ใบไม้ร่วง หลังจากที่ร้อนอบอ้าวตับแทบจะระเบิดมาหลายสัปดาห์ เมื่อสองสามวันที่แล้วฝนก็กระหน่ำลงมาราวกับฟ้ารั่ว ตุ่มตาเล็กๆ ที่ปลายกิ่งของต้นไม้ริมสวนสาธารณแห่งนี้ ที่ต้องยืนเหี่ยวตากแดดมาหลายวัน ก็ดูเหมือนจะมีใบเล็กๆ โผล่พ้นออกมาให้ได้เห็นรำไรๆ เวลาก็ยังเดินต่อไป จากใบไม้ใบเล็กๆ ก็เติบโตขยายขอบเขตสีเขียวให้กว้างขึ้น แม้ช่วงเวลาของเม็ดฝนจะผ่านมาอีกหลายรอบ ก็ไม่ทำให้ใบไม้หยุดการแผ่ขยายความเขียวลงได้ เวลาก็ยังเดินต่อไปเรื่อยๆ จากใบสีเขียวอ่อน สีของใบก็เข้มขึ้นเรื่อยๆ ตามครรลองของวัฏจักรแห่งการเติบโต เวลาก็ยังทำหน้าที่ของมัน จากใบสีเขียวเข้ม ค่อยๆ เปลี่ยนเป็นเขียวอมเหลือง มันเป็นอีกก้าวย่างหนึ่งของการเปลี่ยนแปลง เวลาก็ยังคงทำหน้าที่ของมันไม่บกพร่อง สีเหลืองเข้ามาแทนทีสีเขียวเกือบทั้งใบแล้ว เวลาก็ยังคงเดินต่อไป ทำหน้าที่ของมันด้วยความซื่อสัตย์ ใบไม้เปลี่ยนเป็นสีเหลืองไปทั้งใบแล้ว ยามเมื่อลมพัดมา ก็พยายามฝืนแรงต้านลมไว้ และในที่สุด...ขั้วใบก็หลุดออกจากกิ่ง ทิ้งใบเหลืองให้ร่อนลง... ...ลมแรงพัดมา สองแขนกระชับแฟ้มสีฟ้าอ่อนให้แน่นขึ้น เสื้อเชิ๊ตแขนยาวมันไม่ช่วยเธอได้สักเท่าไหร่ บรรยากาศสลัวๆ ยามหัวค่ำ หลังฝนซาลงไม่นาน เธอไม่ค่อยอภิรมย์กับมันนัก ก็คงเหมือนคนอื่นๆ ทั่วไปที่ไม่ชอบความเฉอะแฉะ ศาลาพักหลังน้อยที่เธอยืนหลบฝนอยู่ริมทางเดิน มันแทบจะไม่ช่วยอะไรได้เลย "ซี๊ด..ด..ด" เสียงซู๊ดปาก ประกอบกับใบหน้าที่เหยเก มันบ่งบอกถึงอารมณ์เธอได้เป็นอย่างดี รองเท้าคัชชูที่เสียดสีส้นเท้าเธอมาทั้งวัน มันออกอาการหนักขึ้นเรื่อยๆ เธอแทบไม่อยากจะชำเลืองมองมัน เธอพยายามจะไม่สนใจกับความเจ็บระบมของมัน แต่ถึงกระนั้นริมฝีปากล่างก็ถูกกดแรงๆ จากฟันหน้าของเธอ พร้อมๆ กับเสียงถอนลมหายใจหนักๆ หลายครั้ง วันนี้ก็เป็นอีกวันที่เธอต้องหอบเอกสารแนะนำตัวกลับบ้าน "ทำไมงานสมัยนี้มันหายากนักน๊า" ฝนมันก็ยังไม่ขาดเม็ดซะทีเดียว ยังโปรยปรายบางเบาลงมาเรื่อยๆ เธอสลัดความเจ็บทิ้ง พร้อมกับก้าวเท้าจากมา ใบไม้สีเหลือง นอนนิ่งอยู่ใต้ต้น ใกล้ๆ กับที่เธอเพิ่งจะเดินจากไป "ไอ้โง่ ไอ้ควาย เองมันโง่ เองมันไอ้โง่" แรงกระแทกของอารมณ์ถูกซัดใส่อย่างไม่ปราณี กำปั้นซ้ายขวาชกเข้าใส่อย่างไม่บันยะบันยัง ต้นไม้ทั้งต้นไหวสะท้าน เสียงตะโกนดังลั่น ย้ำประโยคเดิมอยู่ซ้ำไปซ้ำมา ซ้ำมาซ้ำไป เหมือนกับเป็นการตอกย้ำคำพูดนั้นให้จมลึกลงไป ในห้วงแห่งความทรงจำ จนเวลาผ่านไปพอสมควร... อารมณ์ที่ปะทุขึ้นถูกระบายลงไป เขาทรุดตัวลงนั่งพิงกับต้นไม้อย่างหมดแรง ยกฝ่ามือขวาขึ้นมาปิดดวงตาทั้งสองข้าง แล้วเช็ดมันแรงๆ หลายครั้ง เพื่อไม่ให้สิ่งที่กำลังจะล้นเอ่อ...ไหลออกมา "ขอโทษนะ ฉันคงทนอยู่กับเงินเดือนแค่หมื่นกว่าบาทไม่ได้ มันไม่พอ ทุกวันนี้เพื่อนฉันมันก็บอกว่าฉันโทรมจะแย่" หญิงสาวแบะปากแสดงอาการเหนื่อยหน่ายทั้งสีหน้าและแววตา "แต่เรารักกันนะ" เขาพยายามเฝ้าบอกเธอเป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้ ทำไมช่วงหลังๆ มานี่ เจอกันที่ไร เขากับเธอเป็นต้องมีปากเสียงกันแทบทุกครั้ง ทั้งที่เขาก็ยอมอ่อนให้เธอทุกอย่าง "ความรักมันกินไม่ได้ ได้ยินไหมว่ามันกินไม่ได้ ฉันต้องกินต้องใช้ ต้องแต่งตัว ต้องมีหน้ามีตา" เสียงเธอดังขึ้นด้วยแรงอารมณ์ "ฉันกำลังทำให้เธออยู่นี่ไง" เขายิ้มให้อย่างใจเย็น "ฉันตั้งใจทำงานหาเงิน เก็บเงิน และอีกไม่นาน ฉันก็จะได้ปรับเงินเลื่อนตำแหน่งแน่ๆ ไม่นานนี้ เราจะสร้างครอบครัวด้วยกันไง" ความตั้งใจของเขาไม่เคยเปลี่ยนแปลง เขาและเธอรักกันมาตั้งแต่สมัยเรียน และแน่นอนเขาจะสร้างอนาคตไปพร้อมๆกับเธอ เขาคว้ามือเธอมากุมไว้แน่น ส่งความจริงใจผ่านไปทางสายตา แต่มันไม่ได้ทำให้การตัดสินใจของเธอเปลี่ยนแปลงได้ หญิงสาวสะบัดมือออกอย่างไม่แยแส กวาดสายตามองเขาตั้งแต่หัวจรดเท้า ด้วยความสมเพช "ฉัน...รอ...ไม่...ไหว" เธอพูดเน้นทุกถ้อยคำอย่างชัดเจน แล้วก้าวออกไปอย่างรวดเร็ว เขายังคงอึ้งมึนงงว่ามันเกิดอะไรขึ้น ซึ่งเป็นจังหวะเดียวกับรถสปอร์ตสีแดงเข้ามาจอดเทียบ แล้วเธอก็ก้าวขึ้นรถไปอย่างรวดเร็ว ฝ่ามือสองข้างของเขาถูใบหน้าและดวงตาไปมาอย่างแรง จนมันแดงไปหมด "ปัดโธ่!โว้ย" มือสองข้างเกร็งกำจนแน่น แล้วก็กระหน่ำลงบนดินที่โค่นต้นไม้เต็มแรง เพื่อระบายอารมณ์ที่บีบเค้นขึ้นมาอีกระรอก เขาเงยหน้าขึ้นมองไปตามลำต้น ใบไม้สีอ่อนสะท้อนแสงไฟ แรงลมที่พัดมาทำให้การกวัดไกวของมันแรงขึ้น เขามองมันด้วยดวงตาที่แดงกล่ำ กรามถูกกัดแน่นจนขึ้นเป็นสันนูน ใบไม้ถูกสลัดทิ้ง... เขารับรู้รสเค็มที่ไหลลงมาที่มุมปาก พร้อมๆ กับเสียงหัวเราะที่ระเบิดขึ้น ราวกับจะสมน้ำหน้าในความโง่ของตัวเอง "น้ำจ๊ะ" เขายื่นขวดน้ำ พร้อมทรุดตัวลงนั่งที่ม้านั่งในส่วนสาธารณะ ข้างๆ กับคู่ชีวิต เธอส่งยิ้มให้เขา มันเป็นยิ้มที่สวยที่สุด ที่เขาได้เห็นมากว่า 60 ปีแล้ว "ตากินหรือยังล่ะ" เธอรับมันมาถือไว้แต่ก็ยังอดห่วงคนข้างๆ ไม่ได้ จะไม่ให้ห่วงได้อย่างไร คนๆ นี้ ที่นั่งอยู่ข้างๆ เธอตอนนี้ ผ่านความทุกข์ผ่านความสุขมาด้วยกัน เขาไม่เคยทิ้งเธอไปไหน จนถึงปัจจุบันนี้ จนลูกๆ มีหน้าที่การงานที่ดี และทุกคนได้เป็นฝั่งเป็นฝากันหมดแล้ว แถมยังมีหลานๆ น่ารักอีกหลายคนมาให้แก้เหงา เขาก็ยังอยู่ใกล้ๆ เอาใจใส่เธอตลอดมา "นี่ไง มีอีกขวดหนึ่ง" เขาส่งยิ้มให้เธออย่างอ่อนโยน ยกขวดน้ำอีกขวดให้ได้เห็น เธอก็ยังห่วงเขาไม่เคยเปลี่ยน ดูแลเอาใจใส่เขาเสมอมา ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปเท่าไหร่ เธอช่างเป็นคนน่ารักแสนดี และมีความอดทนสูงมาก เขาก็รู้ตัวเขาดีว่า เขาเองเป็นคนไม่ดีนัก ยิ่งสมัยหนุ่มๆ เขาจะเป็นคนใจร้อน เรียกได้ว่ามุทะลุดุดันเลยทีเดียว ก็ได้เธอนี่แหละมาช่วยลดความร้อนของเขาลงได้ ไม่งั้นเขาก็คงไม่ได้มาอยู่ตรงนี้หรอก เขาและเธอสบตากัน และส่งยิ้มอันแสนอบอุ่นให้กัน ดวงตาของคนทั้งคู่ทอดยาวออกไปข้างหน้า ใบไม้สีเหลืองร่วงหล่น บอกถึงเวลาที่คืบคลานมาถึงและกำลังจะผ่านไป เด็กน้อยแหงนหน้าขึ้นมองต้นไม้ใหญ่จนคอตั้งบ่า เหมือนกำลังรอคอยอะไรสักอย่าง ดวงตากลมโตใสแจ๋วจ้องมองขึ้นไป ใบไม้สีเหลืองกำลังกวัดไกวด้วยแรงลม มันเกือบจะหลุดจากขั้วอยู่แล้ว แต่ก็ยังไม่หลุดสักที จนมีลมแรงพัดมาอีกวูบหนึ่ง ก้านใบหมุนๆ อยู่อีกไม่นาน ใบไม้สีเหลืองก็หลุดออกกิ่ง ทิ้งตัวร่อนลมซ้ายที ขวาที แล้วหล่นแหมะอยู่ห่างจากโคนต้นไปไม่ไกลนัก เจ้าหนูยิ้มร่าพร้อมกับวิ่งไปเก็บมันขึ้นมา กระโดดโลดเต้นด้วยความยินดี ประหนึ่งว่ามันเป็นของมหัศจรรย์สุดวิเศษ แล้วเจ้าตัวป้อมก็วิ่งเข้าไปรวมกลุ่มกับเพื่อนๆ ซึ่งกำลังเล่นขายของกันอยู่ วันนี้เขาเป็นพ่อบ้านต้องออกมาจ่ายตลาด ใบไม้สีเหลืองก็คือเงินสำหรับการเป็นพ่อบ้านในครั้งนี้ ใบไม้ร่วง ในสายตาของแต่ละคู่ ต่างให้คำจำกัดความที่ต่างกันออกไป ไม่สนใจมัน มันปวดร้าว อ้างว้าง และเจ็บปวด มันอบอุ่น สุขสงบ สบาย มันคือสิ่งวิเศษ แล้วเราเห็นอะไรตอนที่ "ใบไม้ร่วง"   Create Date : 11 กันยายน 2553 3 comments Last Update : 12 กันยายน 2553 14:55:07 น. Counter : 1129 Pageviews. Share Tweet

มองใบไม้หล่นร่วง เห็นห้วงอนาคต เคยงามสดสุขมั่งมี จำหนีห่าง เป็นความจริงของชีวิต ต้องปลิดละวาง เป็นหนทางของทุกคน ที่คนลืม (คิดถึงมัน)   โดย: dustyboy 11 กันยายน 2553 21:38:43 น.

แวะมาสวัสดียามเย็นครับ ...   โดย: หมึกสีดำ 12 กันยายน 2553 19:59:11 น.

แวะมาสวัสดียามบ่าย วันสีชมพูสดใสครับ คุณไอฟ้า ขอนแก่นฝนตกทู๊กวันเลย   โดย: หมึกสีดำ 14 กันยายน 2553 14:10:31 น.