SweetieKate's Fiction blog
|
||||||||||||||
<P-Kong Fic> Honeymoon the series12 : Be mine ผมกลับมาเดินที่ชายหาดอีกครั้ง... แต่ครั้งนี้ไม่มีอะไรที่เหมือนกับครั้งที่ผ่านมา...ผมมีมืออุ่นสอดประสานจูงมือผมอยู่...ความรู้สึกอบอุ่นแผ่ไปทั่วร่างกายเข้าไปถึงในใจผมด้วยซ้ำ... ตอนนี้...เวลานี้...ผมมีเค้า...อยู่กับผม..และเค้าไม่เคยอยากจากผมไปไหน...ไม่ว่าเมื่อไหร่ก็ตาม... แค่คิดความรู้สึกอบอุ่นก็แผ่ซ่านเข้าไปถึงในหัวใจผมแล้ว... . . แต่เอาจริงๆ ผมก็งงๆ นิดหน่อยนะ...ที่จู่ๆ หลังจากเราพร่ำคำขอโทษกันที่ชายหาด...เค้าก็จูงผมกลับเข้าห้องพักและบังคับให้ผมอาบน้ำ...บอกว่าจะพาไปดินเนอร์... หลังจากออกมาจากห้องอาบน้ำ...เสื้อผ้าเข้าชุดถูกจัดเอาไว้ที่เตียงนอน...เสื้อเชิ้ตผ้าฝ้ายสีขาวเข้าชุดกับกางเกงหกส่วนพับขาสีขาวกางรอผมอยู่...แต่ไม่เห็นตัวพ่อนักวางแผนอยู่ในห้อง... ผมส่ายหัวอมยิ้มแต่ก็แต่งตัวจนเสร็จ...ออกมาจากห้องได้ก็เตรียมตัวเหวี่ยงโวยพีเต็มที่ว่าทำไมต้องพิธีรีตองขนาดนี้ด้วย... ...พียืนรอผมอยู่หน้าห้อง...ในชุดเสื้อกล้ามสีขาวทับด้วยเชิ้ตขาวบางปลดกระดุมทุกเม็ด...เน้นขับผิวเข้มและกล้ามเนื้ออกทุกสัดส่วน...กางเกงผ้าสีขาวครีมเนื้อบางเบาเข้าชุด... ผมตะลึงจนลืมความตั้งใจตัวเองไปแล้ว เอ๊ะ...เมื่อกี้ผมจะมาพูดอะไรนะ พีอมยิ้มชื่นชมกับการแต่งตัวของผม...แล้วเอื้อมมือมาจับมือผมไปสอดประสานทันที ไปกันเถอะก้อง... . . แล้วผมก็เดินตามเค้าออกมาที่ชายหาดอีกครั้ง.... ลมทะเลพัดอ่อนๆ...ระใบหน้า...ให้ความรู้สึกสบายใจ... ผมเพิ่งสังเกตว่าเราเดินมาคนละทางกับทางไปห้องอาหารของรีสอร์ต...แต่เรากำลังมุ่งหน้ามาทางตรงกันข้าม...ซึ่งผมมองไม่เห็นอะไรนอกจากชายหาดและเนินเขาเล็กๆ เท่านั้น... เราเดินมาจนถึงมุมเนินเขาอ้อมมายังหาดทรายอีกฝั่ง...เมื่อพ้นมุมเนินเขา...ภาพของชายหาดเล็กๆ ก็ปรากฏตรงหน้า... ...เทียนนับสิบเล่มวางเรียงกันส่องแสงให้เห็นเป็นทางเดินยาวลงไปทางชายทะเล...แต่แทนที่ตรงนั้นจะเป็นน้ำทะเลแสงเทียนกลับส่องให้เห็นสะพานไม้ยื่นยาวออกไป...และที่ปลายสุดของสะพาน...มีเรือนไม้ขนาดย่อมตั้งอยู่กลางน้ำทะเลเรื่อรองไปด้วยแสงเทียนภายในบ้าน...สวยงามเป็นที่สุด... ผมยืนนิ่งค้าง...ลำคอตีบตันพูดอะไรไม่ออก....ได้แต่จ้องมองในความสวยงามของภาพตรงหน้า... อ้อมแขนแข็งแรงที่เอื้อมมาจากด้านหลังทำให้ผมรู้สึกตัว...สองแขนโอบรวบรั้งตัวผมกอดกระชับ...แผ่นหลังของผมแนบชิดกับแผ่นอกกว้าง... ...ผมใจเต้นรัวกับความใกล้ชิดแบบกะทันหัน... คนด้านหลังค่อยๆ ก้มใบหน้าลงมา...จนแก้มเราสัมผัสแนบชิดกัน... ...ใจผมเต้นแรงขึ้นอีก.... เสียงกระซิบดังขึ้นพร้อมกับลมหายใจอุ่นที่เป่าข้างหู... ชอบมั้ยก้อง... ผมไม่สามารถเปล่งเสียงตอบออกไปเป็นคำพูดได้จริงๆ...จึงได้แต่พยักหน้า... ผมรู้สึกว่าคนข้างๆ อมยิ้ม...แล้วใบหน้าคมก็หันเอียงมา...จ่อริมฝีปากไล้สัมผัสอยู่ข้างแก้มผม... ...หัวใจผมเต้นแรงจนแทบจะระเบิด... ริมฝีปากบางเริ่มขยับอย่างนิ่มนวล...ยังคงแตะไล้สัมผัสไม่ห่างไปจากแก้มนุ่ม... ...เพื่อคุณคนเดียวนะครับ...ที่รัก... หัวใจผมแทบหยุดเต้น...เมื่อริมฝีปากบางกดลงอย่างแผ่วเบาข้างแก้มอย่างอ่อนโยน... สักพักร่างของพีก็ค่อยๆ ถอยออกมายืนข้างๆ ผม...จับกระชับมือผมไว้อีกครั้ง...แล้วเริ่มออกเดินตามแสงเทียน... ผมเดินตามร่างนั้นไปอย่างว่าง่าย...สายตาจับจ้องอยู่ที่เรือนไม้กลางน้ำที่แสนสวยงามตรงหน้า... เรือนไม้เป็นเรือนสี่เสาถูกโอบล้อมรอบด้วยน้ำทะเล...เรือนเปิดโล่งไม่มีกำแพงขวางกั้นวิวและบรรยากาศทะเลแต่อย่างใด...ประตูบานพับทั้งสี่ด้านถูกเปิดกว้างรับลมทะเลที่พัดโชยมาอ่อนๆ...แต่ด้านที่เชื่อมกับสะพานไม้มีผ้าม่านสีขาวบางเบาถูกดึงลงมาบดบังสายตาจากคนบนฝั่ง... พีที่เดินนำเอื้อมมือไปยกผ้าม่านขึ้นเพื่อเปิดทางให้เราสองคน... เรือนทอแสงเรื่อด้วยแสงเทียนประดับอยู่ภายใน...ตัวเรือนโปร่งโล่งสบาย...ผ้าม่านขาวบางของเสาอีกสามด้านถูกรวบเปิดไว้ให้เห็นวิวทะเลรอบๆ...ด้านในเรือนมีเพียงสิ่งที่เหมือนเป็นโซฟาขนาดใหญ่หรือไม่ก็เตียงคู่ขนาดเล็กสีขาวตั้งอยู่กลางห้อง...เสียงคลื่นทะเลสะท้อนดังรอบด้าน... พีหันมายิ้มกว้างให้ผม...ใบหน้ามีความสุขมากกับอาการแปลกใจของผม... ทางนี้ก้อง แล้วพีก็เดินจูงมือผมไปยังระเบียงริมทะเลด้านหนึ่ง... โต๊ะอาหารเล็กๆ ประดับด้วยแสงเทียนตั้งหลบมุมอยู่บนชานระเบียง...อาหารถูกจัดวางไว้เรียบร้อยพร้อมกับขวดไวน์แช่อยู่ในถังน้ำแข็ง... พีพาผมไปนั่งด้านหนึ่งของโต๊ะและตัวเค้าเดินลงมานั่งฝั่งตรงข้าม... ชอบมั้ยก้อง พีถามผมด้วยคำถามเดิมอีกครั้ง ผมรู้สึกว่าตัวเองหุบยิ้มไม่ได้ ชอบสิพี...ชอบมากเลย...คุณทำทั้งหมดนี่เลยเหรอ พีพยักหน้าด้วยความภาคภูมิใจ ใช่ก้อง...ตอนแรกมีปัญหานิดหน่อยเรื่องสถานที่นะ...แต่ตอนนี้โอเคแล้ว ผมนึกอะไรขึ้นมาได้ หรือว่าทั้งหมดนี่...คือเรื่องงานที่คุณมีปัญหาต้องคุยกับลิซน่ะพี พีทำหน้าเจื่อนๆ ไปเล็กน้อย แต่ก็พยักหน้ารับ.. ผมยิ้มออก...หัวใจพองโตที่รู้ว่าเรื่องงานที่เค้าต้องคุยก็คือเรื่องที่จะมาทำเซอร์ไพรส์ให้ผมนี่แหละ... พียิ้มตอบผมกลับ...รินไวน์ให้เราทั้งคู่...เราชนแก้วกัน...และทานดินเนอร์ท่ามกลางเสียงคลื่นรอบตัว... . . . เมื่อทานอาหารเสร็จ...เรายืนเคียงคู่กันอยู่ริมชานเรือน...มองดูท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยหมู่ดาวนับร้อยทอแสงระยิบระยับเต็มขอบฟ้า... อ้อมแขนแข็งแรงกอดกระชับรอบเอวผมจากทางด้านหลังอีกครั้ง...ใบหน้าคมแนบชิดกับข้างแก้ม... สวยจังเลยนะพี...ดาวเต็มฟ้าไปหมดเลย... อืม...สวยมากเลยก้อง... พี... หืม... ขอบคุณมากนะ...สำหรับทุกอย่างที่ทำเพื่อผม...ผมมีความสุขมาก...คุณทำให้ผมมากมายเหลือเกิน...บางทีมากกว่าที่ผมควรจะได้รับด้วยซ้ำ...ขอบคุณนะพี แขนแข็งแรงจับไหล่ผมสองข้างให้หันหน้าไปสบตาคมเข้ม... ก้อง...คุณคือสิ่งที่มีค่าที่สุดในชีวิตผม...คุณคือชีวิตของผม...ผมรักคุณนะ...ไม่เคยมีคำว่ามากเกินไปสำหรับคุณนะก้อง...ไม่ว่าอะไรก็ตามที่จะทำให้คุณมีความสุข...ผมจะทำ ดวงตาคมคู่นั้นส่งความรักมากมายผ่านออกมาทางสายตา...ผมรับรู้ทุกอย่าง...ทั้งจากคำพูด...และสายตา...และผมก็ส่งมันตอบกลับไปให้เค้าเช่นเดียวกัน... ผมก็รักคุณนะพี...คุณคือทุกสิ่งทุกอย่างสำหรับผม...ผมอยู่ไม่ได้นะถ้าไม่มีคุณ คุณจะมีผมเสมอนะก้อง...ตลอดไป... น้ำตาผมเริ่มปริ่มขอบตา...ผมโผเข้ากอดรัดร่างคนตรงหน้า...ซบหน้าลงกับอกกว้าง...แขนแข็งแรงรวบกระชับตัวผมให้แนบอกทันที... ...คำบอกรักพรั่งพรูออกมาจากปากของเราทั้งคู่อีกครั้ง... รัก...รัก...รัก.... ...คำที่บอกเท่าไหร่ก็เหมือนจะไม่เท่าเทียมกับความรู้สึกจริงที่อัดแน่นอยู่ในอก... สักพักแขนแข็งแรงค่อยๆ ดันตัวผมออกมาจากอก... นิ้วมือเข้มประคองใบหน้าผมให้เงยหน้าขึ้นสบตาอีกครั้ง... ดวงตาคมยังคงส่งความรักลึกซึ้งออกมาอย่างไม่มีวันหมด...จนผมรู้สึกเลือดฉีดขึ้นหน้า... ก้อง... เสียงคลื่นดังก้องอยู่รอบตัวเราทั้งคู่...เหมือนโลกนี้มีเพียงแค่เราสองคน... คุณอาจจะไม่เชื่อในคำสัญญา...หรือคำสาบาน...แต่ตอนนี้...เวลานี้...ที่เรายืนอยู่ท่ามกลางท้องทะเลและหมู่ดาวนับร้อยนี้...คุณจะเชื่อผมได้มั้ยก้อง... เชื่อสิพี...ผมเชื่อคุณนะ พีถอยตัวออกไปเล็กน้อย...ล้วงหยิบของบางอย่างในกระเป๋าเสื้อ... ...แล้วมือเข้มก็เอื้อมมือมากุมมือผมเอาไว้แนบอก... ก้อง...ท่ามกลางดวงดาวและท้องทะเลแห่งนี้...ผมอยากให้คุณเชื่อ...ว่าผม....นายพีรวิชญ์คนนี้...จะรัก...คุณ...ก้องบดินทร์....ทั้งหัวใจ...ทั้งชีวิต...ทั้งหมดของผม...ผมจะไม่มีวันเปลี่ยนแปลง...ผมจะรักคุณ...ตลอดไป ดวงตาคมจ้องเข้ามาในตาผม...บ่งบอกความจริงใจอย่างไม่มีปิดบัง...หัวใจของพีเต้นรัวแรงอยู่ภายใต้ฝ่ามือผม... แล้วมือที่จับมือผมอยู่ก็ค่อยๆ ดึงมือผมเคลื่อนออกจากอกกว้าง... แหวนทองคำขาววงเกลี้ยง...ประดับเพชรเม็ดเล็ก...ก็ถูกสวมเข้านิ้วนางข้างซ้ายของผม...อย่างพอดิบพอดี... ผมค่อยๆ ถอนมือออกจากมือที่จับไว้...กางมือออกเพื่อมองดูเพชรเม็ดเล็กส่องประกายล้อกับแสงดวงดาว.... คุณเป็นของผมแล้วนะ...ก้อง เสียงเข้มเจือด้วยรอยยิ้มขณะพูด ผมละสายตาจากแหวนมามองหน้าพี...ยังคงอึ้งอยู่... พี...นี่มันเหมือนกับ...เหมือน... พีเดินเข้ามาโอบเอวผมไว้หลวมๆ...ดึงร่างของผมให้แนบชิด...ส่งยิ้มเจ้าเล่ห์มาให้... คุณชอบงานแต่งงานของเรามั้ยก้อง... ผมแทบจะอ้าปากค้าง... นี่มันงานแต่งงานจริงๆ ด้วย....แผนทั้งหมด...ไม่ใช่แค่ดินเนอร์...ทั้งชุดขาวของเราสองคน...ทั้งแสงเทียน...ทั้งเรือนกลางน้ำ...ทั้งหมด...คือส่วนหนึ่งของงานแต่งงาน....ที่พีเตรียมไว้...เพื่อเราทั้งคู่... พียื่นแหวนอีกวงที่เหมือนกันไม่ผิดเพี้ยนมาให้ผม...พร้อมกับหันหลังมือชูนิ้วทั้งห้ารอ... พีเตรียมแม้กระทั่งแหวนของตัวเอง...ผมเริ่มรู้สึกผิด...แต่ผมก็รับแหวนมา...ผมเริ่มสำรวจรอบแหวน...สังเกตเห็นภายในแหวนมีตัวหนังสือสลักไว้... P & K Eternity ผมสลักไว้เหมือนกันทั้งสองวงเลยก้อง...คุณชอบมั้ย น้ำตาผมเริ่มปริ่มขอบตาอีกครั้ง...ผมรู้ในตอนนั้นเลยว่าผมต้องทำอะไร...ผมเอื้อมมือไปจับมือพีไว้... พี...ผมรักคุณนะ...คุณคือชีวิตของผม...ทั้งหัวใจของ...ผม...ก้องบดินทร์คนนี้...เป็นของคุณ...พีรวิชญ์...เพียงคนเดียวเท่านั้น...ไม่มีวันเปลี่ยนแปลง...จากนี้...และตลอดไป ผมค่อยๆ ใส่แหวนที่นิ้วนางข้างซ้ายพีบ้าง...มันล้อมรอบนิ้วพีพอดีเช่นกัน... ผมรักคุณ ผมย้ำคำรักอีกครั้ง...ด้วยน้ำตาที่เริ่มไหลออกมาจากหางตา พีจับมือผมไปใกล้...แล้วกดริมฝีปากลงบนนิ้วนางข้างซ้ายของผมอย่างแผ่วเบา... ผมก็รักคุณนะก้อง ดวงตาสองคู่จ้องกันนิ่งนาน...สื่อความหมายมากกว่าความรักใดๆ บนโลก...ส่งผ่านให้แก่กันอย่างไม่รู้จบ... ...แล้วใบหน้าของเราทั้งสองก็โดนดึงดูดเข้าหากัน...ริมฝีปากสัมผัสบรรจบแนบ...แผ่วเบา...อ่อนโยน... ...แล้วก็เหลือเพียงเสียงคลื่นทะเลแผ่วเบาสะท้อนก้องในบรรยากาศเท่านั้น.... ---------------------------------- TBC -------------------------------------
ซึ้งมากค่ะคุณเกด ความรักของพีและก้องยิ่งใหญ่และมีค่ามาก ในโอกาสนี้ขออวยพรคู่แต่งงานให้รักกันอย่างนี้ตลอดไปนะคะ (โอย... นำ้ตาจะไหล)
.....รักคนเขียนนะคะ..... โดย: หนึ่งในสาวก IP: 49.48.225.208 วันที่: 13 ตุลาคม 2554 เวลา:0:47:48 น.
โรแม๊นติกอ่ะ^///^
โดย: miyukik IP: 110.49.229.140, 82.145.210.35 วันที่: 13 ตุลาคม 2554 เวลา:8:35:51 น.
ซาบซึ้ง สุดบรรยาย ไปกับงานแต่งของพีและก้องจริงๆ ค่ะ writer คุณสุดยอดจริงๆ เพราะคุณทำให้คนอ่าน รู้สึกเหมือนเข้าไปอยู่ในงานแต่งของคนคู่นี้ ร่วมรับรู้ความรู้สึกมากมายที่เกิดขึ้น มันเป็นความประทับใจ ที่จะตราตรึงอยู่ในหัวใจของเราตลอดไป ไม่ลืมเลือน ขอบคุณมากมายนะคะ ^______^". ปล. ขอร่วมอวยพรให้กับ คุณพีและน้องก้องด้วยคนนะคะ ขอให้รักและเข้าใจแบบนี้ตลอดไป เย้ๆๆๆๆๆๆๆๆ
โดย: lek^lek. IP: 49.48.144.226 วันที่: 13 ตุลาคม 2554 เวลา:15:59:13 น.
โรเเมนติคกับความรักค่า
โดย: วารุณี แป้ง IP: 115.87.147.173 วันที่: 13 ตุลาคม 2554 เวลา:16:18:46 น.
หวานซ๊าาาาาาาาาาา^^
งานแต่งงานที่โรแมนติกสุดๆทำเอาคนอ่าน ใจแทบละลายไปด้วย.... ขอบคุณน้องเกดนะคะที่แต่งฟิคหวานๆมาให้อ่าน สมกับที่รอคอยจริงๆฮิ้วววววว หวังว่าตอนต่อไปทะเลคงจะเดือดพล่านเลยชิมิคะ????? รอออออย่างใจจดไจจ่อฮี่ๆๆๆ โดย: Keamdeang1@smile IP: 61.90.97.148 วันที่: 13 ตุลาคม 2554 เวลา:19:27:08 น.
เฮ้อออออ....โรแมนติคมากเลยค่ะ
สุดยอดอ่ะค่ะน้องเกด... ชอบมากกกกกกกก.... น้องเกดเขียนบรรยายบรรยากาศและความรู้สึกได้ดีมาก เห็นภาพชัดเจน และซาบซึ้งไปกับงานแต่งงานของพี่พีน้องก้อง แหมๆๆ ฮันนี่มูนก่อนแล้วค่อยแต่งงาน ...แต่งแล้วก็ฮันนี่มูนอีกรอบ พี่พีเนี่ย แผนสูงไม่ใช่เล่น อิ อิ ขอบคุณน้องเกดมากนะคะ รอติดตามต่อไปค่ะ โดย: hunny (hunnylovelaruku
 ) วันที่: 14 ตุลาคม 2554 เวลา:8:37:14 น.ขอบคุณที่เข้าใจค่ะ ว่าอยากให้รู้สึกถึงบรรยากาศจริงๆ เลยต้องเขียนบรรยายยาวขนาดนี้
อยากให้มันเป็นบรรยากาศที่แบบ โรแมนติกม๊ากกกก มากกก อ้ะ ขอบคุณคนเมนท์ทุกคนนะคะ อยากจะบอกว่าถ้าไม่มีคนเมนท์ก็จะไม่มีฟิคของเกดออกมาเหมือนทุกวันนี้เลยค่ะ ที่ยังเขียนอยู่ทั้งๆ ทีละครจบไปนานแล้ว แฟนคลับก็ไม่ได้เป็นแล้ว นี่เป็นเพราะทุกคนจริงๆ ค่ะ ขอขอบคุณอีกครั้งนะคะ จริงๆ ก็อยากขอให้คนอ่านทุกคน ช่วยคอมเมนท์จริงๆ ค่ะ เพราะว่ามันช่วยได้มากจิงๆ แค่เพียงคำเดียว ประโยคเดียวก็ได้ค่ะ ถ้าไม่ลำบากเกินไป ขอบคุณทุกคนจากใจจริงอีกครั้งนะคะ ส่วนตอนต่อไปนั้น เอ่อ...ไม่บอกก็คงรู้กันใช่มั้ยคะ ว่าจะเป็นยังไง จะจัดหนักขนาดไหน เอิ้กกกกกกกก  โดย: SweetieKate
วันที่: 14 ตุลาคม 2554 เวลา:11:11:43 น.ว๊าว...ว๊าว...ว๊าว^^
น้องเกดมาเฉลยตอนต่อไปแล้ว...... จัดหนัก!!!จัดเต็ม!!!!ทะเลเดือดเลือดระอุ!!!!! ล้างตารอ.....แล้วอ่ะ ***ขอบคุณน้องเกดที่ยังรักสาวกทุกคนแต่งฟิคมาให้อ่าน อยู่เรื่อยๆถึงแม้งานประจำจะยุ่งเป็นกำลังใจให้นะคะ โดย: Keamdeang1@smile IP: 61.90.97.148 วันที่: 14 ตุลาคม 2554 เวลา:15:32:55 น.
เข้ามาเม้นท์แบบคนเห็นแก่ตัวว่า"ที่ไม่เม้นท์ไม่ได้หมายความว่าไม่ดี
แต่ว่ามันจุกมันล้น ทุกอย่างมันปะปนจนไม่รู้จะบรรยายออกมายังไง" ที่ยังปลื้มก้องพีมาจนทุกวันนี้ ก็เป็นเพราะคนเขียนเป็นส่วนหนึ่งจริง ๆ ปรบมือให้และจะคอยอ่านต่อไปอย่างนี้แหละจ้า โดย: sngg IP: 58.11.173.66 วันที่: 14 ตุลาคม 2554 เวลา:20:54:29 น.
ไม่ค่อยได้เม้นท์ แต่ตามอ่านตลอด
ขอบคุณสำหรับฟิค หวานๆ อีกตอน มาต่อเร็วๆนะคะ เพราะว่า มัน ค้างงงงงง ค่ะ ^^ โดย: pinchadee IP: 115.87.225.67 วันที่: 14 ตุลาคม 2554 เวลา:22:34:03 น.
ขอบคุณคุณเกดจริงๆเลยค่ะ ขอบคุณที่ไม่ทิ้งกันไปไหน (อยากเม้นท์มากกว่านี้ แต่เรียบเรียงคำพูดไม่เป็น ความรู้สึกดีๆมันเต็มไปหมด)
โดย: หนึ่งในสาวก IP: 49.48.208.201 วันที่: 15 ตุลาคม 2554 เวลา:0:29:12 น.
ซึ้งเกินบรรยาย.....................................
โดย: moonbeam IP: 76.90.87.180 วันที่: 6 ธันวาคม 2554 เวลา:20:27:37 น.
|
StayOnYourSide
 ฝากข้อความหลังไมค์ Rss Feed  Smember ผู้ติดตามบล็อก : 3 คน [?]
Group Blog
All Blog
Friends Blog Link |
|||||||||||||
| Pantip.com
| PantipMarket.com
| Pantown.com
| © 2004 BlogGang.com
allrights reserved.
|
||||||||||||||
คือแอบกดดันนิสนึงอ่ะ เพราะไปประกาศแล้วว่าเป็นตอนพีค แล้วถ้ามันไม่พีคจะทำไงอ่ะ <<< 555
เรื่องที่คิดภาพเอาไว้กว่าจะถ่ายทอดออกมาได้เป้ะๆ นี่มันยากจริงๆ นะเนี่ย
ขอโทษที่ยาวไปหน่อยนะฮ้าบบบ อยากให้เห็นภาพกันชัดๆ เลยเขียนซะละเอียดเลย เหะเหะ
รักคนเมนท์นะค้าฟฟฟฟฟฟฟฟ