SweetieKate's Fiction blog
|
||||||||||||||
<P-Kong Fic> Honeymoon the series 11.2 ผมยืนฟังเสียงน้ำทะเล...ปล่อยความเศร้าเสียใจให้ล่องลอยไปในบรรยากาศ... เสียงพูดคุยของคนเดินผ่าน..เข้ามากระทบโสตประสาท...ทำให้ผมรีบปาดน้ำตาและพยายามทำหน้าตาให้ปกติที่สุด... เสียงของผู้ชายคนนึงดังขึ้น วันนี้เจอแขกแปลกๆ อีกแล้วว่ะ...เป็นเพื่อนเจ้านายเลยนะเว้ย... เสียผู้ชายอีกคนดังขึ้นโต้ตอบ ใครวะ...อ่อ...ที่อยู่ห้องพัก VIP...ชื่ออะไรพีพีนี่ใช่เปล่า ก็คนนั้นอ่ะแหละ...ตอนช่วงเช้าพอรู้ว่าเพื่อนที่มาด้วยกันนั่งเรือออกไปข้างนอกเท่านั้นแหละ...โหยยยย...ทำท่าจะเป็นจะตายวิ่งไปวิ่งมา...จะให้ออกเรืออีกลำไปตามกลับมาให้ได้เลยนะ...พอบอกว่าเรือหมดเท่านั้นแหละ...ทำท่าเหมือนจะต่อยฟร้อนท์อ่ะ...คุณลิซต้องมาห้ามไว้เลยนะเว้ย หา...ถึงกับให้เจ้านายมาห้ามเลยเรอะ...แล้วไงต่อวะ ก็คุณลิซเค้าก็จับแยกออกไปคุยหน้าเครียดอยู่ตั้งนาน...ตอนแรกพี่แกก็ไม่ได้จะเบาลงเลยนะ...เดินวนไปวนมายังกับหนูติดจั่น...บ่นๆ ว่าจะไปหาเรือของชาวประมงออกตาม...สงสัยจะบ้าไปแล้วว่ะ โห่...แค่เพื่อนไปเที่ยวเกาะนี่ต้องเป็นขนาดนี้เลยเหรอวะ เออ...รู้สึกว่าจะไม่ใช่แค่เพื่อนอ่ะดิ...ข้าได้ยินเต็มสองรูหูเลยว่ะว่าเค้าบอกว่าเป็นแฟน...โวยวายกับคุณลิซใหญ่ว่าทำไมเด็กคุณลิซปล่อยให้ขึ้นเรือไปได้ อ่าว...ใครจะไปรู้วะ...พูดงี้ก็ไม่ถูกนา ก็เออดิ...แต่ตอนนั้นใครจะกล้าเถียง...หน้าพี่แกนี่พร้อมฆ่าคนเลยนะ...ท่าทางจะรักมากจริงๆ...เป็นห่วงสุดๆ...แล้วที่สำคัญไม่ใช่ไร...พี่แกกระวนกระวายยันบ่าย...ขนาดคุณลิซเอาของหายากอะไรไม่รู้ที่แกสั่งไว้มาอวดแกยังไม่อารมณ์ดีขึ้นเลยนะ...เอาแต่ถามย้ำๆ เรื่องเวลาเรือกลับมาอยู่ได้ แล้วตกลงว่าแกเป็นไงแล้วอ่ะตอนนี้ โหยย...ยิ้มร่าเลยดิ...ตอนเด็กมันวิ่งมาบอกว่าเรือมาแล้วกำลังจะเทียบท่า...พี่แกแทบพุ่งตัวออกมาหาอ่ะ...แต่พอดีมีของที่แกสั่งอีกอย่างอะไรไม่รู้มันมาส่งพอดีอ่ะ...แกเลยมัวแต่ตื่นเต้นกับของเลยไม่ได้ออกไปรับ เออ...อารมณ์ดีก็ดีแล้ว...แปลกจริงด้วยว่ะ...ขึ้นๆ ลงๆ...แขกสมัยนี้เอาใจยากจริง อารมณ์ดีบ้าอะไร...เห็นอารมณ์ดีได้แป๊ปเดียวอ่ะแก...พอดูของเสร็จออกมาหาแล้วไม่เจอแฟนตัวเองนะ...ก็กลับไปบ้าอีกรอบอ่ะดิ...โคตรดีใจที่ได้ออกเวรเลยว่ะ...ถ้าต้องรองรับอารมณ์พี่แกอีกรอบนะมีหวังเป็นบ้าแน่ บทสนทนาของคนทั้งคู่สิ้นสุดเพียงแค่นั้น...แต่หัวผมเริ่มหมุนติ้ว.... ที่ผมได้ยินนี่ผมไม่ได้เข้าใจไปเองใช่มั้ยว่าเป็นเรื่องของผม...เอ่อ...จริงๆ แล้วก็เป็นเรื่องของพีอ่ะนะ...แต่เกี่ยวกับผมเต็มๆ เลย... สรุปว่าพีไม่ได้ลืม...ไม่ได้ไม่เป็นห่วง...ไม่ได้มีความสุขอยู่กับผู้หญิงคนนั้น...อย่างที่ผม...เข้าใจเหรอ... สรุปว่าเรื่องทั้งหมด...เป็นเพราะผมคิดมาก...ผมทำตัวเป็นเด็ก...ผมเข้าใจผิด...งั้นเหรอ... ผม...ไม่เข้าใจ...ผมต้องการคำอธิบาย...จากคนคนเดียว...และผมจะเชื่อเค้าเท่านั้น... ผมเริ่มออกเดินไปตามแนวชายหาด...จุดมุ่งหมายคือห้องพักของเรา... ผมออกเดินไปได้ไม่กี่ก้าว...ผมก็มองเห็นร่างคุ้นตาที่ผมไม่ต้องมองซ้ำสอง...ร่างนั้นกำลังสอดส่ายสายตาค้นหาอะไรบางอย่างท่ามกลางชายหาดมืดมิด... ไม่ต้องรอนานใบหน้าคมก็หันมาเห็นผมแทบจะทันที... ก้อง!!! รอยยิ้มปรากฏขึ้นมาทันทีบนใบหน้า...ทำเอาผมแทบจะยิ้มตามไปด้วย... ผมเพิ่งรู้ตัวเหมือนกันว่าผมดีใจมากแค่ไหนที่เห็นเค้า...ผมคิดถึงเค้า.... พีวิ่งเข้ามาหาผมอย่างรวดเร็ว...และโดยไม่ทันที่ผมจะได้อ้าปากถามอะไร...ร่างของผมก็โดนรวบเข้าไปในอ้อมกอดของคนตรงหน้าเรียบร้อยแล้ว... ก้อง...คุณไปไหนมา...คุณเป็นยังไงบ้าง...ผมขอโทษ...ผมขอโทษนะก้อง...ที่ผมไม่ได้อยู่กับคุณ... ผมใช้โอกาสอันน้อยนิดก่อนที่เราจะเริ่มบทสนทนาอะไร...สูดกลิ่นกายของคนตรงหน้า...ผมโกรธ...ผมเสียใจ...ผมน้อยใจนะ...แต่ความรู้สึกทั้งหมดนั่นไม่ได้ทำให้ความคิดถึงพีน้อยลงไปเลย...ตรงกันข้ามการไม่ได้เจอกันเกือบหนึ่งวันเต็ม...ทำเอาผมใจหายจริงๆ ผมค่อยๆ ปลดอ้อมแขนที่โอบรอบตัวผมออก...สบสายตาคมเข้ม...ที่ตอนนี้มีแต่แววตาของความเป็นห่วงลึกซึ้งฉายออกมา... พี...ผม...คุณ...ทำไม ผมไม่สามารถเรียบเรียงประโยคได้ดังใจคิดเลยจริงๆ ก้อง...ผมรู้...ผมรู้...ผมทำให้คุณเสียใจ...ผมไม่ได้อยู่กับคุณ...ผมปล่อยให้คุณอยู่คนเดียว...ผมรู้...ผมขอโทษ...ก้อง...ยกโทษให้ผมนะ...ผมขอโทษ...คุณอย่าหนีผมไปอีกนะ... น้ำเสียงของพีแสดงความจริงใจ...เสียใจ...อย่างแท้จริง...จนผมรู้สึกผิด พี...ผม...ขอโทษ ก้อง...คุณไม่ต้องขอโทษ...ผมผิดเอง...ถ้าผมไม่ปล่อยให้คุณอยู่คนเดียวนานขนาดนั้น...คุณก็คงไม่ไปไหน...ผมรู้ว่าผมทำให้คุณเสียใจ...ผมขอโทษนะก้อง...ผมผิดเอง ผมเริ่มรู้สึกอยากได้คำตอบบ้าง พี...ทำไมคุณ...ต้องอยู่กับผู้หญิงคนนั้น ไม่ก้อง...ผมไม่มีวันอยากอยู่กับใครที่ไม่ใช่คุณ...ผมขอโทษ...ลิซเป็นแค่เพื่อน...ผมขอให้เค้าช่วยอะไรบางอย่างไว้...แล้วมันมีปัญหา...แล้วผมดันคุยกับเค้าจนลืมเวลาก้อง...ผมขอโทษจริงๆ นะก้อง... ดวงตาคมจ้องมองเข้ามาในดวงตาผมต้องการสื่อความหมายความจริงใจออกมาให้ผมรับรู้ขณะพูด ผมยังอดเอ่ยถามย้ำไม่ได้ คุณแค่คุย...เรื่องงาน เอ่อ...จะว่าเรื่องงานก็ใช่...เอางี้ก้อง...คุณฟังผมนะ... มือเข้มเอื้อมออกมาคว้ามือผมไปกอบกุมไว้แนบอก คุณ...คือคนเดียว...ที่ผมอยากอยู่ด้วย...ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง...ไม่เคยเปลี่ยน...และจะไม่มีวันเปลี่ยน...ไม่มีอะไรที่จะทำให้ผมไม่อยากอยู่กับคุณได้...ผมรักคุณนะก้อง...รักมาก...จนแค่คำว่ารักผมยังว่ามันไม่น่าจะพอ ขอบตาผมเริ่มรู้สึกร้อนผ่าว...ไม่มีทางที่ผมจะสงสัยคำพูดของคนคนนี้ได้เลย...ทุกคำออกมาจากใจ...สายตาคู่นั้นบ่งบอกทุกอย่างตามคำพูด... มือเข้มเอื้อมมาสัมผัสขอบตาของผม...ปาดเช็ดคราบน้ำตาออก... ใบหน้าเข้มเลื่อนเข้ามาใกล้ขึ้น...ดวงตาคมยังคงจ้องเข้ามาในตาผมส่งความรักความห่วงใยจริงใจมาให้ผมจนหมด...ผมเริ่มรู้สึกเลือดฉีดขึ้นหน้า แล้วเสียงเข้มก็กลับลดลงแค่เสียงกระซิบ...เมื่อคนพูดยื่นหน้าเข้ามาแนบใบหน้าผม ...ผมคิดถึงคุณจังเลยก้อง... ฟางแห่งความโกรธเส้นสุดท้ายหายไปแล้ว.... ผมโผเข้าหาร่างนั้น...เหยียดเอื้อมมือสองข้างเข้าไปโอบรอบเอวคนตรงหน้าทันที... ผมก็คิดถึงคุณ ผมสารภาพความจริงออกไปจนได้ ผมได้รับอ้อมกอดตวัดกระชับรอบตัวเป็นสิ่งตอบแทน...พร้อมกับเสียงกระซิบ ยกโทษให้ผมนะก้อง ผมกระชับอ้อมกอดแน่นขึ้น...พยักหน้าน้อยๆ แทนคำตอบ... ความทรมานของการคิดถึง....เทียบไม่ได้เลยกับความสุขเมื่อมีคนคนนั้นอยู่ในอ้อมกอดขณะนี้...ผมตักตวงช่วงเวลาแห่งความสุขอย่างเต็มที่... สักพักร่างตรงหน้าก็ขยับออกห่างเล็กน้อย...ทำให้ผมต้องปล่อยอ้อมกอดหลวมๆ...แต่แล้วใบหน้าคมก็เลื่อนเอียงเข้ามาใกล้... ริมฝีปากบางแตะสัมผัสแผ่วเบาที่ข้างแก้ม...ไล้เลยขึ้นไปข้างหู...ส่งเสียงกระซิบแผ่วเบาชวนหยุดหายใจ... ...ผมรักคุณ... เมื่อใบหน้าคมถอยออกมาเพื่อสบตา...ผมก็รู้สึกว่าใบหน้าผมร้อนผ่าวไปหมด... คนตรงหน้าส่งความรักลึกซึ้งผ่านทางสายตา...แล้วใบหน้าคมก็ค่อยๆ โน้มเอียงเข้ามาใกล้...จนริมฝีปากบางจ่อแนบชิดอยู่ที่ริมฝีปากผม... ...ผมหยุดหายใจ... ...ผมจะไม่มีวันปล่อยให้คุณหนีผมไปไหนอีกแล้ว... แล้วริมฝีปากของเราก็เคลื่อนมาสัมผัสกัน... อ้อมกอดเกี่ยวกระหวัดรกระชับรอบตัวเราทั้งคู่อีกครั้ง... ผมให้อภัยเค้าง่ายไปมั้ย... ผมยังไม่รู้เลยนะว่าเรื่องงานที่เค้าบอกว่าต้องคุยน่ะมันเรื่องอะไร... อืมมม...แต่ผมคงต้องขอจูบนี้ก่อน...แล้วเอาไว้ค่อยถามละกัน... -------------------------------- TBC --------------------------------
ขอบคุณพี่เกดมากๆค่า รอๆๆๆๆๆๆๆตอนต่ออย่างใจจดจ่อ คิดถึงเอนซีพี่เกดมากๆ
โดย: แป้ง วารุณี IP: 58.11.18.55 วันที่: 7 ตุลาคม 2554 เวลา:2:09:21 น.
มาเร็วดีจังค่ะ ดีแล้วนะเพราะไม่อยากปวดตับนาน 555 ตอนนี้กำลังตื่นเต้นกับฟิคตอนต่อไปที่คุณเกดบอกว่าหวานฉุดๆในซีรี่ย์นี้ จะหวานขนาดไหนน้า^^ รออยู่นะคะ
โดย: หนึ่งในสาวก IP: 223.205.19.23 วันที่: 7 ตุลาคม 2554 เวลา:6:40:27 น.
มาเร็ว!!เคลมเร็ว5555
ไม่ให้คนอ่านรอนานเลยนะคะwriter หวานจริงไรจริง^^ดีแล้วอ่ะไม่ต้องดราม่านานคนอ่านเครียดอ่ะ ตื่นเต้นจัง!!!!รอตอนพีคสุดดดดดดของซีรี่ส์ชุดนี้อยู่นะคะ จัดเต็ม!!!จัดหนักมาเลยค่ะ...ล้างตารอแล้ว...อิอิอิ โดย: Keamdeang1@smile IP: 58.9.214.79 วันที่: 7 ตุลาคม 2554 เวลา:7:07:07 น.
อ้ะ อ้ะ อ้ะ ย่องเข้ามาแพลมว่า อย่าเข้าใจผิดคิดว่าเป็น NC นะค้าาาาา
ตอนหวานฉุดๆ มันไม่จำต้องเป็น NC เน้อ เพราะว่าความหวานในอุดมคติของคนเขียนมันคือหวานโรแมนติกน้าาาา แต่ NC รับรองว่ามีแน่ ฮ่าๆ อาจจะเป็นตอนต่อของตอนต่อไป << งงมั้ย?? ขอบคุณที่คนที่ยังเข้ามาเมนท์มาดูกันเหมือนเดิมนะค้าบบบ รักทุกคนจิงจิ้งๆ มวฟฟฟ โดย: SweetieKate
 วันที่: 7 ตุลาคม 2554 เวลา:10:43:50 น.^^__^^ขอบคุณน้องเกดที่มาส่งข่าวตอนต่อไปนะคะ
จะหวานน้ำตาลไม่ต้องแค่ไหน??? จัดมาเลยค่ะ.....รออ่านตอนต่อไปอย่างใจจดใจจ่อ ปูเสื่อรอแล้วคร่าาาาาาาาาาา โดย: Keamdeang1@smile IP: 110.49.249.244 วันที่: 7 ตุลาคม 2554 เวลา:14:04:52 น.
กรี๊ดดดดด
รอๆๆ จ้ะ ทั้งฉากหวานๆและ NC เลือดสาด หุ หุ จัดมา โลดดดด ดีใจจัง ที่คุณพีไม่ได้ตั้งใจทิ้งน้องก้อง ตอนที่ได้ยินพนักงานคุยกัน ฟังแล้ว รู้ได้เลยว่า คุณพีรักน้องก้องมากจริงๆ แอบอยากรู้ว่าของสิ่งนั้นที่คุณพีสั่งทำไว้คืออะไรน๊าา(แหวนแต่งงานอ่ะป่าว อิ อิ) ขอบคุณน้องเกดมากค่ะ รอตอนต่อไปนะ โดย: hunny IP: 180.210.216.74 วันที่: 7 ตุลาคม 2554 เวลา:15:18:54 น.
ชอบหวานๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ปรับความเข้าใจกันได้แล้ว มารออ่านตอนพีคๆๆๆๆๆๆด้วยค่ะ โดย: Neshumah IP: 124.120.97.38 วันที่: 7 ตุลาคม 2554 เวลา:15:27:38 น.
ปล่อยให้ลุ้นซะแทบแย่?สุดยอด!
โดย: miyukik IP: 110.49.245.235, 82.145.209.46 วันที่: 7 ตุลาคม 2554 เวลา:21:53:55 น.
คิดถึงๆ น้องเกด (เม้นท์ 2 ตอนรวบยอดเลย)
ดีใจม๊ากกก ที่มาต่อ รอฉากหวาน น้้ำตาลไม่ต้องเลยนะ ขอบคุณมากสำหรับฟิค จ้าาาา โดย: pinchadee IP: 125.24.130.127 วันที่: 7 ตุลาคม 2554 เวลา:23:38:32 น.
ปั๊ดโธ่ ให้สาวก เครียดจนปวดตับ เล่นแรง นะคะ writer แต่สุดท้าย มันต้องยังงี้เลย เฮ้อ !!เมื่อยแก้ม ยิ้มเป็นบ้าอยู่คนเดียว อิๆๆๆ ขอบคุณมากมายนะคะ มาเร็วๆ นะ ตอนที่ว่าน่ะ ลุ้นจนตัวโก่งแล้วนะคะ อยากอ่าน ๆๆๆๆๆ ^____^".
โดย: lek^lek. IP: 223.207.33.120 วันที่: 8 ตุลาคม 2554 เวลา:22:15:56 น.
ถึงตรงนี้รู้แล้วว่า ถ้าไม่ใช่ก้องพีก็พร้อมที่เหวี่ยงใส่ทุกคนเลยจริง ๆ
ความรักของทั้งสองคนเนี่ยมันมันไม่มีนิยามอะไรที่จะกำหนดได้เลย พีรักก้อง ก้องรัักพี รักคำนี้ดูธรรมดาไปเลย จะมีคำใหนที่อยู่เหนือคำว่ารัก ที่สองคนนี้มีให้กัน คำคำนั้นที่รู้กันแค่สองคน โดย: sngg IP: 58.9.193.196 วันที่: 9 ตุลาคม 2554 เวลา:9:03:51 น.
กรี๊ดกร๊าดๆๆๆ นึกว่าจะดราม่าซะแล้ว ในที่สุดพีก้องก็คืนดีกัน
แถมบอกรักกันหวานน้ำตาลเรียกพี่กันบนชายหาดเลย ทริปฮันนีมูนนี้มีหลากหลายอารมณ์จังนะ อ่านแล้วยิ้มตามกับความน่ารักของทั้งคู่ ขอบคุณสำหรับฟิคนะคะ โดย: Lookwha IP: 58.10.85.240 วันที่: 10 ตุลาคม 2554 เวลา:16:26:37 น.
เพิ่งเคยเข้ามาอ่านเพราะดูหนังตอนเช้าพรุ่งนี้ก็รักเธอติดใจคู่ก้องพีมากน่ารักมากมายไม่รู้เรื่องจริงมีแบบนี้ป่าว ขอเป็นสมาชิกก้องพีด้วยคนนะค่ะ จะตั้งตารอตอนต่อไปจ๊ะ อยากอ่านเร็วๆ ขอบคุณที่เขียนเรื่องราวน่ารักแบบนี้ คลายเครียดเรื่องน้ำท่วมได้มากจริงๆขอบคุณจากใจค่ะ
โดย: saisunee_w IP: 61.90.74.26 วันที่: 11 ตุลาคม 2554 เวลา:21:27:22 น.
|
StayOnYourSide
 ฝากข้อความหลังไมค์ Rss Feed  Smember ผู้ติดตามบล็อก : 3 คน [?]
Group Blog
All Blog
Friends Blog Link |
|||||||||||||
| Pantip.com
| PantipMarket.com
| Pantown.com
| © 2004 BlogGang.com
allrights reserved.
|
||||||||||||||
แต่ตอนนี้ยังไม่จบน้า มีต่อจ้า อันนี้ยังไม่ใช้หวานสุดง่ะ เดี่ยวมีพีคกว่านี้ ตอนต่อไปเป็นตอนพีคที่ฉุดของฮันนีมูนเดอะซีรีย์อ้ะ หวานค่อดๆ แน่นอน!!!!
เค้าไม่ดราม่าแล้วน้า แต่ไม่รู้ว่าขมวดง่ายไปหน่อยอ้ะป่าว แต่เอาเถ้อคนเขียนก็ไม่ชอบดราม่าเหมือนกันเลยไม่อยากนานอ่ะ << แล้วจะเขียนทำไมตั้งแต่แรกฟระ 555
อย่าเอาอะไรกะเค้ามากเลย ติ๊งต๊องตล๊อด คนอ่านทนๆ หน่อยละกันน้า เอิ้กๆๆ
ขอบคุณทุกคนที่ยังรอ แล้วก็คอยเข้ามาทวงนะคะ ทำให้รู้ว่ายังมีคนนึกถึงอยู่เสมอดีใจมากๆ เลยล่ะ ^^
ขอบคุณที่เมนท์นะฮ้าฟฟฟฟ จวฟฟฟ