แวะมาเยี่ยมค่ะ

แวะมาทักทาย+อยากปรึกษาปัญหาหัวใจนิดหน่อยค๊าา ^^

PS.น้อง Blythe ของคุณป้าน่ารักค๊า
สีปากเปรี้ยวจี๊ดจ๊าดทุกตัวเลย ^^

สวัสดีทุกท่านที่กรุณาแวะมาทักทายเจิมกลุ่มใหม่

สำหรับคุณ HoneyHouse ไม่ทราบมีปัญหาหัวใจอะไรหรือจ๊ะ

เขียนระบายให้ป้าฟังหน่อย เพื่อจะได้ช่วยให้คำแนะนำได้

เขียนเอาไว้เลย ป้าเข้ามาอ่านทุกวัน ยินดีที่จะรับฟังค่ะ

แค่อ่านยังรู้สึกอบอุ่นเลยคะ

คุณอาน่ารักจังค่ะ (ขอเรียกคุณอาเพราะเปนน้องของคุณพ่อค่ะ)
บอกเลยว่าที่เข้ามาเจอบลอคคุณอาก้อเพราะลูกสาว(น้องบลายธ์)ทั้งหลายของคุณอานั่นแหละค่ะ
แต่นอกจากน้องๆแล้วคุณอายังมีอะไรที่น่าประทับใจอีกเยอะเลยค่ะ

อยากบอกแต่ยังไม่รู้ว่าจะเริ่มตรงไหนก่อนดี

ขอบคุณ คุณปิงปอง และคุณไข้หวัดหมู

ป้ายินดีที่เข้ามาทักทาย ป้าก็อายุมากแล้ว
ชอบอ่านหนังสือ และเล่นเน็ต
ป้าชอบอ่านปัญหาชีวิต เพราะมีความรู้สึกว่าชีวิตแต่ละชีวิตน่าศึกษาเรียนรู้ไม่มีที่สิ้นสุด

จากชีวิตตัวเองที่ผ่านมา มีทั้งสุขและทุกข์ แต่อย่างหนึ่งที่ป้าคิดว่า อะไรจะเกิดก็แล้วแต่
แต่ถ้าเราเป็นคนดี ความดีนั่นแหละจะช่วยให้เราไม่ลำบากมากเกินไป

คนที่คิดแต่เรื่องไม่ดี จิตใจมุ่งร้ายต่อคนอื่น เห็นมาหลายรายแล้ว
ไม่เจริญ
คนเราบางทีแค่เพียงเสี้ยววินาทีที่เมื่อเกิดเหตุการณ์ที่ไม่รู้จะเล่าจะบอกให้ใครฟัง
อาจจะคิดสั้นได้ อยากเป็นเพื่อนรับฟัง แม้จะช่วยอะไรมากไม่ได้แต่คิดว่าเมื่อได้เล่าให้ใครสักคนฟังแล้ว อาจจะสบายใจขึ้นบ้าง
รออยู่ค่ะ ใครอยากเล่าอะไรเชิญเลย

สวัสดีคุณ หมุยจุ๋ย ชื่อน่ารักจัง ขอบคุณที่แวะเข้ามา

อยากบอกแต่ไม่รู้จะเริ่มที่ไหนก่อนดี

คุณไม่สบายใจเกี่ยวกับเรื่องอะไร เรื่องการเรียน เรื่องครอบครัว เรื่องของปัญหาหัวใจ
เล่าให้ป้าฟังได้เลย ยินดีรับฟังค่ะ

แค่อ่านอย่างเดียวก็สบายใจแล้ว...
ขอบคุณค่ะ
แล้วจะแวะมาใหม่นะคะ

สนใจค้าขายค่ะ แต่ยังไม่มีความรู้
อยากขายอาหารเปิดเป็นสวนอีสาน
เห็นอาหารที่ป้า ทำน่ากิน และ ดูทำง่ายจัง ถ้ามีโอกาสฝึกวิชางานครัว คงจะดีมาก ๆ นะ คะ

สวัสดีคุณ ชญาภรณ์ สนใจค้าขายแต่ยังไม่มีความรู้
เรื่องการค้าขาย คิดว่าต้องมีทุนและความขยัน อดทน
ป้าย้ำเสมอว่า ป้าทำอาหารไม่เก่ง อยู่เมืองไทยก็ซื้อเขา หรือว่าไปทานอาหารตามร้าน แต่เมื่อมาอยู่ต่างประเทศ เราไม่สามารถออกไปทานอาหารนอกบ้านได้บ่อยๆ เพราะราคาอาหารไทยแพง คิดเป็นเงินไทยก็ตกจานละสามร้อยถึงห้าร้อยบาท จึงต้องทำอาหารทานเอง อยากทานอะไร ก็นึกถึงรสชาติอาหารนั้น แล้วจดจำเวลาที่เคยเห็นที่ร้านเขาทำ หรือไม่ก็มีความสนใจในเรื่องอาหาร ตัดเก็บวิธีทำแล้วลองหัดทำจนเกิดความชำนาญ

พ่อครัวร้านอาหารไทยที่ญี่ปุ่นหลายคน ไม่เคยทำอาหารมาก่อน มาหัดเอาที่ญี่ปุ่นก็หลายคน ทุกอย่างเรียนรู้กันได้ ถ้าเรามีความสนใจตั้งใจในสิ่งนั้นๆ

ถ้าอยากทำเป็นอาชีพ ให้ไปเรียนรู้เพิ่มเติม เดี๋ยวนี้เขามีที่สอนทำอาหารหลายที่
ป้าไปเจอคลิปรายการสุริวิภา ที่นำอดีตพระเอก คุณพล ตัณฑเสถียร มาออกรายการ กว่าจะมาถึงวันนี้ ที่คุณพลต้องฝ่าฟันอุปสรรคมานานับประการ เวลานี้สี่ปีแล้วที่ร้านเขาเปิดขึ้นมา นั่นแสดงว่าเขามีความรักและสนใจในการทำอาหารอย่างจริงจัง

สวัสดีคุณ ลั่นทมกลิ่นหอม ชื่อนี้ป้าชอบมาก ได้กลิ่นข้ามประเทศมาเลย เพราะดอกลั่นทม เป็นดอกไม้ที่ป้าชอบ เวลามันร่วงหล่นบนพื้นดิน ป้าชอบเก็บขึ้นมา แล้วเอามาดม กลิ่นหอมเย็นๆดี
ว่างๆอย่าลืมแวะมาทักทายป้าได้เสมอค่ะ

มีปัญหากับชีวิตค่ะป้าขา
แบบว่าปัญหาหนักจริงๆ...อิอิ

คือนู๋เป็นพวกช่างกินค่ะ
ชอบอาหารการกินเป็นชีวิต
แต่ในขณะเดียวกัน
ก็กลัวอ้วนสุดชีวิต
ทุกวันนี้ ต้องทานอย่างยาจกค่ะ
คือเอาแค่รู้รสชาด
เอาถึงอิ่มไม่ได้

คนเรานี่มันก็มีกรรมคนละอย่างนะคะป้า บางคนไม่มีจะกิน
บางคนมีจะกินก็กินไม่ได้

เฮ้อกลุ้มจิตค่ะ

สวัสดีคุณ เค็มจังตังค์อยู่ครบ

จำชื่อนี้ได้เสมอ เพราะเคยเข้ามาให้กำลังใจป้าตอนลุงป่วย ต้องขอขอบคุณอีกครั้ง

เรื่องชอบรับประทาน ป้าก็เป็นเหมือนกันเลย
แต่ป้าไม่ได้กลัวอ้วน เพราะอายุมากแล้ว คนอายุมากเป็นธรรมดาที่การเผาผลาญไขมันจะเป็นไปได้น้อยกว่าสาวๆ

เรื่องความสวยความงามเป็นเรื่องจำเป็นสำหรับสาวๆ แต่เมื่อปากเราอยาก เราก็ทานได้ แต่ทานพออิ่ม อย่าทานจนอิ่มเกินไป
ถ้าชอบขนมเค็ก ก็ต้องมีวินัย ด้วยการให้รางวัลตัวเองเดือนละสองสามครั้ง แต่ทานชิ้นอย่าใหญ่มาก

ป้าเป็นคนชอบทานเค็ก แต่ยังต้องระวังไม่ทานเกินอาทิตย์ละครั้ง เพราะไขมันจากเนยทานมากๆก็ยิ่งเป็นการเพิ่มน้ำหนัก
ป้าจะทานอาหารมากตอนกลางวัน ตอนเย็นจะทานพอให้อิ่ม เพราะต้องทานยาลดความดัน

ขนาดไม่ค่อยทานอาหารเย็นมากยังอ้วนขนาดนี้
สิ่งที่ไม่สามารถลดได้เลยคือโคล่า แต่ต้องเปลี่ยนเป็นแบบไม่มีน้ำตาล เพราะลุงคอยเข้มงวดไม่ยอมให้ซื้อแบบปรกติมาดื่ม ป้ารู้ว่าทานน้ำอัดลมเป็นสิ่งไม่จำเป็นกับร่างกาย แต่มันเสพติดมานานถึงสี่สิบกว่าปี ไม่สามารถไปอดที่ถ้ำกระบอกได้

เรื่องความกลุ้มของคนที่มีจะกินก็กินไม่ได้นี่น่าเห็นใจ
ป้าแก่แล้ว คิดแต่ว่าอยากกินอะไรก็กิน เพราะตายไปก็กินไม่ได้
เวลาป่วยอยากกินก็จะไม่ได้กิน อาจจะเป็นความคิดที่ผิด แต่ขอทำไปก่อน เรื่องกินเรื่องใหญ่จริงๆ

สวัสดีค่ะ
เพิ่งเข้ามาอ่านบล็อกของป้าไม่นาน
แต่ชอบป้าทำอาหารค่ะ
น่ากินมากเลยค่ะ
รอป้าทำเมนูใหม่ๆง่ายอยู่ค่ะ

แล้วถ้าอยากไปเรียนต่อที่ญี่ปุ่นละคะป้า ?
หนูเป็นแฟนตามอ่านมานานแต่ไม่ค่อยได้คอมเม้นท์ รู้สึกว่าการอ่านบลอกป้าสอนหนูได้หลายเรื่องๆ คำแนะนำของป้าบางครั้งทำให้ฉุกคิดได้ ต้องขอขอบคุณป้าด้วยนะคะ

หนูเองไม่ได้มีปัญหาชีวิตหนักหนา มากมายอะไร เพียงแต่เป็นเด็กไม่รู้จักโตสักที จนนี้ชีวิตมาถึงทางแยกที่สำคัญ คือ ต้องตัดสินเพื่ออนาคตทาการงาน และการเรียนน่ะค่ะ อยากไปเรียนต่อและทำให้พ่อแม่ภูมิใจกับเค้าได้สักที ลำพังรู้สึกว่าอยากขอทุนไปเรียนต่างประเทศ จะได้เสริมทักษะการใช้ชีวิตเอง และเปิดโลกทัศน์ ทางความรู้ รวมทั้งประสบการณ์แปลกๆใหม่ๆ

ตอนนี้ก้อพยามหาทุนไปยี่ปุ่นอยู่ค่ะ คงต้องสู้ตายๆ เพราะรู้สึกว่ายากจังเลยย เราไม่ได้จบมาด้วยคะแนนสวยหรู เลยต้องพยามมากๆๆ ท่านใดในนี้พอมีคำแนะนำบ้างมั้ยคะ
ช่วงนี้ก้อกำลังหาข้อมูลอยู่ ว้า ถ้ารู้ตัววางแผนก่อนไว้ก้อคงดีเนอะคะ ไม่ต้องอยู่ว่างไปอีกปี นี่ล่ะค่ะเลยรู้สึกว่าตัวเองยังต้องได้รับการชี้แนะอีกเยอะเลย อยากรีบเรียนจบมา ทำงานเอาเงินเดือนมาตอบแทนพ่อแม่บ้างง ก่อนที่จะสายเกินนน

ขอสมัครเป็นแฟนคลับบลอกป้าด้วยคนนะคะ

บุญรักษาค่ะ

ขอบคุณแม่พนอจันมากค่ะ ตอบปัญหาชีวิตเร็วมากเลย //ส่งจูบ

อย่างที่แม่พนอจันว่า ถ้าแฟนอายุมากขึ้นจะมีปัญหาเรื่องหางานทำ ตอนนี้แฟนของหนูอายุ 41 ละคะ (แก่กว่าหนู 11 ปี) เค้ากลับไปญี่ปุ่น2 เดือนแล้วยังหางานทำไม่ได้เลย (เลยไปเป็นชาวเกาะคุณแม่เค้าค่ะ) 55+

คือแฟนหนูเค้าจะชอบอยู่เมืองไทยมาก พอทำงานได้ 3-4 เดือน ก็จะบินกลับไทย มาอยู่เมืองไทย 1-2 เดือน งานที่ญี่ปุ่นโน้น ก็ต้องออกไป กลับไปญี่ปุ่นอีกที ก็ต้องหางานใหม่ทำ พอกลับมาทีเงินก็หมดค่ะ ไหนจะค่าเครื่องไปกลับ ค่ากินค่าอยู่ ให้เงินหนูใช้ด้วย เราเลยไม่มีเงินเก็บ หนูบอกเค้าว่าให้ทำงานนานๆ นิดนึงแล้วค่อยกลับมา ไปๆ กลับๆ ค่าใช้จ่ายมันเยอะนะ (ไม่ใช่ไม่คิดถึงเค้านะคะ แต่กลับมาทีต้องออกงาน งานก็ไม่ได้หาง่ายๆ เลย)

จะหางานที่ไทยก็หาลำบากค่ะ แฟนไม่ได้เรียนจบสูงๆ มา หนังสือแนะนำงานของญี่ปุ่น หนูก็เห็นแฟนซื้อมาอ่าน แถมหางานในเน็ตด้วย

บางครั้งก็อยากจะชิ่งหนีเค้านะคะ เพราะคิดในใจว่า เราจะฝากชีวิตกับผู้ชายคนนี้ได้หรือเปล่านะ เค้าจะเป็นผู้นำเราได้มั้ย เพราะจริงๆ อายุก็ไม่ใช่น้อยแล้ว ถ้าเราอายุเพิ่ง 20 กว่าๆ หนูจะรออีก 10 ปีก็ยังไหวค่ะ

แต่โดยพื้นฐานเรามีความรักให้กัน ครั้งแรกที่เราเจอกันมันเหมือนรักแรกพบ
ต่างคนต่างสนใจกัน เพราะก่อนหน้านี้ความรักมักจะเป็นแบบว่า เค้าชอบหนูแต่หนูไม่ชอบเค้า หรืออีกแบบนึงหนูชอบเค้า แต่เค้าไม่ชอบหนู

เวลาจะชิ่งหนีหรือตีจากก็ทำใจยากเพราะหนูก็รักเค้า แต่ก็กังวลกับอนาคตเหลือเกิน บางครั้งทะเลาะกันก็บอกเลิกกับแฟนเพราะคิดในใจว่าเจ็บตอนนี้ดีกว่าเปลืองเวลาไปกว่านี้ แต่เค้าก็บอกตลอดเวลาว่าไม่ยอมเลิก

แต่ช่วงนี้ก็ดีขึ้นมากแล้วค่ะแม่พนอจัน เวลาว่างหนูเยอะเลยชอบคิดฟุ้งซ่าน แฟนเค้าเลยให้ลงเรียนเสาร์-ทิตย์ไป รู้สึกยุ่งขึ้นมาก็คิดน้อยลง ส่วนค่าใช้จ่ายในการเรียนแฟนก็รับผิดชอบให้นะคะ

ส่วนเรื่องหนุ่มชาวเมกัน ที่เค้ามาจีบ ก็คิดว่าจะคุยๆ ไปเรื่อยๆ ศึกษาดูใจกันไปตามที่แม่พนอจันแนะนำ แต่ถ้าเค้าถามว่ามี บอยเฟรนด์หรือยัง จะตอบงัยดีค่ะ?

ปล. ผู้ชายญี่ปุ่นนี่ไม่ค่อยโรแมนติคเลยนะคะ (ไม่รู้ว่าเป็นเฉพาะแฟนของหนูหรือเปล่า)

เข้ามาอ่านแล้วค่ะ คุณจอย แต่รอบนี้ขอติดไว้ก่อน เพราะเช้านี้ต้องออกไปกองตรวจคนเข้าเมืองหรือต.ม.ญี่ปุ่น เพื่อต่อวีซ่า เดี๋ยวบ่ายๆกลับมาค่อยคุยกันยาว

สวัสดีค่ะ ชื่อส้มค่ะ
ติดตามอ่านข้อความของป้าพนอจันมานานแล้วค่ะ ตอนนี้ถึงเวลาของตัวเองมีปัญหาอยากถามป้ามั่ง รบกวนด้วยนะค่ะ คือว่า สามีของหนู เขาอายุมากแล้ว แต่อยากอยู่ที่เมืองไทย ตอนนี้ก็เลยไปเปิดบริษัทอยู่ที่เมืองไทย แต่ปีนี้เศรษฐกิจไม่ดี ก็เลยยังไม่มีกำไร ใช้แต่ ทุนเก่า ตัวหนูเองก็มีลูก ติด คนหนึ่งเป็นเด็กไทยอายุ 7 ขวบ และลูกใหม่ กับเขาคนหนึ่ง เด็กญี่ปุ่นอายุ 2 ขวบ ตัวหนูเอง อยากทำงานอยู่ที่ญี่ปุ่นเพื่อเก็บเงินสักก้อนไว้เป็นทุน เพราะสามีต้องใช้เงินที่มีอยู่เป็นค่าใช้จ่ายในการดำเนินงานบริษัทที่เมืองไทย และอยากให้ลูกทั้ง สองคนมาอยู่ที่ญี่ปุ่น เพื่อที่จะมาเรียนและสามารถพูดภาษาญี่ปุ่นได้ในอนาคต จะได้ไม่ลำบาก แต่สามีไม่อยากมาแล้วเพราะอายุมาก และคิดว่าเขาคงจะหางานทำยาก หนูต้องทำงานคนเดียวเพื่อดูแลลูก เขามีเงินบำนาญแต่ต้องรออีก 5 ปี ตอนนี้ครอบครัวก็ประหยัดค่ะ เพราะงานของหนูก็ได้เงินไม่มาก หนูทำงานนวดค่ะ เงินเดือน ก็ประมาณเดือนล่ะ 20 ใบ แต่ยังไม่อยากให้ลูกคนเล็กซึ่งมีสัญชาติญี่ปุ่น มาอยู่ด้วยตอนนี้ เพราะไม่มีเวลาดูแลเขา ปีนี้ก็ไม่รู้ว่าจะต่อวีซ่าผ่านหรือปล่าว เพราะสามีไม่อยากให้มาอยู่เพื่อทำงาน แต่เขาก็ไม่สามารถ ดูแลหนูและครอบครัวได้ในตอนนี้ เำพราะบริษัทไม่มีรายได้เลย ทำยังไงหนูถึงจะ สามารถอยู่ที่ญี่ปุ่น และพาลูกชายคนโตมาอยู่ที่นี่ด้วยก่อน และลูกสาวคนเล็ก ให้เขาโตมากกว่านี้แล้ว ค่อยพามาเพราะ งานหนูกว่าจะเลิกงาน ก็ดึกแล้ว ส่วนภาษาญี่ปุ่นก็ยังพูดไม่ค่อยได้เลย ตอนนี้ หนูไม่รู้ว่าจะเริ่มจากตรงไหนก่อนเลยค่ะ กลุ้มในมาก ขอคำแนะนำด้วยนะค่ะ

เริ่มมีปัญหามาให้ป้าคบคิดมากขึ้น ดีใจจัง

ขอตอบคุณ จอย ก่อนแล้วกัน ตามลำดับ

ฟังจากที่ลูกจอยเล่ามา ความรักของลูกจอยชักไม่ค่อยราบรื่นมั่นคง

ความรักจะมีความสุข ต้องมีความมั่นคงเป็นฐานรองรับด้วย

ชีวิตจริงไม่ใช่ความฝันในเทพนิยาย รักกันหวานกัน เอาอกเอาใจกัน มีความสุขทางเพศด้วยกัน เท่านั้นยังไม่พอ

ความรักจะดำเนินไปราบรื่น ต้องมีความพร้อมในเรื่องปัจจัยด้วย

แฟนคุณอายุ 41 แล้ว ยังไม่เป็นชิ้นเป็นอัน เข้าๆออกๆงานเป็นว่าเล่น คนอย่างนี้ ถ้าจะฝากชีวิตไว้ด้วย ลูกจอยต้องเตรียม หาทางหนีทีไล่ หางานที่สามารถเลี้ยงตัวเองได้เป็นหลัก หวังพึ่งพาเขาคงไม่ได้
ถ้ามีงานทำอยู่แล้วก็ต้องยึดงานนั้นไว้ให้ดีๆ
หรือถ้ามีแผนการที่จะแต่งงานจดทะเบียน ย้ายครอบครัวมาอยู่ญี่ปุ่น ลูกจอยก็ต้องเตรียมการมาเป็นแม่บ้านที่ต้องทำงานสารพัด และคงต้องมาช่วยสามีทำงานหารายได้อีกทาง ขนาดตอนนี้เขายังต้องพึ่งพาเงินของแม่อยู่

ป้าเคยรู้จักสามีญี่ปุ่น ภรรยาไทย เล่าถึงความเบื่อหน่ายที่มีต่อสามีที่ไม่มีความรับผิดชอบ ขี้เกียจทำงานเป็นที่สุด เข้างานที่ไหนก็ออก อยู่ไม่ถึงปีสักที่ มานอนอยู่บ้านเล่นเกมส์ คอยแบมือขอเงินแม่ ที่แก่แล้ว ลูกสะใภ้ต้องแอบออกไปทำงานพิเศษเพื่อมาเป็นค่าใช้จ่ายส่วนตัว และส่งให้ทางบ้านเมืองไทย

ถ้าลูกจอยรักเขา พร้อมที่จะมาผจญชีวิตร่วมกันแม้จะสุขบ้างทุกข์บ้าง แม่ก็ไม่อยากห้ามปรามอะไร เพราะเรื่องของความรัก ยามรักตาบอดหูหนวก ไม่ยอมฟัง ไม่เปิดตา รับรู้อะไร ขอเพียงได้มาอยู่ใกล้ๆกันก็พอใจ อันนี้ต้องแล้วแต่ใจของลูก การมาอยู่ญี่ปุ่น ลูกจอยอาจจะมีความสุข ได้พบได้เห็นโลกใบใหม่ ไม่ลองก็ไม่รู้

เรื่องหนุ่มฝรั่ง ถ้าเขาถามก็บอกไปว่า มีเป็นหนุ่มญี่ปุ่น คบหาพูดคุยกันธรรมดา ยังไม่มีอะไรผูกพันกัน เป็นเพื่อนคนหนึ่ง ให้ตอบไปกลางๆแบบนี้
และอยากแนะ ถ้าไม่รู้ว่าตัดสินใจอะไร ลองไปหาหมอดูที่เชื่อถือได้ เลือกๆดูเจ้าที่มีคนดูเยอะๆแถวท่าพระจันทร์(ข้างธรรมศาตร์ในกรณีอยู่กทม)ค่าดูไม่แพงมาก เห็นสาวๆเขานิยมไปดูกัน บางครั้งฟังหลายๆความคิดแล้วเอามาประมวลทบทวนดู ดีกว่าคิดวนเวียนไปมาคนเดียว
มีอะไรก็เข้ามาเล่าให้แม่ฟังได้อีก ยินดีรับฟังและให้คำแนะนำเสมอ

อ้อส่วนที่ลูกจอยบอกว่าผู้ชายญี่ปุ่นไม่ค่อยโรแมนติค ก็คงจะมีเป็นส่วนมาก ผู้ชายญี่ปุ่นไม่เหมือนผู้ชายฝรั่ง ขนบธรรมเนียมไม่เหมือนกัน ผู้ชายญี่ปุ่น ถูกสอนมาให้เป็นใหญ่ เป็นพ่อบ้าน คอยรับการดูแลปรนนิบัติจากผู้หญิง คนเป็นแฟนเป็นเมียต้องเอาใจใส่ดูแลเป็นอย่างมาก สามีญี่ปุ่นส่วนมากจะนั่งรอให้ภรรยาทำหน้าที่บริการดูแลเรื่องอาหาร เสื้อผ้าและอื่นๆ
เรื่องโรแมนติค ถ้าแต่งงานกันเป็นสามีภรรยากันแล้ว ยิ่งน้อยลงเรื่อยๆต้องทำใจยอมรับให้ได้ เรียกว่าหมดช่วงโปรโมท ก็คงเหมือนผู้ชายไทย ที่จะเอาใจใส่ดูแลแต่ตอนรักกันใหม่ๆ
เรื่องความไม่โรแมนติคของชายญี่ปุ่น ก็คงแล้วแต่กรณีเป็นรายๆไป
แต่ของป้าโชคดีที่มาได้ลุงที่เขาเป็นคนโรแมนติค รู้จักการเอาใจ แต่ก็ต้องเป็นบางโอกาส ถึงอย่างไรเขาก็ยังมีอารมณ์แบบพวกเลือดซามูไร อยู่ ไม่ใช่จะยอมอ่อนให้เมียได้ทุกกรณี

ตอบหนูฮิปโป

เข้าใจตั้งชื่อล็อคอิน ป้าดีใจเป็นอย่างมากที่คำสอนของป้าได้เป็นประโยชน์ให้หนูได้เก็บไปคิด

ป้าความรู้ก็ไม่ได้มาก แต่อาศัยมีประสบการณ์ชีวิตมาหลายอย่าง ทำให้มองเห็นภาพว่าถ้าทำอย่างนั้นอย่างนั้นแล้ว จะเกิดอะไรต่อไป

ทำดีก็ได้ดี ทำชั่วก็ได้ชั่ว เป็นอย่างที่เขาบอกกันมา
ทำดีกว่าคนเขาจะมองเห็นก็ต้องใช้เวลาและความอดทน

แต่ทำชั่วไม่ต้องใช้เวลามาก ด่าคนแป๊บเดียวก็ได้ทำชั่วแล้ว

มาดูปัญหาของหนูฮิปโป เป็นการเริ่มความคิดที่ดีมาก เรื่องการเรียนการศึกษา ป้าขอสนับสนุนเต็มที่ เพราะป้าเรียนมาน้อย มีลูกมีหลานก็อยากสนับสนุนให้เรียนกันสูงๆ เพราะความรู้ไม่มีใครมาขโมยของเราไปได้ เรียนมากรู้มาก ก็ยิ่งทำให้เราเป็นคนมีเกียรติ

คนมีความรู้ เป็นที่เคารพนับถือของบุคคลทั่วไป ไปที่ไหนก็มีคนยกย่องสรรเสริญ ไม่มีใครมากล้าดูถูกดูหมิ่นเรา

แล้วยิ่งหนูฮิปโปมีความตั้งใจที่ประเสริฐ ที่อยากทำความภาคภูมิใจมาให้คุณพ่อคุณแม่ นี่ยิ่งเป็นกุศล ผลของความคิดดีทำดีเช่นนี้ จะช่วยให้หนูฮิปโปสมปรารถนา

ก่อนไปทำเรื่องติดต่อขอทุนที่ไหน ก็ขอให้ไปขอพรจากคุณพ่อคุณแม่ ขอให้ท่านอวยพรให้เรามีความสำเร็จ สมดังตั้งใจ นำชื่อเสียงเกียรติยศมาให้คุณพ่อคุณแม่ได้

การตั้งใจทำดีต่อบุพการี จะช่วยให้ประสบความสำเร็จ เชื่อป้า
ถ้าหนูฮิปโปมีความมุ่งมั่นที่จะไปศีกษาหาความรู้เพิ่มเติมยังต่างประเทศ จะเป็นที่ญี่ปุ่นหรือประเทศไหนก็ตาม
หนูต้องมีจุดประสงค์ให้มั่นคง ติดต่อไปยังทุนต่างๆอย่าย่อท้อ ป้าก็ไม่ค่อยทราบหรอกว่าเขามีทุนอะไรกันบ้าง
แต่สมัยนี้อินเตอร์เน็ตก็คงมีบอกได้บ้างว่า มีทุนการศึกษาที่ไหน

ถ้าอยากมาเรียนต่อที่ญี่ปุ่น หนูต้องเก่งภาษาญี่ปุ่น ต้องเอาจริงเอาจังเรื่องตัวอักษร
ต้องบอกก่อนว่ายาก แต่ถ้าภาษาญี่ปุ่นไม่แข็งแรง ที่ญี่ปุ่นก็มีเรียนเป็นภาษาอ. เห็นหลานๆเขาย้ายจากออสเตรเลีย มาเรียนต่อที่ญี่ปุ่น โดยเรียนแผนกภาษาอ. ป้าก็เรียกไม่ถูก เวลาคุยกับเด็กๆเขาแล้วบางทีก็ลืมไป
แต่เห็นมีคนที่มาเรียนด้วยภาษาอ.ก็มาก ดังนั้นการมาเรียนที่ญี่ปุ่นก็มีทางเลือก
นอกจากญี่ปุ่นแล้วก็ยังมีประเทศทางยุโรปเช่นเดนมาร์ก ที่ให้ทุน เพื่อนลูกสาวไปเรียนเดนมาร์ก กลับไปไทย ทำงานเงินเดือนสูงมาก หนูลองหาหลายๆประเทศ หวังว่าหนูฮิปโปคงโชคดี ได้ที่เรียนในเร็ววัน
ขอบคุณที่เป็นแฟนบล็อกป้า แวะไปอ่านหมวดอื่นด้วยจะขอบคุณมากมีอะไรให้อ่านอีกมากไม่ว่าทำอาหาร หรือจะเล่นบลายธ์กับป้า

บุญรักษา เช่นกัน

ตอบ คุณส้ม.....

ปัญหาของคุณส้ม เป็นปัญหาที่ป้าพบเห็นมาบ่อย
ได้ยินได้ฟังมาเยอะ แถวบ้านก็มีเหมือนกันปัญหาหนูอย่างกับคนๆเดียวกัน

สามีอายุเจ็ดสิบกว่าแล้ว ไปเปิดบริษัทอยู่เมืองไทย แต่ไม่มีงานมีเงินอะไรเข้ามาหรอก เปิดไว้โก้ๆไว้ให้แค่สามารถอยู่เมืองไทยได้สะดวก

ต้องเก็บเงินเก่ากิน เมียอายุสี่สิบ ไม่อยากอยู่ เพราะไม่มีเงินใช้ เลยขอกลับมาอยู่ญี่ปุ่นเปิดร้านนวด แต่เขาได้วีซ่าถาวรแล้ว เรื่องจึงไม่มีอะไรยุ่งยาก

ส่วนมากตอนนี้ สามีญี่ปุ่นที่ไม่อยากทำงาน เก็บเงินเก่าไปอยู่เมืองไทยเยอะขึ้น
แต่เมียไม่อยากอยู่เมืองไทยก็เยอะขึ้นตามมาด้วย ป้ามีเพื่อนหลายคนเลยที่เป็นอย่างนี้

แต่ทุกคนเขามีวีซ่าถาวรแล้ว คิดว่าคุณส้มคงได้วีซ่าสามปีหรือเปล่า
อย่างไร สามีคุณต้องขึ้นมารับรองวีซ่าให้ แต่เหตุผลที่จะแจ้งต่อนิวกังไม่ดีเลย เขาอาจจะปฏิเสธได้ เนื่องจากสามีใช้ชีวิตอยู่เมืองไทย คุณมาอยู่ญี่ปุ่น ซึ่งถือว่าคุณไม่ได้ดูแลสามีตามหน้าที่ จะอ้างว่าต้องดูแลลูกก็ไม่ได้อีก เพราะจะให้ลูกคนเล็กไปอยู่เมืองไทย
ในอนาคตหนูอยากให้ลูกสองคนมาอยู่ญี่ปุ่น
อยากถามว่า ตอนนี้สามีคุณเขารับลูกคุณเป็นบุตรบุญธรรมแล้วหรือยัง ถ้ายังต้องให้เขาจดทะเบียนรับรองลูกติดของคุณเป็นบุตรบุญธรรมเขาก่อน เด็กจะมาอยู่ญี่ปุ่นด้วยวีซ่าติดตามแม่ได้ต้องอายุไม่เกินสิบแปดปี รีบทำๆเรื่องไว้แต่เนิ่นๆก่อน เด็กจะอายุสิบแปด

แต่การรับรองวีซ่าของคุณ ไม่ค่อยแน่นหนาเลย เพราะสามีอยู่เมืองไทย ทางนิวกังเขาต้องถามแล้วว่าทำไมไม่อยู่ด้วยกัน

เรื่องราวของคุณส้ม ป้าไม่ทราบรายละเอียดลึกๆว่า คุณได้วีซ่ากี่ปี มาอยู่ญี่ปุ่นกี่ปีแล้ว
อยากให้บอกเล่าให้ละเอียดกว่านี้อีกหน่อย จะได้ช่วยไปหาคำตอบมาให้จากน้องๆที่เขามีประสบการณ์

สวัสดีค่ะป้าพนอจัน

ป้าพนอจันน่ารักจัง
หนูชื่ออ้อยค่ะ
เพิ่งแต่งงานกับคนญี่ปุ่นค่ะ
ชีวิตแต่งงานยังไม่เข้าที่เข้าทางเลยค่ะ

ขอบคุณแม่พนอจันมากค่ะ ที่ให้ข้อคิดหลายๆ อย่าง

ตอนนี้หนูตัดสินใจแล้ว คงจะตั้งใจเรียนก่อน ดูๆ กันไปหนูก็จะหาช่องทางค้าขาย และช่วยงานที่บ้านไปเรื่อยๆ ก่อน อีก 2 ปี หนูเรียนจบแล้ว ถ้าแฟนยังไม่เข้าที่เข้าทางสักที คงต้องทบทวนความสัมพันธ์ใหม่ ตอนนี้คบกันมา 4 ปี ถ้าผ่านไปอีก 2 ปี ก็เป็น 6 ปี ถ้ายังไม่มีอะไรดีขึ้นเลยคงต้องตัดใจจริงๆ ถึงตอนนั้นหนูก็ยังไม่แก่มาก (ใช่ไหมค่ะ?)

สวัสดีคุณอ้อย มาเป็นสมาชิกใหม่แม่บ้านญี่ปุ่น
ยังมีอะไรให้เรียนรู้ในการใช้ชีวิตอยู่ญี่ปุ่นอีกมาก
ถ้ามีปัญหาไม่เข้าใจอย่างไร ลองเข้ามาคุยกับป้า มีอะไรที่พอให้คำแนะนำได้จะได้ช่วยกันคิด
ขอบคุณที่แวะเข้ามาทักทายป้าค่ะ


สวัสดีลูกจอย

การเรียนไม่สาย ตั้งใจเรียนให้ดี เรื่องความรักก็ดูกันไปก่อน แต่อย่าเพิ่งปิดโอกาสตัวเอง ไม่ผิดถ้าเราจะมองคนอื่นควบคู่ไปด้วย ถ้าแต่งงานไปแล้ว มันเลิกยาก ยังเป็นโสดเราก็ยังมีสิทธิ์ที่จะเลือกสิ่งดีที่สุดให้กับตัวเอง ขอให้พิจารณาให้รอบคอบ ความสาวมันหมดไปตามกาลเวลา

สวัสดีค่ะ คุณป้าพนอจัน..
คือหนูมีเรื่องอยากจะปรึกษาเรื่องวีซ่าอยู่ญี่ปุ่นค่ะ ตอนนี้หนูได้วีซ่า1ปีมา2ครั้งแล้วค่ะ ครั้งต่อไปคงจะเป็น3ปีใช่ไหมค่ะ ต่อจากนั้นหนูจะสามารถขอวีซ่าถาวรได้เลยไหมค่ะ แล้วถ้าอยากที่จะทำงานตามร้านอาหารไทย จะต้องทำยังไงค่ะ เพราะที่นี่ หนูไม่เห็นเค้าเขียนรับสมัครพนักงานแบบที่อยู่เมืองไทย
อยากออกไปทำงานข้างนอกบ้านบ้างค่ะ อยู่บ้านเฉยๆก็เหงา เพราะตั้งแต่มาอยู่นี่ก็ยังไม่รู้จักใครเลยค่ะ
รบกวนคุนป้าช่วยแนะนำด้วยนะค่ะ

ขอบคุนมากค่ะ

สวัสดีคุณบาร์บี้

ที่ถามเกี่ยวกับการขอวีซ่าถาวร เมื่อได้หนึ่งปี สองครั้ง ต่อไปก็สามปี ไม่ทราบว่ามีลูกหรือยัง ไม่ได้บอกมา เพราะถ้ามีลูกการยื่นขอวีซ่าถาวรจะง่ายกว่าไม่มีลูก แต่ตอนนี้วีซ่าถาวรก็ไม่ใช่เรื่องยากอะไร ถ้าสามีทำงานเป็นหลักฐาน

ส่วนเรื่อง อยากสมัครทำงานร้านอาหาร ก็คงต้องออกไปรู้จักร้านอาหารไทย หรือคนไทยตามย่านที่มีคนไทยอยู่ เช่นแถวอิเคบุคาโร ชินจูกุ คินชิโจว ส่วนมากเขาจะไม่มีการประกาศรับสมัคร จะเป็นการบอกต่อกันปากต่อปาก เช่นเพื่อนเคยทำอยู่แล้ว ถ้าที่ร้านต้องการพนักงานเพิ่ม เพื่อนก็บอกต่อๆกัน หรือบางครั้งก็จะมีลงประกาศรับสมัครพนักงานเสริฟในหนังสือ บางกอกไทม์ หนังสือWAI WAI THAILAND หนังสือสื่อใหม่ หนังสือฮาย ซึ่งเป็นหนังสือไทยที่ออกในญี่ปุ่น มีข่าวสารเกี่ยวกับประเทศญี่ปุ่นและข่าวจากไทย มีประกาศรับสมัครพนักงานนวดเป็นส่วนมาก เรียกว่ามีประจำ แต่พนักงานร้านอาหารไทยมีเป็นบางครั้ง ไม่ทราบคุณบาร์บี้อยู่ที่เขตไหน ถ้าแถวโยโกฮามา ก็มีร้านอาหารไทยแก้วใจ จะรับสมัครพนักงานเสริฟบ่อย ถ้าอยู่เขตอิบาระกิ ตอนนี้ที่เอาท์เลท ที่เปิดใหม่ ร้านอาหารแก้วใจไปเปิด และต้องการพนักงานเสริฟ เห็นลงประกาศ แต่ควรจะเป็นคนที่อยู่ไม่ไกลจากเอาท์เลท มากนัก เพราะการเดินทางอาจไม่สะดวก ถ้าอยู่เขตอื่น
หรือถ้าอยากทำงาน ลองไปติดต่ออำเภอที่มีที่พักอยู่ และถามว่าที่ไหนรับคนต่างชาติทำงาน ส่วนมากจะเป็นโรงงานทำโอปินโต จะมีทั้งกลางวันและกลางคืน ชั่วโมงหนึ่งเก้าร้อยเยนขึ้นไป กลางคืนยิ่งแพงประมาณพันเยน ลองไปสอบถามดู ขอให้ได้งาน จะได้ไม่เหงาและมีเงินใช้ด้วย ขอให้โชคดี มีปัญหาอะไรเข้ามาถามป้าได้ ตอบได้ก็จะช่วยตอบ ตอบไม่ได้ ก็จะไปหาคำตอบมาให้

ขอบคุนคุณป้าพนอจันมากค่ะ ตอนนี้หนูอยู่แถวคิตะชินจุกุค่ะ ยังไม่มีลูกค่ะ ก็เลยอยากจะมีรายได้นิดๆหน่อยๆจากการทำงานบ้าง ถือว่าเอาเป็นประสบการณ์ด้วยค่ะ แต่มันติดอยู่ที่ภาษาที่ยังไม่ค่อยได้นี่หล่ะค่ะป้า ทำให้หนูคิดว่าเค้าจะรับไหม
ขอบคุนมากนะค่ะสำหรับคำแนะนำ

*พรุ่งนี้คุนป้าไปดูงานแซมบ้า ที่อะซากุสะรึเปล่าค่ะ* อยากเจอป้าจัง...ราตรีสวัสดิ์ค่ะ

โอไฮโอ คุณบาร์บี้

อยู่คิตะชินจูกุ ยิ่งสบายใหญ่ มีร้านอาหารเยอะแยะ
คิดว่าเคยไปทานอาหารตามร้านต่างๆแถวนั้นหรือเปล่า
ก่อนอื่นเราก็ต้องสร้างความสัมพันธ์กับหมู่คนไทยแถวนั้น มีเยอะแยะ ถ้าเป็นไปได้ก็เริ่มไปทานอาหารตามร้านต่างๆ ไม่เน้นให้ทานมาก พอให้ได้พูดคุยอุดหนุนเขา จะได้ไม่น่าเกลียดเกินไป เมื่อเรารู้จักคุ้นเคยกับเขาแล้ว ก็ง่ายที่เขาจะแนะนำร้านที่ต้องการคนให้ ร้านอาหารไทยไม่จำเป็นต้องพูดญี่ปุ่นเก่งมาก จำชื่ออาหารและยิ้มแย้มแจ่มใส ต้อนรับลูกค้าด้วยความจริงใจ ก็สามารถทำงานได้ เมื่อเราได้พบคนมากๆ เราก็สามารถสื่อสารได้ดียิ่งขึ้น อยู่กับบ้านไม่ค่อยได้พูดกับใคร ภาษาจะไม่ก้าวหน้า ให้เรียนรู้ภาษาญี่ปุ่นโดยการฟังและดูทีวีให้มากๆ อย่าเอาแต่ดูละครไทย ป้าจากพูดไม่ได้เลย แต่ก็อาศัยฟังจากทีวี พอเข้าใจและสื่อสารกับคนอื่นได้ดีกว่าตอนมาใหม่ๆ

อยู่คิตะชินจูกุ คิดว่าคงเคยไปซื้อสินค้าที่ร้านเอเซียซุปเปอร์สโตร์ ชินจุกุ ไปที่นั่น แล้วก็พูดคุยทำความสนิทสนมกับคนที่ร้าน เพื่อเขาจะช่วยแนะนำว่าร้านไหนต้องการคนเสริฟ ของอย่างนี้ต้องขวนขวายหน่อย นั่งๆนอนอยู่ในห้อง งานไม่มาหานะจ๊ะ

ส่วนวันนี้ ป้าไปเที่ยวแซมบ้าเฟสติวัล เดี๋ยวสิบโมงก็จะไปแล้ว ลุงเขาเห่อ อยากไปเร็วๆงานเริ่มบ่ายๆ

ถ้าอยากเจอป้าให้เดินไปด้านหน้าโคมใหญ่ จะไปนั่งดูแถวๆนั้น คงไปจองที่ข้างหน้าเลย ลองมองหาดู

ohayo

ส่งยังไงเนี้ย

สวัสดีค่ะคุณป้า หนูอยากให้คุณป้าแนะนำร้านนวดไทยแถวชินจุกุน่ะค่ะ หนูอยากทำงานค่ะเพราะแฟนไม่ให้เงินเดือนหนู เขาบอกถ้าจะส่งครอบครัวให้ทำงานช่วยเหลือตัวเอง แค่ให้กินไปวันๆค่ะช่วยแนะนำหนูได้ไหมค่ะว่าต้องทำยังไง

แวะเข้ามาอ่านค่ะ คิดถึงนะคะ

สวัสดีคุณซูหริง กรุณาแวะมาทักทายป้า ป้าก็คิดถึงเช่นเดียวกัน
ไปเมืองไทยเสียหลายอาทิตย์ และขอแสดงความยินดีที่ผลการตรวจน้ำคร่ำเป็นไปด้วยดี ขอให้สุขภาพแข็งแรงทั้งแม่และลูกในท้องค่ะ และขอบคุณสำหรับหนังสือที่ส่งมาให้ เป็นของฝากจากไทยที่ถูกใจมากๆ

สวัสดีคุณ นินจา แฟนเขาเลี้ยงแบบบุฟเฟ่ห์หรือ ไม่ให้เงินค่าใช้จ่ายส่วนตัว หนูอายุเท่าไหร่ แฟนอายุเท่าไหร่ ทำงานมีรายได้มั่นคงหรือเปล่า สามีมีเหตุผลอะไรที่ไม่ให้เงินค่าใช้จ่ายส่วนตัวเรา เขามีหน้าที่เลี้ยงดูเรา แต่ในเมื่อมันเป็นแบบนี้ หนูนินจา ก็ต้องออกหางานช่วยเหลือตัวเอง หนูนวดมีฝีมือหรือเปล่า ถ้านวดดี ไปร้านไหนเขาก็อยากได้ แต่นวดแบบคลำๆ จับๆบีบๆ ก็ต้องพยายามฝึกปรือให้เก่ง ตอนนี้หญิงไทยเปลี่ยนมาทำงานนวดกันเยอะ จนล้นตลาด ถ้าเราไม่มีฝีมือดีกว่าคนอื่นก็คงหางานไม่ใช่ง่ายๆ ก่อนเข้าทำเขามีการเทส ถ้านวดไม่ผ่านเขาก็ไม่รับ เวลามีประกาศรับสมัคร ที่ร้านเพื่อนเห็นคนมากันเยอะ แต่เจ้าของร้านก็ต้องให้เทสงานก่อน ถ้าลูกค้าบอกนวดไม่ดี เจ้าของร้านเขาก็ไม่รับ
เดี๋ยวนี้ป้าไม่ค่อยได้เข้าชินจูกุเลย ถ้าอยากรู้ว่าร้านไหนรับสมัคร หนูลองหาซื้อหนังสือ Wai Wai Thailand มาเปิดดู เพราะเขามีโฆษณาร้านนวดไว้เยอะ แทบจะเป็นหนังสือร้านนวดไทยก็ว่าได้ ถ้าเขามีรับสมัคร เราก็โทรไปสมัครก่อนแล้วก็ไปที่ร้าน ลองนวดให้เขาดูฝีมือ แต่ต้องบอกก่อนนะ งานนวดนี้ส่วนมาก ไปแล้วก็จะมีรายการติดพัน ถ้าสามีไม่มีปัญหาเรื่องการหึงหวง ก็แล้วไป เห็นมาหลายรายแล้ว ตั้งใจไปทำนวดแต่ก็ได้ของแถมเป็นกิ๊กกลับบ้าน พอมีกิ๊กหลายๆคน ก็ใจแตก ไม่อยากอยู่กับสามี เห็นคนข้างนอกดีกว่าคนที่บ้าน สร้างความแตกร้าวให้ครอบครัว ถ้าหนูนินจา พร้อมที่จะสู้กับชีวิตทุกรูปแบบที่จะเกิดขึ้น ก็ลองไปทำดู เงินอาจจะดีกว่างานอื่น แต่ก็เสี่ยงกับการที่ต้องมีปัญหากับครอบครัว มีอะไรก็เข้ามาเล่าสู่กันฟังอีก

แวะเข้ามาอ่านของป้าอีกแล้วค่ะ
สวัสดีค่ะป้า
ชอบป้าสอนทำอาหารมากเลยค่ะ
น่ากินมากเลยค่ะ
เคยแวะมาท้กมายป้าแต่ป้าไม่ตอบ
คราวนี้ไม่รู้จะตอบไหมอ่ะค่ะ

สวัสดีคุณหมูเบียร์ ต้องขอโทษด้วยที่มาเม้นท์แล้วไม่ได้ตอบ
เพราะบางทีป้าทำไปแล้วก็มาอ่าน แต่บางทีต้องบอกตามตรงว่า อ่านเพลิน ทำให้ลืมตอบ ก็ตามประสาคนสูงอายุ
บางทีเข้ามาอ่านแล้วมีหลายเม้นท์ ก็ตอบๆรวมๆไป แล้วก็หันไปทำโน่นนี่พร้อมๆกันหลายอย่าง แต่รู้สึกจะคุ้นกับชื่อล็อกอิน หมูเบียร์ อย่างไรก็ต้องขอโทษจริงๆ ป้าจะเข้ามาตอบในกลุ่มนี้เสียมากกว่า เพราะอยากคุยกับคนที่มาถามปัญหาชีวิต เลยเข้ามาตรวจเช็คบ่อยกว่ากลุ่มอื่นค่ะ

สวัสดีคะป้าพนอจัน
วันนี้เข้ามาทักทายป้าหลายห้องเลยคะ
ดีใจนะคะที่ได้เจอป้าที่นี่ ถึงมาอยุ่ไกลบ้านเกิด แต่ก็ไม่ได้รุ้สึกว่าเหงาเท่าไหร่ เพราะคนไทยในต่างแดนอย่างป้าเป็นต้น
ที่ได้ให้ความช่วยเหลือในเรื่องต่าง ๆ มากมาย อย่างอบอุ่นอย่างนี้
วันนี้มาทักทายด้วยคน และก็ได้คำแนะนำต่าง ๆ จากป้ามากมายนำไปใช้ได้อีกด้วยคะ
ขอขอบคุณในความมีน้ำใจของป้าพนอจันด้วยนะคะ ไว้โอกาสหน้าจะมาคุยด้วยอีกคะ
ขอให้ป้าและเพื่อน ๆ แฟนคลับของป้าทุก ๆ คน มีความสุขด้วยกันนะค่ะ

ตอบคุณชมฝน ชื่อเพราะจัง

ขอบคุณมากที่แวะมาเที่ยวบ้านป้า ดีใจที่ได้ทำประโยชน์ให้ผู้อื่น

ป้าอายุมาถึงเกือบเลขหก เพิ่งมาหัดเล่นเน็ตไปสามสี่ปี แต่ก็ได้ประโยชน์จากการเล่นเน็ตมากมาย

สามีป้าเขามักถามว่า พิมพ์อะไร คุยกับใคร เขาเห็นป้ายุ่งอยู่หน้าคอมพ์วันละหลายชั่วโมง ทั้งโหลดรูป ย่อรูป โพสบล็อก เขานอนดูอยู่เฉยๆ ป้าก็บอกว่า คนญี่ปุ่นก็มีบล็อก ให้ลองไปเล่นดู เขาบอกทำไม่เป็น ป้าอยากให้เขามีงานอดิเรกบ้าง จะได้ไม่เหงาและนอนดูเพดาน ดูทีวีทั้งวันทั้งคืน อยากให้เขามีเรื่องสนุกทำเหมือนป้า
ขอบคุณสำหรับน้ำใจ แล้วคุยกันอีกนะ

สวัสดีค่ะคุณน้าพนอจัน แวะเข้ามาทักทายค่ะ

สวัสดีค่ะ คุณป้าพนอจัน
หนูขอเรียกว่าป้าพนอจันนะค่ะ

หนูมีเรื่องกลุ้มใจค่ะ ตอนนี้หนูอยู่ที่ยี่ปุ่นนาโกย่า หนูขอคุยกับป้าพนอจันทางเมลได้มั้ยค่ะ เพราะว่าเรื่องหนูตอนนี้หนูไม่รู้ว่าจะตัดสินใจยังไงหนูอยากหาทางให้ได้ถึงที่สุดก่อนที่หนูจะต้องไปอยู่ที่ไกลจากบ้านและญี่ปุ่นไปอีกมาก หนูเข้าไปหาข้อมูลมาบ้างเกี่ยวกับต่างชาติขอมาใช้ชีวิตที่ไทย แต่เรื่องของหนูมันมืดไปหมด หนูจะหาทางออกยังไงดีค่ะ (หนูเล่ามาคร่าวๆนะค่ะ)
หนูอยากได้อีเมลคุณป้าค่ะ เพราะว่าหนูคงไม่สะดวกพิมพ์เรื่องราวผ่านทางหน้าบล็อคคุณป้าได้หมดเป็นแน่ คิดว่าน่าจะยาวและก็อยากขอคำปรึกษาจากคุณป้าด้วยค่ะ

โอฮะโยคะป้าพนอจัน
เมื่อเช้าไปอ่านเรื่องเล่าของป้ามาคะ วันแรกที่เข้ามา อ่านแค่ตอนสุดท้ายตอนเดียว วันนี้เลยมาอ่านรวดเดียวจนจบเลยคะ อ่านแล้วรูสึกเหมือนกับว่าได้นั่งคุยกับป้าจริง ๆ เลยนะคะ
หนูขอบอกตามตรงเลยคะว่า ถ้าหนูเจอเหตุการณ์แบบนี้น่ะค่ะ หนูคงทำอย่างป้าไม่ได้แน่ ๆ เลยคะ
สภาพแวดล้อมทางจิตใจของป้าบ่งบอกได้เลยว่าป้าเป็นคนมีน้ำใจที่ดีคนหนึ่ง และอีกอย่างหนึ่งที่หนูเชื่อก็คือ ป้าต้องสะสมกรรมดีมาแต่ช้านาน พอมาในชาตินี้ ป้าถึงได้เสวยกรรมดีของตัวเองนั่นเองคะ นี่คือความคิดส่วนตัวของหนูนะคะ
เมื่อวานนี้หนูไปจ.ชิซูโอกะ มาคะ ไม่ได้ไปเที่ยวหรอกคะ แต่ไปเยี่ยมไข้คนป่วยมาคะ เป็นญาติผู้ใหญ่ที่ป่วยเป็นมะเร็งที่ตับคะ เมื่อปีที่แล้วเดือน9(กันยายน) คุณป้าคนนี้เป็นคนแต่งชุดกิโนโนให้หนูเอง เพียงแค่1ปีเต็ม ๆ หนูไม่คิดเลยว่า คนที่ดูแข็งแรงเมื่อปีก่อนนั้น ตอนนี้กำลังนอนไม่รุ้สึกตัวอยู่ในโรงพยาบาลนะคะ
โรคภัยไข้เจ็บที่หาสาเหตุไม่ได้ ไม่รุ้ว่าวันใดวันหนึ่ง เราก็อาจจะเจอนั้น ทำให้เราคิดว่า ณ ตอนนี้ที่เรายังมีลมหายใจ ยังมีสติบริบูรณ์ และยังมีพลังแรงกาย แรงใจที่พร้อมอยู่นี้ ก็อยากจะทำประโยชน์และความดีให้กับคนอื่นได้บ้าง
เห็นป้าพนอเป็นตัวอย่างที่ดีอย่างนี้แล้ว อดที่ปลื้มใจแทนไม่ได้เลยคะ... (ยิ้ม...)

ปล.คะป้า
ลืมบอกป้าไปนิดนึงคะว่า หนูก็เป็นคนกทม.ที่เกิดโรงพยาบาลหญิงที่เดียวกับป้าเลยคะ (ยิ้ม...)

สวัสดีคุณชมฝน ขอบคุณมากที่ตามไปอ่านเรื่องของป้า

ป้าก็มีทั้งกรรมดี กรรมเลว คละเคล้าปะปนกัน แต่เท่าที่สำรวจตัวเอง ก็ไม่ค่อยมีกรรมชั่วเท่าไหร่ เพราะไม่ค่อยชอบ เป็นคนกลัวเรื่องบาปกรรม แต่เกิดเป็นมนุษย์ละนะ บางครั้งเราก็ทำอะไรให้คนอื่นไม่พอใจไปโดยที่เราไม่รู้ตัว เขาถึงได้มีการขออโหสิกรรมให้แก่กัน ไม่ว่าทำไปเพราะรู้ตัวหรือไม่รู้ตัว

แต่ที่แน่ๆคนที่ทำชั่วโดยทำเป็นสันดาน เขาจะหาความสุขไม่ได้ และความสุขของคนก็อยู่ที่ใจตัวเอง ไม่ได้อยู่ที่คนอื่น

เรื่องการเจ็บไข้ได้ป่วยนี้ ป้าก็ประสบด้วยตัวเอง
ในชีวิตไม่เคยคิดว่าสามีจะต้องมาป่วยเป็นมะเร็ง แต่ก็เกิดขึ้นอย่างรวดเร็วเหมือนความฝัน และก็เป็นฝันร้ายที่ผ่านไปแล้ว
ตอนนี้สามีเขาก็กลับมาร่างกายแข็งแรงดี แต่ไม่สามารถทำงานได้เหมือนเดิม ก็เลยต้องออกจากงาน เขาถึงเรียกว่าสิ่งที่แน่ที่สุดก็คือความไม่แน่นอน
ตัวป้าเอง ก็ไม่ได้อยู่ในความประมาท ไม่อยากให้ป่วยไข้เป็นอะไรไป จะขึ้นลงบันได ต้องคอยเตือนสติตัวเองว่า ค่อยๆเดิน อย่าให้หกล้ม เดี๋ยวจะเป็นอันตรายมาก และถ้ามีเรื่องคิดมากอะไร ก็พยายามหาอะไรมาผ่อนคลายอารมณ์ เพราะเป็นโรคความดันโลหิตสูง เคยสูงถึง ร้อยเก้าสิบ หมอให้รีบไป รพ ด่วน แต่ก็ผ่านมาได้ ไม่ได้ล้มหนอนนอนเสื่อ ที่พยายามอัพบล็อก เล่าเรื่องนั้นเรื่องนี้ไปเรื่อยก็เพราะอยากจะมีที่เก็บบันทึกเรื่องราว เกิดเป็นอะไรไป ลูกหลานยังพอมีที่ระลึกเกี่ยวกับแม่ไว้ได้อ่านได้ดูบ้าง

ขอบคุณอีกครั้ง และขอให้คุณชมฝน มีแต่ความสุขกายสบายใจ สุขภาพแข็งแรง แวะมาคุยกับป้าบ่อยๆ ถ้าไม่รู้จะคุยกับใคร ยินดีคุยด้วยเสมอ
ป.ล.เราเกิดโรงพยาบาลหญิง (ราชวิถี)เหมือนกัน ก็เรียกว่าเป็นคนบ้านเดียวกันได้นะ

สวัสดีค่ะป้าพนอจัน
ขอบคุณมากนะค่ะที่ช่วยตอบคำถามให้หนู
ตอนนี้หนูมาอยู่ญี่ปุ่นได้ วีซ่า หนึ่งปีมาสี่ครั้งแล้วค่ะ ตอนท้องก็ไปอยู่เมืองไทยและคลอดลูกที่เมืองไทยค่ะ ถ้าเอาลูกมา จะไปฝากเลี้ยงได้ที่ไหนบ้างค่ะ

สวัสดีคุณส้ม

ถามว่าถ้าเอาลูกมาจะไปฝากได้ที่ไหน
ตอบว่า ถ้าเป็นไปได้ หาคนเลี้ยงที่ไว้ใจได้ที่เมืองไทยดีกว่า
เพราะที่ญี่ปุ่น เป็นเงินเป็นทองหมด ฝากเขาเลี้ยงอย่างถูกๆก็วันละสามพันเยน เลี้ยงทั้งเดือน บางคนก็คิดห้าหมื่นเยน คิดเป็นเงินไทยก็แพง ทำงานเก็บเงินแล้วลงไปเยี่ยมจะดีกว่า เด็กอยู่เมืองไทยคงมีความสุขกว่าอยู่ญี่ปุ่น
ได้วีซ่าหนึ่งปี ก็ลองขอสามปีไป บางทีอาจจะได้ ไม่ลองก็ไม่รู้ ขอบคุณที่เข้ามาติดตาม ป้าก็ช่วยตอบได้เท่าที่ทราบ ขออวยพรให้คุณส้มทำงานเก็บเงินได้เยอะๆ ชีวิตจะได้สบายกว่าที่เป็นอยู่

สวัสดีค่ะคุณป้าพนอจัน เคยอ่านเรื่องของคุณป้าจากคู่สร้างคู่สมตอนที่พาคุณดำรงกับครอบครัวเที่ยวญี่ปุ่นตั้งนานแล้ว เมื่อวานก็บังเอิญเจอบล็ิิิอกนี้เข้าดีใจมากๆค่ะ อ่านซะตาแดงเลย ตอนนี้ชีวิตกับสามีญี่ปุ่นยังปกติดีไม่ได้มีปัญหาหนักหนาอะไร แต่ถ้าเมื่อใดที่มีปัญหาคงต้องขอปรึกษากับคุณป้าบ้างนะคะ เพราะหนูเองไม่ได้สนิทกับแม่ หนูอยากให้คุณป้าเป็นเหมือนญาติผู้ใหญ่อีกสักคนได้มั้ยคะ

เรียน คุณป้าพนอจันที่นับถือ
หยกอ่านเรื่องราวของคุณป้ามาซักพักแล้วล่ะค่ะ อยากรู้จักป้าพนอจัน และอยากคุยกับป้ามากเลยค่ะ
ตอนนี้ป้าอยู่เมืองไทยรึป่าวคะ หนูกำลังรอทำวีซ่าไปญี่ปุ่นอยู่ค่ะ พอดีเพิ่งจดทะเบียนได้ไม่กี่เดือน สามีก็อยู่ญี่ปุ่นอยู่ค่ะ
อยากเจอ อยากคุยกับป้าพนอจันมากเลยค่ะ
เมลล์หนูนะคะ kittyyuki@hotmail.com ค่ะ ถ้าป้ายังอยู่กรุงเทพฯ และสะดวกให้หนูปรึกษา กรุณาติดต่อกลับหนูด้วยนะคะ ขอบพระคุณมากเลยค่ะ

เป็นแฟนคลับป้ามานาน
แต่วันนี้มีปัญหา (มีปัญหานึกถึงป้าพนอจัน ใช่ไหมค่ะ?) คือหนูทำงานราชการน่ะค่ะ เบื่อหน่ายกับคน(ไม่ทั่ว) ที่มีแต่ชิงดีชิงเด่น ปัดแข้งขากันไปมา อิจฉาตาร้อน(พาวๆๆ) ใส่ร้าย ป้ายสีกันตลอดเวลา คือหนูเป็นหน้าห้องของผู้ใหญ่ท่านหนึ่ง(ซึ่งใหญ่ที่สุดในที่ทำงาน) ในห้องจะมี ผอ.(ใหญ่รองลงมา) หัวหน้าฝ่าย และพี่คนนี้(เงิบ)ที่หนูมีปัญหาด้วย หนู(บุ๋ม)แล้วก็น้องอีกคนหนึ่ง(เจ้าน้อย) พี่เงิบนี่แหล่ะค่ะ ที่ชอบเอาเรื่อง(จริงบ้างไม่จริงบ้าง)ของหนูกับเจ้าน้อยไปพูดข้างนอก แถมใส่สี ใส่ร้าย โยนความผิด ป้ายสี สาดโคลน ป๊าด!สารพัดแหล่ะค่ะ ไม่เข้าใจเขาเหมือนกันหนูกับเจ้าน้อยอายุไม่สามสิบและมีบรรดากิ๊กๆ กั๊กๆ ตามปกติ(ไหม) คุณพี่เงิบน้ำหนักเกือบร้อย สูง155 ดำ และไม่มีสามี (แต่เธอบอกว่ามี แต่มีไปเรื่อยๆ โอ แร็งค์ไหมป้า) ล่าสุด นี่เลย เธอบอกหนูกับเจ้าน้อยว่า ถ้าอยู่ลำบากกันนักก็ไปลาออกกันซ๋ะ น่าน สาเหตุก็นี่แหล่ะ เอาเรื่องหนูกับเจ้าน้อยไปพูดให้เสียหาย พอหนูกับเจ้าน้อยรู้เข้า ทนไม่ได้ ก็เลยว่ากระทบกระเทียบเขาไปมา(ไม่ดีเลยใช่ไหมค่ะ) เผื่อเขาจะคิดได้บ้าง แต่ไม่เลยพอมีอะไรในห้องปุ๊บเธอก็จะเอาไปพูดข้างนอกปั๊บ แล้วคนอื่นๆ เขาจะมองหนูกับเจ้าน้อยยังไง เคยคิดไหม ทั้งๆที่พวกหนูก็ไม่เคยพูดเรื่องอะไรของเขาเลยนะ ชอบหาเรื่องด้วยค่ะ คือตามลำดับชั้นแล้ว เขาก็นับเป็นผู้บังคับบัญชาคนหนึ่งค่ะ ทุกวันนี้โกรธ จนจะกลายเป็นเกลีดและขยะแขยงแล้วล่ะป้า หนูกับเจ้าน้อยควรจะทำยังไงกันดี นี่ยังไม่รู้เลยว่าป้าจะได้เข้ามาอ่านเมื่อไร ป่านนี้กลับมาญี่ปุ่นแล้วหรือยังหนอ คิดถึงป้ามากมาย จะ(อดทน)รอค่ะ

ป้าต้อย มายังเนี่ย คงยังไม่มาเน๊อะ เข้ามาอัพข่าวหน่อย น้องเงิบของเราเอาอีกแล้วครับพี่น้อง น้องเงิบเริ่มก้าวก่าย โดยเวลาที่นู๋บุ๋มและเจ้าน้อยไม่อยู่โต๊ะ เงิบงุงง่าน เข้ามายุ่งวุ่นวายกับโต๊ะและงานของพวกเราโดยมิมีสาเหตุ เหนื่อยใจกับเงิบจริงๆ จะเอาอะไรกับพวกหนูก็ไม่รู้เน๊อะ

เข้ามาแล้วจ้านู๋บุ๋ม

ต้องขอโทษที่เข้ามาตอบช้า เพราะไปเมืองไทยหนึ่งเดือน ธุระมากมาย กลับมาเมื่อวันที่ ๒๒ ก็ต้องทำการแจกจ่ายของฝากของขาย เพราะเป็นของสด เดี๋ยวจะเน่าจะเสีย แล้วกว่าจะพักผ่อนให้ร่างกายอยู่ตัว เพราะไปอยู่ไทยหนึ่งเดือน นอนตื่นเช้าตามเวลาไทย คนอื่นเขายังไม่ตื่น กว่าจะปรับเวลาได้ก็ใกล้กลับ พอกลับมาญี่ปุ่น การตื่นกลับไปแบบไทย ทำให้ง่วงเหงาหาวนอน ทั้งวัน เพิ่งจะกลับมาเหมือนเดิมวันสองวันนี้ ก็เลยได้เข้ามาอัพเดทบล็อกเสียที

ปัญหาเรื่องเพื่อนร่วมงานของนู๋บุ๋ม คุณเงิบอะไรนั่น เขาอายุเท่าไหร่ อาจจะเกี่ยวกับวัยเขาหรือเปล่า ผู้หญิงวัยทองจะไม่ค่อยปรกติ ป้าไม่ทราบข้อมูลเกี่ยวกับคุณเงิบอะไรนั่น แกอาจจะรู้สึกไม่ชอบที่คุณและเจ้าน้อยสวยกว่าก็เป็นได้นะ

ถ้าเขาไม่ชอบเราเพราะเราสวยกว่าก็อโหสิให้เขาเสีย
ความสวยบาดตาบาดใจทำให้เขาหงุดหงิดคอยจับผิดคุณและเจ้าน้อย อย่าไปใส่ใจ เอาเวลาไปทำอย่างอื่น หรือถ้าเขามายุ่งก้าวก่ายกับคุณและเจ้าน้อยมากๆก็บอกเขาไปเลยว่า เราไม่ชอบ โตๆกันแล้ว
เข้ามาเล่าให้ป้าฟังความคืนหน้าอีก ขอบคุณที่แวะมาระบายให้ป้าฟัง ยินดีต้อนรับเสมอ

มาแร้วๆๆ ขอบคุณป้าต้อย เงิบอายุ 36 สูง 155 น้ำหนัก ร้อยกว่า จริงๆค่ะ พิมพ์ไม่ผิด ร้อยกว่า แต่กว่าเท่าไร ไม่แน่ใจ ตอนนี้บุ๋มกับเจ้าน้อยก็อยู่ในฐานะผู้ใต้บังคับบัญชา แต่ก็มีผู้บังคับบัญชาที่เหนือยกว่าเงิบแต่สนิทกับพวกหนู คุยกันสนุกทุกเรื่อง แต่เวลาเงิบเขาพูดอะไรมาก็ไม่มีใครฟังหรือคุยด้วยน่ะค่ะ บุ๋มจะคิดแบบที่ป้าต้อยบอก 55 สบายใจดี บุ๋มสวย ลั้นล้าๆๆๆ แล้วจะเข้ามาบอกข่าวนะจ๊ะ ขอบคุณค่ะ อย่างน้อยๆบุ๋มก็รู้สึกดีมากกมายที่มีแค่ใครสักคนที่(อยาก)ฟังเรื่องราวของเราอยู่เสมอค่ะ อ่อ กำหนดไปญี่ปุ่นปีหน้ามาแล้ว ว่าจะแวะไปหาคุณป้าแต่คงยากล่ะค่ะ เพราะเที่ยวนี้ไปเกียวโต มิใช่โตเกียวเหมือนเคย และคงไม่ได้ไปศาลเจ้าเมจิเหมือนทุกครั้งด้วยละค่ะ(ฮื่อๆๆ เสียดายจังที่ไม่ได้เจอคุณป้า) ไว้คุยกันใหม่นะค่ะ

สวัสดีค่ะ คุณป้าพนอจันมีเรื่องอยากจะถามค่ะอยากทราบร้านขายของไทยแถวโยโกฮาม่าอยู่แถวไหนบ้างค่ะมาอยู่ใหม่ค่ะก็เลยไม่รู้รบกวนด้วยน่ะค่ะขอบคุณค่ะ

ตอบคุณ ami ป้าอยู่ไซตามะค่ะ ไกลจากโยโกฮามา มาก ไม่ค่อยทราบว่าที่โยโกเขาซื้อกันที่ไหน ลองไปตั้งกระทู้ถามที่ห้องไกลบ้าน ห้องย่อย @japan ในนั้นมีคนอยู่โยโกฮามา หลายคน คงให้คำตอบได้

ส่วนคุณเงิบ ขอบคุณที่แวะมาอีก เสียดายไม่ได้มาโตเกียว ขอให้เที่ยวเกียวโตให้สนุก เพราะที่เกียวโตมีที่เที่ยวสวยๆหลายที่

อิอิ บุ๋มจะเข้ามาบ่อยๆ รู้สึกผูกพันแม้ไม่เคยได้เจอกับป้าต้อย วันนี้ได้เจอผู้ชายในฝันที่ไม่ได้เจอกันนานหลายปี ถึงจะรู้ว่าเขาแต่งงานมีครอบครัวไปแล้วแต่ก็รู้สึกสุขใจอย่างบอกไม่ถูก ดีใจที่ได้เจอ แม้จะคุยกันแค่สองสามนาที แต่ก็เหมือนจะทำให้เรามีชีวิตที่รื่นร่มต่อไปได้อีกหลายเดือน ป้าต้อย บุ๋มสุขใจมากมาย แต่ก็อดอิจฉาผู้หญิงที่จะได้ตื่นมาเจอหน้าพี่เขาเป็นคนแรกทุกๆๆวัน ไม่ได้เลยจริงๆ

ขอบคุณ คุณบุ๋มที่แวะมาทักทายป้า มีอะไรก็มาเล่ามาระบายที่นี่ได้
เข้าใจเรื่องของสาวๆเวลาไปมีใจให้ใครสักคนหนึ่ง หัวใจมันพองโตเวลาได้เห็นเขา

แห่ๆๆ อยากจะบอกป้าต้อยว่าที่ที่ระบายได้โดยอิ่มใจและไม่ต้องกังวลกับอะไรก็มีที่นี่ที่เดียวจ๊ะ อีกอย่าง บุ๋มเพิ่งทราบว่าป้าต้อยอยู่ไซตามะ (ที่ล่าสุด)บุ๋มเพิ่งไปอยู่มา7วันที่มหาวิทยาลัยนิปปอล (ลงสถานีรถไฟที่แปลว่าสวนสัตว์ในภาษาไทยน่ะค่ะ)เมื่อช่วงเดือนเม.ย. เสียดายถ้ารู้จักblogก่อนหน้านี้คงได้เจอกันแน่ๆ ฝากท้องประจำที่ร้านคิงคองและห้างไลฟุเคยเห็นคณะอาจารย์ที่ไปอยู่ด้วยถ่ายรูปกับป้าต้อยตอนไปชมซากุระที่อุเอโน๊ะด้วยล่ะ คลาดกันนิดเดียวเน๊อะ ไว้เย็นนี้จะเข้ามาใหม่จร้า

วันนี้ทำผิดพลาดใหญ่หลวงสั่งเสื้อสีชมพูสำนักงานฯ ผิดไซต์ไปหน่อยจากชายเป็นหญิง อื่อๆๆ โดนมองด้วยหางตาเลยค่ะ (ตั้งแต่1ธ.ค.52ปีนี้ถึง31ธ.ค.53 สำนักงานศาลทั่วประเทศให้ใส่สีชมพูทุกวันจ๊ะ) เศร้าจังป้าต้อย

สวัสดี เพิ่งทราบว่า คุณ bumdd@hotmail.com
เคยมาญี่ปุ่น เสียดายที่ไม่ได้เจอกัน โอกาสหน้าถ้ามาเที่ยวอีกอย่าลืมเมล์มานะจ๊ะ
ทำงานศาลหรือ เข้ามาคุยบ่อยๆนะ

มาแล้วจร้า บุ๋มเคยไปญี่ปุ่นสองครั้ง(ปีละครั้ง) กันยายนปีหน้าที่เกียวโต คุณแฟนเขาเป็นอาจารย์ค่ะ ก็เลยได้สิทธิติดตาม ไปครั้งแรกที่มหาวิทยาลัยU.E.C จังหวัดโชวฟุ(บ้านของคนเขียนการ์ตูนคินทาโร่น่ะจ้ะ)ครั้งที่สอง(เม.ย52)ที่มหาวิทยาลัยนิปปอน ไซตามะจ๊ะ เสียดายที่ไม่ได้เจอเน๊อะ บุ๋มทำงานอยู่ศาลค่ะเป็นหน้าห้องหัวหน้าศาล(สวยด้วยเลยโดนเขม่นบ่อย55ล้อเล่ง)ไว้จะเข้ามาคุยด้วยใหม่ค่ะป้าต้อย

เอ... ป้าต้อยเป็นไรหรือเปล่าเอย ไม่เห็น อัพบล็อกเลย ทั้งอาหาร ทั้งเที่ยว ไม่สบายหรือเปล่าค่ะ เป็นห่วงจ๊ะ

สวัสดีคุณบุ๋ม ขอโทษด้วยพอดีพักนี้ลืมอัพบล็อก คนแก่ก็อย่างนี้แหละ บอกกับสามีว่า ถ้าฉันไม่เล่นเน็ตฉันต้องเป็นอัลไซเมอร์แน่ๆ เพราะสมองมันแปลกๆ ลืมอะไรไปได้ง่ายๆ เอาแบตกล้องที่ชาจแล้วไปวางไว้ไหนนึกเท่าไหร่นึกไม่ออก คิดมาสองสามวัน เหมือนกับมันหายไปจากสมอง
และเมื่อวานก็มัวถักหมวกให้สาวๆเขาเพลินไปหน่อย กว่าจะมาเล่นเน็ตก็เย็นค่ำ สมองมันล้า ไม่สดเหมือนตอนเช้าๆ

ถ้าบุ๋มคิดถึงก็แวะไปดูธรรมชาติที่ป้าไปเที่ยวมาได้ที่ห้องไกลบ้าน ห้องย่อย @japan

ไม่เป็นไรก็ดีแล้วจ๊ะ สู้ๆกับความ ถอยหลังของสุขภาพร่างกาย บุ๋มเพิ่งอ่านหนังสือความลับของสมองโดยคุณ เคนอิจิโร โมจิ เขาบอกช่วงหลังจากตื่นนอนสามชัวโมงแรกคือช่วงที่ดีที่สุดของสมอง นึกอะไรไม่ออกก็ให้นึกตอนนั้น ส่วนตอนบ่ายๆ เป็นช่วงเวลาการสร้างสรรค์ของสมองพวกงานฝีมือประมาณนั้น บวกเลขทุกวันๆ แล้วก็ให้นึกย้อยหลังบ่อยๆ เช่นเมื่อเช้ากินข้าวกับอะไร เมื่อวานไปไหนมา ใส่ชุดสีอะไรเป็นต้น คือว่าบุ๋มไม่อยากให้ป้าลืมบล็อกนะจ๊ะ ไว้จะเข้ามาใหม่ รักนะ จุ๊บๆๆ

สวัสดีค่ะป้าพนอจัน
เอ หนูพิมพ์แล้วตัวหนังสือมันใหญ่แปลกๆ อาจจะเป็นที่ฟ้อนท์ของเครื่องหนูเอง หนูขอส่งทดสอบหาป้าครั้งหนึ่งก่อนนะคะ มีเรื่องรบกวนปรึกษาคุณป้าค่อนข้างยาว เดี๋ยวกินพื้นที่บล๊อกป้าเยอะค่ะ

สวัสดีค่ะป้าพนอจัน
หนูปล่อยโก๊ะจนได้ (อายจัง) จริงๆ คุณป้าเซตไว้ให้พิมพ์ง่ายๆนี่เอง หนูเป็นแฟนบล็อกป้ามาได้สักพักแล้วค่ะ แต่ยังไม่ได้มีโอกาสมาสวัสดีป้าเลย วันนี้เลยขอฝากเนื้อฝากตัวและขอรบกวนปรึกษาปัญหาหน่อยนะคะ
เรื่องของหนู คือว่า เนื่องจากตัวเองเป็นลูกคนโต และทางบ้านมีภาระค่อนข้างมาก หลังจากที่เรียนจบก็ทำงานและส่งเงินช่วยครอบครัวทุกๆเดือน จะว่าเป็นเงินหลักส่วนหนึ่งที่ครอบครัวใช้จ่ายก็ว่าได้ แต่ตอนนี้หนูแต่งงานกับคนญี่ปุ่นและมาอยู่ที่ญี่ปุ่นประมาณหนึ่งปี ยังไม่ได้ทำงาน จึงขอให้สามีเป็นคนส่งให้ครอบครัว (ซึ่งก่อนแต่งก็เคยคุยกันไว้แล้วว่าขอให้ช่วยจนกว่าน้องเรียนจบ) แต่เมื่อไม่นานคุยกับสามี สามีบอกว่า ตอนนี้น้องชายหนูเรียนจบ (หนึ่งคนและเริ่มทำงานแล้ว) เหลืออีกหนึ่งคนไกล้จะจบ ทางสามีจึงอยากที่จะเก็บเงินเพราะต่อไปเราแพลนที่จะมีน้องกัน ซึ่งคงต้องใช้เงินจำนวนมาก
หนูเองก็เข้าใจ จริงๆ หนูเห็นใจทั้งสองฝ่าย สามีเองทำงานหนักมาก แล้วแทนที่เงินส่วนหนึ่งจะเป็นรางวัลตอบแทนก็มีอันต้องหายไป ส่วนพ่อแม่ก็จำเป็นต้องใช้ แล้วด้วยวัฒนธรรมของเราที่จะต้องเลี้ยงดูส่งเสียพ่อแม่ในยามที่เราโตขึ้น แต่วัฒนธรรมญี่ปุ่นลูกไม่มีหน้าที่ส่งเสียให้พ่อแม่ อยู่กันแบบตัวใครตัวมัน สามีเลยดูเหมือนไม่เข้าใจตรงจุดนี้ค่ะป้า
ตอนนี้หนูเลยกลุ้มใจมาก สามีว่าช่วงปีใหม่นี้ส่งสคส แล้วแนบจม. บอกทางบ้านเกี่ยวกับเรื่องนี้ แต่หนูไม่อยากทำอย่างนั้นเลย ไม่อยากทำลายช่วงเวลาดีๆ ในช่วงปีใหม่ของพ่อแม่และน้องๆค่ะ
หนูควรทำยังไงดีคะป้า ขอโทษที่เขียนมาซะยาว แต่หนูอัดอั้นใจมากเลยค่ะ รบกวนป้าชี้แนะหนูหน่อยนะคะ

สวัสดีคุณแสงเทียน ขอโทษที่เข้ามาตอบช้า เพราะมัวไปทำอย่างอื่น

ปัญหาของหนู เป็นเรื่องที่หลายๆคนประสบ
ธรรมเนียมญี่ปุ่นโดยทั่วไปเขาก็จะไม่มีการเลี้ยงดูส่งเสียให้พ่อแม่เหมือนคนไทย
สาวๆหลายคนที่แต่งงานมาก็เจอเหมือนกันนี่แหละ
ป้าก็เคยเจอ ตอนแต่งงานกันใหม่ๆ เรายังต้องส่งไปให้ลูกใช้จ่ายบ้าง
ก็ต้องเจียดส่วนที่เราจะได้ใช้จ่ายแบ่งไปให้ลูกให้น้องสาว
จนกระทั่งลูกเรียนจบทำงาน และน้องสาวพอช่วยตัวเองได้ เราก็เลิกส่ง

ส่วนปัญหาของหนู ควรพูดคุยกับสามีว่าเรามีภาระต้องช่วยเหลือที่บ้าน เราจะไม่รบกวนเขา
ขอให้เขาอนุญาติให้เราไปทำงาน เป็นเงินเก็บส่วนตัวที่จะไว้ช่วยเหลือที่บ้าน
สามีจะเห็นเป็นอย่างไร
ขอทำสัปดาห์ละสามหรือห้าวัน และจะไม่ให้หน้าที่แม่บ้านให้บกพร่อง
เรื่องการส่งเสียที่บ้าน ก็น่าเห็นใจสามีที่เขาต้องทำงานเหนื่อย คนญี่ปุ่นมักคิดว่า เขาเหนื่อยแล้วทำไมต้องเอาไปเลี้ยงดูญาติพี่น้อง เขาก็ไม่ผิดที่คิดเช่นนั้น

แต่การช่วยเหลือย่อมมีวันสิ้นสุด ปรกติคุณได้ค่าใช้จ่ายส่วนตัวหรือเปล่า
สามารถแบ่งเงินส่วนนั้นไปให้ที่บ้านได้หรือเปล่า
เช่นได้จากสามีเดือนละห้าหมื่นเยน แบ่งไปให้เขาสักสามหมื่นเยน
เหลือสองหมื่นเยน อดทนจนกว่าน้องจะเรียนจบ
หรือคุณเริ่มเกริ่นกับที่บ้านไปก่อนว่า ตอนนี้การงานของสามีรายได้ไม่ดี และมีปัญหา ถ้าเกิดสามีคุณไม่มีรายได้ พวกเขาจะช่วยตัวเองได้ไหม
ขอให้เตรียมตัวเรื่องนี้ไว้ด้วย เพราะสามีอาจจะช่วยเหลือเรื่องเงินไม่ได้อีก

เข้าใจว่าคุณลำบากใจมาก เพราะรักครอบครัวทั้งสองฝ่าย
แต่เราก็แต่งงานมีครอบครัว และกำลังจะสร้างตัว ขอให้เห็นใจด้วย
อาจจะส่งได้น้อยลง โดยคุณบอกที่บ้านว่า จะไปหางานทำ ถ้าได้งานมีรายได้ ก็จะส่งให้ตามเดิม

ป้ายินดีให้คำปรึกษา ไม่ต้องเกรงใจเข้ามาได้เสมอ

ป้าต้อยค่ะ คือว่า อยากจะส่งของขวัญปีใหม่ไปให้ แต่ไม่รู้ว่าจะส่งยังไง ที่อยู่ต้องเขียนภาษาญี่ปุ่นไหม (ยังไม่ได้ถามเลยว่าป้าต้อยอยากรับหรือป่าว รู้แต่ว่าอยากส่งไปให้เพื่อเป็นกำลังใจและก็แทนคำขอบคุณน่ะค่ะ)

สวัสดีค่ะป้าพนอจัน

ขอบคุณมากนะคะสำหรับความกรุณาของป้าที่ช่วยให้คำปรึกษาและให้ข้อคิดที่ดีๆ ทำให้หนูคิดได้และสว่างจิตขึ้นมาก ก็ได้คุยกับทางบ้านอย่างที่คุณป้าชี้แนะให้ ทุกคนก็เข้าใจและทุกอย่างผ่านพ้นไปด้วยดี หนูรู้สึกดีใจและโล่งใจมากๆค่ะ ขอขอบพระคุณคุณป้าจากใจนะคะ

และถือโอกาสนี้ขอสวัสดีปีใหม่คุณป้า ขอสิ่งศักดิ์สิทธิ์ทั้งหลายคุ้มครองให้คุณป้าและครอบครัวมีแต่ความสุขมากๆ สุขภาพแข็งแรง โรคภัยใดๆอย่ามากร้ำกราย และขอให้คุณป้าเป็นที่พึ่ง ให้คำสอน คำแนะนำและข้อคิดดีๆ แก่ชาวบ
ล๊อกเช่นนี้ตลอดไปนะคะ ＾＾

ขอบคุณสำหรับน้ำใจของคุณ bumdd@hotmail.com
ป้าดีใจที่ได้รับน้ำใจจากคุณ แค่บอกว่าอยากส่งก็เหมือนได้รับแล้ว ไม่อยากรบกวนให้คุณต้องลำบาก ในการจัดส่ง ขอเพียงแวะมาคุยกับป้าบ่อยก็มีความสุขค่ะ

คุณแสงเทียน ป้าดีใจที่ปัญหาที่หนักใจสามารถคลี่คลายไปได้
และขอชมเชยครอบครัวที่ไทยว่าเป็นคนดีมีเหตุผลและรักคุณด้วยความจริงใจ ถ้าเราพอมีมากก็จัดส่งไปช่วยภายหลังได้ มีอะไรก็เข้ามาเล่าให้ป้าฟัง ยินดีรับฟังปัญหา คิดว่าเราเป็นญาติกัน ขออวยพรให้มีความสุขปีใหม่นี้ตลอดไป

สวัสดีค่ะป้าพนอจัน

นับเป็นบุญของหนูที่ได้มารู้จักกับป้า หนูมาที่นี่ตัวคนเดียว ห่างไกลจากพ่อแม่พี่น้องญาติมิตร การมีป้าเป็นญาติผู้ใหญ่ที่เคารพที่นี่ ทำให้หนูรู้สึกอบอุ่นใจว่าเราไม่ได้ตัวคนเดียวที่นี่อีกต่อไป ขอบคุณคุณป้ามากๆจริงๆค่ะ
คงมีสักวันที่ได้มีโอกาสขอบคุณป้าด้วยตัวเอง หนูเห็นในอีกห้องคุณป้าไปทำบุญที่วัดปากน้ำที่นาริตะ คุณป้าไปที่วัดบ่อยมั้ยคะ หนูไปที่นั่นเป็นครั้งคราว เผื่อครั้งหน้าจะได้พบและมีโอกาสพูดคุยกับป้าค่ะ
บุญรักษานะคะ

สวัสดีคุณแสงเทียน

ขอบคุณที่ให้เกียรติป้า หลายๆคนมาอยู่ญี่ปุ่นแบบหัวเดียวกระเทียมลีบ
มองไปทางไหนก็ไม่ใช่คนรู้จักหรือญาติพี่น้อง
จะพึ่งใครก็ลำบาก ยิ่งมีลูกยิ่งลำบาก เพราะไหนจะเลี้ยงลูกและดูแลสามี ยิ่งถ้ามีพ่อแม่สามีที่ต้องดูแลหรือต้องเกรงใจ ก็จะยิ่งลำบาก
แต่บางคนก็สบาย ไม่ต้องลำบากมาก เพราะไม่ต้องมีภาระเยอะ
แล้วแต่ว่าไปแต่งงานกับครอบครัวไหน
สองคนผัวเมีย ชีวิตสบายๆ พอมีลูก ชีวิตส่วนตัวจะหายไป เหลือแต่เรื่องของลูกกับสามี
คุณแสงเทียน มีอะไรไม่สบายใจ ไม่รู้จะเล่าจะปรึกษาใคร ก็เข้ามาคุยกับป้าได้
ถือเป็นญาติกัน แม้จะเป็นเพียงตัวหนังสือ อ่านโต้ตอบกันไปมา ก็ช่วยให้คลายเหงาได้

เมื่อวานป้าไปซื้อไหมพรมมาถักหมวก ถักเสื้อผ้าให้บลายธ์ที่มีอยู่
คิดว่าเป็นยารักษาโรค ได้ออกกำลังนิ้ว ได้ใช้สมองคิดแต่เรื่องการถักหมวก หมดวันไปอย่างรวดเร็ว
คุณแสงเทียน ถ้าเหงาก็หางานอดิเรกทำ จะได้เพลิน

ป้าไปวัดปากน้ำเมื่อมีงานสำคัญๆ ไปบ่อยๆไม่ได้ เพราะค่ารถแพง
ไปสองคน ไปกลับก็เกือบห้าพันเยน

ถ้าบ้านอยู่ใกล้วัดกว่านี้ ลุงคงไปทุกวัน เพราะเขาชอบคนไทย และคุยกับพระได้ เขาอยากไปช่วยงานพระ

จ๊ะ ปีใหม่บุ๋มไปฟังเทศน์ บริจาคเลือดมา รู้สึกดีมากมาย เอาบุญมาฝากป้าต้อยด้วยค่ะ

Sawasdee ka Pa Panochan, i want to contact Pa Panochan because I just come to stay in Japan and want to have friend for going out or talking. Do you have mobile number or e mail address ? Yoroshiku onagai shimasu na ka.

Dear Khun Pui

Sawasdii ka. Though I'm not Pa Panochan but please let me be your friend?I also just come to Japan and want to have afriend to talk or go out.My e-mail address is aoisroi@hotmail.com
Pls send a mail to talk together na ka.Matane!

สวัสดีทั้งสองท่าน
ยินดีค่ะ เบอร์โทรป้าจะให้ที่อีเมล์แล้วกันนะ เพราะการให้เบอร์ใครง่ายๆที่ญี่ปุ่นไม่ค่อยดีนะค๊ะ

อิเมลล์ป้า Toytokyo@hotmail.com

ป้ามี Facebook หรือจะลองเข้าไปคุยกันทางนั้นก็ได้

หวัดดีค่ะป้า
นัทเองก้อเข้ามาอ่านบล็อคป้าบ่อยๆ
แต่ไม่นึกเลยว่าวันนี้นัทจะมีปัญหาที่คิดไม่ตกซะเหลือเกินค่ะ หาทางออกไม่เจอค่ะ เพราะมาอยู่ญี่ปุ่นแบบหัวเดียวกะเทียมลีบเลยค่ะ แต่งงานอยู่กะสามีชาวญี่ปุ่นมาสี่ปีค่ะ
แต่ปัญหาของงนัทนั่นคือทางบ้านสามีค่ะ เราไม่เคยพบกันเลยค่ะสี่ปีที่ผ่านมา
ตอนนี้ นัทขอร้องสามีให้พาไปพบแม่เค้าค่ะ และสำเร็จค่ะ ทางนั้นตอบรับค่ะ
แต่ เค้ามีเรื่องกันกะสามี นั่นคือสาเหตุมาจากตัวเราด้วยส่วนนึง
นัทควรทำยังไงดีคะ ควรมีจดหมายตอนไปพบเค้าดีไหมคะ หรือนัทควรทำไงดี เราไม่ได้ผิด เราไม่ได้ไปมีเรื่องกะเค้า แต่คนที่มีคือสามีค่ะ
กลัวไปหมดทุกอย่างค่ะ กลัวไม่ยอมรับเราค่ะ แต่ใจของนัท นัทอยากสานสัมพันธ์ให้คุณสามีระหว่างเค้ากะครอบครัวค่ะ เพราะตัวเราเองมาอยู่ที่นี่ก้อไม่มีญาติผู้ใหญ่เลยค่ะ อยากทำสัมพันธ์ที่ดีต่อครอบครัวค่ะ แต่นัทพูดไม่เป็นเรื่องภาษานัทควรทำตัวอย่างไรดีคะถ้าหากวันพบหน้ากันมาถึง ควรทำอย่างไรดีคะให้แม่สามีเค้าเอ็นดูและรู้สึกดีกับเราบ้างน่ะค่ะ
ขอรบกวนคุณป้าทีนะคะ
นัทเขียนเล่าเรื่องซะยาวเลยค่ะ ต้องขอโทดป้าด้วยนะคะ เพราะในใจตอนนี้มันกลุ้มกว่าเดิมอีกค่ะ

สวัสดีคุณนัท ต้องขอโทษมาตอบช้า สาเหตุเพราะครูกุ๊กและอลิน ทำให้ไม่ได้เข้าบล็อก เมื่อวานและวันนี้ก็ดูทั้งวัน จนจบ
เรื่องการจะสานสัมพันธ์กับครอบครัวสามี คุณนัทจะมีจดหมายอะไรไปให้เขาหรือ ไม่ต้องหรอก
ทำตัวตามปรกติ เป็นตัวของตัวเอง ใช้ความอ่อนน้อม มีสัมมาคารวะแบบไทยๆนี่แหละ ไม่ต้องกลัวต้องเกร็งอะไร เขาก็คน เราก็คน แม้จะเป็นคนละชาติ คนละภาษา แต่การใช้ภาษากาย เป็นการแสดงออกจากใจ กิริยามารยาทแบบไทยๆเรานี่แหละที่ แม่สามีญี่ปุ่นหลายคนหลงรักสะใภ้ไทยมานักต่อนัก
ตอนป้าไปพบพ่อแม่ของลุงเขาครั้งแรก ป้าก็ใช้ความอ่อนน้อมต่อท่าน ไม่ว่าใครก็ต้องชอบทั้งนั้น
แม้เขาจะไม่ชอบเรามาก่อน แต่ถ้าเห็นเราอ่อนน้อมให้ความเคารพเขา เขาจะเกิดความเมตตา
หรือถ้าเขามีอคติต่อเราจริงๆ ทำดีด้วยแล้วสารพัด แต่เขายังไม่เห็นความดี ก็เฉยๆ ไม่ต้องเก็บมาคิดให้เปลืองสมอง

ครอบครัวคุณและสามี รักใคร่เข้าใจกันก็ถือว่าโชคดี
อีกหน่อยเมื่อทางแม่สามีเห็นความดี ความจริงใจที่เรามีให้ลูกชายเขา เขาก็คงลืมเรื่องขุ่นเคือง
คนญี่ปุ่น มักนิยมส่งของกินไปให้กันตามฤดูกาลหรือ ในโอกาสต่างๆ มีที่อยู่ที่บ้านสามี ส่งของไปเป็นการเบิกทางก่อนก็ดี เขาอยู่ตจว หรือในกรุง ถ้ามีกำลังทรัพย์ ควรหาสิ่งของที่ดีๆมีราคา เช่นผลไม้ดีๆ แฮม หรือ ขนมต่างๆ ไปที่ร้านขายตามห้าง เขาจะมีบริการจัดส่งไปให้ไม่ว่าใกล้ไกลแค่ไหน นำที่อยู่ติดไปด้วย เขียนภาษาญี่ปุ่นไม่เป็นก็วานเขาเขียนให้
ป้าไม่ทราบรายละเอียดมาก ขอตอบเท่าที่เห็นสมควร

ขอบคุณคุณป้าพนอจันมากค่ะ
นัทจะพยายามทำตัวเองให้เรียบร้อยไว้
เอาแบบที่คุณป้าว่าทุกอย่างเลยค่ะ เพราะวันเสาร์นี้นัทต้องไปพบแม่สามีแล้วค่ะ
เรานัดเจอกันนอกบ้านค่ะ นัทเองก้อยังคิดอยู่เลยค่ะว่าเราควรจะมีของฝากติดมือไปให้ท่านมั่งดีกว่า พอคุณป้าบอกมานัทเลยเจอทางออกที่เราไม่ต้องกลัวอะไรแล้ว ขอบคุณๆป้ามากจิงๆนะคะ
ตอนที่นัทบอกว่าควรมีจดหมายไปถึงเค้าไหม??
เพราะโดยส่วนตัวนัทเอง นัทไม่รู้ว่ามันคือธรรมเนียมเค้าหรือไม่น่ะค่ะ
เพราะสามีนัทเค้าทำจดหมายถึงแม่นัทตอนไปพบกับครอบครัวนัทครั้งแรกน่ะค่ะ
แต่นัทเอาแบบป้าบอกดีกว่าค่ะ จะพยายามทำสิ่งที่ดีที่สุดค่ะ เพื่อทุกคนอยู่ร่วมกันอย่างสบายใจเสียทีค่ะ
สุดท้ายนี้ ขอให้ป้าเป็นที่ปรึกษาของเราชาวบล็อค และขอให้ป้ามีสุขภาพแข็งแรงตลอดไปนะคะ
แล้วนัทจะเข้ามาเล่าเหตุการณ์ระทึกขวัญวันไปพบแม่สามีให้คุณป้าฟังค่ะ
ขอบคุณอีกครั้งค่ะ

คุณนัทสู้ๆ บุ๋มเอาใจช่วย..ยิ้มสยามเอาชนะทุกอย่างกลับมาแล้วเล่าให้ฟังบางเน้อ...
เดี๋ยวนี้ไม่ค่อยเห็นคุณป้าอัพบล็อคทำกับข้าวเลย ดูครูกุ๊กกับอลินแล้วก็เอาสูตรมาอัพบล็อคก็ดีค่ะ บุ๋มรออยู่(อิอิ)

สวัสดีคุณ นัท และคุณบุ๋ม

ป้าจะรอคุณนัทกลับมาเล่าการไปพบกับคุณแม่สามี

เดี๋ยวจะขึ้นหน้าใหม่ จะได้ไม่ต้องเลื่อนลงมาอ่านให้ลำบาก

ส่วนคุณ บุ๋ม ขอบคุณมากที่ติดตาม ตอนนี้อากาศมันหนาว
การไปยืนในครัวนาน ไม่สนุก อยากเข้าห้องอุ่นๆมากกว่า

อาหารก็ทำเพียงพอทานง่าย เดี๋ยวอาทิตย์หน้าคงได้หาอะไรมาทำ เพราะทิ้งเมี่ยงปลาจนเป็นเมี่ยงค้างปี

คุณป้าคะ ขอประทานโทดษจิงๆค่ะ นัทมาช้า
พอดีที่นัทบอกพบวันเสาร์จำผิดวันค่ะ เป็นอาทิตย์ค่ะ
แล้วเมื่อวาน พบ ผ่านฉลุยทำประการค่ะ
แม่สามีเค้าชอบนัทค่ะ เค้าเอ่ยปากชวนเราสองคนไปทานอาหารที่บ้านอย่างพร้อมเพียงค่ะ แต่ไม่รู้แน่ชัดว่าวันไหนค่ะ แต่นัทก้อยิ้มแก้มบานไปหมดแล้วค่ะ
นัทเองทำตามที่ป้าและเพื่อนๆชาวบล็อคเเก๊งค์ทุกคนแนะนำเลยค่ะ
ตอนแรกนัทจะไม่เล่าความเป็นมาลงบล็อคค่ะ นัทอยากเก็บมันไว้แบบนี้ แต่ไม่ไหวค่ะ มันอัดอั้น พอนัทตัดสินใจ เล่าเรื่องราวความเป็นมาในหน้าบล็อคของนัทเอง มีเพื่อนๆพี่ๆมาเป็นกำลังใจให้นัท และแนะนำนัทอย่างที่คุณป้าบอกเลยค่ะ นัทรู้สึกโล่งใจ จน ณ ตอนนี้ นัทไม่รู้สึกว่า นัทอยู่โดดเดี่ยวในต่างเมืองอีกแล้วค่ะ นัทดีใจมากเลยค่ะ ที่ได้มีโอกาสแสดงความเป็นไทย และรอยยิ้มแบบคนไทยที่จิงใจ ให้ แม่สามี ท่านนึกเอ็นดูนัทค่ะ เพราะอย่างน้อย นัทก้อได้แสดงว่า คนไทย ก้องามด้วยรอยยิ้มและน้ำใจค่ะ
นัทจะมาคุยกะคุณป้าบ่อยๆนะคะ ถึงไม่มีเรื่องทุกข์นัทก้อจะมาค่ะ
นัทชอบน้องBlythe ของป้ามากๆเลยค่ะ

ปล....อีกนิดค่ะคุณป้า
พอดีนัทได้เล่าเรื่องราวความเป็นมาของนัทกับสามี ในหน้าบล็อคของนัทแล้วค่ะ เพราะบางทีใครที่มีเหตุการณ์แบบนัท เค้าอาจมีกำลังใจ และมีข้อคิดดีถึงสาเหตุของปัญหาได้ค่ะ นัทเองก้อหวังว่าเรื่องราวของนัทจะมีประโยชน์ไม่มากก้อน้อยน่ะค่ะ
ปล...อีกครั้งค่ะ ฝากถึง คุณบุ๋ม ค่ะ
นัทขอบคุณมากๆเลยค่ะกับกำลังใจจากคุณบุ๋ม นัทอัพบล็อคความคืบหน้า เรื่องราวของนัทแล้วค่ะ เชิญคุณป้า กับคุณบุ๋มเข้ามาอ่านได้นะคะ

ดีใจด้วยน่ะคุณนัท เป็นกำลังใจให้(อีกคน) ก้าวต่อๆไปขอให้สวยงามค่ะ สู้ๆ
รอลุ้นเหลือเกินว่าอาทิตย์จะได้ทำอะไรทาน(อิๆ) ตอนนี้ตัวบุ๋มเองก็มีเรื่องไม่สบายใจเหมือนกัน แก้ไม่ตกจริงๆ แต่ยังอยู่ในอารมณ์เครียดๆน่าจะอีกสักวันสองวันจะเข้ามาปรึกษาค่ะคุณป้าตอนนี้ยังเรียงลำดับไม่ถูกว่าจะเล่าอะไรก่อนดี จะปรึกษาในบล็อคดีหรือว่าในmailคุณป้าดี แล้วจะกลับเข้ามาค่ะคุณป้า

ขอเป็นกำลังใจให้คุณบุ๋มค่ะ
ขอให้แก้ปัญหาที่ทำให้ไม่สบายใจได้เร็ววันนะคะ
ปล...วันนี้นัทแวะมาหาคุณป้าสองรอบเลย แบบว่าคิดถึงค่ะ

ขอบคุณ คุณ: นัตโตะ ที่คิดถึงกัน มีอะไรมาเล่าให้ฟังอีกไหม

ขอบคุณ คุณนัตโตะเช่นกันค่ะ อ่อ อีกอย่างเราอยู่ลพบุรีเหมือนกัน(แอบเข้าบล็อคคุณนัตโตะมา)
ป้าต้อย คุณนัต วันนี้บุ๋มโดนทำบันทึก (ซึ่งในทางราชการ การทำบันทึกเสนอผู้บังคับบัญชาถือว่าเป็นเรื่องใหญ่ค่ะ) แต่มันไม่ใช่ความผิดบุ๋มเลย (เฮ้อ พิมพ์ไปร้องไห้ไป) แล้วคนที่ทำบันทึกเสนอก็คุณเงิบคนเดิม ทำบันทึกโดยที่ใส่ความคิดเห็นตัวเองร่วมทั้งสิ่งที่ไม่จริง ไม่มีมูลเหตุลงไป ผอ.ก็เข้าข้างคุณเงิบ แต่เขายังไม่ได้เรียกบุ๋มเข้าไปคุยนะค่ะ
ป้าต้อยบุ๋มควรทำยังไงดีค่ะ ทำตัวเหมือนเดิมแล้วตั้งใจทำงานก็ไม่เห็นจะได้อะไร ในเมื่อ ผอ.ก็เข้าข้างคุณเงิบอยู่แล้ว
ป้าต้อย ขอกำลังใจและคำแนะนำด้วยค่ะ

หมดกำลังใจ และท้อแท้อย่างรุนแรงเลยค่ะ

เป็นอะไรคุณบุ๋ม เล่ามาให้ป้าฟัง ถ้าช่วยคิดได้ก็จะได้มาช่วยกันแก้ปัญหา

คุณป้าขอบคุณมากค่ะ ที่ให้โอกาสปอได้คุยกับคุณป้า ปอไม่ต้องการอะไรจากคุณป้ามากมาย แค่ใจก็พอ ไม่รู้น่ะค่ะปอรู้สึกถูกชะตากับคุณป้า
พอปอได้อ่านที่คุณป้าเล่า ปอคิดในใจ ปอก็จะพยายามลืมคนฯหนึ่งเหมือนกัน
ปอพยายามปลงทุกฯอย่าง แล้วแต่ใครจะคิดอย่างไงเรามีกินมีใช้ ครอบครัวมีความสุขก็พอ จริงฯแล้วคนฯหนึ่งนี่สามารถ ทำให้คนเกลียดเราหมดได้น่ะค่ะ ปอก็อยากจะพูดให้ทุกคนเข้าใจ แต่ปอตัดใจไม่พูดอะไรอีกแล้ว และอยากจะให้อะไรฯจบลงดีกว่า เพราะคำอธิบายให้คนฟังนี่หนูโดนมาแล้ว มันก็กลับไปหาคนฯนั้นอีก และเรื่องก็ยิ่งไปกันใหญ่ วุ่นวายนะค่ะคุณป้าโลกมนุษย์นี่
ปอไม่ต้องการอะไรจากคุณป้า ขอแต่มีคนเข้าใจก็พอค่า
หนูอยากจะพูดให้ใครสักคนเข้าใจ แต่อธิบายมันก็ยืดยาวน่ะค่ะ
หนูรู้ค่ะว่าหนูไม่ได้ดีไปทุกอย่าง แต่ก็จะพยายามทำไห้ดีที่สุดค่ะ
แล้วค่อยคุยกันน่ะค่ะ ขอบคุณมากค่ะ รักษาตัวน่ะค่ะ

ถ้าป้าอยากออกความ
คิดเห็นส่งไปที่ Mail ของปอก็ได้
หรือตรงที่ปล๊อกป้าก็ได้ค่ะ
หรือถ้าป้ามีความคิดกุ้มใจ อยากมีใครสักคนที่เข้าใจ เล่าให้ปอฟังด้วยได้ค่ะ ปออาจจะช่วยอะไรไม่ได้มาก แต่อาจจะทำให้ป้าสบายใจได้น่ะค่ะ
ขอบคุณค่ะ

ขอบคุณมาก คุณปอ เรื่องของป้าก็เป็นแบบน้อยใจเพื่อน แต่คิดว่าไม่เป็นไร วัยนี้แล้ว เรื่องเพื่อนไม่ใช่ปัญหาสำคัญ เรามีสามีเป็นหลักใจให้แล้ว ขอบคุณที่อีกครั้งที่เป็นห่วงและหวังดีกับป้า

เข้ามาแล้วค่ะ ป้าต้อย ร้องไห้ไปสามสี่วันเต็ม (เฮ้อ) ขอบคุณจริงๆค่ะที่เป็นห่วง แต่คราวนี้เล่นกันแรงจริงๆ ถึงขั้นวินัยร้ายแรงเชียวล่ะ คงอยากจะให้บุ๋มออกจากงานให้ได้ จะเป็นอะไรไหมคะ ถ้าบุ๋มจะขอ mail คุณป้า คิดว่าปรึกษาทางนั้นจะสะดวกกว่าค่ะ

อย่างนั้นคุณป้าไม่ต้องเสียใจหรอค่ะ ยังไงซ่ะ ยังมีคนอีกตั้งมากมายที่เขา รู้สึกดีกับคุณป้ารวมทั้งปอด้วยน่ะค่ะ
ปออีกคนหนึ่งที่ไม่ได้คบคนที่จะรวยหรือจน ไม่อยากที่จะมองตรงนั้น

ปอยิ่งแย่ยิ่งโดนรุมเยอะ ลือกันต่างฯนาฯต่อฯว่าเราลืมกำพืชมั่ง ดัจริตมั่งสาพัด ทั้งฯที่เราไม่เคยลืมอะไรเลย หมูเห็ดเป็ดไก่ วัวควาย
ชีวิตบ้านนอกจะเป็นอย่างไร อยากจนอย่างไรเราก็ไม่เคยลืม


แต่ก็ตามชั่ง ปอคิดว่าเราอยู่อย่างงี้เราก็อยู่ได้ มีชีวิตเงียบฯก็ไม่เป็นไร ปอก็ขอให้คุณป้าเป็นอย่างงั้นด้วย ค่ะ
สวัสดีค่ะ บ้ายบายค่ะ

สำหรับอิเมล์ป้า toytokyo@hotmail.com คุณบุ๋มเขียนไปเล่าให้ฟังได้ยินดีรับฟัง

ขอบคุณ คุณปอมาก คนเราไม่ควรลืมกำพืดตัวเอง เกิดที่ไหน ใครเป็นพ่อเป็นแม่ ปู่ย่าตายายเป็นใคร คนที่ว่าเราเขาอาจจะไม่อยากเห็นเราดีกว่า ก็หาเรื่องไปตามจริตที่เขาคิด ปลงซะ ป้าก็ปลงๆไปบ้างแล้ว คนรักเท่าผืนหนังคนชังเท่าผืนเสื่อ แวะมาคุยกับป้าบ่อยๆได้

หวัดดีค่ะคุณป้าขวัญวัยโจ๋...ชาวบล็อคแก๊งค์
คิดถึงคุณป้าจังเลยค่ะ สบายดีไหมคะ?
ช่วงนี้นัทเองยุ่งกับการเรียนภาษาเพราะนัทเข้าเรียนทีหลังเพื่อนเลยต้องพยายามดันตัวเองอย่างมากค่ะ...
ช่วงนี้ยังพออยู่ได้ไปเรื่อยๆค่ะ ...

และสวัสดีคุณบุ๋มด้วยค่ะ
เป็งไงบ้างคะ ปัญหาย่อมมีทางแก้เสมอค่ะ แต่คงต้องอดทนและคงต้องใช้เวลา...ขอเป็นกำลังอีกครั้งค่ะ....
ความดีย่อมชนะทุกสิ่งค่ะดีใจจังเลยค่ะ คนบ้านเดียวกันเลย...นัทอยู่ ลำนารายณ์ค่ะ

วันนี้นัทพูดซะยาวเลย..

ปล...อากาศหนาวๆ ขอให้คุณป้ารักษาสุขภาพนะคะ....(นัทเองก้อหนาวสุดๆเลยค่ะ)
ฝันดีนะคะ....

ปล...นัทแวะมาเติมคำค่ะ ตกคำค่ะ
ตกคำนี้ค่ะ ขวัญใจวัยโจ๋ ค่ะ
ขอโทษมากๆเลยค่ะ

หวัดดีค่ะ
คุณป้าพูดถูกค่ะ คนที่ไม่ชอบเรามีเยอะจริงฯ กับคนฯหนึ่งพยายามที่จะทำให้ทุกคนคิดว่าเราเป็นคนไม่ดี นี่ก็อีกแล้วปอพึ่งได้ยินมาจากอีกคน เขาจะทำทุกวิธีทางทำให้คนเกลียดเรา และมองเราเป็นคนไม่ดี
ปอก็เลยบอกเขาว่าปอไม่ขออธิบายอะไรมากแล้ว ถ้าจะคบก็คบ ถ้าจะไม่คบเราก็ไม่เป็นไร นี่เพื่อนฯที่ปอเคยรู้จักอยู่ที่กรุงเทพหรือที่ ใหนฯก็ตาม พากันมองเราแย่ไปหมด กับคนฯหนึ่งที่ไม่ยอมรับว่าตัวเองเป็นไง
และโยนความไม่ดีให้เรานี่แย่น่ะค่ะ
คุณป้า (ฟังดูชีวิตยังกะละครจริงน่ะค่ะ)
ถ้าเป็นไปใด้ ปออยากขอพรสิ่งศักดิ์สิทธิ์ทั้งหลาย ในโลกนี้ ถ้ามีจริง จงดลบันดาลหาทางออกให้ปอด้วย
ขอบคุณฯป้ามากฯน่ะค่ะที่ให้หนูสามารถ ใช้พื้นที่ของคุณป้า และเข้ามาคุยกับคุณป้าได้ค่ะ
ขอบคุณจริงฯจากใจค่ะดู
แลตัวเองน่ะค่ะ

ฝากไว้ในmail. แล้วนะค่ะ้ป้าต้อย รบกวนด้วยค่ะ
คุณนัท เมื่อไหร่กลับเมืองไทยค่ะ กลับมาเจอกันหน่อยไหม? เด๋วบุ๋มเลี้ยงก๋วยเตี๋ยวหนิง(เหอๆ)
คุณปอค่ะ ขอนิดนึ่ง ในฐานะที่บุ๋มก็ได้รับกำลังใจจากป้าต้อยเหมือนกัน ในเมื่อชีวิตเราไม่ได้ขึ้นอยู่กับใคร ก็ไม่ต้องไปสนใจคำพูดเขาหรอกค่ะ คนที่รู้จักเราดีพอ เขาก็ย่อมรู้ว่าเราเป็นเช่นไร ส่วนคนที่ไม่แน่ใจ เขาคิดตามที่คนนั้นพูด เขาคงไม่มีคุณสมบัติพอที่จะแชร์ความรู้สึกกับเรา ทุกอย่างเป็นของชั่วคราวค่ะ สิ่งเดียวที่คุณปอต้องการในตอนนี้คือ "เวลา" เวลาที่จะได้อยุ๋กับตัว อยู่กับครอบครัว เวลาที่จะได้คิดและตัดสินใจกับเหตุการณ์ที่เกิด สู้ๆค่ะ ปัญหาแบบนี้ มีทุกที "อย่าได้แคร์" ค่ะ