เดินทาง พักผ่อน

เมื่อวันที่ 5 ธันวาคม เป็นวันหยุดหลายวัน ผมบ่นดัง ๆ เป็นระยะ ๆ ว่าผมจะไปปฎิบัติธรรมที่วัดสัก 2 -3 วัน บ่นทั้งที่ทำงานและที่บ้านให้เขารู้เป็นนัย ๆ ว่าในวันที่ 5 - 10 ธันวาคม ห้ามมีธุระนะเพราะจะไม่อยู่ พอวันที่ 4 ตอนเย็นสักประมาณ 16.00 น. เจ้าหน้าที่ฝ่ายหนังสือ ได้นำจดหมายมาให้ว่าต้องไปประชุมวันที่ 8 ธันวาคมนะคะ เวลา 10.00 น. ผมชักท้อถอยเหมือนกันว่าทำไมหว่าจะไปวัดแท้ ๆ ทำไมต้องมีอุปสรรคด้วย แต่ด้วยการสนับสนุนของภรรยา บอกว่าไปเถอะเราทำได้แค่ไหนก็แค่นั้น และได้ทดสอบตัวเองกับอากาศหนาวด้วยว่าเราจะทนได้ขนาดไหน ใจเราเป็นอย่างไรแล้วบ้าง ตกลงเราก็ยังคงกำหนดการเดิมไว้ว่าจะไปวัดป่าสุคะโต กัน แต่ขอเป็นระหว่างวันที่ 5-7 ธันวาคม 2552 นะ(หายไปหลายวันจากความตั้งใจเลยครับ)
ออกเดินทางวันที่ 5 ธันวาคม เวลาประมาณ 6.00 น.ไปถึงจังหวัดชัยภฺูมิเอาเกือบ 12.30 น. ไปแวะกินข้าวแล้วไปที่ห้างสรรพสินค้าเพื่อซื้อของแห้งเอาไปให้ที่โรงทานของวัด ไปครั้งนี้ในใจผมมีความตั้งใจอย่างแรงกล้าว่าจะเอาอาหารและเครื่องใช้ที่ตัวผมเองอยากได้ หรืออยากใช้ไปถวายวัด และผมก็ได้ของตามต้องการทุกอย่างมาอย่างง่ายดาย(ปกติของอะไรที่ฉันอยากได้มันจะไม่ได้ พอหาอย่างอื่นมาแทน ทำจนเสร็จแล้วของที่อยากได้จึงจะปรากฎให้เห็น) ผมและภรรยาและลูกจึงเดินทางไปวัดด้วยความสุขอย่างเต็มที่
เมื่อถึงวัดเราก็ขนของลง แล้วไปหาที่พัก ซึ่งก็แยกกันอยู่ระหว่างภรรยาผมและผม ส่วนลูกชายเขาจะไปเข้ากิจกรรม ธรรมยาตรา กับท่านพระอาจารย์ไพศาล วิสาโร ต่างคนต่างแยกย้ายกันไป
มาคราวนี้พระอาจารย์ที่เคยสอนผมท่านก็ไม่อยู่ และคนก็ไม่มากด้วย มันเป็นเรื่องดีของผมอย่างมากเพราะจะได้เป็นผู้บริการเรื่องต่าง ๆ บ้าง ไม่ใช่รับบริการจากคนอื่นเหมือนเมื่อมาคราวก่อน ซึ่งก็ได้ทำสมตวามต้องการ
อากาศหนาวเย็นมากสำหรับผม แต่ก็ทำกิจกรรมที่ต้องทำได้เป็นปกติ การสร้างจังหวะ หรือการเดินจงกรมยังเป็นไปด้วยดี การสร้างจังหวะดีกว่าเมื่อครั้งก่อนมาก อาจเป็นเพราะได้ไปฝึกทำที่บ้านมาบ้้างผิดกับครั้งก่อนที่ได้ทำเป็นครั้งแรก การสร้างจังหวะก็ดีการเดินจงกรมก็ดีทำได้ดีอย่างต่อเนื่องไม่มีอุปสรรค
วันที่ 6 ธันวาคม 2552 ภรรยาชวนให้ไปดักรอขบวนธรรมยาตราที่วัดภูเขาทองเพื่อร่วมกิจกรรมเล็ก ๆ น้อย ๆ และร่วมทำบุญด้วย ทั้งผมและภรรยาออกจากวัดไปที่วัดภูเขาทอง(วัดนี้มีหลวงตาคำเขียน เป็นเจ้าอาวาส) เพื่อร่วมกิจกรรม เมื่อขบวนมาถึงก็มีการทำบุญเลี้ยงพระและเลี้ยงคนที่เดินในขบวน ผมได้อยู่ร่วมกิจกรรมและช่วยตามที่จะสามารถทำได้แต่ก็ไม่ได้ช่วยอะไรเลยเพราะไม่มีอะไรให้ทำ ได้แต่นั่งดูเขาและร่วมรับประทานอาหารซึงเป็นผัก(ผักของภาคอีสาน) ก็ดีเหมือนกันได้กินอะไรแปลก ๆ ที่ไม่เคยกิน ก่อนขบวนออกผมบอกภรรยาว่าให้เดินทางกลับก่อน เพราะไม่เช่นนั้นรถเราจะวิ่งไปแล้วทำฝุ่นให้คนในขบวนเขาเกิดปัญหาได้
หลังจากนั้นผมก็กลับมาวัดแล้วมาเดินจงกรมและสร้างจังหวะจนเย็นไปทำวัตรเย็นแล้วกลับมานั้งสร้างจังหวะต่อจนประมาณ 3 ทุ่ม ก็เปลี่ยนมาอ่านหนังสือจนเวลา 24.00 น.ก็เข้านอน กลางคืนอากาศเย็นประมาณ 12 องศาเซลเซียส นับว่าหนาวแล้วสำหรับผม
ผมได้เรียนรู้ว่าถ้ามีสติอยู่กับตัวตลอดเวลาสามารถสร้างความสุขให้ตนเองได้ และถ้าจะคิดทำไม่ดีก็ไม่ง่ายเหมือนกันครับ

Create Date : 11 ธันวาคม 2552		0 comments
Last Update : 12 ธันวาคม 2552 13:29:20 น.
Counter : 299 Pageviews.
Share Tweet