่า ... แต่เมื่อลืมตาขึ้นมาช้า ๆ ตายห่า(น) sonata ดังมาจากยัยผมชี้เด่ใส่ชุดวอร์มย้วย ๆ ที่กำลังปากจู่พรมนิ้วบนคีย์เปียโนที่ตั้งอยู่ท่ามกลาง ...กองขยะ แว้กกกก น่าขยะแยงที่สุด นั่นเป็นจุดแรกที่เจ้าชายเจอกับยายต๊องนามโนดะ เมงุมิ หรือ โนดาเมะ ถ้าเปรียบว่า จิอากิเป็นเครื่องดนตรีที่ขึ้นสายจนดึงเปรี๊ยะ โนดาเมะก็คือ เครื่องดนตรีที่สายหย่อนยาน ที่เล่นแทบไม่เป็นเพลง

โนดาเมะทำอะไร ๆ ไอ้ที่จะจริงก็ดูเหมือนเล่น ไอ้ที่จะเล่นก็ดูเหมือนจริง ไม่มีระเบียบไม่มีแบบแผนไม่มี(เห้)อะไรซักกะอย่างหาสาระไม่ได้ ถามถึงความตั้งใจและเป้าหมายก็ไม่เห็นจะเกี่ยวกับวงการดนตรีซักกะนิด แต่จริง ๆ แล้ว "ชีมีของ" ที่คุณครูทานุกิที่รับหน้าที่ดูแลเด็ก(ที่เขาว่า)ห่วยนั้นแลเห็น แต่ก็ไม่ใช่วิสัยคุณครูทานุกิที่จะเข้าจ้ำจี้จ้ำไชหรือขัดเกลา และที่สำมะคัญ คือทำไปทำมา จิกากิเซมไป หรือ รุ่นปี้ อี้ อี้ อี้ อี้ (กรุณาทำเสียงเอคโค่) ก็แลเห็น "ของ" ที่ซ่อนอยู่ในตัวชีเสียด้วยสิ นับแต่นั้นความขุ่นข้องหมองใจของจิอากิก็ลดราลงไป เพราะ ได้ของ(เล่น)ใหม่ให้หมกมุ่นสนใจมากกว่าเดิม

ของที่คนอื่นมองว่าไร้ค่าไร้ราคาที่แท้อาจะเป็นเพชรดิบสูงค่าที่รอการเจียระไนก็ได้นี่หว่า มันต้องคนตาถึงอย่างโอเระซามะ(คำที่จิอากิใช้เรียกตัวเอง)เท่านั้นถึงจะเห็น และ แม่นแล้วที่โอเระซามะต้องอยู่ในญี่ปุ่นนี้มันต้องมีเหตุผล สิ่งที่ทำได้ยังไม่หมดซะหน่อย อย่างน้อยการเข็นยัยเด็กบ๊องส์นี่ก็เป็นโจทย์หนึ่งที่ท้าทาย และแล้วการเดินทางของจิอากิ และ โนดาเมะ รวมทั้งผองเพื่อนนักดนตรีพรสววรค์(ลงโทษ)ก็เริ่มขึ้น

การเดินทางของคนทั้งสอง และ ผองเพื่อนก็คล้ายเสียงดนตรีจากวงออเครสตร้า เครื่องดนตรีแต่ละชิ้น ผู้เล่นแต่ละคนล้วนแตกต่าง การจะ blend เสียง หรือ ว่าอีกแง่ คือ การทำความเข้าใจไม่ใช่เรื่องง่ายเลย ผลที่ตามมาก็คือ การทุ่มเถียงทะเลาะบ้าง ให้กำลังใจบ้าง ท้อบ้าง สู้บ้างก็ว่ากันไป แต่ที่ดีคือไม่มีใครที่เลิกล้มความตั้งใจจะเดินตามทางของตัวเองซักคนเดียว อุปสรรคมากบ้างน้อยบ้างว่ากันไป แต่ละคนก็ช่วยเข็นช่วยปลอบมั่งด่ามั่ง คุณธรรมน้ำมิตรที่มีก็ก่อตัวช่วยเหลือเกื้อกูลจนสามารถเดินหน้าหาฝันได้ต่อไป

จากเรื่องการงานก็มาถึงเรื่องรักใคร่ของคู่พระนางทางพิลึกของเรา ซึ่งเป็นเรื่องรักใคร่ที่ชวนพิสดารอยู่หน่อยเพราะแทบจะแงะออกจากเรื่องการงานไม่ได้ อย่างที่บอกว่ากระทาชายนายจิอากินั้นเป็นมนุษย์สุด perfect แต่ก็หาได้บ้าเรียนเป็นหนุ่มเนิร์ด(ออกซีน และ ออก S เล็ก ๆ ฮี่ ๆ)เธอก็มีสังคมของเธอบ้างอะไรบ้าง กินเหล้าบ้าง มีแฟนบ้าง ตามประสาคนหน้าตาดีแถม popular ซึ่งเรื่องราวความรักของฮีนั้นก็น่าศึกษาน้อยซะเมื่อไหร่ แต่ที่น่าสงสัยมากกว่า คือ "สรุปแล้ว ฮีรัก ... อะไรกันแน่ คน หรือ ดนตรี"

แฟนเก่าของจิอากิ คือ ไซโกะ เจ้าของเสียงมหาเสน่ห์ และ ลูกสาวบริษัทธุรกิจดนตรีระดับบิ๊ก วันหนึ่งไซโกะทิ้งจิอากิไปไม่ต่างกับผ้าขี้ริ้ว เนื่องจากแลเห็นว่าอนาคตแลดูกลายเป็นอนางอ ต่อมาเกิดอาการเสียดายแต่ก็ช้าไปแล้วฉิบซะนี่ เนื่องจากมียัยหัวลูกตาลยีผมชี้โด่เด่มาตะแง้ว ๆ อยู่ข้างกาย ในวันที่ไซโกะเมาเละ โนดาเมะกึ่ม ๆ ไซโกะมองมือของโนดาเมะ และ ให้ทัศนะสะเทือนโลกว่า "แบบนี้นี่เอง ... เจอแบบนี้หนีไม่ออกทุกที" และแล้ววงจรความคิดของไซโกะก็ย้อนไปถึงวันวานยังหวานอยู่ "สวยจัง" จิอากิว่า "เสียงเธอน่ะ ... สวยจัง" เธอคงจะคิดว่าคนบ้าดนตรีแบบนั้น ... ไม่นานกระมังยายปากจู๋คงโดนเคี้ยะทิ้ง (เช่นเรา) สำหรับจิอากินั้น "รักคน กับ รักดนตรี เห็นทีจะไปด้วยกันไม่ได้"

แต่จริงหรือ ... จะมีซักครั้งไหมสำหรับจิอากิที่ "รักคน และ รักดนตรีจะกลายเป็นเรื่องเดียวกัน" หรือ มากกว่านั้น "การรักคนจะสำคัญกว่ารักดนตรี" จิอากิก็คิดว่าตัวเองจะยึดมั่นในดนตรีได้ตลอดรอดฝั่ง ... ซ้อมคอนดัคฯเพลง เช้าจรดค่ำ มุดเข้าโลกส่วนตัว ... ไม่สนใจ แต่พอสาวเข้าคลาดสายตาเหตุไฉนใจแทบขาด(วะ)ถึงกับนั่งรถไฟไปหา แต่ปากแข็งแบบซึน ๆ ว่า ไม่ใช่ ๆ จากคนเคยนำ เคยเป็นใหญ่ มีใครต่อใครตามต้อย ๆ แต่พอวันนี้ไม่เห็นหน้า เจ้าข้าเอ๋ย ... เกิดจะรักเสียงเปียโนของเจ้าหล่อนขึ้นมาซะงั้น

พอครั้นตามกันไปร่ำเรียนในยุโรป นกน้อยที่คอยระริกระรื่นข้างกาย เริ่มมีโลก มีสังคม มีพื้นที่ส่วนตัว คนเคยเอาแต่ใจเลยต้องมาหงุดหงิด เมื่ออุตส่าห์รีบรุดมาเอาใจแต่สาวเจ้ากลับออกไปเฉิดฉายแถวไหนก็ไม่รู้ ต่อมาคนที่เคยส่งเสียงแจ้ว ๆ ตามต้อย ๆ เหมือนลูกหมาน้อย เริ่มคิดเองทำเองแก้ไขปัญหาเองแถมปฏิเสธความช่วยเหลือ จากหงุดหงิดเริ่มแปลกใจ ซักพักเมื่อเธอตัดสินใจบินสู่โลกกว้างลำพัง จากแปลกใจกลายเป็นตระหนก ... ขนาดคิดไปได้ว่า ถ้าไม่ปล่อยให้คลาดสายตาคงไม่เป็นไร ไม่ได้คิดเล้ยยย ... ว่าถ้าสาวเจ้าเขาแอบหนีไปแล้วตูนี้จะทำเยี่ยงไรดี

ความรักหนอเปลี่ยนคนได้ถึงเพียงนี้ ... ความรักหรือเปล่าที่ทำให้ ผู้ชายคนหนึ่งที่บ้าดนตรี จนแทบไม่ต่อปฏิสัมพันธ์กับใครคนไหน คนที่คอยกะเกณฑ์เรียกร้องความดีเลิศจากตัวเองและคนรอบข้าง จะปล่อยสายป่านขอเพียง "คนข้างกาย" ได้สุขใจ วันที่ดนตรีกลายเป็นเรื่องรอง และ ความสุขของ "คน ๆ นั้น" เป็นเรื่องหลัก ไม่นึกเลยตั้งแต่ดูซีรีย์อ่านมังงะมา เหตุการณ์เยี่ยงนี้จะเกิดกับจิอากิ ชินอิจิ

อย่างไรก็ดี .... ชีวิตของ ชินอิจิ ที่เคร่งครัดเคร่งเครียด แม้ดนตรีที่ทอเสียงผ่านปลายนิ้วจะถูกขนบ และ ไพเราะ เพราะพริ้งอย่างไร แต่เส้นสายดนตรีแห่งชีวิตที่ตึงเกินไปก็ทำให้ท่วงทำนองออกมาไม่เป็นเพลง เมื่อเจอะเจอกับเส้นสายดนตรีที่พลิกกลับ 360 องศาหย่อนยานเกินเยียวยา เส้นสาย 2 ชนิดต่างปรับเข้าหาความสมดุลย์ และ ในที่สุด ทั้งเพลงที่บรรเลง และ เพลงแห่งชีวิตก็เป็นดั่งลำนำขับขาน (Cantabile) จนได้นั่นเอง

Create Date : 18 พฤษภาคม 2553

Last Update : 18 พฤษภาคม 2553 13:00:19 น.

11 comments

Counter : 2330 Pageviews.

ทักทายตอนบ่ายๆ จ้า

โดย: หาแฟนตัวเป็นเกลียว

วันที่: 18 พฤษภาคม 2553 เวลา:14:02:37 น.

ชอบเรื่องนี้มากมายค่า

อ่านแล้วทำให้รู้สึกดีๆอีกครั้งกับความรักที่แสนน่ารักๆ

ขอบคุณนะคะ ^+^

โดย: Mr.Bear's dream

วันที่: 18 พฤษภาคม 2553 เวลา:14:47:32 น.

ชิอากิเซมปายยยย

โดย: vivilicious

วันที่: 18 พฤษภาคม 2553 เวลา:15:18:21 น.

ชอบเรื่องนี้มากๆเหมือนกันค่ะ

แล้วก็ชอบบล๊อกวันนี้ของคุณมากๆเช่นกันค่ะ

จิอากิซามะ....~~~

โดย: Nephthys IP: 118.172.167.10 วันที่: 18 พฤษภาคม 2553 เวลา:16:10:34 น.

รอฉบับหนังใหญ่อยู่เหมือนกันครับ

แต่ไม่แน่อาจรอเป็นวีดีโอก็ได้
เพราะไม่ได้เร่งดูอะไรมากขนาดนั้น

เลยต้องเอาบางอย่างแก้ขัด
ด้วยการดูซีรีย์ Sunao ni Narenakute
ที่มีจูริ และ เออิตะ จากทีม nodame
ไปพลางๆ
ไม่รู้ว่า ท่านวรินฯ คิดเหมือนผมไหม
ผู้เขียนบทเอริโกะ ดูจะสร้างงานในยุคหลังไม่เข้าเป้า
เหมือนสมัย long vacation
เรตติ้งก็เลยต่ำแบบทรงตัว

อาจตกยุคตกสมัยไปแล้วก็ได้สำหรับสไตล์รักเช่นนี้
ทั้งๆที่ดาราก็ไม่ได้ขี้ริ้วขี้เหร่เลย

แต่ไม่เข้าใจ ทำไมซีรีย์สมัยนี้
ต้องอัญเชิญดารานอกมาร่วมแจม
หรือเป็นซีรียานุวัติ ที่ต้องมีของแถมของล่อ
หรือสร้างความแตกต่างทางวัฒนธรรม

โดย: Mr.Chanpanakrit

วันที่: 18 พฤษภาคม 2553 เวลา:17:56:18 น.

^
^
^

ซีรีย์เรื่องนี้ของคุณเอริโกะมันไม่สุดน่ะค่ะคิดว่า คือจะไปทางไหนก็ไม่เอาซักทาง จะมืดก็มืดไม่สุด จะขำก็ขำไม่สุด ดูครึ่ง ๆ กลาง ๆ เรตติ้งก็เลยครึ่ง ๆ กลาง ๆ ไปด้วย

โดย: วรินทร์รตา

วันที่: 18 พฤษภาคม 2553 เวลา:18:24:45 น.

ทักทายคราฟ

โดย: nuyza_za

วันที่: 18 พฤษภาคม 2553 เวลา:19:35:07 น.

เหรอ เรื่องนี้เรตติ้งไม่ดีหรอกหรือ ตอนดูซีรีย์ใหม่ๆ เรื่องนี้ดูแรงและถูกกล่าวถึงมากเลยนะในเน็ต ไม่ว่าใครเขียนบล็อกก็ต้องขออ่าน เพราะชอบมากๆ เลย และเขียนสนุกนะคะ

แล้วโอเรซามะแปลว่าอะไรคะ

โดย: prysang

วันที่: 18 พฤษภาคม 2553 เวลา:21:22:01 น.

^
^
^

Oresama สรรพนามบุรุษที่หนึ่งใช้แทนตัวเองน่ะค่ะ พูดง่าย ๆ ก็แปลว่า "ฉัน ผม" ทำนองนี้ แต่คนญี่ปุ่นนั้นถือสาเรื่องความอ่อนน้อมถ่อมตนการใช้ Oresama ว่ากันตามจริงถือว่าไม่สุภาพ เพราะ เป็นการใช้คำที่ยกยอตัวเอง

ระดับของคำในภาษาญ๊่ปุ่นมีความสำคัญถ้าเราพูดถึงตัวเองควรใช้ภาษาธรรมดา เมื่อพูดถึงคนอื่นควรใช้ภาษาสุภาพ เช่น เราพูดถึงแม่ตัวเองเรากล่าวถึงท่านว่า haha ถ้าเราพูดถึงแม่คนอื่นต้องเลือกใช้ภาษาที่สุภาพขึ้นคือ Okasan

หากแยกคำ Ore - ฉัน ต่อท้ายด้วย Sama - ท่าน นำมารวมกันแล้วคือคำแทนตัวที่ยกยอตนเองค่ะ

โดย: วรินทร์รตา

วันที่: 19 พฤษภาคม 2553 เวลา:7:18:26 น.

เรื่องนี้เป็นซีรีส์ในดวงใจของตัวเองเลยค่ะ
ดูแล้วมีความสุข หัวเราะอย่างสบายใจ
เนื้อหาและตัวละครน่ารัก มีเพลงไพเราะมากมาย
ดูแล้วสนใจดนตรีคลาสสิคมากขึ้นเลยค่ะ
ชอบมากโดยเฉพาะฉากดวลเพลง
Rachmaninov - Piano Concerto No.2 in c-
(ไม่ทราบว่าบอกชื่อถูกหรือเปล่าค่ะ)
ที่จิอากิให้โนดาเมะเป็นคนเริ่มแล้วตัวเองเป็นคนรับ
ทั้งๆที่โนดาเมะเล่นอย่างสุดมั่วแต่ท่านจิ๊ก็รับได้อย่างอัจฉริยะ
เป็นการบรรเลงที่สอดประสานกันอย่างลงตัว
ดูแล้วเคลิบเคลิ้มไปกับเสียงเพลงเลยเชียวค่ะ
ชอบซีรีส์เรื่องนี้ที่เป็นซีรีส์ไร้มลพิษ ชอบตัวละครทุกตัว
โดยเฉพาะมาสึมิจัง กระเทยน้ำใจงามชอบมากกก
ชอบที่จขบ.เปรียบท่านจิ๊กับน้องโนะซะเห็นภาพเลยค่ะ
ที่ว่า"จิอากิเป็นเครื่องดนตรีที่ขึ้นสายจนตึงเปรี๊ยะ
โนดาเมะก็คือ เครื่องดนตรีที่สายหย่อนยาน ที่เล่นแทบไม่เป็นเพลง"
แต่ทั้งคู่ก็เติมเต็มกันและกัน จนกลายเป็นลำนำเพลงรักที่แสนจะน่ารักนะคะ

โดย: มะนาวเพคะ IP: 118.173.90.208 วันที่: 19 พฤษภาคม 2553 เวลา:13:17:09 น.

ขอบคุณสำหรับความหมายของ Oresama นะคะ

โดย: prysang

วันที่: 6 กรกฎาคม 2553 เวลา:23:46:30 น.