น้ำเย็นในแอ่งราวกับกำลังเดือดพล่าน เมื่อมือร้อนลูบเลื่อนเข้าสัมผัสเนื้อนุ่ม สติที่ยังพอมีเหลืออยู่น้อยนิดยั้งข้อมือแข็งแรงไว้ก่อนจะล่วงล้ำเข้าไปมากกว่านั้น แต่ปากหนักเกินกว่าจะพร่ำคำห้ามใดๆ สายตาสบแววพิศวาสลึกซึ้งที่ลุกโชนในดวงตาเขา แล้วใจก็พ่ายให้แก่แรงปรารถนาที่ไม่รู้ว่าของเขาหรือของนางเองกันแน่

                แก้วฟ้าสูดลมหายใจลึก ล้วงมือเข้าใต้เสื้อหยิบสายสร้อยออกจากชายพก นางบรรจงพันมันรอบข้อมือหนา ชายหนุ่มมองกิริยาของสาวนางอย่างเห็นขัน อยากจะบอกนางเหลือเกินว่านี่ไม่ใช่เวลามาผูกข้อมือกัน เอาไว้หลังจากนี้ก่อนมิได้หรือไร แต่ก็ยอมให้นางปฏิบัติพิธีกรรมต่อไป สร้อยพันรอบข้อมือเขาได้สามวงพอดีราวกับถูกทำขึ้นมาเพื่อเขาโดยเฉพาะ หญิงสาวบรรจงประทับริมฝีปากแผ่วเบาลงบนอัญมณีสีชมพูที่โดดเด่นอยู่กลางข้อมือใหญ่ ผมดำขลับราวเส้นไหมเปียกน้ำปรกเคลียอยู่ข้างแก้มเนียนปลั่ง เขารวบผมนางขึ้น จูบไซ้ไปตามเรียวคอระหง หมดเวลาสำหรับพิธีกรรมของนาง ถึงเวลาของเขาบ้างแล้ว

                ร่างเล็กอ่อนระทวยสะบัดร้อนหนาววูบวาบราวไข้จับ แก้วฟ้านึกขำตัวเองในใจ สองมือยังปิดบังทรวงอวบทั้งสองราวกับจะป้องกันการรุกรานจากเขา แต่กลับปล่อยให้ชายโลมลิ้มสัมผัสไปทั่วร่าง แม้อายแต่ก็อยากรู้ ถึงกลัวแต่ก็อยากลอง แม้ใจจะหวั่นแต่อารมณ์ปรารถนานั้นรุนแรงกว่า เขาปลดกระดุมสาบเสื้อออกเล็กน้อย ประทับจูบลงบนเนื้อเนินอกไล่ไปตามบ่าขาวเนียน ราวกับต้องการจะค่อยๆ ดูดกลืนลมหายใจนางไปทีละน้อยจนกว่าจะขาดใจ ถ้าเป็นชายอื่นนางจะยอมให้เขาล่วงเกินมากถึงเพียงนี้หรือไม่ หรือว่าเขาคือผู้ที่จะปลดปล่อยนางเป็นอิสระ เจ้าสาวที่มีตำหนิคงไม่ถูกใจเจ้าบ่าวนัก ก็ดีแล้ว บางทีนางอาจจะพาเขากลับบ้านด้วย พี่คงไม่ชอบใจนัก ช่างปะไร

                เขานั่งลงบนโขดหินที่จมอยู่ใต้น้ำ ยกนางทั้งตัวขึ้นนั่งซ้อนบนตัก ริมฝีปากดูดดื่มรสหวานจากปากสั่นเทาของร่างอ้อนแอ้นตรงหน้า สองมือลูบไล้เนินสะโพกกลมกลึง ยิ่งสัมผัสยิ่งรู้สึกกระหาย ยิ่งพยายามเนิบช้าเพราะกลัวสาวรุ่นจะหวาดกลัว กลับยิ่งเร่าร้อนรุนแรงด้วยดำฤษณาที่คุโชน จะให้หักห้ามใจอย่างไรได้ เมื่อร่างนุ่มนิ่มนี้ตอบสนองสัมผัสจากเขาอย่างกล้าหาญ อย่างไรก็ตั้งใจว่าจะพากลับปาลแทนที่จะไปสิตาอยู่แล้ว ถึงจะยังไม่ได้บอกนาง แต่นางก็คงไม่ปฏิเสธ เหมือนที่ไม่ได้ปฏิเสธเขาในเวลานี้

                เขาจับแขนสองข้างของนางวางพาดลงบนบ่าตนเอง หมดเวลาสำหรับความพยายามปิดบังนวลเนื้ออีกต่อไป

                “กอดข้าไว้นะ” หญิงสาวเชื่อฟังโอบแขนรอบคอเขาโดยดี แต่ความกระดากเขินอายทำให้ต้องเบือนหน้าหนีสายตาคมที่จ้องมองมา ซบหน้าอยู่กับไหล่ตัวเองตลอดเวลา ใจหวิวสะท้านไหวเมื่อรับรู้ถึงสัมผัสจากปากอุ่นร้อนที่แนบเนื้อวนเวียนไม่ห่างเนินอกสล้าง เลือดสูบฉีดพล่านไปทั่วหน้าทั่วตัว กัดริมฝีปากแน่นด้วยกลัวจะส่งเสียงร้องใดๆ ออกมาให้ขายหน้า เขารั้งสะโพกอวบเข้าแนบชิดยิ่งขึ้น ไฟราคะลุกโชติจนแทบจะเผาไหม้ปราการผ้าผืนบางที่กางกั้นระหว่างกัน ร่างกายตื่นตัวพร้อมเต็มที่สำหรับ ‘พิธีกรรม’ เร่าร้อน  ได้ยินเสียงกระซิบนางแผ่วเบาอยู่ข้างหู

                “ง..งู...” เสียงสั่นๆ ทำให้ชายหนุ่มถึงกับยิ้มขำในเดียงสาของสาวน้อยแรกแย้ม

                แต่เสียงร้อง “โอ๊ย!!!”  ฟังน่าตกใจเกินกว่าจะเป็นแค่จินตนาการ เขาผละร่างบางออก เลือดแดงติดมือมาจากแขนนาง มองเห็นมัจจุราชเป็นริ้วสีดำเลื่อนห่างออกไป เกล็ดเงาสะท้อนวับกับแสงอาทิตย์ก่อนลับหายไปในสีเขียวมรกตของผืนน้ำอย่างรวดเร็ว

                งูจริงๆ หรืองูปีศาจกันแน่!

                เสียงร้องครางอย่างเจ็บปวดของหญิงสาวบนตักเรียกสติกลับมา ร่างบางถูกช้อนขึ้นอย่างรวดเร็ว ปากตะโกนร้องหาสหายผู้พี่

                “เตชิต!! พี่เตชิต!!”

                “เป็นอะไร เกิดอะไรขึ้น” เตชิตตกใจกับภาพตรงหน้า อุตส่าห์หลบไปให้ ‘รื่นเริง’ กันสองคน แต่กลับมาพบคนหนึ่งนอนร้องครวญครางอย่างเจ็บปวด อีกคนปลดเชือกถักเส้นหนาจากเสื้อรัดแน่นที่โคนแขน

                “นางโดนงูกัด” สิ้นเสียงเตชิตก็วิ่งหายกลับเข้าไปในป่า ไม่นานก็กลับออกมาพร้อมใบเขียวๆ ในกอบมือ

                “สงสัยแถวนี้จะมีคนโดนงูกัดบ่อย หญ้านี่ถึงได้ขึ้นรกนัก” เตชิตใช้ปลายมีดกรีดลงบนแผลเขี้ยว เลือดสดไหลทะลักออกมา หญิงสาวกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด โผผวาเข้ากอดนายขวัญของนางไว้แน่น เขากอดรัดตอบอย่างแสนห่วง พร่ำอธิษฐานในใจ สวรรค์อย่าเพิ่งพรากนางไป เขายังไม่พร้อมรับการสูญเสียเป็นครั้งที่สอง

                เตชิตส่งหญ้าที่เก็บมาเข้าปากเคี้ยวกร้วมอย่างเร่งรีบ ก่อนคายกากประกบลงไปบนแผล

                “หญ้าอะไร”

                “นาคราช แก้พิษงู เราต้องรีบพานางข้ามแม่น้ำ ถึงกระท่อมผู้เฒ่าคีตาเร็วเท่าไหร่ยิ่งมีโอกาสรอดมากเท่านั้น พยายามอย่าให้นางหลับล่ะ”

                ร่างบางลอยขึ้นไปแนบอกของอีกคนที่เปียกปอนพอกัน ยังไม่ทันที่บุรุษหนุ่มทั้งสองจะก้าวเดินพ้นบริเวณ ก็ให้รู้สึกเหมือนโดนแมลงกัดที่ข้างลำคอ เพียงชั่ววินาทีก็ชาไปจนตลอดตัว ทรุดฮวบ ก้าวต่อไปไม่ได้อีก สติดับวูบไปก่อนที่จะได้เห็นตัวเองล้มลงแน่นิ่งกับพื้น

                “พานางไป” เสียงห้าวของผู้มาใหม่สั่งการ ก่อนร่างอรชรของหญิงสาวจะถูกยกลอยขึ้นอย่างง่ายดายอีกครั้ง สติเลือนลางเกินกว่าจะรับรู้เรื่องราวรอบตัว

Create Date : 16 กรกฎาคม 2553
Last Update : 27 กุมภาพันธ์ 2554 20:23:51 น.		0 comments
Counter : 373 Pageviews.
Share Tweet