Group Blog All Blog
|
สะบายดีปีใหม่ (Day 2: และแล้วก็ถึง...หลวงพระบาง) ระหว่างที่ยังมีแสงแดดอยู่ เรา 3 คนนั่งชื่นชมบรรยากาศระหว่างทางกันไปตลอดทาง ตามประสาเด็กกรุงที่ไม่ค่อยได้เห็นวิถีชีวิตเรียบง่ายแบบชาวบ้านๆ ลืมบอกไปว่าเพื่อนร่วมทาง 2 คนของเราหลงใหลการถ่ายรูปกันอย่างหัวปักหัวปำ ทั้งสองคนแข่งกันกดชัตเตอร์กันกระหน่ำ แต่เราขอสมัครซึมซับภาพตรงหน้าด้วยตาอย่างเดียวก็พอ (ที่จริงคือไม่สามารถถ่ายรูปสู้พวกนั้นได้นั่นเอง อิอิ...ทำเป็นพูดให้เก๋ไปอย่างงั้น) ... แต่ภาพทุ่งนา ที่มีองค์ประกอบเป็นกระท่อมบ้าง ควายบ้าง กับแสงสีทองช่วงสุดท้ายของวันก็ประทับใจพวกเรามากจริงๆ อากาศเริ่มเย็น มีหมอกบางๆ ลอยอยู่เรี่ยๆ ยอดไม้ ให้เด็กกรุงอย่างเราๆ นั่งมองไปก็เคลิ้มไป นึกถึงหมอกควันที่กรุงเทพ แล้วก็รู้สึกดีใจที่ได้หลบมาอยู่ที่นี่บ้างซัก 3-4 วันก็ยังดี  และแล้วก็มืด เรานั่งกระเด้งกระดอนไปเรื่อยๆ บนรถ หลับบ้างตื่นบ้างไปตามประสา ช่วงแรกๆ ที่เพิ่งจะออกจากเวียงจันทร์ ทางก็ยังไม่โค้งเยอะเท่าไหร่ แต่ดูเหมือนว่าความโค้งจะเพิ่มปริมาณมากขึ้น ตามระยะทางที่วิ่งไป อากาศเริ่มหนาว จนต้องปิดหน้าต่าง ไม่ให้ลมเข้า หลังจากที่ตื่นขึ้นมาเป็นรอบที่สาม อยู่ดีๆ รถก็จอด... จอดทำไมอะ ให้เข้าห้องน้ำมั้ง... ใช่แล้วค่ะ รถจอดให้เข้าห้องน้ำ แต่...ไม่มีห้องน้ำ เพื่อนร่วมทางชาวลาวกุลีกุจอลงจากรถ แล้วก็แยกย้ายกันไปตามพุ่มไม้ข้างทาง โอ้...มายก้อด ขอผ่านค่ะ แบบนี้ขอผ่านก่อนนะคะ ... ยังไม่เดือดร้อนขนาดนั้นน่ะ  ระหว่างทางมีพี่ทหารคนนึงติดรถมาด้วย เราคิดว่าสงสัยเพราะเป็นรถรอบกลางคืนเลยต้องมีการดูแลกันใกล้ชิดเป็นพิเศษ (ตอนแรกก็ไม่รู้หรอกว่าพี่เค้าเป็นทหาร...จนมาเห็นพี่แกถือปืนยาวติดมือมาด้วย แล้วมานั่งข้างๆ น้องชายเรา เพราะคนที่นั่งอยู่ก่อนลง นั่นแหละ) รถจอดให้พักกันอีกรอบที่ร้านอาหารเล็กๆ ริมทาง คราวนี้ทุกคนลงกันหมด ถ้าใครหิวจะสั่งข้าวกินก็ได้ รอบนี้โชคดีที่มีห้องน้ำให้เข้าอย่างเป็นเรื่องเป็นราว ทีนี้พอขึ้นรถอีกรอบ คุณน้องชายไปแอบได้ยินมาจากไหนไม่รู้ พี่คับๆ เห็นเค้าบอกว่าคงจะไปถึงประมาณตีสาม !!!! โอ๊ะ...โอ... ตีสาม... ...จิงดิ... !!!!! อึ้งไปเล็กน้อย...แต่ก็เอาวะ ทำไงได้ เป็นไงก็เป็นกัน เห็นมั้ย...บอกแล้ว ทริปนี้สนุกตั้งแต่วันแรก รถเริ่มเคลื่อน พี่ทหารหน้าตาใจดีคนนั้นก็เริ่มเดินแจกถุงพลาสติก -*- อะโห...เอางี้เลย...ได้ยินมาเหมือนกันว่าทางมันคดเคี้ยว นี่มันจะขนาดนั้นเลยใช่มั้ยเนี่ย ... เพื่อเป็นการปลอดภัยไว้ก่อน เราก็เลยชิงหลับกันซะให้รู้แล้วรู้รอด หลับๆ ตื่นๆ ... ...หลับๆ ตื่นๆ หลับๆ ตื่นๆ ... แล้วรถก็จอด... เราลืมตาขึ้นมาเพื่อเจอกับความมืดสนิท ไม่มีวี่แววว่าจะมีชุมชน หรือแม้แต่บ้านคนอยู่แถวๆ นั้นเลย เอาล่ะสิ...จอดทำไมหว่า... คน 4-5 เริ่มทยอยลงจากรถ เราพยายามเอาหน้าแนบกระจกเย็นๆ เพ่งสายตาออกไปในความมืด รู้สึกว่ายางจะมีปัญหา ผู้ชาย 4-5 คนกำลังพยายามทำอะไรบางอย่างกันอยู่ที่ยางล้อหน้า แต่ก็ไม่มีใครทำท่าวิตกทุกข์ร้อนอะไร คงจะไม่ใช่เรื่องใหญ่โตอะไร ... ยางแตกก็เปลี่ยนใหม่ได้... รถจอดอยู่ตรงนั้นนานเท่าไหร่ก็จำไม่ได้ แต่พอเปลี่ยนยางเสร็จเรียบร้อย เราก็ได้เดินทางกันต่อ ถนนช่วงนี้เข้าช่วงคดเคี้ยว อย่างสุดยอด และรถที่เรานั่งก็สามารถวิ่งตะบึงไปได้อย่างน่ามหัศจรรย์ใจมาก ริมๆ ทางมีกระท่อมเรียงรายอยู่เป็นช่วงๆ หลังจากสืบทราบได้ความว่าเป็นชาวเขา ที่รัฐบาลลาวขอให้มาตั้งบ้านเรือนอยู่ริมถนน เพราะเมื่อก่อนถนนเส้นนี้เปลี่ยวและมีโจรดักปล้นคนที่เดินทางผ่านไปมา การตั้งบ้านเรือนอยู่ริมถนนนี่ก็คือ ริม จริงๆ นะ ริมชนิดที่ว่า เวลาถึงทางโค้ง เรารู้สึกเหมือนกับว่ารถกำลังจะวิ่งตะบึงเค้าไปไหนบ้านเค้า หรือไม่ก็จะไปเฉียดเอาหลังคาบ้านใครซักหลังมาด้วยทุกที ...แล้วเราก็หลับๆ ตื่นๆ กันต่อไป...  ตอนที่รถจอด เราพยายามจะโทรหาอ้ายหมายอีกรอบ เพื่อที่จะบอกว่า เราคงจะไปถึงดึกกว่าที่บอกไว้ตอนแรก แต่ไม่สำเร็จ...นั่นสินะ...นี่มันมีแต่ภูเขากับป่า...จะไปมีสัญญาณได้ยังไง - - ... .. . เอาล่ะค่ะ...ก่อนที่จะถูกด่า (?) มากไปกว่านี้ ก็จะรีบพาไปให้ถึงหลวงพระบางกันซักทีดีกว่า ในที่สุด เราก็ไปถึงกันซักที หลวงพระบาง จุดหมายปลายทางของทริปนี้ เรามาถึงท่ารถที่หลวงพระบางตอนตีสาม เหมือนที่คุณน้องชายได้ข่าวมาจริงๆ อากาศหนาวได้ที่ และเรายังโชคดีที่ยังมีรถตุ๊กๆ จอดอยู่ที่ท่ารถด้วย เราให้ตุ๊ก ตุ๊ก พาไปที่เกสต์เฮาส์ที่เราจองไว้ เฮือนพักป่าไผ่ อ้ายหมายน่ารักมาก พอตุ๊ก ตุ๊กจอดที่หน้าเฮือนพัก อ้ายก็มาเปิดประตูให้เราทันที แล้วก็พาเราไปที่ห้อง ซึ่งเราก็พุ่งเข้าไปเตรียมพร้อมจะนอนได้ทันทีเหมือนกัน เรื่องลงทะเบียนเอาไว้พรุ่งนี้แล้วกันนะอ้ายนะ แล้วเราก็ปิดตัวเองจากโลกนี้ไปชั่วขณะ เอาล่ะค่ะ...ไว้ตื่นมาพบกันนะคะ 
เจอเหตุการณ์คล้ายๆ กันเลยค่ะ
แวะเข้าไปเยี่ยมบล็อกเรามั่งนะ ถ้ามีรูปก็เอามาลงด้วยนะคะ เผื่อไปที่ เดียวกัน แต่คนละมุมมอง  โดย: อ้วนล่ำดำสิวหิวตลอด (อ้วนล่ำดำสิวหิวตลอด
 ) วันที่: 6 กุมภาพันธ์ 2550 เวลา:23:52:05 น. |
Verena_T
 ฝากข้อความหลังไมค์ Rss Feed  Smember ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?] |
||||||||||||
We write our own destiny. We become what we do.
เป็นอีกประเทศที่อยากเที่ยว น่าจะมีภาพให้ดูบ้างนะครับ