จิ้นคุณพีกับน้องก้อง ฉากบนเครื่องบินค่ะ

หลังจากการผ่าตัดตาที่อเมริกาเสร็จเรียบร้อย เมื่อก้องแข็งแรงแล้ว พีก้อพาก้องเดินทางกลับไทยเพื่อกลับไปเจอครอบครัวทันที ระหว่างทางกลับ ต้องเปลี่ยนเครื่องที่ญี่ปุ่น และนั่งเครื่องจากญี่ปุ่นกลับไทยอีกที เวลาเดินทางเหลืออีกเพียงไม่กี่ ชม. พีเลยจองที่นั่งชั้นดี ให้กับเค้าและก้องเพื่อให้ก้องได้พักผ่อนสบายที่สุด

เครื่องไม่ค่อยมีคนเท่าไหร่ เมื่อขึ้นเครื่องได้พีก้อพาก้องไปนั่งริมหน้าต่างแล้วตัวเค้านั่งริมทางเดิน

พี: “ก้อง อีกไม่กี่ชั่วโมงเราก้อจะถึงบ้านแล้วนะ คุณอดทนหน่อยนะ เหนื่อยมากมั้ย” หันหน้าหาก้อง แสดงสีหน้าเป็นห่วง ยกมือขึ้นปัดผมที่ปรกลงหน้าผากของก้องให้

ก้อง: ยิ้มให้พีคลายกังวล “พี...ผมไม่เหนื่อยเท่าไหร่หรอก แถมที่นั่งนี่สบายมากเลย เดี๋ยวผมพักเอาก้อได้ คุณไม่ต้องเป็นห่วงผมนะ” ยกมือขึ้นจับมือพีไว้ เพื่อให้ความมั่นใจ

พี: ยิ้มตอบก้อง กระชับมือก้องให้จับกันไม่ปล่อย

เมื่อเครื่องขึ้น มีแอร์โฮสเตสสาวเอเชีย หน้าตาน่ารัก เดินมาที่ที่นั่งของทั้งคู่ ในตอนแรกที่แอร์มองเห็นพี ก้อยิ้มกว้าง เข้าประชิดตัวพี แล้วส่งภาษาอังกฤษเพื่อทักทาย และถามความต้องการของพีทันที

พีตอบไปด้วยท่าทางยิ้มแย้มตามมารยาท ในตอนแรกก้องยังไม่ได้เอะใจอะไร แต่เมื่อหันมามองแอร์คนนั้นแล้วเห็นว่าแอร์มองพีตาเป็นประกาย และแทบไม่ได้เหลือบมองมาทางเค้าเลยแม้แต่น้อย ก้อรู้สึกฉุนนิดๆ สักพักเมื่อพีคุยเสร็จแอร์ก้อเดินจากไป เพื่อเอาของที่พีสั่ง

ก้อง: หึงเหวี่ยง “พี คุณคุยอะไรกับแอร์นักหนาอ่ะ คุยนานจิง” หันหน้าเข้าหหาพี ส่งสายตาฉุนๆ ให้

พี: หันไปมองหน้าก้อง งงๆ “อ๋อ แอร์เค้าชวนคุยทั่วไปน่ะ แล้วก้อถามว่าจะเอาอาหารอะไรบ้าง ผมเลยสั่งเผื่อคุณให้แล้วนะ” พูดจบก้อยิ้มๆ

ก้อง: “ทำไมต้องยิ้มแย้มขนาดนั้นด้วยหะ แค่คุยแค่นี้เอง...” พูดยังไม่ทันจบ แอร์ก้อเดินกลับมาเรียกพีเสียงใส ขัดจังหวะก้องพูด ทำให้ก้องยิ่งฉุนเข้าไปอีก

เมื่อแอร์เอาหารมาเสิร์ฟเสร็จ ก้อยิ้มกับพีตาเป็นประกายอีก โดยที่แทบไม่ได้มองมาทางก้องเลย แล้วก้อเดินกลับไป

ก้อง: ฉุนมาก รู้แล้วว่าแอร์คนนั้นชอบพีจิงๆ หึงจนพูดแทบไม่ออก

พี: ยังคงไม่รู้เรื่องอะไร “กินข้าวนะก้องเดี๋ยวจะได้ทานยา” พีพูดพร้อมแกะอาหารให้ก้อง ระหว่างนั้นแอร์คนนั้นเดินผ่านไปมาเพื่อเสิร์ฟอาหารให้ผู้โดยสารคนอื่น แต่ยังคงส่งสายตามาทางพีทุกครั้งที่เดินผ่าน

ก้อง: เห็นสายตาของแอร์สาวคนนั้นตลอด หมั่นไส้ ก้อเลยอ้อนพีให้แอร์คนนั้นเห็น “พี ผมเหนื่อยจังเลย คงกินไม่ค่อยไหวแล้วล่ะ” ทำหน้าเหนื่อยมาก กินไม่ลง

พี: สีหน้าเป็นห่วงมาก “ก้องคุณเหนื่อยมากเลยเหรอ ทานซักหน่อยสิ...นะ จะได้ทานยาได้..มาเดี๋ยวผมช่วยป้อนนะ กินซักนิดละกัน”

ก้อง: ในใจคิดว่าเป็นไปตามแผน แต่ก้อรับคำเนือยๆ “อืม”

พีเริ่มหั่นอาหารแล้วก้อป้อนเข้าปากก้องทีละคำ ก้องรับมากินไปอมยิ้มเล็กน้อยไป เพราะเห็นว่าแอร์คนนั้นมองมาอย่างสงสัย

เมื่อทานเสร็จแอร์คนนั้นก้อกลับมาเก็บถาดอาหารออกไป โดยพยายามจะชวนพีคุยอีกครั้ง แต่คราวนี้ไม่สำเร็จเพราะพีกำลังง่วนอยู่กับการหยิบยาให้ก้อง โดยไม่สนใจอะไรอย่างอื่น

พี: “ทานยาหน่อยนะก้อง จะได้พัก” พียื่นยาให้ก้อง

ก้อง: รับยามาทาน แต่ไม่ยอมหยิบน้ำเอง ให้พีป้อนน้ำให้ เพราะเหนแอร์คนนั้นยังมองอยู่ไกลๆ

เมื่อนาออกฤทธิ์ ก้องเริ่มง่วงนอน แต่ก้อยังไม่วางใจ ยัยแอร์ ก้อเลยคิดว่าต้องหาทางกันท่าให้ได้มากที่สุด

ก้อง: เอื้อมมือไปจับแขนพีข้างที่ติดกับตัว ดึงเข้ามากอดไว้แนบตัว แล้วก้อหันตัวนอนตะแคง ตั้งใจให้หน้าห่างจากพีไม่เกิน 2.25 นิ้ว แล้วก้อหลับตา มองตาพี ส่งสายตาหวานแบ๊ว “พี...ขอผมนอนพักหน่อยนะ”

พี: ตกใจเล็กน้อยที่ก้องเอาแขนเค้าไปกอดไว้ แล้วก้อยื่นหน้าเข้าใกล้ จนได้กลิ่นลมหายใจก้อง แต่ก้อยิ้มรับ “อืม...นอนพักซะนะก้อง” ยื่นมืออีกข้างไปจับหัวก้อง ลูบหัวก้องเบาๆ

ก้องค่อยๆ หลับไป เพราะฤทธิ์ยา ลมหายใจสม่ำเสมอ

พี: จากที่นั่งหน้าตรงก้อเริ่มทนไม่ไหว ค่อยๆ ขยับตัวตะแคงเข้าก้อง พยายามไม่ให้แขนของเค้าที่ก้องกอดอยู่เคลื่อนที่เพราะกลัวก้องตื่น ก้องกอดแขนเค้าไว้แน่น เหมือนเป็นหมอนข้าง เค้ายิ้มเอ็นดู หันหน้าเข้าหาก้อง นั่งจ้องหน้าก้องยามหลับ น่ารักจนแทบทนไม่ได้ เอามือปัดผมที่ปรกลงมาบนหน้าผากเพื่อมองหน้าก้องให้ชัดขึ้น

พีขยับตัวเข้าไปใกล้ เพื่อให้หัวก้องซบลงมาที่เค้า ค่อยๆ เอาแขนอีกข้างจับหัวก้องเบาๆ หัวก้องอ่อนตามแรงพี ซบลงบนอกพีอย่างว่าง่าย

ก้อง: รู้สึกตัวเล็กน้อย แต่ก้อรู้สึกสบายบนอกพีอย่างประหลาด จึงขยับตัวมาใกล้พีมากกว่าเดิม กระชับแขนพีใหแน่นมากขึ้นอีก แล้วซบลงบนอกพีหลับต่ออย่างสบาย

พี: ยิ้มกับอาการของก้อง ถึงแม่ว่าจะไม่เคยได้นั่งคู่กันแบบนี้มาก่อน แต่ท่านอนแบบนี้กลับกลายเป็นท่าที่ทั้งเค้าและก้องสบายตัว เข้ากันได้อย่างประหลาด ท่าทางเราจะเกิดมาเป็นคู่กันนะก้อง พีคิด แล้วก้อยิ้มอีกทีให้กับคนหายใจสม่ำเสมอตรงหน้า

พีมองซ้ายมองขวา เมื่อมีคนเห็นทนไม่ไหว จรดริมฝีปากบนเรือนผมของก้อง สูดลมหายใจเข้าไปเต็มปอด

เวลาผ่านไปเป็นชั่วโมง ก้องตื่นขึ้น

ก้อง: รู้สึกตัวตื่นขึ้นมา หัวยังอยู่ที่อกพี รู้สึกถึงการหายใจสม่ำเสมอของคนรัก ค่อยๆ พยุงตัวลุกขึ้น เงยขึ้นมาเห็นพีหลับคอพับอยู่กับเก้าอี้ ยิ้มออกมาด้วยความเอ็นดู

ก้องถอยออกมานั่งจ้องพีที่เก้าอี้ของตน จ้องหน้าพีอย่างมีความหมาย เอามือแตะใบหน้าของคนรักอย่างแผ่วเบา อมยิ้ม ในความน่ารักของพี ทนไม่ไหว มองซ้ายมองขวา ผู้โดยสารส่วนใหญ่ไม่หลับก้ออ่านหนังสือเงียบ แอร์ก้อไม่ได้เดินอยู่แถวนั้น ก้องจึงค่อยๆ ยื่นหน้าเข้าไปใกล้ แล้วจรดริมฝีปากที่แก้มพีอย่างแผ่วเบา แล้วก้อรีบถอยตัวออกมา ใจเต้น หน้าแดง ทำไมพีทำให้เค้าห้ามใจตัวเองไม่ได้แบบนี้นะ

พี: รู้สึกตัวจากสัมผัสแผ่วเบาข้างแก้ม ค่อยๆ ลืมตาขึ้น หันไปหาก้อง ยิ้มเมื่อเห็นก้องนั่งหน้าแดง รู้ว่าก้องทำอะไรจากสัมผัสที่หลงเหลืออยู่ข้างแก้ม ยื่นหน้าเข้าหาก้องอย่างอารมณ์ดี ยิ้มกว้าง “ก้อง...เมื่อกี้คุณทำอะไรอ่ะ”

ก้อง: เขินหน้าแดงขึ้นอีก “เปล่าซะหน่อย”

พี: ยิ้ม “เมื่อกี้คุณแอบขโมยหอมแก้มผมไม่ใช่เหรอ ...ผมรู้นะ” เห็นก้องเขินไม่สบตาก้อรีบชิงเอาคืน ยื่นหน้าเข้าใกล้ก้องแล้วเอาริมฝีปากแตะแก้มก้องอย่างรวดเร็ว ถอยออกมายิ้ม

ก้อง: เอามือจับแก้มตัวเอง “ฮึ้ยส์...คุณ” มองซ้ายมองขวา “เดี๋ยวก้อมีคนเห็นหรอก”

พี: “ไม่ได้หรอกคุณ...เดี๋ยวคุณจะหาว่าผมเอาเปรียบเพราะผมได้อยู่คนเดียว...ผมต้องให้คุณมั่ง จะได้เท่าเทียมกันไง” พูดเสร็จก้อยิ้ม “ใครจะเห็น....ก้อไม่เห็นเปนไรเลย...ก้อเราเป็นแฟนกันนี่ จะทำอะไรแบบนี้ก้อไม่เห็นแปลกเลย”

ก้อง: นึกเรื่องก่อนหน้านี้ได้ หึงเหวี่ยงขึ้นมาอีก “เป้นแฟนกันภาษาอะไร...เมื่อกี้ยังเห็นคุณคุยร่าเริงกับแอร์คนสวยอยู่เลย..ชิส์”

พี: ทำหน้าแปลกใจ แต่ก้อยิ้ม “อ๋อ แอร์คนเมื่อกี้เหรอ ก้อผมอธิบายเรื่องคุณให้เค้าฟังน่ะ เลยคุยกับเค้านานไปหน่อย”

ก้อง: “อธิบายเรื่องผม...อธิบายอะไร” ยังเหวี่ยงอยู่

พี: “ก้ออธิบายว่าคุณอ่ะเปนแฟนผม ผมพาคุณไปรักษาตัวที่อเมริกามา นี่เพิ่งพากลับ เค้ายังชมอยู่เลยว่าคู่เราน่ารักดี”

ก้อง: “หา..นี่คุณบอกไปแล้วเหรอ ว่าเราเป็นแฟนกัน บอกไปเมื่อไหร่”

พี: “ก้อตั้งแต่ครั้งแรกที่เค้าเข้ามาคุยแหละ”

ก้อง: “โธ่เอ้ย...ผมก้อนึกว่าเค้าชอบคุณซะอีก เหนมองคุณไปยิ้มไปอยู่ได้”

พี: “ก้อง...นี่คุณ....หึงผมเหรอ” ยิ้มกว้าง “คุณ....นี่...ไม่ต้องกลัวนะ เค้าแค่บอกว่าผมเป็นแฟนที่น่ารักดี เค้าอิจฉาคุณน่ะ ที่มีแฟนอย่างผม” ยิ้มเจ้าเล่ห์อีกรอบ “คุณควรจะภูมิใจนะเนี่ย”

ก้อง: “คร้าบๆ....ผมภูมิใจมากเลยเนี่ยที่มีคุณเป็นแฟน” ก้องพูดไปอมยิ้มไป

พี: “แต่..ผมว่า” ยื่นหน้าเข้าไปใกล้ก้องอีกครั้ง กระซิบข้างหูก้องอย่างแผ่วเบา “คนอื่นควรจะอิจฉาผมมากกว่านะ....ที่มีแฟนน่ารักแบบคุณเนี่ย”

ก้องนั่งอมยิ้มไปตลอดทางถึงเมืองไทย

-----------------------------------------------------------------------

Create Date : 06 มกราคม 2553 Last Update : 6 มกราคม 2553 15:23:22 น. Counter : 701 Pageviews.		5 comments
Share Tweet